Αγάπη από Πέτρα (Κεφάλαιο 20)

Ανεβηκα στο ισογειο και πηγα και χωθηκα κατευθειαν στις τουαλετες. Παλι καλα που τις ειχαν χωρισει σε γυναικειες και αντρικες και δεν επεσα πανω σε κανεναν. Κοιταξα τον εαυτο μου στον καθρεφτη πανω απο τους νιπτηρες και τα ματια μου ηταν κατακοκκινα. Το πρασινο ειχε χασει την λαμψη του και ηταν θαμπο. Τοση ωρα κρατουσα τα δακρυα μου με νυχια και με δοντια αλλα δεν υπηρχε λογος πλεον. Ακουμπησα τα χερια πανω στον παγκο και τα αφησα ελευθερα ενω προσπαθουσα να ηρεμισω την αναπνοη μου. Δεν αργησε να ανοιξει η πορτα και να μπει καποιος μεσα. Αμεσως γυρισα την πλατη και κοιταξα τον τοιχο. Φυσικα ποιος αλλος θα ηταν.
"Αυτο που μπαινεις ετσι σε γυναικειες τουαλετες πρεπει να το κοιταξεις." του ειπα με οσο πιο νορμαλ φωνη μπορουσα.
"Εισαι καλα?" ρωτησε χαμηλοφωνα και τον ακουσα που με πλησιασε.
"Μια χαρα. Γυρνα πισω και θα ερθω και εγω σε λιγο." ειπα καπως ευθυμα και απο κει που δεν το περιμενα με γυρισε αποτομα, με κολλησε επανω στον τοιχο και περασε τα χερια του γυρω απο τον αυχενα μου μεσα απο τα μαλλια μου. Το προσωπο του ηταν μερικα χιλιοστα μακρια μου και με κοιτουσε βαθια μεσα στα ματια. Τα δακρυα μου ηδη κυλουσαν στα μαγουλα μου και κρατουσα την αναπνοη μου.
"Τι κανεις?" ειπα ξεπνοα και ενιωσα τα χερια μου να τρεμουν.
"Εσυ τι κανεις? Γιατι κλαις? Εσυ το επελεξες ολο αυτο!" σχεδον φωναξε και τον κεραυνοβολησα με ενα βλεμμα.
"Και τι θες να κανω δηλαδη? Συγγνωμη αλλα δεν μπορω να ειμαι χαρουμενη!"
"Σκασε, γαμωτο. ΣΚΑΣΕ! Προσπαθω να διορθωσω την μαλακια που εκανα και δεν με αφηνεις! Δεν το καταλαβαινεις οτι ΣΕ ΘΕΛΩ??" φωναξε και κοιταξα αλλου κλεινοντας τα ματια. Δεν αντεχα τις φωνες. Δεν ειχα καλο παρελθον με φωνες.
"Σε παρακαλω, αφησε με." ειπα μεσα απο τα δακρυα μου και προσπαθησα να τον σπρωξω μακρια αλλα δεν με αφησε. Αντισταθηκε και κολλησε επανω μου. Ετρεμε ολο μου σωμα και αν δεν με αφηνε να ηρεμισω δεν ξερω πως θα κατεληγα.
"ΟΧΙ, ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΗΝΩ! Οχι παλι!"
Μετα το τελευταιο που ειπε τον κοιταξα στα ματια και πλησιασε περισσοτερο κοντα μου. Χαιδεψε το μαγουλο μου με τον αντιχειρα του και αφου με κοιταξε βαθια στα ματια μου εδωσε ενα φιλι στο μετωπο.
"Καθαρισε τα ομορφα ματακια σου και ελα κατω. Πρεπει να δουλεψουμε." ειπε ηρεμα και με αφησε για λιγο μονη μου. Σταθηκα μπροστα απο τον καθρεφτη και κοιταξα το χαλι που ειχε δημιουργηθει. Καθαρισα τα δακρυα μου και αφου εφτιαξα το βαψιμο λιγακι ωστε να δειχνω ανθρωπινη πηρα μια τελευταια βαθια αναπνοη και βγηκα εξω. Μολις μπηκα στο στουντιο ολοι γυρισαν να με κοιταξουν αλλα κανεις δεν μιλησε. Ο Αλεξ ηταν ηδη μεσα και ηχογραφουσε. Ο Τζει ηρθε και εβαλε το ενα του χερι στην μεση μου για να με καθησυχασει. Πιστευω πως ολοι εχουν καταλαβει οτι κατι εχει γινει αλλα κανεναν δεν το εθιγε σαν θεμα και ημουν πολυ ευγνωμων γι' αυτο.
Ημασταν κλεισμενοι στο στουντιο για μια ακομα ωρα και εγω κατεληξα να καθομαι στον καναπε με τον Πωλ και τον Ααρον. Οι αλλοι η θα ειχαν παρει καρεκλες η θα ηταν ορθιοι. Καποια στιγμη σταματησαν και η Αριαννα μπηκε μεσα στο δωματιο με ενα μπουκαλι νερο. Ημουν τελειως αφηρημενη οταν ο Ραιαν γυρισε και μιλησε σε εμενα.
"Σε θελουν μεσα." μου ειπε και ολοι γυρισαν να με κοιταξουν. Κοιταξα τον Τζει εντρομη και αφου μου ενευσε καταφατικα σηκωθηκα και πηγα στους αλλους.
"Λοιπον εφοσον ο Αλεξ θα κανει ενα διαλειμμα καλο ειναι να μπουμε στο δικο σου κομματι. Οσο πιο νωρις τελειωσουμε τοσο πιο γρηγορα θα παμε για τα γυρισματα. Θα το κανω εγω μια φορα και υστερα θα προσπαθησεις μονη σου, ενταξει?" μου ειπε η Αριαννα και απλα κουνησα καταφατικα το κεφαλι. Η καρδια μου πηγαινε σαν τρελη. Εκεινη εκανε νοημα στον Ραιαν και φορεσε τα ακουστηκα της. Η μουσικη ακουγοταν μονο μεσα απο αυτα και ο Αλεξ μου εκανε νοημα ακουσω προσεκτικα. Οταν αρχισε να τραγουδαει εμεινα αναυδη. Ειχε τοσο ομορφη φωνη. Την κοιτουσα με δεος και επικεντρωθηκα στο να κατανοησω το πως θα το τραγουδισω εγω. Μολις τελειωσε μου αφησε τα ακουστικα κατω και ξεκινησε με το να μου δινει οδηγιες. Την ακουγα προσεκτικα και οταν μου εδωσε τα ακουστικα μου εκλεισε το ματι παιχνιδιαρικα και βγηκε εξω. Ο Αλεξ εμεινε μεσα μαζι μου και τον κοιταξα περιεργα.
"Εδω θα μεινεις εσυ?" τον ρωτησα και μου χαμογελασε.
"Θα ειναι καλυτερα αμα δεν με βλεπεις. Θα αγχωθεις αν ειμαι πισω απο το γυαλι και ασε που θελω να σε ακουσω." ειπε και τον στραβοκοιταξα.
"Ψωνιο!" του ειπα και με κοιταξε σαν να ελεγε "εγω?". Χαμογελασα και φορεσα τα ακουστικα. Ο Ραιαν με κοιταξε και μου εκανε νοημα οτι ξεκιναμε και τοτε η μουσικη πλυμμηρισε το μυαλο μου. Ειχα μπροστα μου ολες τις παρτιτουρες με τα λογια και τα σχετικα και ευτυχως γιατι απο το αγχος δεν τα θυμομουν.


Μεχρι να συνηθισω και να το παω σωστα περασε αρκετη ωρα και το τραγουδισα αρκετες φορες ξανα και ξανα απο την αρχη. Η φωνη μου δεν εσπασε ουτε μια φορα και μετα απο λιγο δεν εκανα ουτε λαθη. Ηταν πολυ καλο αλλα κατι ελειπε. Δεν ηξερα ομως τι.
"Τι αλλο να κανω?" ρωτησα απελπισμενα τον Αλεξ και κοιταξε το κενο για λιγο ενω ηταν σκεπτικος. Τελικα ανοιξε την πορτα και πηγε στο αλλο δωματιο αφηνοντας με μονη. Κατι ελεγε στους αλλους και τους ειδα να βγαινουν ενας ενας εξω. Στο τελος εμειναν μονο αυτος και Ραιαν. Του ειπε κατι και υστερα ηρθε παλι σε εμενα.

"Θα το πεις αλλη μια φορα και θελω να κλεισεις τα ματια σου και να νιωσεις οτι λεει ακριβως το τραγουδι. Το ξερω οτι εισαι κουρασμενη αλλα σκεψου λιγο τους στιχους και βγαλε το συναισθημα που δηλωνουν." ειπε και προσπαθησα να καταλαβω τι εννοουσε. Κοιταξα αλλη μια φορα το χαρτι και τραβηξε το προσωπο μου μακρια. Ξαφνικα απο κει που δεν το περιμενα κρατησε τα μαγουλα μου μεσα στα χερια του και με φιλησε απαλα. Υστερα με αφησε και αφου μου χαμογελασε με αφησε μονη μου μεσα στο δωματιο. Τον κοιταξα σοκαρισμενη μεσα απο το γυαλι και μου κουνησε καταφατικα το κεφαλι. Φορεσα τα ακουστικα και αφου εκανα νοημα στον Ραιαν που χαμογελουσε εβαλε το τραγουδι να παιζει. Αυτη τη φορα ουτε κοιτουσα τους στιχους ουτε τιποτα αλλο. Ειχα κλεισει τα ματια και το μονο που σκεφτομουν ηταν εκεινος. Ακουγα την φωνη του και ακομα ειχα την αισθηση των χειλιων του πανω στα δικα μου. Σκεφτομουν τα παντα. Οταν τελειωσα το τραγουδι ανοιξα τα ματια και τον ειδα που εγνεψε καταφατικα. Χαμογελασα και ενιωσα τα μαγουλα μου να καινε. Τι θα κανω με αυτο το παιδι.
Merian