Λυπημένο ή Χαρούμενο τέλος;

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά βλέπω ότι το άρθρο αναφέρεται σε δύο λέξεις. 
Και εγώ έτσι νόμιζα πως ήταν τα πράγματα μέχρι την στιγμή που προσπάθησα να σκεφτώ τι από τα δύο θα μου άρεσε. Χάχα, μην το προσπαθήσετε. Γιατί αυτό που θα πάθετε είναι να σας έρθουν στο μυαλό ταυτόχρονα όλες οι ιστορίες που έχετε διαβάσει και όλες οι ταινίες που έχετε δει! Αυτές που έχουν ευχάριστη εξέλιξη και στο τέλος πλαντάζεις στο κλάμα, αλλά και το αντίθετο. Θα βάλουμε όμως τα πράγματα κάτω και θα προσπαθήσουμε να δούμε τι ταιριάζει κάθε φορά. 

Συνήθως υπάρχουν κάποια «βήματα» που ακολουθεί όποιος αποφασίζει να γράψει κάτι. Ένα μικρό πλάνο, μια σκιαγράφηση χαρακτήρων, πως θα είναι συνήθως η αρχή. Και υπάρχει και το τέλος. Τις περισσότερες φορές παραδινόμαστε λίγο στους ήρωές μας να μας παρασύρουν, με αποτέλεσμα να απομακρυνόμαστε από αυτό που έχουμε προσχεδιάσει. Ακόμα, συνηθίζεται μια ιστορία που μας αφηγείται ένα ευχάριστο γεγονός να ολοκληρώνει στον ίδιο τόνο και παρόμοια να συμβαίνει και με την πιο δυσάρεστη ιστορία. 

Εγώ θα σας παραθέσω παρακάτω τους λόγους που θεωρώ πως ένα λυπημένο τέλος είναι προτιμότερο! (Δεν είμαι φαν, μα γιατί επιμένετε!;)
- Είναι περισσότερο ρεαλιστικό.
Κάποιο τέλος είναι περισσότερο ρεαλιστικό από κάποιο άλλο. Η επανένωση ενός ζευγαριού ή μια κοπέλα που επαναπροσλαμβάνεται, είναι γεγονότα όχι και τόσο καθημερινά, άρα δεν πρέπει να επιλέξουμε το τέλος μόνο για να ικανοποιήσουμε τον αναγνώστη.  Και τέλος πάντων ποιο θα ήταν το νόημα αν όλες οι ιστορίες είχαν χαρούμενο τέλος; Θα ξέραμε από την αρχή ποια θα  ήταν η κατάληξη, θα ήταν δεδομένη. 
- Είναι περισσότερο συναισθηματικό.
Μερικές φορές η λύπη μπορεί να έχει μεγαλύτερη απήχηση στους αναγνώστες. Αν λόγου χάρη μια ιστορία θέλεις να σου μείνει αξέχαστη, το λυπημένο τέλος είναι το πλέον ιδανικό. Δεν χρειάζεται βέβαια να είναι απόλυτα καταθλιπτικό, μπορεί κανείς να επιλέξει ένα bittersweet ending και να σε αφήσει προφανώς με στεναχώρια που θα κρύβει μέσα τις ελπίδες!
- Είναι διδακτικό. 
Υποτίθεται μαθαίνεις από τα λάθη, σωστά; Εάν κάτι συμβεί στην ζωή ενός χαρακτήρα, μαθαίνει από τις εμπειρίες. Ακόμα και αν ο χαρακτήρας παραμείνει ο ίδιος, μπορεί να διδαχθεί ίσως ο αναγνώστης για κάτι σχετικό με την ζωή. Ένα λυπημένο τέλος μπορεί να σου μάθει τι να αποφύγεις σε μια άσχημη κατάσταση. Να είσαι λοιπόν απόλυτα προσεκτικός σε αυτό που διαβάζεις διότι μπορεί να σου μάθει κάτι που αξίζει πραγματικά να μαθευτεί! 

Όμως, επειδή μια αντικειμενικότητα με διακατέχει.. και θέλω να σας βοηθήσω, παρακάτω ακολουθούν οι λόγοι που ένα χαρούμενο τέλος είναι εξίσου προτιμητέο!

- Είναι ένα διάλειμμα από την πραγματικότητα. 
Διαβάζοντας μια ιστορία που απαρτίζεται από ευχάριστα γεγονότα και τελικά ένα χαρούμενο τέλος ξεχνιέσαι από όλα τα δυσάρεστα που σε απασχολούν. Παίρνεις μια ανάσα από την πραγματικότητα που σε κουράζει και λυτρώνεσαι μαζί με τον ήρωα για λίγο. Και αυτό μας οδηγεί στο number 2, κλείνεις/τελειώνεις το βιβλίο/ιστορία με λίγη περισσότερη αισιοδοξία.
-  Σου δίνουν ελπίδα.
Μόλις ολοκλήρωσες μια ιστορία και το τέλος είναι χαρούμενο. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και δεν νιώθεις τόσο ηττημένος όσο πριν από τα προβλήματα που σε περιτριγυρίζουν. Είσαι λιγάκι πιο δυνατός και με περισσότερη διάθεση για να τα αντιμετωπίσεις. 
- Είναι ευρέως αποδεκτά.
Αν γράψεις ένα σκληρό και λυπημένο τέλος, θα υπάρξουν σίγουρα αντιδράσεις και παράπονα. Γιατί σκότωσες αυτόν τον χαρακτήρα, γιατί τόσα προβλήματα να αντιμετωπίσει η πρωταγωνίστρια; Και δεν φτάνει που η απόφαση να καταστρέψεις τον ήρωά σου με οποιονδήποτε τρόπο δεν είναι αρκετή, έχει και τους αναγνώστες να την κάνουν λιγότερο υποφερτή. Ενώ αν αποφασίσεις, και πολύ καλά θα κάνεις, το τέλος σου να είναι χαρούμενο και ευτυχισμένο, θα ζήσουν αυτοί καλά και εσύ ήρεμος! Βέβαια δεν ισχύει πάντα ότι μια ιστορία που έχει χαρούμενο τέλος, θα είναι και έτσι από την αρχή.

Άρα καταλήγουμε- βαριά κουβέντα- στο συμπέρασμα ότι πρέπει εξαρχής να ξέρεις που περίπου θέλεις να καταλήξεις. Να μην σκέφτεσαι τι θα ήθελε ο αναγνώστης, γιατί τότε θα γράφεις συνέχεια και δεν θα τελειώσεις ποτέ. 
Και ολοκληρώνω με ένα quote, που δεν ξέρω αν βοηθάει: 
«Δεν υπάρχει πραγματικό τέλος. Υπάρχει απλά ένα σημείο που σταματάς την ιστορία σου».

Και στην τελική:




Ερωτήσεις- Απαντήσεις:

1) Πιστεύεις ότι για χάριν του "σοκ" είναι σωστό να βάζουμε λυπητερό τέλος, χωρίς να είναι απόλυτα ταιριαστό με την υπόθεσή μας; (AngelinaSalalala)

Θεωρώ ότι είναι λανθασμένο να γίνεται με αυτόν τον τρόπο. Βέβαια, το να υπάρχει σαν ανατροπή δεν είναι τελείως λάθος. Σε δελεάζει και πιο πολύ!! Και λες.. ουάου, αυτό δεν το περίμενα. Σε εκπλήσσει κατά μία έννοια, και είναι και κάτι που αποτυπώνεται στην μνήμη σου. Δηλαδή μπορεί να προκύψει αυτή η αντίθεση. Αλλά αν είναι να γίνεται εσκεμμένα, θεωρώ πως δεν είναι σωστό.

2) Η ψυχολογία του συγγραφέα κατά πόσο επηρεάζει το είδος του τέλους; (PwlinaNiaou)

Θα ξεκινήσω με ένα παράδειγμα. Εγώ λατρεύω το λυπημένο τέλος. Μου αρέσει αυτό που σου δίνει, ό,τι δηλαδή αποπνέει. Άρα κατά κύριο λόγο, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του συγγραφέα παίρνουμε μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. Συνεπώς πιστεύω ότι το επηρεάζει. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι σωστό ένας συγγραφέας να τελειώνει πάντα με λυπημένο ή χαρούμενο τέλος ανάλογα. Απλά χρειάζεται κάθε φορά να επιλέγεις ένα τέλος με βάση το ύφος που κινείσαι.

3) Τι πρέπει να χαρακτηρίζει ένα χαρούμενο τέλος και αντίστοιχα ένα λυπηρό τέλος; (Νίκος Καρδαμπίκης)

Χαρούμενο Τέλος:
-να δικαιώνονται οι ήρωες της ιστορίας
-να δίνει ελπίδα στους αναγνώστες
-να τους γεμίζει με αισιοδοξία
-να τους κάνει περισσότερο δραστήριους, ώστε να αδράξουν κάθε ευκαιρία
-να τους ανακουφίζει, έστω και προσωρινά από τα δικά τους προβλήματα

Λυπημένο Τέλος:
-θα πρέπει κάτι «κακό» να συμβαίνει στον/στους πρωταγωνιστή/πρωταγωνιστές
-η κατάληξη να σε στεναχωρεί και να σε συνεπαίρνει
-το τέλος να σε αφυπνίζει και να σε βγάζει από τον λήθαργό σου
-να είναι διδακτικό 


Σωτηρία_Αγάπη