Η Χριστίνα
κοντοστάθηκε ακριβώς πίσω από την Νεφέλη, η οποία ξεφυσούσε μέχρι να αποφασίσει
από πού θα έπρεπε να αρχίσει. Σταύρωσε τα χέρια της μπροστά στο στήθος της και
ξερόβηξε.
«Κυρία Ξένια, με
τρομάξατε!» ίσα που της είχαν κοπεί τα γόνατα από την απότομη εμφάνιση της
προϊσταμένης της. Από την μέρα που συνέβη αυτό με τον πυροβολισμό του αφεντικού
της, είχε πάθει φοβία ακόμα κι με την σκιά της.
«Συγγνώμη κοπέλα
μου, δεν το ήθελα να σε τρομάξω», της χαμογέλασε συμπονετικά και της έγνεψε να
την ακολουθήσει. «Ξεκινάς αργότερα. Πρέπει να μιλήσουμε!»
«Έγινε κάτι;»
απόρησε η Νεφέλη και την ακολούθησε μέχρι ένα γραφείο, που βρισκόταν στην άλλη
άκρη του σπιτιού. «Τι είναι εδώ;» δεν είχε βρεθεί ξανά σε αυτή την πλευρά του
σπιτιού.
«Ας πούμε πως είναι
το γραφείο μου», αναστέναξε και κάθισε στην δερμάτινη καρέκλα που βρισκόταν
πίσω από το γραφείο. Ακούμπησε τα χέρια της πάνω στο ξύλο βελανιδιάς που
απάρτιζε το γραφείο και κοίταξε κατάματα τη Νεφέλη. «Μπορείς να βολευτείς όπου
θέλεις», της έδειξε τους δύο καναπέδες και τις καρέκλες που βρισκόταν δίπλα
της.
«Κυρία Ξένια, έκανα
κάτι κακό;» ρώτησε τρομαγμένη.
«Όχι κορίτσι μου,
απλά θα ήθελα να γνωριστούμε λίγο καλύτερα. Τι λες; Τόσο καιρό εδώ μέσα και δεν
καταφέραμε να βρούμε λίγο χρόνο για να γνωριστούμε», της άπλωσε φιλικά το χέρι
προς ένδειξη φιλίας.
«Δεν καταλαβαίνω»,
αναστέναξε η Νεφέλη, η οποία τώρα ήταν πιο μπερδεμένη από ποτέ.
«Η ζωή Νεφέλη δεν
πρέπει να είναι μόνο δουλειά και σίγουρα δεν θα πρέπει να μπαίνει σε τόσο αυστηρά
καλούπια, όπως αυτά που σου θέσαμε εδώ», άρχισε σαν εισαγωγή. «Αυτό που θέλω να
πω είναι πως σου χρωστάμε ένα ευχαριστώ για ότι έκανες τη νύχτα εκείνη», δεν
γινόταν να το γυροφέρνει για πολύ το θέμα.
«Μα δεν έκανα
κάτι!»
«Νεφέλη, ξέρεις ότι
έβαλες σε κίνδυνο την ζωή σου, έτσι; Καταλαβαίνεις τι θα μπορούσε να είχε
συμβεί αν...;»
«Ξέρω... τα έχω
σκεφτεί πολλές φορές», ομολόγησε με μια δόση ειλικρίνειας που ούτε εκείνη ήξερε
πως διέθετε.
«Πρέπει να
προσέχεις περισσότερο στο μέλλον και ειδικά όταν ακούς πυροβολισμούς να μην
πετάγεσαι έτσι», τη μάλωσε όσο πιο γλυκά μπορούσε η Χριστίνα. Έπρεπε να δει το
ποιόν αυτής της κοπέλας και να καταλάβει τα κίνητρα που την έκαναν να αψηφήσει
τον κίνδυνο.
Η Νεφέλη μαγκώθηκε.
Δεν μπορούσε να της πει πως έκανε δέκα χρόνια σκοποβολή, πως από τα τρία της
είχε δικό της όπλο, πως οι πολεμικές τέχνες ήταν μέσα στο τέλειο πρόγραμμα
σπουδών που της είχε ορίσει ο πατέρας της. Ούτε φυσικά να παραδεχτεί πως εκείνη
την στιγμή την ένοιαζε περισσότερο η ζωή του Φίλιππου παρά η δική της. Ήταν που
εκείνος ο άντρας την έκανε να τρέμει, να χάνει τα λογικά της, να παραλύει. Δεν
θα μπορούσε να τον αφήσει απροστάτευτο ακόμα κι αν αυτό σήμαινε τον θάνατό της.
«Είναι καλά;
Συνήλθε;» ρώτησε ξεχνώντας όλα τα προηγούμενα.
«Ναι, μάλιστα έχει
ξυπνήσει και ζήτησε να σε δει», της έλεγε ασύστολα ψέματα, μα έπρεπε να δει τις
αντιδράσεις της. Τα μάτια της Νεφέλης έλαμψαν από χαρά και ήταν έτοιμη να
χοροπηδήσει πάνω στους καναπέδες σαν μικρό κοριτσάκι. «Αύριο το πρωί να είσαι
έτοιμη στις εννιά», της ανακοίνωσε και η Νεφέλη μόνο που δεν όρμησε στην
αγκαλιά της για να την ευχαριστήσει.
«Μάλιστα»,
αρκέστηκε να πει τελικά η Νεφέλη και αποχώρησε από το γραφείο μέσα στην χαρά
και στο άγχος.
Δεν είχε ιδέα τι
έπρεπε να του πει ή τι θα της έλεγε εκείνος. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν που
θα τον έβλεπε ξανά και μάλιστα ζωντανό. Πόσο είχε τρομοκρατηθεί! Δεν μπορούσε
ούτε καν να φανταστεί πως ο Φίλιππος, ο ιππότης των ονείρων της θα πάθαινε κάτι
κακό.
Βασιλική Κυργιαφίνη