Liliana's POV
Καθόμουν οκλαδόν στην άκρη του κρεβατιού κοιτώντας τον απαγωγέα μου όλο το
βράδυ. Η αδερφή του ερχόταν και έφευγε φέρνοντας καθαρές πετσέτες και φρέσκο
νερό καθώς οι πληγές του δεν σταματούσαν να "ξερνάνε" πύον και αίμα
συνέχεια. Ώρες-ώρες με τρόμαζε το γεγονός ότι δεν με ενοχλούσε το θέαμα πια.
Είχα δει τόσο αίμα... Τόσες πληγές... Όταν η Στέφενι μου είπε ότι θα έπρεπε να
λείψει κάποιες ώρες και με παρακάλεσε σχεδόν να καθαρίζω τις πληγές του αδερφού
της, απλά έγνεψα μην μπορώντας να στρέψω το βλέμμα μου σε εκείνη.
Ενώ
καθάριζα άλλη μια ανοιχτή πληγή του, δεν μπόρεσα παρά να παρατηρήσω την
ομοιότητα του μαζί μου. Αναγνώριζα από τι είχαν προκύψει όλα του τα καψίματα,
κάθε πληγή, κάθε άνοιγμα στο δέρμα του. Άνθρωποι και δαίμονες τελικά δεν είχαν
τόσες διαφορές. Ή μάλλον.. Εγώ και εκείνος δεν είχαμε τόσες. Κούνησα το κεφάλι
μου τρομαγμένη από την σκέψη και πετάχτηκα πάνω.
Nadia