Διηγήματα Φαντασίας από τα όρια της ύπαρξης και της ζωής (Διήγημα 14ο) - "Το πείραμα της χιλιετίας"

Καταλαβαίνω ότι θα σας φανεί παράξενο, όμως γεννήθηκα σε αυτόν ακριβώς τον πλανήτη, τη Γη, το 2018 μ.Χ., δηλαδή τρεις περίπου δεκαετίες πριν από την εποχή σας, και ήμασταν εκείνοι οι δύο υποψήφιοι που προκρίθηκαν να φέρουν σε πέρας το σημαντικότερο ως τότε πείραμα της ιστορίας. Το ονομάσαμε: «Το πείραμα της χιλιετίας».

Λίγα χρόνια πριν από το 2050 οι επιστήμονες της Γης είχαν καταφέρει να παράγουν άφθονη και φθηνή ανανεώσιμη ενέργεια για όλη την ανθρωπότητα. Και τότε «έπεσε» η ιδέα να εκμεταλλευθούμε αυτό το πλεονέκτημα, επιταχύνοντας ένα επανδρωμένο διαστημόπλοιο σε σχετικιστικές ταχύτητες. Οι επιβάτες του σε λίγους μόνο μήνες, λόγω της διαστολής του χρόνου, θα μπορούσαν να κάνουν ένα ταξίδι 1000 ετών και κινούμενοι σε ελλειπτικές τροχιές γύρω από γνωστούς βαρυτικούς «ελκυστές» της αστρικής μας γειτονιάς, να επιστρέψουν στο ηλιακό μας σύστημα στον 31ο αιώνα, σε μια τόσο προηγμένη τεχνολογικά εποχή, που κανείς στον 21ο αιώνα μας δε θα μπορούσε να φαντασθεί.

Ήμουν από τους πρώτους που κάναμε αίτηση γι' αυτό το συναρπαστικό, ιστορικό πείραμα. Και λίγα χρόνια αργότερα, το 2050, εμείς οι δύο βρισκόμασταν σε τροχιά, έτοιμοι να επιβιβασθούμε στο πιο προηγμένο διαστημόπλοιο της ως τότε ανθρώπινης ιστορίας!

Οι πανίσχυροι κινητήρες του ξεκίνησαν και διατήρησαν μια σταθερή επιτάχυνση για πολλούς μήνες, έτσι ώστε να νιώθουμε το πίσω μέρος του διαστημοπλοίου σαν «κάτω», αφού η αδράνεια της επιτάχυνσης δημιουργούσε τεχνητή βαρύτητα.

Το τέλος του ταξιδιού, μας έφερε ξανά στη γειτονιά της γης, μιας γης όμως αγνώριστης! Για εμάς είχαν περάσει χρόνια, για τη γη όμως αιώνες! Και σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, η ανθρωπότητα μας θυμόταν ακόμα και κατά την άφιξή μας, επικοινώνησαν ξανά μαζί μας, και στον καθορισμένο τόπο συνάντησης, περίμεναν να μας υποδεχθούν με ένα μεταφορικό διαστημικό σκάφος, περίπου σαν αυτό που είδατε να μας κατεβάζει στο έδαφος, όταν μας συναντήσατε εσείς.

Το όμορφο ευγενέστατο πλάσμα που μας υποδέχθηκε εκεί στο μέλλον, δεν ήταν ακριβώς ούτε άνθρωπος, ούτε μηχανή. Κάτι ενδιάμεσο, που γέλασε όταν το ρωτήσαμε «τι ακριβώς ήταν» ή αν ήταν «τεχνητή νοημοσύνη».

«Δεν έχει σημασία πλέον, η ερώτησή σας!» μας απάντησε μέσω του αυτόματου μεταφραστή του κράνους μας, ενώ κάθε φορά που μας μιλούσε, στα αφτιά μας έφθανε μια παράξενη άγνωστη γλώσσα, στην οποία αναγνωρίσαμε λέξεις πολλών γνωστών γλωσσών της εποχής μας, αλλά με πολύ παράξενη προφορά.

Μας εντυπωσίασε η θεαματική μας κάθοδος στη γη του 31ου αιώνα, με έναν από τους διαστημικούς ανελκυστήρες, από τα παράθυρα του οποίου παρατηρούσαμε έκθαμβοι τη γη να «μεγαλώνει» και να μας υποδέχεται, σε πόλεις απίστευτες σε μέγεθος και πολυπλοκότητα, και απολαύσαμε ένα υπέροχο και νοστιμότατο γεύμα, σε μια αιωρούμενη «φυσαλίδα» πάνω από τα σύννεφα, παρατηρώντας το ηλιοβασίλεμα πίσω από πολύχρωμες συμπαγείς πόλεις - βουνά, που τα ξέφωτά τους έμοιαζαν με κατάφυτους παραδείσους.

Στο γεύμα υπήρχαν πολλοί επιστήμονες της εποχής εκείνης, ιστορικοί κυρίως, που έδειχναν αρκετή περιέργεια να μας ρωτούν για την εποχή μας, μέσω ενός νέου αυτόματου μεταφραστή που εμφυτεύθηκε στο σβέρκο και των δύο μας, μα οι δικές μας απορίες ήταν περισσότερες!

Μας διηγήθηκαν την ιστορία του κόσμου μας στα τελευταία 1000 χρόνια που ταξιδεύαμε και μας εξήγησαν συνοπτικά τις τεχνολογικές και διαστημικές τους κατακτήσεις...

Και τότε τους ρωτήσαμε το βασικό ζητούμενο του ταξιδιού μας:

«Μήπως βρήκατε κάποιο τρόπο να μας στείλετε πίσω στο παρελθόν απ' όπου ξεκινήσαμε;»

Οι οικοδεσπότες μας κοιτάχθηκαν λίγο αμήχανα και κάποιος μας απάντησε αινιγματικά κομπιάζοντας:

«Και ναι και όχι! Στο παρελθόν μπορούμε να σας στείλουμε... Σε κάποιο παρελθόν εν πάση περιπτώσει...»

«Τι εννοείτε;» ρωτήσαμε παραξενεμένοι και ένας φυσικός από τη συντροφιά μας, μας εξήγησε:

«Κάποια δεκαετίες μετά από την εποχή σας, οι φυσικοί όντως ανακάλυψαν τον μηχανισμό εκείνο, που δίνει υπόσταση στο βέλος του χρόνου. Μα δεν υπήρχε συμμετρία! Ο χωροχρόνος δεν είναι και τόσο ντετερμινιστικός!» και βλέποντας την απορία στα πρόσωπά μας, συνέχισε: «...Δεν ήταν τόσο απλό όσο νομίζατε το ταξίδι προς το παρελθόν! Ναι, μπορούμε πλέον να αντιστρέψουμε το βέλος του χρόνου. Όμως τα υποατομικά σωματίδια δεν υποτάσσονται στην αντιστροφή. Αντιστρέφοντας τον χρόνο, δε θα ακολουθήσουν τις ακριβώς αντίστροφες μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις, με αυτές που ακολούθησαν για να φθάσουμε στο χρονικό αυτό σημείο. Κάποιες αλληλεπιδράσεις θα είναι διαφορετικές. Και ναι, θα πάτε προς τα “πίσω”, σε “κάποιο” παρελθόν. Όμως όχι ακριβώς στο δικό σας!»

Μείναμε άναυδοι! Αυτό δεν το είχαμε ποτέ φαντασθεί και όλο αυτό τον καιρό του ταξιδιού, η ενδόμυχη επιθυμία μας, ήταν να μαθαίναμε ότι στην προηγμένη αυτή εποχή, είχαν τον τρόπο να μας στείλουν πίσω στη δική μας, όπου θα φέρναμε στην εποχή μας γνώσεις από τον 31ο αιώνα, αλλάζοντας την ιστορία σε έναν νέο διαφορετικό «κλάδο» του μέλλοντος. Και ξαφνικά μαθαίναμε ότι «προς τα πίσω» υπήρχαν άλλοι κλάδοι παρελθόντος!

«Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Πώς θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερα του ενός παρελθόντα, που να οδηγούν σε ένα συγκεκριμένο μέλλον;» ρωτήσαμε έκπληκτοι.

«Υπάρχουν διαφορετικές σωματιδιακές αλληλεπιδράσεις, που μπορούν να δώσουν τα ίδια σωματιδιακά παράγωγα και επιπλέον δε λειτουργούν αντίστροφα με τον ίδιο τρόπο όλα τα σωματίδια. Αυτό σημαίνει ότι πολλά "αποτελέσματα" αιτιών στον κόσμο μας, θα μπορούσαν να έχουν προέλθει από διαφορετικές σωματιδιακές αλληλεπιδράσεις από αυτές που προήλθαν! Και ο χωροχρόνος δεν κρατάει λογαριασμό για όσα συνέβησαν, όταν θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και από διαφορετικές αιτίες! Απλώς ακολουθεί τις πιθανότητες "προς τα πίσω", όταν αντιστρέφουμε το βέλος του χρόνου. Και οι πιθανότητες υπαγορεύουν διαφορετικές συνήθως αλληλεπιδράσεις» μας απάντησαν.

«Και πόσο μεγάλες θα μπορούσαν να είναι οι αλλαγές στο παρελθόν που ξέρουμε, αν πάμε 1000 χρόνια πίσω, από το παρελθόν που έχετε καταγράψει στα βιβλία ιστορίας σας;» ρωτήσαμε.

«Κανείς δεν ξέρει! Κανείς από αυτούς που στείλαμε πίσω, δε γύρισε στον δικό μας κόσμο από ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στο παρελθόν, ώστε να μας τα εξηγήσει. Από ένα διάστημα λίγων δεκαετιών και μετά ο χρονοταξιδιώτης χάνεται στη σχετικότητα του χρόνου και των πιθανοτήτων» μας απάντησαν.

...

Μείναμε στον 31ο αιώνα για αρκετό καιρό και καταγράψαμε τις επιστήμες τους. Θεράπευσαν τα σώματά μας και μας προσέθεσαν αισθήσεις, νοημοσύνη και δυνατότητες που στην εποχή μας ήταν ακόμα πέρα από κάθε φαντασία...

Και τότε αποφασίσαμε να το τολμήσουμε! Αυτό ήταν «το έργο της ζωής μας», αυτό για το οποίο γεννηθήκαμε και εκπαιδευθήκαμε και αυτό που έδινε νόημα στην ύπαρξή μας. Θα συνεχίζαμε και το δεύτερο σκέλος του πειράματος της χιλιετίας. Θα «επιστρέφαμε» στο παρελθόν, (όποιο και αν ήταν αυτό), για να μεταδώσουμε τα δεδομένα της εξελιγμένης εκείνης εποχής, και να «μετρήσουμε» τις αλλαγές, για χάρη εκείνου του «άλλου» κόσμου που θα συναντούσαμε!

Το νέο εξελιγμένο διαστημόπλοιο που μας έδωσαν, ήταν φτιαγμένο με τη δική τους τεχνολογία, με τεχνητή νοημοσύνη, με αυτόματους μεταφραστές σαν αυτούς που σας μιλάμε τώρα, γεμάτο με αρχεία της γνώσης τους και με αστείρευτες πηγές ενέργειας.

Τους αποχαιρετήσαμε συγκινημένοι και πετάξαμε στην προκαθορισμένη μας τροχιά προς τη «μοναδικότητα» της μικρής περιστρεφόμενης μαύρης τρύπας που είχαν αναπτύξει σε τροχιά γύρω από τον ήλιο. Τα νοητικά μας εμφυτεύματα, συνδεδεμένα με το σκάφος μας, δεν μπορούσαν να κάνουν λάθος στην ανάπτυξη των αλγορίθμων της τροχιάς. Θα μας έφερναν ακριβώς στην επιθυμητή τροχιά, μέσα από τη σκουληκότρυπα των 1000 ετών που ανοιγόταν μπροστά μας...




Σύντομα βρεθήκαμε ξανά στο 2050, σε τροχιά γύρω από τον ήλιο, στην «έξοδο» της σκουληκότρυπας, σ' έναν βαρυτικό σχηματισμό που δεν υπήρχε στο δικό μας παρελθόν. Αυτός ο σχηματισμός από μόνος του, θα ήταν αρκετός να αλλάξει όσα γνωρίζαμε στο παρελθόν μας.

Κανένας δε μας γνώριζε στη γη εκείνη και η ιστορία ήταν διαφορετική, όπως και η τεχνολογία τους. Κανείς δε μας περίμενε και κανείς δε μας είχε αποστείλει. Όμως με έκπληξη μας υποδέχθηκαν και ωφελήθηκαν από την πλούσια τεχνολογία μας, που τους χαρίσαμε απλόχερα κι αυτοί σαν αντιστάθμισμα, μας δίδαξαν την ιστορία τους και μαζί υπολογίσαμε το ρυθμό των αλλαγών που συναντήσαμε σ' αυτό το «ξένο» για εμάς παρελθόν.

Τέλος, τους αποχαιρετήσαμε και ξεκινήσαμε για μια φορά ακόμα για ένα ταξίδι προς το μέλλον τους, σε 1000 χρόνια από τότε, με σκοπό να καταγράψουμε και τις αλλαγές του δικού τους μέλλοντος, και να επιστρέψουμε και πάλι πίσω, ξανά και ξανά, ώσπου να βρούμε τα δεδομένα εκείνα, που θα μας βοηθούσαν να ανακαλύψουμε τον τρόπο που θα μας επέτρεπε να εντοπίσουμε «το δικό μας» παρελθόν απ' όπου ξεκινήσαμε, ώστε να επιστρέψουμε σ' εκείνο.




Ξανά και ξανά, πήγαμε μπρος και πίσω, με άλματα 1000 ετών στον χρόνο και κάθε φορά καταγράφαμε τις αλλαγές που συναντούσαμε. Γνωρίσαμε κόσμους ελεύθερους και κόσμους απολυταρχικούς· κόσμους ειρήνης και κόσμους κατεστραμμένους από πολέμους· κόσμους φιλικούς και κόσμους εχθρικούς απέναντί μας· και πάντα δίναμε στους φίλους μας τη γνώση και την τεχνολογία μας και φεύγαμε μακριά από τους εχθρικούς λαούς που συναντούσαμε, για άλλους κόσμους που άξιζαν τα δώρα της γνώσης μας.

Όμως, όχι μόνο δεν συναντήσαμε το παρελθόν μας, σε κάποιο απ' τα ταξίδια μας, μα ούτε καν κάτι που να του μοιάζει! Αντίθετα μάλιστα, κάθε φορά βρισκόμασταν όλο και πιο μακριά απ' αυτό, σε όλο και πιο διαφορετικούς πολιτισμούς και κόσμους, απ' αυτόν που ξέραμε. Οι διαφορές αυξάνανε κάθε φορά και ο δικός μας κόσμος γινόταν όλο και πιο μακρινός, όλο και πιο «άπιαστος». Και σταδιακά το πήραμε απόφαση, ότι ποτέ δε θα γυρίζαμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε. Θα περιδιαβαίναμε διαρκώς τις χιλιετίες του χωροχρόνου, μπρος και πίσω και θα συναντούσαμε λαούς παράξενους, σε μια γη αγνώριστη, δίνοντάς τους τα δώρα της γνώσης μας που ολοένα και αύξανε και βοηθώντας τους να προοδεύσουν και να λύσουν τα προβλήματά τους.

Αυτή είναι πια η αποστολή μας!

Όπως αντιλαμβάνεστε, ο δικός σας κόσμος είναι ο πιο παράξενος για εμάς, απ' όσους έχουμε ως τώρα συναντήσει. Και νιώθουμε πως άξιζε όλη αυτή η προσπάθεια, απλώς και μόνο για να συναντούσαμε εσάς! Για να συναντήσουμε κάτι τέτοιο, σαν αυτό που βλέπουμε σήμερα μπροστά μας!

Είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε τα δώρα της γνώσης μας και στον δικό σας κόσμο, χωρίς όρους, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς υστεροβουλία. Το μόνο που ζητάμε, (αν θέλετε), είναι να μας διδάξετε την ιστορία και τις τέχνες σας. Να εμπλουτίσετε τη βάση δεδομένων μας και με τα δεδομένα του δικού σας πολιτισμού, πλουτίζοντας με αυτό τον τρόπο και όσους λαούς θα συναντήσουμε στα μελλοντικά ταξίδια μας.




Στο σημείο αυτό τελείωσα την ομιλία μου και ο συνεργάτης μου, καθισμένος δίπλα μου, μού χαμογελάει ικανοποιημένος. Ο κόσμος στην κατάμεστη, τεράστια αίθουσα συνεδριάσεων παρακολουθούσε όλη αυτή την ώρα βουβός και ακίνητος (εντελώς ακίνητος και εντελώς βουβός), συνεπαρμένος από όσα παράξενα τους έλεγα από τα μεγάφωνά τους, μέσω του αυτόματου μεταφραστή μου, στη μελωδική τους γλώσσα.

Για λίγα δευτερόλεπτα μένουν όλοι ακίνητοι και σκεπτικοί, και τότε, ξαφνικά «κακαρίσματα» αντηχούν σ' όλη την αίθουσα από τους έκπληκτους ακροατές, δημιουργώντας παλλόμενα κύματα κατά μήκος των φτερών των μακριών λαιμών τους. Ο αυτόματος μεταφραστής εξηγεί σ' εμένα και στον φίλο μου, απ' ευθείας στους εγκεφάλους μας, ότι αυτό σημαίνει έκπληξη και δέος, καθώς ανατριχιάζουν αμήχανοι, περιμένοντας την απάντηση του προέδρου της αίθουσας.

Ο πρόεδρος σηκώνεται από το τεράστιο ανάκλιντρό του και τα φτερά πίσω από το σβέρκο του σηκώνονται πολύχρωμα σαν ένα πανέμορφο ιριδίζον στέμμα. Παίρνει σπουδαίο ύφος σαν καμαρωτό παγόνι και ένα μελωδικό κελάιδισμα βγαίνει από το παπαγαλίσιο ράμφος του, καθώς τα κακαρίσματα των συνέδρων σταματούν και τα μάτια όλων καρφώνονται πάνω του.

«Πραγματικά εντυπωσιακά και απίστευτα όσα ακούσαμε εδώ σήμερα, απ' αυτούς τους δύο παράξενους επισκέπτες μας!» (αρχίζει να μετατρέπει σε λέξεις το κελάιδισμα του προέδρου ο αυτόματος μεταφραστής μέσα στον εγκέφαλό μας, καθώς τα μάτια όλων στρέφονται και πάλι πάνω μας).

Μας κοιτάζουν σαν εξωγήινους, γιατί δεν έχουν ξαναδεί τίποτα που να μοιάζει μ' εμάς. Σ' αυτή τη γη, τη δική τους, τα πρωτεύοντα θηλαστικά ποτέ δεν εμφανίσθηκαν. Σ' αυτή τη γη οι δεινόσαυροι και τα μεγάλα ερπετά ποτέ δε χάθηκαν, αλλά παρέμειναν αδιαφιλονίκητοι ηγέτες του πλανήτη μέχρι σήμερα. Και τώρα πια, αυτοί οι πτηνόμορφοι τρίμετροι δεινόσαυροι, είναι οι πολιτισμένοι «άνθρωποι» της γης.

«...Με ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη θα δεχθούμε τα δώρα της γνώσης σας» συνεχίζει να κελαϊδάει ο πρόεδρος «και θα σας διευκολύνουμε να γνωρίσετε την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Είμαι βέβαιος ότι θα έχει να μάθει πολλά ο ένας από τον άλλον, στα πλαίσια μίας αρμονικής και πολιτισμένης συνεργασίας!»

Λέγοντας αυτά τα λόγια, το ακροατήριο αρχίζει να κουνάει σε σχηματισμό ρυθμικά και χορευτικά τους μακριούς λαιμούς τους, ανεβοκατεβάζοντας τη φτερωτή χαίτη τους, στον ρυθμό που κελαϊδάει ο πρόεδρος και ο μεταφραστής μας εξηγεί: «Χειροκροτούν!».

Ο πρόεδρος επισφραγίζει την απόφαση συνεργασίας πιάνοντας με τα ατροφικά μακριά δάχτυλα της φτερούγας του μία μεγάλη λιβελούλα από το πιάτο δίπλα του και καταπίνοντάς την αμάσητη. Ο μεταφραστής μας εξηγεί ότι πρέπει κάτι να φάμε κι εμείς ως επισφράγιση της συμφωνίας και βάζουμε στο στόμα μας από ένα μπισκότο πρωτεΐνης με γεύση μπέικον, μπροστά στον ρυθμικό χορό αμέτρητων λαιμών των συνέδρων.

Ο αυτόματος μεταφραστής ρυθμίζει την όρασή μας σε τετραχρωμική για να μπορούμε να δούμε τα χρώματα όπως τα βλέπουν οι οικοδεσπότες μας, με τη δική τους τετράχρωμη όραση και μένουμε άναυδοι από τη ρυθμική εναλλαγή χρωμάτων στα φτερά των συνέδρων μας, καθώς τα ανοιγοκλείνουν με ποιητική τέχνη σε μια πανδαισία χρωμάτων, αόρατων στα απλά ανθρώπινα μάτια.

«Σας καλοσωρίζουν με κάτι σαν "τραγούδι χρωμάτων" δημιουργώντας εορταστική ατμόσφαιρα. Είναι μία από τις μορφές τέχνης τους!» μας εξηγεί ο μεταφραστής.

Ο πρόεδρος με μια απότομη κίνηση του λαιμού του, νεύει να τον ακολουθήσουμε και κατεβαίνει από το υπερυψωμένο κέντρο της αίθουσας, «χορεύοντας» ολόκληρος με τα χρωματιστά φτερά του στον ρυθμό υπέροχων κελαϊδισμάτων - τραγουδιών, που αντηχούν στα μεγάφωνα.

Βαδίζουμε σαν νάνοι πίσω από τον τεράστιο όγκο του σαν υπνωτισμένοι, όχι λιγότερο εντυπωσιασμένοι απ' αυτόν, ανυπομονώντας να γνωρίσουμε καλύτερα κι αυτόν τον κόσμο, και ποιος ξέρει τι άλλο μετά απ' αυτόν;


Χρόνης Πάροικος