Ο αγγλικός στρατός παίρνει τον δρόμο της επιστροφής, μιας και νομίζουν ότι σκότωσαν και τον τελευταίο άνθρωπο στην περιοχή. Δεν ξέρουν όμως ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι εν ζωή, οι οποίοι μάλιστα αποφάσισαν ότι θα βάλουν ένα τέλος σ’ όλη αυτή την κατάσταση. Από τη μέρα που η περιοχή άδειασε από τους Άγγλους, οι ντόπιοι ετοιμάζουν τον στρατό τους και τους προετοιμάζουν για την επόμενη μάχη που θα δώσουν με την Αγγλία. Στέλνουν επίσης μήνυμα σε όλη τη χώρα τους, για να τους στείλουν επιπλέον στρατό. Το αίτημα γίνεται αποδεκτό και σαράντα χιλιάδες άτομα έρχονται από διάφορα μέρη της χώρας, αλλά και από άλλες χώρες πρόθυμες να βοηθήσουν.
Όλα πηγαίνουν με βάση το σχέδιο του νέου στρατηγού του στρατού, οποίος είναι πεπεισμένος ότι αυτή θα είναι η τελευταία μάχη που θα δώσουν. Επί βδομάδες, οι μισοί άνθρωποι βοηθούν στην επαναφορά του χωριού στη φυσιολογική του κατάσταση˙ φυτεύουν δέντρα, προσπαθούν να δημιουργήσουν τεχνητές λίμνες και ποτάμια και χτίζουν σπίτια, για να στεγαστούν όλοι οι άνθρωποι που μένουν στην περιοχή. Γύρω από όλα αυτά που φτιάχνει με τόσο κόπο ο λαός, χτίζονται τείχη, που σκοπός τους είναι να προστατεύουν το χωριό, ώστε να έχει όσες λιγότερες καταστροφές στη διάρκεια αυτού ή μελλοντικού πολέμου. Η ανοικοδόμηση της περιοχής και του στρατού χρειάζεται πολύ κόπο αλλά και χρόνο. Μέχρι ο στρατός να είναι έτοιμος, δύο χρόνια περνούν.
Τα δύο χρόνια περνούν με πολλαπλές απώλειες, μιας και οι αρρώστιες κάνουν την εμφάνισή τους και χτυπούν κάθε ευάλωτο άνθρωπο. Παρά όμως από τις σημαντικές απώλειες, η οικονομία αρχίζει να ακμάζει και ο στρατός βελτιώνεται δραματικά. Όλα δείχνουν έτοιμα για τη νίκη εναντίον της Αγγλίας. Η Ελλάδα που δεν είδε άσπρη μέρα τόσα χρόνια, έχει επιτέλους την ευκαιρία της. Με τη βοήθεια άλλων χωρών, ο στρατός είναι πάνω από πενήντα χιλιάδες άτομα, που σημαίνει πως υπάρχουν πάνω από πενήντα χιλιάδες τουφέκια έτοιμα να καρφώσουν τις σφαίρες τους βαθιά στις καρδιές των Άγγλων. Όλοι έχουν στο μυαλό τους τη συντριπτική ήττα των Άγγλων, όμως η σκέψη της Έλενας παραμένει πάντα κοντά στους αδικοχαμένους γονείς της. Στα δέκατα ένατα γενέθλια της, αλλά και στα εικοστά, ευχήθηκε να μπορέσει να πάει όσο πιο σύντομα γίνεται κοντά τους. Η Έλενα απομακρύνθηκε από τις φίλες της και τις καθημερινές της ασχολίες˙ το μόνο που κάνει είναι να μένει κλεισμένη μέσα στο σπίτι της και να κλαίει ολημερίς.
Ο χρόνος κυλάει γοργά και κανένας δεν καταλαβαίνει πώς περνούν αυτά τα δύο χρόνια ή πώς καταφέρνουν να συγκεντρώσουν μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα τόσα πολλά εφόδια και στρατιώτες. Ο νέος στρατηγός είναι έτοιμος να ηγηθεί τον στρατό της Ελλάδας, αλλά πριν το κάνει, πρέπει να ορκιστεί σε μια ιδιαίτερη τελετή. Όλοι περιμένουν τη νύχτα να κάνει την εμφάνισή της, μιας και μετά την τελετή ακολουθεί μεγάλη γιορτή προς τιμήν του στρατηγού. Σιγά σιγά το πρώτο άστρο εμφανίστηκε στον νυχτερινό ουρανό. Η πλατεία είναι διακοσμημένη και φορτωμένη με όλα τα απαραίτητα εφόδια για την τελετή.
Ο στρατηγός με αργά βήματα καταφθάνει στην πλατεία και όλη η περιοχή τον υποδέχεται όσο πιο θερμά μπορεί. Του πετούν λουλούδια όσο περπατάει και φωνάζουν όσο πιο δυνατά μπορούν τη λέξη νίκη, δίνοντας θάρρος στον στρατηγό. Τα πυροτεχνήματα δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Ένας άντρας από τον στρατό πηγαίνει κοντά στον στρατηγό και γονατίζει ένα βήμα πιο πίσω του. Υψώνει το σπαθί του στον αέρα και λέει:
«Λαμβάνεις την τιμή να γίνεις στρατηγός αυτού του έθνους, κόβοντας με αυτό το σπαθί όλα τα κεφάλια των εχθρών και φέρνοντας τη νίκη στη χώρα σου;»
Τα μάτια του στρατηγού λάμπουν από χαρά και χωρίς δεύτερη σκέψη φωνάζει με όλη του τη δύναμη:
«Λαμβάνω!» Ο στρατιώτης σηκώνεται και δίνει το σπαθί στον στρατηγό. Ένας ένας οι παρευρισκόμενοι γονατίζουν δείχνοντας τον σεβασμό αλλά και την αφοσίωσή τους από εδώ και στο εξής στις απόψεις, τις πράξεις και τον ίδιο τον στρατηγό. Με ένα νεύμα τους χεριού του, ο στρατηγός κάνει νόημα σε όλους να σηκωθούν και να απολαύσουν τη μαγική βραδιά που ακολουθεί.
Όλοι σηκώνονται και πηγαίνουν προς διάφορες κατευθύνσεις της πλατείας, ώστε να βρουν αυτό που ψάχνουν. Από τη βράδια δε λείπει το φαγητό, το ποτό, ο χορός και τα δώρα από τους πολίτες στον στρατηγό. Ένα μεγάλο άγαλμα που απεικονίζει τον στρατηγό ξεσκεπάζεται στη μέση της γιορτής. Τα πυροτεχνήματα δε σταματούν ούτε λεπτό, φωτίζοντας τον ουρανό και κάνοντας τη νύχτα ακόμα πιο ωραία. Ο στρατηγός είναι μπερδεμένος˙ είναι όλα αυτά η αρχή ενός νέου κεφαλαίου γεμάτο χαρά για την Ελλάδα ή είναι τούτη η τελευταία φορά που γλεντάνε όλοι μαζί; Μήπως τελικά είναι η τελευταία μέρα πριν το τέλος αυτής της χώρας;
Γιάννης Θεοδωρόπουλος
Όλα πηγαίνουν με βάση το σχέδιο του νέου στρατηγού του στρατού, οποίος είναι πεπεισμένος ότι αυτή θα είναι η τελευταία μάχη που θα δώσουν. Επί βδομάδες, οι μισοί άνθρωποι βοηθούν στην επαναφορά του χωριού στη φυσιολογική του κατάσταση˙ φυτεύουν δέντρα, προσπαθούν να δημιουργήσουν τεχνητές λίμνες και ποτάμια και χτίζουν σπίτια, για να στεγαστούν όλοι οι άνθρωποι που μένουν στην περιοχή. Γύρω από όλα αυτά που φτιάχνει με τόσο κόπο ο λαός, χτίζονται τείχη, που σκοπός τους είναι να προστατεύουν το χωριό, ώστε να έχει όσες λιγότερες καταστροφές στη διάρκεια αυτού ή μελλοντικού πολέμου. Η ανοικοδόμηση της περιοχής και του στρατού χρειάζεται πολύ κόπο αλλά και χρόνο. Μέχρι ο στρατός να είναι έτοιμος, δύο χρόνια περνούν.
Τα δύο χρόνια περνούν με πολλαπλές απώλειες, μιας και οι αρρώστιες κάνουν την εμφάνισή τους και χτυπούν κάθε ευάλωτο άνθρωπο. Παρά όμως από τις σημαντικές απώλειες, η οικονομία αρχίζει να ακμάζει και ο στρατός βελτιώνεται δραματικά. Όλα δείχνουν έτοιμα για τη νίκη εναντίον της Αγγλίας. Η Ελλάδα που δεν είδε άσπρη μέρα τόσα χρόνια, έχει επιτέλους την ευκαιρία της. Με τη βοήθεια άλλων χωρών, ο στρατός είναι πάνω από πενήντα χιλιάδες άτομα, που σημαίνει πως υπάρχουν πάνω από πενήντα χιλιάδες τουφέκια έτοιμα να καρφώσουν τις σφαίρες τους βαθιά στις καρδιές των Άγγλων. Όλοι έχουν στο μυαλό τους τη συντριπτική ήττα των Άγγλων, όμως η σκέψη της Έλενας παραμένει πάντα κοντά στους αδικοχαμένους γονείς της. Στα δέκατα ένατα γενέθλια της, αλλά και στα εικοστά, ευχήθηκε να μπορέσει να πάει όσο πιο σύντομα γίνεται κοντά τους. Η Έλενα απομακρύνθηκε από τις φίλες της και τις καθημερινές της ασχολίες˙ το μόνο που κάνει είναι να μένει κλεισμένη μέσα στο σπίτι της και να κλαίει ολημερίς.
Ο χρόνος κυλάει γοργά και κανένας δεν καταλαβαίνει πώς περνούν αυτά τα δύο χρόνια ή πώς καταφέρνουν να συγκεντρώσουν μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα τόσα πολλά εφόδια και στρατιώτες. Ο νέος στρατηγός είναι έτοιμος να ηγηθεί τον στρατό της Ελλάδας, αλλά πριν το κάνει, πρέπει να ορκιστεί σε μια ιδιαίτερη τελετή. Όλοι περιμένουν τη νύχτα να κάνει την εμφάνισή της, μιας και μετά την τελετή ακολουθεί μεγάλη γιορτή προς τιμήν του στρατηγού. Σιγά σιγά το πρώτο άστρο εμφανίστηκε στον νυχτερινό ουρανό. Η πλατεία είναι διακοσμημένη και φορτωμένη με όλα τα απαραίτητα εφόδια για την τελετή.
Ο στρατηγός με αργά βήματα καταφθάνει στην πλατεία και όλη η περιοχή τον υποδέχεται όσο πιο θερμά μπορεί. Του πετούν λουλούδια όσο περπατάει και φωνάζουν όσο πιο δυνατά μπορούν τη λέξη νίκη, δίνοντας θάρρος στον στρατηγό. Τα πυροτεχνήματα δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Ένας άντρας από τον στρατό πηγαίνει κοντά στον στρατηγό και γονατίζει ένα βήμα πιο πίσω του. Υψώνει το σπαθί του στον αέρα και λέει:
«Λαμβάνεις την τιμή να γίνεις στρατηγός αυτού του έθνους, κόβοντας με αυτό το σπαθί όλα τα κεφάλια των εχθρών και φέρνοντας τη νίκη στη χώρα σου;»
Τα μάτια του στρατηγού λάμπουν από χαρά και χωρίς δεύτερη σκέψη φωνάζει με όλη του τη δύναμη:
«Λαμβάνω!» Ο στρατιώτης σηκώνεται και δίνει το σπαθί στον στρατηγό. Ένας ένας οι παρευρισκόμενοι γονατίζουν δείχνοντας τον σεβασμό αλλά και την αφοσίωσή τους από εδώ και στο εξής στις απόψεις, τις πράξεις και τον ίδιο τον στρατηγό. Με ένα νεύμα τους χεριού του, ο στρατηγός κάνει νόημα σε όλους να σηκωθούν και να απολαύσουν τη μαγική βραδιά που ακολουθεί.
Όλοι σηκώνονται και πηγαίνουν προς διάφορες κατευθύνσεις της πλατείας, ώστε να βρουν αυτό που ψάχνουν. Από τη βράδια δε λείπει το φαγητό, το ποτό, ο χορός και τα δώρα από τους πολίτες στον στρατηγό. Ένα μεγάλο άγαλμα που απεικονίζει τον στρατηγό ξεσκεπάζεται στη μέση της γιορτής. Τα πυροτεχνήματα δε σταματούν ούτε λεπτό, φωτίζοντας τον ουρανό και κάνοντας τη νύχτα ακόμα πιο ωραία. Ο στρατηγός είναι μπερδεμένος˙ είναι όλα αυτά η αρχή ενός νέου κεφαλαίου γεμάτο χαρά για την Ελλάδα ή είναι τούτη η τελευταία φορά που γλεντάνε όλοι μαζί; Μήπως τελικά είναι η τελευταία μέρα πριν το τέλος αυτής της χώρας;
Γιάννης Θεοδωρόπουλος