Ο βασιλιάς Σιάρλ παρατηρούσε κάθε μου κίνηση. Το ένιωθα πως στρεφόταν προς το μέρος μου και ακολουθούσε τη γραμμή της όρασής μου. Ανεβήκαμε την ανηφόρα και περπατώντας λίγο ακόμα φτάσαμε σε μια μεγάλη λίμνη με καταπράσινο νερό. Μια μικρή ξύλινη γέφυρα επενδυμένη με μαρμάρινες λεπτομέρειες, την χώριζε στα δυο και οδηγούσε στο πολυτελές κάστρο των Θραχάρ. Την κατοικία του βασιλιά.
Από μακριά το κάστρο έμοιαζε με κερί που έλιωνε στον ουρανό. Οι πολλές κορυφές του στολίζονταν από μεγάλες σταγονόσχημες κατασκευές που έπεφταν σε διαφορετικά στάδιά των μαρμάρινων κορυφών. Ένα τεράστιο παράθυρο που κάλυπτε έναν ολόκληρο τοίχο, επιστεφόταν με ένα κυκλικό παράθυρο που μέσα του έφερε το έμβλημα των Θραχάρ, κατασκευασμένο από βιτρό. Περάσαμε τη γέφυρα και φτάσαμε σε ένα μικρό διάδρομο που είχε εκατέρωθέν του γυναικείες μορφές, σε ύπτια θέση με τα χέρια τους να αγγίζονται στην κορυφή, πάνω από το διάδρομο. Οι Θραχάρ, παρά αυτά που είχα ακούσει, μπορούσα με σιγουριά να πω πως λάτρευαν τις γυναίκες. Ο διάδρομος κλεινόταν με μια σειρά ψηλών και ιδιαίτερα φροντισμένων θάμνων που περιέκλειαν όλο το κάστρο με την αυλή του.
Περάσαμε το μικρό διάδρομο και βρεθήκαμε στην αυλή του κάστρου. Μια τεράστια περιοχή, καλυμμένη από κοντό χορτάρι που την διέτρεχαν μερικές μαρμάρινες πλάκες, σχηματίζοντας μια σειρά από διακλαδώσεις που έφερναν σε ποτάμι και όλες οδηγούσαν στο κέντρο. Εκεί δέσποζε ένα μεγάλο σιντριβάνι μέσα στο οποίο έπλεε το ίδιο καταπράσινο νερό και μερικά λουλούδια. Προχωρήσαμε στην πύλη του κάστρου, μη μπορώντας να πάρω τα μάτια μου από το μεγαλόπρεπο κτίσμα που έμοιαζε τόσο ψηλό και μεγάλο που μόνο οι Θεοί μπορούσαν να το κατοικήσουν. Ήταν πανέμορφο και χωρίς κανένα ψεγάδι.
Οι πύλες άνοιξαν και περάσαμε μέσα στο χώρο υποδοχής του κάστρου. Αν εξωτερικά ήταν τέλειο, μέσα ήταν πανέμορφο. Όλο ευθεία μας ανοίγονταν δυο κατάλευκες μαρμάρινες σκάλες που έστριβαν, οδηγώντας στους πάνω ορόφους, καλυμμένες με πορφυρό χαλί. Ανάμεσά τους βρίσκονταν δυο λαμπεροί θρόνοι, φτιαγμένοι από τεράστιες ποσότητες ελεφαντόδοντου και στολίζονταν στα μπράτσα και στην στέψη του επιβλητικού καθίσματος, από ατόφιο χρυσάφι που αγκάλιαζε τις λεπτές καλλιτεχνικές λεπτομέρειες.
Ο χώρος χωριζόταν σε τρία κλίτη με τα δυο πλευρικά να οδηγούν σε μακρόστενους διαδρόμους, όπου ανοίγονταν δευτερεύοντα δωμάτια. Ο βασιλιάς Σιάρλ διέταξε τους άντρες να ετοιμαστούν για τους γάμους και στάθηκε μπροστά μας.
«Θα ήταν ιδιαίτερη τιμή αν παρακολουθούσατε μαζί μας τους γάμους, το ιερό δέσιμο των ζευγαριών. Φυσικά θα σας παραχωρήσουμε και την εορταστική ενδυμασία μας» είπε και μας κοίταξε έναν-έναν ξεχωριστά.
«Φυσικά! Είναι και δική μας τιμή να μας δίνετε αυτή την ευκαιρία, βασιλιά Σιάρλ» πρόλαβε να απαντήσει ο Κάιν.
Ο βασιλιάς χάρηκε και αμέσως στράφηκε σε εμένα:
«Αγαπητή μου, θα ήθελα πολύ να με συνοδεύατε σήμερα σε αυτό το χαρμόσυνο γεγονός. Μου έχετε διεγείρει την περιέργεια».
Άνοιξα το στόμα μου και ύψωσα τα φρύδια μου για λίγο. Ύστερα σοβάρεψα ξανά. Να παρευρεθώ σε γάμο κοριτσιών που τα πήραν χωρίς την συγκατάθεσή τους από τα σπίτια τους και να τα δω να νυμφεύονται ένα στρατό. Όλα αυτά, μαζί με τον βασιλιά και επίδοξο σύζυγο των κοριτσιών. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
«Η Αλιάνα μπορεί να μείνει μαζί μας» πέταξε ο Λαχάρ κοφτά και κοίταξε με άγριο βλέμμα τον βασιλιά. Ώστε ο Λαχάρ απαντούσε για εμένα τώρα;
«Πρίγκιπα Λαχάρ, με όλο το σεβασμό, μα δεν ρώτησα εσάς τι θα προτιμούσατε» εκείνος γέλασε και έγλειψε τα χείλη του.
«Θα έρθω μαζί σας βασιλιά Σιάρλ» πρόλαβα και ανακοίνωσα πριν προλάβει ο πρίγκιπας της Ινάλ να μιλήσει ξανά.
«Υπέροχα! Οι γυναίκες θα σας βοηθήσουν να ετοιμαστείτε. Θα σας περιμένω» δήλωσε «Όσο για τους πρίγκιπες και τους ιππότες, οι άντρες μου θα σας δείξουν τα προσωπικά σας διαμερίσματα» συνέχισε και μετά από μια βαθιά υπόκλιση και ένα φιλί στα ακροδάχτυλά μου, γύρισε και έφυγε.
Γυναίκες; αναρωτήθηκα και η συνέχεια των αναλογισμών μου διακόπηκε από την πύλη και μερικά γελάκια. Κοριτσίστικα γελάκια. Γύρισα αστραπιαία πίσω μου και είδα επτά πανέμορφα κορίτσια κοντά στην ηλικία μου να έρχονται προς το μέρος μας. Όλες τους είχαν στολισμένα τα μαλλιά τους με λεπτά λευκά λουλούδια και τα αέρινα λευκά τους φορέματα, έμοιαζαν βγαλμένα από αρχαίους πολιτισμούς. Οι πτυχώσεις στο στήθος τους σταματούσαν από μια φαρδιά πράσινη ζώνη που ξεχώριζε την μεταξένια φούστα που κυλιόταν στο λείο πάτωμα.
Με πλησίασαν και γελώντας με έπιασαν δυο από τα χέρια «Εσύ είσαι η Αλιάνα, λοιπόν!». Άλλες δυο έπιασαν τα μαλλιά μου και συλλογίστηκαν φωναχτά «Τα μαλλιά σου είναι άγρια, μα τόσο όμορφα». Μία γονάτισε μπροστά μου και εξέτασε τα ρούχα μου «Δεν είναι ρούχα αυτά για μια γυναίκα με το δικό σου κορμί!».
Και πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε, με πήραν μακριά από τους υπόλοιπους, σχεδόν τραβώντας με ενώ πίσω μου οι πρίγκιπες κοίταζαν αποχαυνωμένοι την σκηνή που εκτυλισσόταν μπροστά τους.
Το κορμί μου πονούσε από το τρίψιμο των κοριτσιών και ήμουν σίγουρη πως το πρόσωπό μου είχε κοκκινίσει. Δεν με είχαν αφήσει στιγμή ελεύθερη αν και ένιωθα πιο χαλαρή από ποτέ με εκείνες. Άρχισαν να με ρωτάνε από που ερχόμουν και για ποιο λόγο έφτασα ως εδώ. Όταν τους είπα πως ήταν μυστικός ο λόγος, άρχισαν να χοροπηδάνε χαρούμενες και να τσιρίζουν για το μυστήριο που τις άφηνα να λύσουν.
«Ποιος από τους δυο είναι ο σύντροφός σου; Ο πανέμορφος με τα πράσινα μάτια και το κοντό μαλλί; Αχ, έχει τόσο ωραίο και καλοσχηματισμένο σώμα» έλεγε η μία, φτιάχνοντάς μου τα μαλλιά και στερεώνοντάς τα με επιχρυσωμένα κοσμήματα στο σχήμα ροδοπέταλων, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
«Εγώ πιστεύω πως ο άλλος πρίγκιπας, εκείνος με την περίτεχνη πλεξούδα και το μελαψό δέρμα, είναι για εσένα! Το βλέμμα του σε παρακολουθεί και το σώμα του κινείται μαζί με το δικό σου. Έχει κάτι το...» είπε η δεύτερη που έδενε το λεπτό κορδόνι του φορέματος πίσω στο λαιμό μου. «Το εξωτικό» αναστέναξε μια τρίτη.
Το μυαλό μου είχε σταματήσει να δουλεύει και να επεξεργάζεται τα λόγια τους. Με τρέλαιναν και με αποσυντόνιζαν. Αυτές τι δουλειά είχαν εδώ; Γιατί υπάρχουν νέα κορίτσια ανάμεσα στους Θραχάρ;
«Θέλω να σας κάνω μια ερώτηση» είπα φωναχτά, πάνω από τις πλοκές που έπλαθαν για τους πρίγκιπες και για εμένα.
«Φυσικά!» πετάχτηκε το κορίτσι που έφτιαχνε τα μαλλιά μου.
«Γιατί υπάρχετε και εσείς εδώ; Εννοώ... Η φυλή των Θραχάρ είναι γνωστή για την αποκλειστικότητα της σε άντρες. Πώς και εσείς βρίσκεστε εδώ;».
Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και έγνεψε η μια στην άλλη. Εκείνη που μου έφτιαχνε τα μαλλιά βγήκε μπροστά μου.
«Η φυλή φημίζεται για την αποκλειστικότητα της σε άντρες. Όλοι νομίζουν πως επειδή κάθε δεκαπέντε έτη φέρνουν κορίτσια μέσα στο κάστρο τους, το κάνουν για να αναπληρώσουν τον πληθυσμό τους και τις άρρωστες ορέξεις τους. Στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν είναι αλήθεια. Δεν μας παντρεύουν με όλους τους άντρες εδώ μέσα. Μα θα το δεις και μόνη σου στην γαμήλια τελετή».
«Το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη, ήταν να έρθω εδώ. Έφυγα από το χωριό μου, από την οικογένεια που με έβλεπε μόνο ως μελλοντική νύφη για να καταφέρει να την δοξάσει όλο το βασίλειο. Οι οικογένειες που δίνουν μια κόρη, παίρνουν ένα πολύ γερό χρηματικό ποσό για να αντισταθμίσουν τον αποχωρισμό μας. Τα χωριά μας είναι εντελώς σιχαμένα. Τις κοπέλες που δεν τις διαλέγουν, καταλήγουν πουλημένες σε κακά μέρη. Μερικές καταφέρνουν οι Θραχάρ και τις αγοράζουν κρυφά, γλιτώνοντας τες από την κατάντια και το χαμό» ψιθύρισε εκείνη που έσφιξε το φόρεμά μου.
«Δηλαδή όλα αυτά είναι ψέματα; Ότι οι Θραχάρ παίρνουν πέντε κορίτσια κάθε δεκαπέντε χρόνια και τις παντρεύουν με όλο το λαό για να κάνουν άλλα αρσενικά παιδιά;» ρώτησα αναστατωμένη. Δεν ήξερα τι να πρωτοβάλω στο μυαλό μου. Όσα μου έλεγαν φάνταζαν απίθανα. Αλλά να πίστευα τις φήμες ή τα κορίτσια που ήταν ζωντανή απόδειξη μπροστά μου;
Όλες τους γέλασαν και με κοίταξαν με οίκτο «Ε, λοιπόν. Τα αρσενικά παιδιά είναι αλήθεια. Για κάποιο λόγο όλα τα παιδιά μας είναι αγόρια!».
«Μα άκουσα πως η Σελίν έκανε κορίτσι!» πετάχτηκε η νεότερη και αμέσως όλες άρχισαν να την ρωτούν για να μάθουν περισσότερα.
Έβλεπα όλες τις κοπέλες μπροστά μου να είναι τόσο χαρούμενες και γεμάτες ζωντάνια που έμενα με το στόμα ανοιχτό. Άραγε ήταν τόσο παρεξηγημένοι οι Θραχάρ; Και γιατί δεν μάθαινε κανείς την αλήθεια; Μα ποιος μπορούσε να μιλήσει με τα χείλη του σφραγισμένα από τον όρκο;
«Αν ο κόσμος μάθαινε την αλήθεια, θα σταματούσε να φοβάται τους Θραχάρ. Το βασίλειο είναι το πιο τιποτένιο που μπορεί να ζήσει κανείς. Όλοι φέρονται στον διπλανό τους με μίσος και περιμένουν να πάρουν τα πάντα από εσένα με την πρώτη ευκαιρία. Τους φοβούνται τους Θραχάρ, μα τους σέβονται και ξέρουν πως δεν θα μείνουν ατιμώρητοι αν διαπράξουν εγκλήματα. Είναι από τους πιο γερούς λαούς, τους πιο δυνατούς. Μα φαντάσου τι θα γινόταν αν μαθαινόταν ο μαλακός τους χαρακτήρας. Θα έπεφταν μέσα σε ένα βράδυ και το χάος θα σκορπούσε παντού» άκουσα να λέει η κοπέλα που έφτιαχνε την γραμμή του φορέματος μου. Είχε απαντήσει στην ερώτησή μου, αμέσως και όσο πιο ιδανικά γινόταν. Ακόμη δεν μπορούσα να το χωνέψω. Μα μπορούσα να το καταλάβω.
Ύστερα σηκώθηκε από μπροστά μου και έκανε πίσω μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια. Όλες τους επέστρεψαν στο θαυμασμό μου και άρχισαν να φωνάζουν χαρωπά και να με περιτριγυρίζουν εκστασιασμένες. Γέλασα με τις εκφράσεις τους και όλες κοκάλωσαν.
«Γέλασε…» ψέλλισαν και τα μάτια τους γούρλωσαν.
«Είναι τόσο όμορφη!» τσίριξαν αμέσως, τραυματίζοντας τα αυτιά μου. Τα έκλεισα με τα δάχτυλά μου και περίμενα να ηρεμήσουν. Μια τους χοροπήδησε ως εμένα και με έστριψε σε ένα μεγάλο καθρέφτη που βρισκόταν πίσω μας. Το στόμα μου μισάνοιξε και τα χέρια μου πήγαν γρήγορα στο πρόσωπό μου. Δεν μπορεί να είμαι εγώ αυτή. Προχώρησα προς τον καθρέφτη και ακούμπησα το είδωλό μου.
Τα μαλλιά μου έλαμπαν και αναδείκνυαν το φωτεινό τους χρώμα, ενώ δυο τούφες ήταν πιασμένες πίσω στο κεφάλι μου, από ένα στεφάνι μεταλλικών ροδοπέταλων και άλλες δυο έπεφταν μπροστά στο πρόσωπό μου καλύπτοντας το σημείο της καλύπτρας. Τα χέρια μου άγγιξαν το απαλό φόρεμα στο χρώμα της ανατολής του ηλίου και έλιωσαν πάνω στις γλυκές πτυχώσεις που αγκάλιαζαν τους γοφούς μου και τέλειωναν στο πάτωμα. Το στήθος μου φαινόταν πιο πλούσιο με μια χρυσή ζώνη να δένει γύρω από τη μέση μου και να καταλήγει χαμηλά στην πλάτη μου, ενώ μια άλλη έδενε γύρω από το μπούστο μου και κατέληγε πίσω στο σβέρκο μου. Γύρισα ελαφρά το κορμί μου και είδα την πλάτη μου που έμενε εντελώς ανοιχτή. Ανασηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και άφησα να φανούν λίγο τα λεπτά σανδάλι που φορούσα. Όλα ήταν τέλεια. Δεν είχα ξαναδεί τον εαυτό μου τόσο φροντισμένο και τόσο όμορφο.
Η πόρτα χτύπησε και γυρίσαμε όλες προς το μέρος της. Τα κορίτσια στάθηκαν σε μια γραμμή και μου έκαναν νόημα να πλησιάσω. Η πρώτη άνοιξε την πόρτα και βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με τον βασιλιά Σιάρλ. Εκείνος έμεινε λίγο ακίνητος και ύστερα από λίγο ξερόβηξε, ενώ τα κορίτσια πίσω μας έπνιξαν τα γελάκια τους. Ο βασιλιάς έτεινε το χέρι του προς τα εμένα και το άγγιξα απαλά. Ακούμπησε τα ακροδάχτυλα μου με προσοχή και με έφερε έξω από το δωμάτιο, όπου μας περίμεναν λίγο παρακάτω οι δυο πρίγκιπες.
Ο Λαχάρ συνομιλούσε με τον Κάιν, ενώ έπαιζε στα χέρια του ένα λεπτό στιλέτο. Μόλις μας είδε, το στιλέτο έφυγε από τα χέρια του και έπεσε με ένα δυνατό κρότο στο πάτωμα, κυλώντας προς εμένα. Άφησα το θερμό χέρι του βασιλιά και έπιασα το στιλέτο. Το περιεργάστηκα λίγο και ύστερα κινήθηκα προς το μέρος του πρίγκιπα της Ινάλ.
«Έχασες τη φόρμα σου Λαχάρ;» ρώτησα παιχνιδιάρικα και του έδωσα το στιλέτο. Εκείνος ανασήκωσε τα φρύδια του και προσπάθησε να μιλήσει, αλλά μόνο ήχοι έβγαιναν από το στόμα του «Και τη μιλιά σου βλέπω».
Ο Κάιν γέλασε και πλησίασε τον βασιλιά Σιάρλ, προσπαθώντας να συζητήσει περί διπλωματίας μαζί του, όσο προλάβαινε.
«Σε όλη μου τη ζωή, δεν είδα κάτι τόσο όμορφο, όσο...» ξεκίνησε να λέει, αλλά τον διέκοψε ο βασιλιάς Σιάρλ.
«Μπορούμε να προχωρήσουμε;».
Κοιτούσα τον Λαχάρ, με προσμονή. Ήθελα να τελειώσει την πρότασή του. Ήθελα να ξέρω τι πήγαινε να πει. Ήθελα να τον ακούσω. Πολλά ήθελα και δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να συνεχίσω να τα σταματώ ή να τα αφήσω ελεύθερα.
Έγνεψα και τον προσπέρασα, αφήνοντας τον βασιλιά να με οδηγήσει προς την έξοδο και έπειτα τη γαμήλια τελετή. Για μια στιγμή, πριν βγω έξω, γύρισα να κοιτάξω τον πρίγκιπα με τα λευκόξανθα μαλλιά. Με κοιτούσε και εκείνος, μα διαφορετικά από τις άλλες φορές. Με τέτοιο τρόπο που τα μάγουλά μου βάφονταν κόκκινα και η καρδιά μου παλλόταν δυνατά στο στήθος μου. Ήταν η πρώτη φορά που τον πρόσεχα.
Ella Sarlot