Όλον αυτόν τον καιρό, προσπαθούμε να
επαναφέρουμε τις ισορροπίες. Οι ζημιές που υπέστη η Γη ήταν τεράστιες! Δύσκολο
έργο να επανορθώσουμε… Ιοί. Πόλεμοι. Δαίμονες. Αρρώστιες και κακουχίες που
γεννήθηκαν και μεγάλωσαν περισσότερο από ποτέ υπάρχουν ακόμα ανάμεσα στους
κόσμους. Τα φωτισμένα παιδιά προσεγγίζονται εύκολα από αρνητικές οντότητες,
καθώς οι φωτεινές υπάρξεις δε δέχονται εύκολα να προστατέψουν κάποιον από
αυτούς. Έτσι το κακό μεγάλωσε και μέσα από τους ίδιους τους ανθρώπους. Όπως σας
ανέφερα στην αρχή, δεν μπορούμε να διώξουμε όλο το κακό, καθώς αυτό φωλιάζει
μέσα στους ανθρώπους, οικειοθελώς και μη.
Με την επιστροφή του
Τάγματος της Αθηνάς, ο Ηρακλής και οι άγγελοι της σοφίας οδήγησαν την
ανθρωπότητα, ώστε να βρει και να εφεύρει καινούριες τεχνικές προκειμένου να
διορθωθούν κλιματικές και βιοτικές καταστάσεις του πλανήτη. Επίσης θύμισαν στον
άνθρωπο πως κάποιος χωρίς παρελθόν δεν έχει μέλλον. Έτσι πολλά αφυπνισμένα
άτομα οδηγήθηκαν στην εύρεση του παρελθόντος και της σοφίας αυτού. Ο Ηρακλής
τώρα προσπαθεί να βελτιωθεί σε θέματα σοφίας και στρατηγικής, για να ανέλθει
και να γίνει και ο ίδιος ένα αθάνατο πλάσμα μέσα στο Συμβούλιο. Πολλή δουλειά,
εκπαίδευση και προσπάθεια καθημερινά, προκειμένου να αποκτήσει μια θέση ανάμεσά
μας. Έχω μεγάλη πίστη σε αυτόν και το ξέρω ότι θα τα καταφέρει κάποια μέρα.
Η Spero έφερε πάλι την ελπίδα μαζί της, καθώς το Τάγμα της έσωσε άπειρες ζωές με τις ιαματικές του ικανότητες. Μην ξεχνάμε ότι το Τάγμα του Απόλλωνα είναι το Τάγμα του θεού της ιατρικής, του φωτός, της μουσικής και της μαντικής. Μαζί με χαρά και ελπίδα, θύμισε πως κάποτε οι άνθρωποι χόρευαν και τραγουδούσαν. Θύμισε πως χαίρονταν το τώρα και με ευλάβεια το ευχαριστούσαν. Τους έδειξε πως να είναι διορατικοί για να βλέπουν και πάλι καθαρά τους στόχους τους. Η Spero ανέλαβε καινούριο μαθητευόμενο, μια κοπέλα μόλις δεκατριών ετών που την ονόμασε Χρυσηϊς. Η πολύτιμη. Η χρυσαφένια! Έχει ξανθιά, μακριά μαλλιά και εάν η Spero ήταν άνθρωπος θα έλεγα ότι είναι κόρη της. Έχουν το ίδιο γλυκό χαμόγελο και είναι ο μοναδικός άνθρωπος της Γης στον οποίο η Spero της έχει φανερωθεί με την αληθινή της μορφή.
Βλέπετε, οι άγγελοι δεν πηγαίνουμε κάτω στη Γη με τη δική μας μορφή. Εάν το κάνουμε, γίνεται γιατί θέλουμε να φανερώσουμε σε κάποιον φωτισμένο άνθρωπο κάτι σημαντικό. Μέχρι τώρα η Spero δεν είχε εμπιστευτεί κανέναν άνθρωπο για να του φανερωθεί. Η αγαπημένη της μαθήτρια, η Γρυνώ, πάντα φορούσε μαντήλι στα μάτια της όταν τη συναντούσε, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά και έγινε μία από τα μεγαλύτερα φωτισμένα άτομα της εποχής της και όχι μόνο. Έτσι εκτός από την τυφλή της εμπιστοσύνη μπορούσε να δώσει όλη της την προσοχή στις πραγματικές ενέργειες και όχι στο τι βλέπει. Έμαθε να βασίζεται στο ένστικτο, στις αισθήσεις και στα οράματά της και όχι στα λόγια και σε αυτά που βλέπει. Και όπως έχω πει και πιο παλιά, δεν είναι ό,τι βλέπουμε αλήθεια. Και φυσικά, όταν δε βλέπουμε κάτι, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Είναι απίστευτος ο τρόπος που η Γρυνώ έμαθε τόσα πολλά. Ποιος να το πίστευε ότι η θέληση κάποιου θα τον έκανε να ζήσει τόσες χιλιάδες χρόνια, για να σώσει τον άνθρωπο που εμπιστεύτηκε στην κυριολεξία με κλειστά μάτια…
Το Τάγμα μου, το Τάγμα του Ποσειδώνα, καθάρισε από κακία και ανασφάλειες όσους δέχτηκαν τη βοήθειά τους. Καθάρισαν τα μάτια τους και τη σκέψη τους με την ιδιότητα των υδάτων. Ζωντάνεψαν την πλάση και δημιούργησαν ξανά ότι είχε ερημωθεί από συναισθήματα και ζωντάνια. Αλλά όλα αυτά τα κατάφεραν όμως χωρίς εμένα...
Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα από αυτά. Ξέρετε δεν είχα αρκετό χρόνο για να σας εξηγήσω, πριν τρία χρόνια, ποιος πραγματικά είμαι. Με συγχωρείτε. Διορθώνω. Τι πραγματικά κάνω. Κυκλοφορώ ανάμεσα στους ανθρώπους και βλέπω όλη τους τη ζωή. Τα υπέρ και τα κατά. Τα λάθη και τις πράξεις τους. Βλέπω στόχους και όνειρα. Όταν έρχεται η ώρα, είμαι αυτός που θα τραβήξει την ψυχή από το σώμα και θα τη βοηθήσει να πάει προς τα εκεί που έχει κριθεί. Κάποιοι δε χρειάζονται τη βοήθειά μου. Άλλους πάλι τους τραβώ με το ζόρι. Είμαι κάτι σαν εκείνο το ρητό: «όλα εδώ πληρώνονται». Ε λοιπόν είμαι αυτός που δίνει την πληρωμή. Αλλά είμαι κιόλας ο οδηγός: εκείνος που θα σου δείξει το φως ή το σκοτάδι μέσα σου.
Το πρόβλημα με εμένα δεν είναι ότι έχω πολλές δουλειές και δεν μπορώ να ακολουθήσω τους υπόλοιπους. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είμαι εξ’ ολοκλήρου άγγελος ή μυημένος, όπως ο Ηρακλής. Πρώτα από όλα, γεννήθηκα στη Γη. Ο Πατέρας με έριξε κατ' ευθείαν εκεί για να προσαρμοστώ στις ενέργειες του τόπου και να κάνω μετά αυτό για το οποίο πλάστηκα. Εγώ δε θυμάμαι τίποτα. Βρισκόμουν σε αναστολή για αρκετές μέρες, μέχρι να ενεργοποιηθεί η ύπαρξή μου στον πλανήτη. Η Spero μου έλεγε ότι με ένιωσε από τους ουρανούς να πέφτω και κατάλαβε ότι δεν είμαι απλώς ένας ακόμα άγγελος. Και έτσι μετά από μερικές μέρες με βρήκε το μεγάλο συμβούλιο. Με τις μαντικές της ικανότητες διάβασε τον σκοπό στις φλέβες μου και με ονόμασαν Mortem: μια λέξη που σηματοδοτεί το τέλος μιας ζωής στη Γη. Μια λέξη που σημαίνει οριστική παύση της ροής της ενέργειας.
Όπως ο ανθρώπινος οργανισμός, που σχεδιάστηκε με τέτοιον τρόπο ώστε να μας εκπλήσσει με το τι μπορεί να κάνει, έτσι και το δικό μου σώμα φτιάχτηκε ώστε να προσαρμόζεται παντού. Είμαι το μόνο ον σε ουρανό και Γη που έρχεται σε επαφή με όλες τις οντότητες. Πότε βρίσκομαι στα Τάρταρα και ποτέ στη Γη. Πότε στους ουρανούς και πότε στη «limbo». Μοιάζω με άνθρωπο. Τα φτερά μου δεν είναι σαν αυτά των άλλων αγγέλων ή δαιμόμων. Εμφανίζονται όποτε εγώ τα επικαλεστώ και έχουν πιο θνητή μορφή. Τα φτερά της Spero είναι τεράστια και γεμάτα φως. Τα δικά μου είναι σαν φτερά αετού σε αποχρώσεις κυρίως λευκού και λίγο μαύρου. Οι φωτεινές οντότητες, προκειμένου να πάρουν δύναμη, τρέφονται με αιθέρα: με κοσμική ενέργεια. Δεν έχουν ανάγκη από ύπνο ή ανθρώπινο φαγητό. Εγώ από την άλλη μπορώ να αναπληρώσω την ενέργειά μου με αιθέρα ή φαγητό, καθώς επίσης και με ύπνο. Μπορώ όμως να τραφώ και με συναισθήματα, όπως ένας δαίμονας που τρέφεται με φόβο και απόγνωση.
Το καλό και το κακό παλεύουν μέσα μου για το ποιος θα κερδίσει τη μάχη. Εγώ όμως έχω διαλέξει στρατόπεδο! Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Βλέπετε, στην αρχή, δαίμονες προσπαθούσαν να με προσελκύσουν προς το δικό τους στρατόπεδο, αλλά καθώς καταλάβαιναν, μέσα στους αιώνες, ότι αυτό δε θα πραγματοποιηθεί, θέλησαν να με βγάλουν από τη μέση. Όσο ήμουν φυλακισμένος στη Γη, δεν ήξεραν ποιος είμαι, για αυτό δε με είχαν εντοπίσει τόσους αιώνες. Μόλις όμως άρχισα να παίρνω πίσω της δυνάμεις μου με αντιλήφθηκαν. Πώς μπορεί πραγματικά να φέρει τα πράγματα η μοίρα… Ήταν γραφτά να συμβούν όλα αυτά στην ανθρωπότητα προκειμένου να διορθωθεί ένα σφάλμα στους ουρανούς; Ήταν γραφτό να γεννηθεί μόνο και μόνο για να πεθάνει μια κοπέλα για τη σωτηρία των κόσμων; Ναι και όμως ήταν. Αλλά όπως έλεγε και η ίδια, είναι στο χέρι μας εάν θα ακολουθήσουμε τη γραμμή που μας χαράζει η μοίρα ή αν θα χαράξουμε τη δική μας γραμμή. Το μέλλον αλλάζει συνεχώς. Αλλάζει ανάλογα με τις επιλογές μας, ανάλογα με τις σκέψεις και τις αποφάσεις μας. Αλλάζει ανάλογα με τις επιλογές και τα συναισθήματά των γύρω μας. Αλλάζει γιατί εμείς διαλέξαμε να πάμε προς κάποια άλλη κατεύθυνση.
Καθώς το μυαλό μου τρέχει σε όλες αυτές τις συμπαντικές σκέψεις, τα μάτια μου μένουν καρφωμένα πάνω της. Κάθομαι στο χρυσό και κρύο μάρμαρο μπροστά της και συλλογίζομαι. Δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να έρθω να τη δω. Νιώθω σαν να της μιλάω μέσα από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Σαν να επικοινωνούμε με κάποιον τρόπο. Το σώμα της αιωρείται μπροστά από το χρυσό άγαλμα του Διός. Γύρω της, τέσσερεις μεγάλες πλάκες με ονόματα αγγέλων χορεύουν απαλά μαζί της. Τα μαλλιά της λικνίζονται σαν να βρίσκονται μέσα σε νερό. όπως και τα χέρια και το φόρεμά της. Μοιάζει να κοιμάται μέσα σε έναν άφαντο ωκεανό μαζί με τους φίλους της. Τα μαλλιά της κατακόκκινα, πανέμορφα και ατίθασα. Τα χείλη της ροδαλά και το δέρμα της σαν πορσελάνη. Πραγματικά... Πρέπει να κοιμάται. Δεν εξηγείται αλλιώς…
Σηκώνομαι όρθιος και την πλησιάζω αργά. Φτάνω δίπλα της και το χέρι μου τεντώνεται. Πάω να ακουμπήσω το μάγουλό της, καθώς κοιτάζω ξανά το πανέμορφο πρόσωπό της. Ξαφνικά τα μάτια της ανοίγουν απότομα και με κοιτάζει βαθιά μέσα στην ψυχή. Αρπάζει το χέρι μου και το σφίγγει με δύναμη. Έχει ένα βλέμμα τρέλας και ανησυχίας, μαζί και εγώ, αφού έχω φρικάρει τελείως! Τι συμβαίνει; Δεν κουνιέται η υπόλοιπη πάρα μόνο τα χείλη της.
«Phoenix» μου λέει και προσπαθώ να απεγκλωβιστώ.
«Τι;» λέω τρομοκρατημένος.
«Rediit[1]» μου απαντάει και το βλέμμα της παραμένει κολλημένο πάνω μου. Δεν ξέρω τι να κάνω. Αυτή δεν είναι η Εχεκράτεια που ξέρω. Κάτι δεν πάει καλά.
«Mortem!» ακούω τη φωνή της Spero και κοιτάζω προς την πύλη του ναού τρομαγμένος.
«Spero!» φωνάζω σε απόγνωση και σηκώνω το άλλο μου χέρι. Την επόμενη στιγμή κοιτάζω πίσω την κοκκινομάλλα και τα μάτια της είναι πάλι κλειστά. Το χέρι μου φαίνεται σαν να μην το είχε πιάσει ποτέ και το σώμα της συνεχίζει να λικνίζεται ατάραχο... Την κοιτάζω τρομερά μπερδεμένος.
«Mortem, είσαι καλά;» μου
λέει η Spero καθώς εμφανίζεται γρήγορα δίπλα μου. Νιώθω να τρέμω από το σοκ και
κοιτάζω μια την Εχεκράτεια και μια τη Spero.
«Τι συνέβη;» με ρωτάει εξεταστικά και πιάνει το πρόσωπό μου ανάμεσα στα χέρια της. Την αφήνω να δει καθαρά τις εικόνες στο μυαλό μου και με κοιτάζει άναυδη. Αμέσως μετά κοιτάζει το σώμα της Εχεκράτειας και κάνει δύο βήματα πίσω.
«Τι έγινε; Πες μου τι κατάλαβες από αυτό;» της λέω απελπισμένος καθώς δείχνω το χέρι της κοκκινομάλλας. Η Spero κουνάει αρνητικά το κεφάλι της σαν να προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι δεν είναι αλήθεια αυτό που είδε.
«Δεν ήταν η ίδια αυτό που μόλις είδαμε» μου λέει μετά από λίγο χωρίς να καταφέρει να πάρει τα μάτια της από πάνω της.
«Τι εννοείς;» τη ρωτάω και πλησιάζω κοντά της.
«Βασικά ήταν εκείνη αλλά όχι πραγματικά εκείνη» μου λέει μπερδεμένη.
«Δεν... Δεν καταλαβαίνω τι προσπαθείς να πεις» της λέω και εκείνη πιάνει σκεπτική τα μαλλιά της.
«Σου έχει ξανά μιλήσει αυτά τα τρία χρόνια;» με ρωτάει εξεταστικά και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.
«Τότε θέλει να σε προειδοποιήσει» μου απαντάει και την πλησιάζει ξανά.
«Να με προειδοποιήσει; Για ποιο πράγμα;» ρωτάω και την ακολουθώ. Καθόμαστε αντικριστά με την Εχεκράτεια ανάμεσά μας και την κοιτάζω με αγωνία.
«Ό,τι και εάν ήθελε να πει... Δεν είναι καλό...» μου λέει και γίνεται μια δραματική παύση. Μα είπε μόνο δύο λέξεις! Πώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί αυτό; Αφού δεν κατάλαβε πλήρως η Spero, τι την κάνει να νομίζει ότι θα καταλάβω εγώ; Έχω χαθεί ξανά μέσα στις σκέψεις μου όπως και η Spero. Τη βλέπω για μια στιγμή να κουνάει το κεφάλι της για να συνέλθει από τις πολλές σκέψεις και με πιάνει από το χέρι. Με τραβάει με δύναμη καθώς πάμε έξω από τον ναό.
«Τι κάνεις!» της λέω και απεγκλωβίζω τον καρπό μου.
«Συγγνώμη... Δεν έχουμε χρόνο. Έχουμε συμβούλιο» μου λέει και μια δέσμη φωτός εμφανίζεται γύρω μας.
«Και πρέπει να έρθω και εγώ;» ρωτάω σχεδόν παιδικά και με παράπονο.
«Μα φυσικά. Άλλωστε αυτό το Συμβούλιο γίνεται για εσένα. Περίπου. Βασικά συμπεριλαμβάνει και εσένα...» μου λέει και το φως μας τραβάει. Τι εννοεί; Τι έκανα πάλι λάθος; Ελπίζω να μην έχω κάνει κάτι κακό ή απερίσκεπτο...
Θα μάθουμε σύντομα...
Παρασκευή Γκύζη
[1] Επέστρεψε