Ο Οίκος των Δράκων (Κεφάλαιο 17)

Ορόρα

Συνήθως οι αποφάσεις στον Οίκο των Ντρόγκομιρ λαμβάνονταν κάπως έτσι: μαζεύονταν όλοι στη μεγάλη αίθουσα του θρόνου και ο Αίρυς τους ανακοίνωνε την απόφαση του, ενώ εκείνοι την άκουγαν σιωπηλοί. Κανείς δεν τολμούσε να φέρει αντίρρηση ακόμη κι αν διαφωνούσε. Μερικές φορές συζητούσε τα θέματα με τον Γκρέγκορ και δεχόταν τη συμβουλή του. Μόνο ο άρχοντας-θείος της είχε αυτό το προνόμιο.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που δεν ακολουθούσαν αυτή τη διαδικασία. Όλοι οι Ντρόγκομιρ -εκτός του Ντέβαν που αρνήθηκε να φύγει από το πλευρό της Κίρα- ήταν καθισμένοι στη μεγάλη τραπεζαρία. Το πρόβλημα που είχε εμφανιστεί τους απειλούσε όλους και έπρεπε να αποφασίσουν μαζί πως με ποιο τρόπο θα το αντιμετώπιζαν.

«Αν αυτός ο αξιοθρήνητος που παριστάνει τον βασιλιά πιστεύει ότι θα καταφέρει ένα χτύπημα στον Οίκο μου είναι γελασμένος!» φώναξε ο Αίρυς και χτύπησε το χέρι του πάνω στο τραπέζι. Η αναφορά στον Άρχοντα Κάσρελ της Νταχάρα ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που μπορούσαν να τον κάνουν να χάσει την ψυχραιμία του. Η Ορόρα πάντα αναρωτιόταν τι είχε συμβεί ανάμεσα στους δυο άντρες για να πυροδοτήσει ένα τέτοιο μίσος.

Καθόταν στα δεξιά του πατέρα της, που καθόταν στη κεφαλή του τραπεζιού. Κανονικά αυτή η θέση ανήκε στον Διάδοχο του Οίκου, αλλά αφού ο Ντέβαν έλειπε, εκείνη ήταν δεύτερη στη διαδοχή, παρόλο που ήταν κατά αρκετά λεπτά μεγαλύτερη. Αν ήταν στο χέρι της θα άλλαζαν πολλά πράγματα στον Οίκο της, με πρώτο τις διακρίσεις ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες.

Ο θείος Γκρέγκορ έβαλε το χέρι του στο μπράτσο του πατέρα της για να τον συγκρατήσει. Ήταν ο μόνος που τολμούσε να αγγίξει τον Αίρυς. Ούτε καν τα ίδια του τα παιδιά δεν τολμούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Εκτός από εκείνη τη μέρα πριν από μήνες, τότε που ο Ντέβαν του είχε επιτεθεί για να προστατεύσει την Κίρα, σκέφτηκε η Ορόρα με τα χείλη της να κυρτώνουν ασυναίσθητα σε ένα μικρό χαμόγελο.

«Έχεις δίκιο, αδελφέ, αλλά προέχει να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια του παιδιού. Αν αυτό το μωρό χαθεί, τότε επιστρέφουμε στο σημείο που ήμασταν πριν από μήνες».

«Έχεις δίκιο» είπε ο Αίρυς συλλογιζόμενος τα λόγια του. «Θα περιμένουμε μέχρι να ανακτήσουμε την πλήρη δύναμή μας και τότε θα δώσουμε την απάντησή μας στις επιθέσεις του Κάσρελ. Μέχρι τότε το κορίτσι θα έρθει να μείνει εδώ».

Σίγουρα η Κίρα θα ενθουσιαστεί με αυτή την προοπτική, σκέφτηκε ειρωνικά η Ορόρα.

«Άρχοντα μου, έχω την άδεια να μιλήσω;» είπε.

Ο Αίρυς της έκανε ένα κοφτό νόημα να συνεχίσει.

«Κατά τη γνώμη μου, δε θα ήταν σοφό να αναγκάσουμε την Κίρα να μείνει εδώ από τη στιγμή που είναι τόσο αρνητική με την ιδέα. Βρίσκεται σε μια ευαίσθητη κατάσταση. Αν την πιέσουμε μπορεί να κινδυνεύσει εκείνη ή το παιδί. Πιστεύω πως η καλύτερη λύση είναι να μένουν πάντα κάποιοι μαζί της».

Ο Έντγκαρ ρουθούνισε υποτιμητικά από την άλλη άκρη του τραπεζιού.

«Θέλεις να προσέχουμε την ερωμένη του αδελφού σου και να γίνουμε εύκολος στόχος κατά τη διάρκεια της μέρας».

«Κανείς δεν περίμενε τη δική σου βοήθεια» αντιγύρισε φαρμακερά ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν δέκα διαφορετικούς τρόπους για να του κόψει τη γλώσσα. Στράφηκε ξανά προς τον πατέρα της. «Θα μπορούσα να μένω εγώ μαζί με τη Νερίσσα ή την Κάλικ. Έτσι μπορούμε να την προστατεύσουμε πιο αποτελεσματικά».

«Και να αφήσουμε τον Οίκο μας ανυπεράσπιστο» επενέβη ο Γκρέγκορ κοιτώντας τον αδελφό του. «Αν στείλουμε τις κόρες μας στο φαράγγι, οι εχθροί μας ίσως βρουν την ευκαιρία για να επιτεθούν».

Η Ορόρα του χαμογέλασε ψεύτικα. «Αγαπητέ θείε, δε νομίζω πως ο Οίκος των Ντρόγκομιρ είναι τόσο αδύναμος, ώστε να πέσει μέσα στις λίγες ώρες της μέρας. Άλλωστε, ο Ντέβαν δεν πρόκειται να αναγκάσει την Κίρα να κάνει κάτι που δε θέλει, ούτε να φύγει από δίπλα της. Δε διακινδυνεύεται μόνο η ασφάλεια του μωρού, αλλά και του διαδόχου».

Ο Αίρυς παρακολουθούσε σιωπηλός τη συζήτησή τους. Η Ορόρα θα έδινε τα πάντα για να δει τι συνέβαινε μέσα στο μυαλό του. Ήλπιζε να μην έρθει σε μια νέα αντιπαράθεση με τον Ντέβαν. Ο αδελφός της είχε ήδη αποδείξει πως μπορούσε να φτάσει στα άκρα για την Κίρα και δε θα επέτρεπε σε κανέναν να αντιμετωπίζει το παιδί του ως ένα μέσο για να αποκτήσει περισσότερη εξουσία. Αν η οικογένειά της διχαζόταν ξανά τη στιγμή που έπρεπε να είναι ενωμένοι περισσότερο από ποτέ, τότε φοβόταν να σκεφτεί τις συνέπειες που θα είχε αυτό στον Οίκο της.

«Η Ορόρα έχει δίκιο» είπε τελικά ο Αίρυς ξαφνιάζοντας τους πάντες στο τραπέζι, ακόμα και την ίδια. «Τα τείχη μας είναι δυνατά, αλλά δεν μπορούμε να κρυφτούμε πίσω τους. Αυτό θα έστελνε το λάθος μήνυμα. Δε φερθήκαμε ποτέ σαν δειλοί και δε θα το κάνουμε τώρα. Ας είναι λοιπόν» Έριξε μια γρήγορη ματιά στα κορίτσια. «Για τους επόμενους μήνες δυο από εσάς θα μένουν στο κάστρο των Σέλτιγκαρ και μια θα παραμείνει εδώ».

Η Νερίσσα σηκώθηκε απότομα από τη θέση της. «Εγώ δεν πρόκειται να βοηθήσω αυτούς που συνέβαλαν στον θάνατο του αδελφού μου» είπε οργισμένα και βγήκε από την αίθουσα.

Η Ορόρα αναστέναξε σιγανά. Κατά βάθος περίμενε μια τέτοια αντίδραση. Κοίταξε ξανά τον πατέρα της.

«Άρχοντά μου, μπορώ να προτείνω κάτι;» Στην πραγματικότητα δεν ήταν ερώτηση, επειδή δεν περίμενε να της δώσει την άδεια για να συνεχίσει. «Το μωρό θέλει σχεδόν τέσσερα φεγγάρια για να γεννηθεί. Μέχρι τότε θα ήταν καλό η Κίρα να έχει μια Θεραπεύτρια κοντά της. Ζητάω την άδεια να πάω στο Δάσος των Ψιθύρων».

«Για να φέρεις τη μητέρα σου» συνειδητοποίησε ο Αίρυς. Αν το αίτημά της τον ενόχλησε δεν το έδειξε. Το πρόσωπο του ήταν μια κενή μάσκα. «Έχεις την άδεια. Θα ξεκινήσεις αμέσως και θα έχεις επιστρέψει μέχρι το σούρουπο».

Σηκώθηκε από την καρέκλα της και έκανε μια μικρή υπόκλιση. Η ιδέα να συναντήσει τη μητέρα της δεν την ενθουσίαζε ούτε στο ελάχιστο. Παρά τις διαβεβαιώσεις της ότι είχε τους λόγους της που είχε φύγει και ότι αγαπούσε τα παιδιά της, η Ορόρα δεν μπορούσε να τη συγχωρέσει που τους είχε εγκαταλείψει. Αλλά δε θα άφηνε την πικρία της να την τυφλώσει και να μην την αφήσει να δει πως η Ντεσμέρα θα μπορούσε να είναι μια πολύτιμη βοήθεια στους δύσκολους καιρούς που διένυαν.

Βγήκε από την τραπεζαρία και αναστέναξε δραματικά. Τι άλλο θα έκανε για το ανιψάκι της;

Ο Ντέβαν της χρωστούσε μεγάλη χάρη!

Φαίη