Μια όμορφη ξανθιά γυναίκα τους υποδέχθηκε όταν μπήκαν στο μαγαζί με τα είδη be bε και φυσικά αυτό δεν ξέφυγε από την προσοχή του Ντέιμον. Όμως μη θέλοντας να δώσει την ευχαρίστηση στον αδερφό του να γκρινιάξει και γι' αυτό δεν έκανε κίνηση παρά μόνο της χάρισε ένα χαμόγελο. Αρκετό κήρυγμα είχε φάει σε όλη την διαδρομή προς το κατάστημα και του είχε ήδη χαρίσει έναν ωραιότατο πονοκέφαλο.
Τι σκεφτόσουν? Να την προκαλέσεις έτσι? Τι στο καλό πάει στραβά με εσένα.
«Πω, σταμάτα Στέφαν. Μου έχεις πάρει το κεφάλι με την μουρμούρα τόση ώρα. Μπορούμε να ψωνίσουμε και να φύγουμε από 'δω?»
Ο Στέφαν απλά αναστέναξε καταλαβαίνοντας ότι δεν είχε καμιά ελπίδα να φερθεί ο αδερφός του σωστά. Έτσι έστρεψε την προσοχή του στα εκατοντάδες μωρουδιακά που βρίσκονταν ταξινομημένα στα ράφια.
«Και ναι!» ανακοίνωσε ο Στέφαν κατσουφιάζοντας «Μπορώ να δηλώσω ότι δεν ξέρω απολύτως τίποτα από μωρά και ψώνια για μωρά!» συνέχισε κοιτώντας γύρω του τα πράγματα χωρίς να έχει καμία απολύτως ιδέα για το τι ήταν όλα αυτά και σε τι χρησίμευαν.
«Ω, έλα τώρα αδερφέ είναι απλό!» του είπε ο Ντέιμον με άνεση. Πράγμα που έκανε τον Στέφαν να γυρίσει και να τον κοιτάξει με απορία.
«Κοίτα με.» του είπε και αφήνοντας το πίσω κατευθύνθηκε προς την μεριά της κοπέλας που τους υποδέχθηκε λίγο πριν.
«Με συγχωρείς.» είπε στην ξανθιά κοπέλα χαρίζοντας της ένα σαγηνευτικό χαμόγελο κάνοντας την να κοκκινίσει ελαφρώς.
«Παρακαλώ.» του είπε απαλά χαμογελώντας του πίσω Πως μπορώ να βοηθήσω?»
«Αρχικά…» της είπε. «Μπορείς να μου χαρίσεις το όνομα σου.» Άκουσε τον αδερφό του να ξεφυσάει αλλά τον αγνόησε.
«Έλενα.» του είπε η κοπέλα κάνοντας τον Ντέιμον να ξεροκαταπιεί και να χάσει το χαμόγελό του. Αλλά μόνο για λίγο.
«Μμ...» είπε σιγανά και πήρε το χέρι της στο δικό του. «Μπορείς να έρθεις λίγο μαζί μου?»
«Φυσικά.» του απάντησε αφήνοντας τον να την οδηγήσει στο σημείο που στεκόταν ο συνοφρυωμένος Στέφαν.
«Δεν παίζεσαι.» του είπε ο Στέφαν χαμηλόφωνα ώστε μόνο ο Ντέιμον να είναι ικανός να τον ακούσει.
Ο Ντέιμον απλά τον κοίταξε και τράβηξε το χαρτί από τα χέρια του αδερφού του. Του έριξε μια ματιά και κάνοντας το μια μπάλα το έσφιξε στην γροθιά του.
«Είσαι με.. άρχισε να του λέει ο Στέφαν αλλά τον διέκοψε.
«Πες μας τι χρειάζεται ένα μωρό.» την είπε απλά ο Ντέιμον.
«Πρέπει να είστε πιο συγκεκριμένος, κύριε. Μιλάμε για ρουχισμό? Είδη μπάνιου? Παιδικό δωμάτιο?» του απάντησε γελώντας η πωλήτρια.
«Ντέιμον.» της είπε και αφού η κοπέλα επανέλαβε το όνομά του συνέχισε: «Θέλουμε τα πάντα. Ότι θα χρειαστεί ένα μωρό.»
«Α!» είπε απλά η κοπέλα. «Περιμένετε παιδί?» ρώτησε τον Ντέιμον.
«Όχι εγώ.» της απάντησε χαμογελαστά. «Και όχι ακριβώς περιμένουμε. Έχει ήδη γεννηθεί και ο αδερφός μου από εδώ θέλει να κάνει τον μπαμπά σε ξένο παιδί.»
«Ντέιμον, αρκετά!» του φώναξε ο Στέφαν και τον άρπαξε από το μπράτσο αναγκάζοντας τον να γυρίσει προς το μέρος του.
«Ηρέμησε, Στέφαν.» του απάντησε σκληρά τραβώντας με δύναμη το χέρι του. «Δεν θες να χάσεις τον έλεγχο μπροστά σε κόσμο έτσι?»
Ο Στέφαν απλά τον κοίταξε και απομακρύνθηκε από το μέρος του.
«Νόμιζα ότι σου είπε να με προσέχεις.» φώναξε ο Ντέιμον στον αδερφό του που τώρα βρισκόταν στην πόρτα έτοιμος να φύγει.
«Και αυτό είναι το μόνο που με κρατάει από το να σε χτυπήσω εδώ και τώρα. Όμως δεν είμαι υποχρεωμένος να σε ακούω να με κρίνεις ούτε να σε βλέπω να φλερτάρεις με σαχλές πωλήτριες.» του πέταξε και βγήκε από το μαγαζί.
«Εγώ…» άρχισε η κοπέλα όμως ο Ντέιμον την σταμάτησε καρφώνοντας το βλέμμα του στο δικό της.
«Έλενα...» της είπε σιγανά «ας παραβλέψουμε αυτό το γεγονός. Εξάλλου δεν θα θυμάσαι τίποτα από τον καυγά με τον αδερφό μου.»
Είδε τα μάτια της να διαστέλλονται καθώς ο ψυχαναγκασμός λειτουργούσε και το χαμόγελο επέστρεφε στα χείλη της.
«Πόσο χρονών είναι το παιδί?» τον ρώτησε συνεχίζοντας από εκεί που είχαν μείνει πριν αρχίσει ο καυγάς με τον Στέφαν.
«Τι σχέση έχει αυτό?» την ρώτησε μην περιμένοντας την ερώτηση. Να κάτι που θα έπρεπε να ρωτήσει την Έλενα με την πρώτη ευκαιρία.
«Για τα ρούχα αρχικά. Αλλά και για τα αντικείμενα που θα χρησιμοποιεί το μωρό.»
«5 με 6 μηνών φαντάζομαι.» της είπε σηκώνοντας τους ώμους του.
«Χμ...» απάντησε σκεφτικά η κοπέλα. «Μπορούμε να μάθουμε στα σίγουρα?»
«Φαντάζομαι πως ναι...» απάντησε ο Ντέιμον βγάζοντας το τηλέφωνο του και αρχίζοντας να πληκτρολογεί τον αριθμό της Έλενας...
Nadia
«Πω, σταμάτα Στέφαν. Μου έχεις πάρει το κεφάλι με την μουρμούρα τόση ώρα. Μπορούμε να ψωνίσουμε και να φύγουμε από 'δω?»
Ο Στέφαν απλά αναστέναξε καταλαβαίνοντας ότι δεν είχε καμιά ελπίδα να φερθεί ο αδερφός του σωστά. Έτσι έστρεψε την προσοχή του στα εκατοντάδες μωρουδιακά που βρίσκονταν ταξινομημένα στα ράφια.
«Και ναι!» ανακοίνωσε ο Στέφαν κατσουφιάζοντας «Μπορώ να δηλώσω ότι δεν ξέρω απολύτως τίποτα από μωρά και ψώνια για μωρά!» συνέχισε κοιτώντας γύρω του τα πράγματα χωρίς να έχει καμία απολύτως ιδέα για το τι ήταν όλα αυτά και σε τι χρησίμευαν.
«Ω, έλα τώρα αδερφέ είναι απλό!» του είπε ο Ντέιμον με άνεση. Πράγμα που έκανε τον Στέφαν να γυρίσει και να τον κοιτάξει με απορία.
«Κοίτα με.» του είπε και αφήνοντας το πίσω κατευθύνθηκε προς την μεριά της κοπέλας που τους υποδέχθηκε λίγο πριν.
«Με συγχωρείς.» είπε στην ξανθιά κοπέλα χαρίζοντας της ένα σαγηνευτικό χαμόγελο κάνοντας την να κοκκινίσει ελαφρώς.
«Παρακαλώ.» του είπε απαλά χαμογελώντας του πίσω Πως μπορώ να βοηθήσω?»
«Αρχικά…» της είπε. «Μπορείς να μου χαρίσεις το όνομα σου.» Άκουσε τον αδερφό του να ξεφυσάει αλλά τον αγνόησε.
«Έλενα.» του είπε η κοπέλα κάνοντας τον Ντέιμον να ξεροκαταπιεί και να χάσει το χαμόγελό του. Αλλά μόνο για λίγο.
«Μμ...» είπε σιγανά και πήρε το χέρι της στο δικό του. «Μπορείς να έρθεις λίγο μαζί μου?»
«Φυσικά.» του απάντησε αφήνοντας τον να την οδηγήσει στο σημείο που στεκόταν ο συνοφρυωμένος Στέφαν.
«Δεν παίζεσαι.» του είπε ο Στέφαν χαμηλόφωνα ώστε μόνο ο Ντέιμον να είναι ικανός να τον ακούσει.
Ο Ντέιμον απλά τον κοίταξε και τράβηξε το χαρτί από τα χέρια του αδερφού του. Του έριξε μια ματιά και κάνοντας το μια μπάλα το έσφιξε στην γροθιά του.
«Είσαι με.. άρχισε να του λέει ο Στέφαν αλλά τον διέκοψε.
«Πες μας τι χρειάζεται ένα μωρό.» την είπε απλά ο Ντέιμον.
«Πρέπει να είστε πιο συγκεκριμένος, κύριε. Μιλάμε για ρουχισμό? Είδη μπάνιου? Παιδικό δωμάτιο?» του απάντησε γελώντας η πωλήτρια.
«Ντέιμον.» της είπε και αφού η κοπέλα επανέλαβε το όνομά του συνέχισε: «Θέλουμε τα πάντα. Ότι θα χρειαστεί ένα μωρό.»
«Α!» είπε απλά η κοπέλα. «Περιμένετε παιδί?» ρώτησε τον Ντέιμον.
«Όχι εγώ.» της απάντησε χαμογελαστά. «Και όχι ακριβώς περιμένουμε. Έχει ήδη γεννηθεί και ο αδερφός μου από εδώ θέλει να κάνει τον μπαμπά σε ξένο παιδί.»
«Ντέιμον, αρκετά!» του φώναξε ο Στέφαν και τον άρπαξε από το μπράτσο αναγκάζοντας τον να γυρίσει προς το μέρος του.
«Ηρέμησε, Στέφαν.» του απάντησε σκληρά τραβώντας με δύναμη το χέρι του. «Δεν θες να χάσεις τον έλεγχο μπροστά σε κόσμο έτσι?»
Ο Στέφαν απλά τον κοίταξε και απομακρύνθηκε από το μέρος του.
«Νόμιζα ότι σου είπε να με προσέχεις.» φώναξε ο Ντέιμον στον αδερφό του που τώρα βρισκόταν στην πόρτα έτοιμος να φύγει.
«Και αυτό είναι το μόνο που με κρατάει από το να σε χτυπήσω εδώ και τώρα. Όμως δεν είμαι υποχρεωμένος να σε ακούω να με κρίνεις ούτε να σε βλέπω να φλερτάρεις με σαχλές πωλήτριες.» του πέταξε και βγήκε από το μαγαζί.
«Εγώ…» άρχισε η κοπέλα όμως ο Ντέιμον την σταμάτησε καρφώνοντας το βλέμμα του στο δικό της.
«Έλενα...» της είπε σιγανά «ας παραβλέψουμε αυτό το γεγονός. Εξάλλου δεν θα θυμάσαι τίποτα από τον καυγά με τον αδερφό μου.»
Είδε τα μάτια της να διαστέλλονται καθώς ο ψυχαναγκασμός λειτουργούσε και το χαμόγελο επέστρεφε στα χείλη της.
«Πόσο χρονών είναι το παιδί?» τον ρώτησε συνεχίζοντας από εκεί που είχαν μείνει πριν αρχίσει ο καυγάς με τον Στέφαν.
«Τι σχέση έχει αυτό?» την ρώτησε μην περιμένοντας την ερώτηση. Να κάτι που θα έπρεπε να ρωτήσει την Έλενα με την πρώτη ευκαιρία.
«Για τα ρούχα αρχικά. Αλλά και για τα αντικείμενα που θα χρησιμοποιεί το μωρό.»
«5 με 6 μηνών φαντάζομαι.» της είπε σηκώνοντας τους ώμους του.
«Χμ...» απάντησε σκεφτικά η κοπέλα. «Μπορούμε να μάθουμε στα σίγουρα?»
«Φαντάζομαι πως ναι...» απάντησε ο Ντέιμον βγάζοντας το τηλέφωνο του και αρχίζοντας να πληκτρολογεί τον αριθμό της Έλενας...
Nadia