Στα χέρια ενός δαίμονα (Κεφάλαιο 9)

Μοναλίζ
Η βόλτα μου με τον Τομάς πήγε αρκετά καλά. Ήταν ευγενικός και είχα αρχίσει να πιστεύω πως δεν είχε καμία σχέση με τον φίλο του. Αναρωτιέμαι γενικά τι κοινό θα μπροούσαν να είχαν και έκαναν παρέα. Πήγαμε πρώτα στο πιο γνωστό παγωτατζίδικο της γειτονιάς για το τελευταίο παγωτό του καλοκαιριού και ύστερα κατεβήκαμε στην παραλία να καθίσουμε. 
Μου έκανε συνέχει ερωτήσεις για να μάθει πράγματα για μένα και έδειχνε πραγματικό ενδιαφέρον. Με ρώτησε για τη ζωή μου, για το τι έκανα πριν έρθω εδώ και τι κάνω τώρα, δεν έθιξε καθόλου το θέμα του θανάτου των γονιών μου και γενικά ήταν προσεκτικός. Όταν όμως ήρθε η ώρα να με ρωτήσει για αν έχω αγόρι αυτόν τον καιρό, δίστασα. Δεν ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να πω και τι όχι, κυρίως αφού μπλεκόταν και ο Λίο μέσα σε όλα.
«Και δεν υπάρχει κανένας στο μυαλο σου αυτή τη στιγμή;» είχε πει. Κοιταξα για μια στιγμή στο κενό ψάχνωντας την κατάλληλη φράση που θα πω, ενώ μεσα μου ο πονος δυναμωνε.
«Στο μυαλο μου, ναι. Πουθενά αλλού, όχι» είπα τελικά και βυθήστηκα στη μελαγχολία. 
«Θα μπορούσα να βοηθήσω σε αυτό;»
Αμέσως γύρισα να τον κοιτάξω και είδα πως είχε έρθει πιο κοντά μου. Τα μάτια του είχαν τρυπώσει μέσα στα δικά μου και είχα κολλήσει. Πλησίασε και άλλο λίγο και τα χείλη μας κόντευαν να αγγίξουν, όταν τελικά κατάφερα και τραβήχτηκα μακριά.
«Συγγνώμη, δεν μπορώ» είπα και ένιωθα το αίμα στις φλέβες μου να βράζει. Περίμενα ότι θα νευριάσει ή ότι θα σηκωθεί και θα φύγει. Ή γενικά κάποια άσχημη αντίδραση. Αλλά εκείνος απλώς έβαλε το κεφάλι του στον ώμο μου και χαχάνισε. 
«Καταλαβα. Εχεις φαει χοντρο κολλημα με εκεινον;» ειπε ηρεμα και σαστισα.
«Έτσι νομιζω. Για εκεινον ομως δεν νομιζω να ισχυει. Δεν θελει ουτε να με βλεπει».
«Τοτε ειναι ηλιθιος. Δεν βλεπει οτι εχει εναν αγγελο διπλα του και απλα τον παραταει».
«Δεν ειναι ακριβως ετσι. Εκανα και εγω κατι που τον πειραξε αλλα γενικα η ολη κατασταση ειναι περιεργη. Μακαρι να μπορουσα να του πω τι νιωθω και να με ακουσει πραγματικα. Φαινεται δεν ειμαι εγω η καταλληλη για εκείνον.» ειπα θλιμμενα και κοιταξα την θαλασσα εκεινος κουνηθηκε για μια στιγμη και υστερα με ρωτησε παλι.
«Και αμα ειχες μια ευκαιρια να του μιλησεις τι θα του ελεγες;»
«Ολα αυτα που εχω μεσα στην καρδια μου. Με εκανε να αισθανθω αγαπη μετα απο τοσο καιρο που ειχα να νιωσω το οτιδηποτε. Αισθανομουν ασφαλεια κοντα του και με προστατευε απο αυτο το τερας που με καταδιωκε».
Ημουν ετοιμη να μου ξεφυγει το ονομα του αλλα ευτυχως κρατηθηκα και εσφιξα τα δοντια. Δεν ηθελα να πω κατι που δεν επρεπε αλλα ο Τομας σαν ανθρωπος μου εβγαζε ενα ειδος εμπιστοσυνης.
«Εισαι ερωτευμενη μαζι του» ειπε χωρις να ρωταει. Και απλα εβαλα τα χερια στο προσωπο μου.
«Ναι».
«Τοτε ειναι ενας βλακας που σε αφησε» ειπε και τον ακουσα να γελαει. Εμοιαζε λιγο διαφορετικο το γελιο του και οταν γυρισα να τον κοιταξω εκεινος κοιτουσε πισω με ενα στραβο χαμογελο.
«Αυτό ξαναπες το.» ειπε μια φωνη απο πισω μου και αναγκαστηκα γυρισα αποτομα ολο μου το σωμα για να δω. Ειχα φρικαρει τοσο πολυ που δεν μπορουσα να κουνηθω ούτε να αντιδρασω! Νόμιζα ότι είχα ξεμείνει απο αερα και ενιωθα τον λαιμο μου να καιει. Τι στο καλο!


Merian