Στα χέρια ενός δαίμονα (Κεφάλαιο 10)

Σηκωθηκα ορθια και χρειαστηκε πολυ αυτοσυγκεντρωση για να μην τρεξω προς το μερος του και τον αγκαλιασω. Ειχα τοσες πολλες μερες να τον δω και μου ειχε λειψει η ολη εικονα του. Στεκοταν εκει με αυτο το σαγινευτικο χαμογελο και με κοιτουσε βαθια μεσα στα ματια. Ενιωθα ολο μου το ειναι να λιωνει.

«Γιατι εισαι εδω?» τον ρωτησα και εκεινος εκανε ενα βημα μπροστα.

«Γιατι ειμαι βλακας και ηθελα να σε δω.» ειπε και με δυο ακομα βηματα εφτασε σε σημειο να μας χωριζουν μερικα εκατοστα.

«Πως ξερω οτι δεν θα φυγεις παλι?»

Χαμηλωσα το προσωπο μου και εκεινος για απαντηση επιασε το χερι μου και με τραβηξε στην αγκαλια του. Τυλιξε τα χερια του γυρω μου και αναστεναξε μυριζωντας τα μαλλια μου. Εγω στην αρχη ημουν ξαφνιασμενη αλλα υστερα τον αγκαλιασα και εγω και εχωσα το προσωπο μου στο στηθος του. Μου ειχε λειψει αυτη η αγκαλια και ο τροπος που μυριζε.

«Ειμαι εδω. Δεν θα σε αφησω ποτε ξανα.» ειπε και σφραγισε την υποσχεση του σε ενα φιλι. Υστερα στραφηκε προς τον Τομ και για μια στιγμη ανησυχουσα μηπως ειχε δει οτι πηγε να με φιλησει.

«Σ’ ευχαριστω που την εφερες. Πραγματικα εκτιμω την βοηθεια σου.»

«Ευχαριστηση μου. Παντα θεωρουσα γελιο τον Λιο γι’ αυτη του την διαστροφη.» απαντησε εκεινος και μας κοιταξε για λιγο και υστερα χαμογελασε.

«Και τωρα τι θα κανετε? Πως θα την παρεις απο δω χωρις να δημιουργηθει προβλημα?» ρωτησε και πριν απαντησει ο Γκρεγκ τους προλαβα και τους δυο γιατι ειχα μπερδευτει τελειως.

«Για μισο λεπτο! Γνωριζεστε εσεις οι δυο?» ειπα εντονα και για μια στιγμη με κοιταξαν και υστερα αρχισαν να γελανε.
«Βασικα, οχι. Απλως με βοηθησε στο να σε βγαλω εξω απο το σπιτι για να μπορεσω να σου μιλησω.» απαντησε πρωτος ο Γκρεγκ και αφου προσποιηθηκα οτι τους κραταω μουτρα για λιγο, ξεκινησαμε για να παω να ετοιμασω τα πραγματα μου. Ηταν η καταλληλη ευκαιρια. Ολοι ελειπαν απο το σπιτι και θα ηταν πιο ευκολο. Εκεινος θα με επερνε μακρια απο δω και θα μεναμε μαζι σε εναν δικο μας κοσμο. Μου φαινοταν σαν ονειρο ολο αυτο και γελουσα ολη την ωρα. Γελουσα πραγματικα.

Merian