Lilith’s POV
Έτρεχα και έτρεχα και έτρεχα. Έτρεχα ώρες ατελείωτες με τον Ντέιμιεν να παρακολουθεί την κάθε μου κίνηση στον διάδρομο. Τα πόδια μου καίγανε, με παρακαλούσαν να σταματήσω, ο ιδρώτας έτρεχε καυτός κάνοντας τα ρούχα και τα μαλλιά μου να κολλάνε πάνω μου και να με κάνουν να αισθάνομαι βρώμικη αλλά δεν είχα την πολυτέλεια να σταματήσω . Το μυαλό μου είχε ανάγκη αυτό το διάλειμμα. Για να μην αναφέρω το ότι οποιοδήποτε αναγκαίο διάλειμμα έκανε τον Ντέιμιεν να ξεφυσάει ενοχλημένος.
«Είδες όταν δεν γκρινιάζεις?» με πείραξε και του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα. 129 χιλιόμετρα και ακόμα δεν έλεγε να με αφήσει.
«Πρέπει να φτάσω Αυστραλία για να με αφήσεις?» του είπε ξέπνοα εκνευρισμένη. Ήρθε προς το μέρος μου, κοίταξε την οθόνη και έκλεισε το μηχάνημα. Στάθηκα απέναντι του ακίνητη περιμένοντας να ακούσω την κατσάδα ότι είμαι αρκετά αδύναμη που τα παράτησα.
«Θέλω μόνο να σε δυναμώσω. Να αυξήσω την ταχύτητα και την δύναμη που έχεις.» Άνοιξα το στόμα μου να μιλήσω αλλά με σταμάτησε. «Είπες ότι κόπιασες για να αποκτήσεις τα ταλέντα σου αφού η ανθρώπινη φύση σου σε κρατάει πίσω.»
«Άκουγες.» είπα παραξενεμένη. Δεν περίμενα να έχω την προσοχή του όταν μιλάω. Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
«Φυσικά. Καθήκον μου να ακούω». Σκούπισα τον ιδρώτα από το πρόσωπο και τον λαιμό μου και πήγα να φορέσω τα γάντια μου.
«Αν δεν ήταν το τηλεφώνημα δεν θα έκανες τίποτα από αυτά. Σε θορύβησε.» Πήρα θέση μπροστά στον σάκο του μποξ και περίμενα να πάρει και εκείνος την δική του θέση κρατώντας τον.
«Ίσως.» είπε απλά «Και τώρα χτύπα.» Πήρα φόρα και έριξα μια μπουνιά με το αριστερό. Ο Ντέιμιεν γύρισε τα μάτια του.
«Με δουλεύεις? Χτυπάς σαν κορίτσι. Πιο δυνατά, μωρό.» Τον κοίταξα με μίσος. Μωρό? Θα του έδειχνα ποιος ήταν το μωρό εδώ. Να τον χτυπήσω εγώ? Χαμογέλασα σαρδόνια αλλά μόνο για μια στιγμή. Ήθελα να το κάνει αλλά δεν ήθελα να της δώσω τον έλεγχο. Θα το κάνω μέσω εσένα. Θα δουλέψουμε μαζί. Οκ, αυτό ήταν παράξενο. Ποτέ ξανά δεν είχαμε συνεργαστεί, ούτε καν είχε κάνει αυτή την πρόταση. Τόσο πολύ ήθελε να τον χτυπήσει? Πάρε την προσφορά μου, πριγκίπισσα. Δεν θα χάσεις. Δεν ήθελα να το σκεφτώ. Ήθελα απλά για μια και μοναδική φορά να πράξω. Με το τρία λοιπόν. Πήρα θέση ξανά να χτυπήσω. Ένα, ψιθύρισε. Δύο, συνέχισα.
«Τρία.» φωνάξαμε μαζί και ένιωσα άτρωτη καθώς άφησα την γροθιά μου να έρθει σε επαφή με τον σάκο τόσο δυνατά που τον ξεκόλλησα από την θέση του και τον έστειλα μαζί με τον Ντέιμιεν στον απέναντι τοίχο. Γέλασα απαλά. Αυτό ήταν χαλαρωτικό. Συμφώνησα σιωπηλά καθώς έβλεπα τον Ντέιμιεν να προσπαθεί να σηκωθεί μην καταλαβαίνοντας τι τον είχε χτυπήσει.
«Ακόμα χτυπάω σαν κορίτσι?» του είπα ειρωνικά σταυρώνοντας τα χέρια μου στους γοφούς μου. Έσπρωξε τον σάκο από πάνω του και ξεφύσησε ενοχλημένος.
«Παίξε μαζί μου αν έχεις τα κότσια.» γρύλισε ενοχλημένος. Κάποιος ενοχλήθηκε. Χαμογέλασα σηκώνοντας το φρύδι μου ειρωνικά.
«Και σταμάτα να δαγκώνεις το χείλος σου.» Σηκώθηκε και τίναξε την σκόνη και την πούδρα από πάνω του. Τον πλησίασα προκλητικά.
«Γιατί? Σε ερεθίζει?» του είπα ειρωνικά. Με κοίταξε με μίσος και άρπαξε το κεφάλι μου στα χέρια του και έφερε τα χείλη του στα δικά μου με δύναμη. Ρούφηξε το κάτω χείλος μου με δύναμη και με δάγκωσε απαλά πριν με αφήσει ξέπνοη.
«Μην με προκαλείς.» μου ψιθύρισε αργά πάνω στα χείλη μου…
Damien’s POV
Δεν είχα σκοπό να την φιλήσω. Δεν είχα σκοπό να ξαναπέσω στην παγίδα των χειλιών της. Αλλά με προκαλούσε. Με αυτό το προκλητικό ύφος, το άρωμα του αίματος που έρεε στις φλέβες της και αυτό το χείλος που δάγκωνε όταν δεν αισθανόταν άβολα… Με λύγιζε. Και έπρεπε να βάλω όλες μου τις δυνάμεις να απομακρυνθώ από εκείνη. Έπρεπε να μείνω συγκεντρωμένος στην προσπάθεια μου να αυξήσω την δύναμη και την ταχύτητα της ούτως ώστε στην περίπτωση που κάποιος έκανε κίνηση να την βλάψει να μην είχε ελπίδα. Έτσι και αλλιώς βέβαια δεν είχε ελπίδα κανένας απέναντι στις δυνάμεις της αλλά στην περίπτωση που δεν μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει έπρεπε οπωσδήποτε να έχει εξασφαλισμένη μια ασφαλή διαφυγή. Αν είχε κανένας την τύχη να γλιτώσει από την έλξη που θα του ασκούσε. Εγώ δεν είχα ελπίδα καθώς τώρα που βρισκόμουν πάλι κοντά της και οι άμυνες μου έπεφταν. Πλησίασα ξανά και κάρφωσε το βλέμμα της στα μάτια μου. Ακούμπησα απαλά τα χείλη μου στα δικά της και αναστέναξε κλείνοντας τα μάτια. Την άρπαξα ξανά αλλά αυτή τη φορά κόλλησα το σώμα μου στο δικό της και την ξάπλωσα στο στρώμα κάτω. Έσυρα τα χέρια μου στην γυμνή της κοιλιά, στα πόδια της, και άρπαξα το πόδι της και το τύλιξα γύρω από την μέση μου. Της δάγκωσα τον λοβό και με γρατσούνισε στους ώμους.
«Κακό κορίτσι.» ψιθύρισα στο στόμα της και το ξανάκανε. Χριστέ μου, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από εκείνη.
«Το τηλέφωνο.» είπε βγάζοντας με στιγμιαία από το συννεφάκι πόθου που με είχε τυλίξει. Αποκλείεται! Θα την κατέστρεφα την τεχνολογία. Όλο ένα τηλέφωνο μας διέκοπτε. Όμως δεν άκουγα κανένας ήχο παρα μόνο τις βαριές ανάσες μας και τον αέρα έξω.
«Δεν ακούω τίποτε.» της απάντησα ενοχλημένος επιστρέφοντας στο αυτί της.
«Θα μας διακόψει. Αυτό δεν είναι που κάνουμε?» Είχε δίκιο. Αλλά δεν μπορούσαμε να το χαρούμε όσο κρατούσε? Πράγμα που δεν κράτησε ούτε ένα δευτερόλεπτο καθώς άκουσα το σταθερό να βουίζει. Με κοίταξε με το βλέμμα ‘στα έλεγα εγώ’ και της έκανα νόημα να φύγει. Πριν το σηκώσει όμως φώναξα:
«Την επόμενη φορά που θα ξεκινήσουμε κάτι, θέλω να τα απενεργοποιούμε όλες τις άχρηστες συσκευές! Ακόμα και την καφετέρια!» Γύρισε και μου έβγαλε την γλώσσα κοροϊδευτικά πριν μου γυρίσει την πλάτη και απαντήσει. Ω, την είχες πατήσει…
Lilith’s POV
«Λίλιθ! Θα με πεθάνεις μικρή ηλίθια!» άκουσα την Κρίστι να ουρλιάζει με το που το έβαλα στο αυτί μου. Ω, τέλεια! Αυτό μου έλειπε τώρα.
«Κρίστι, γλυκιά μου, γιατί ουρλιάζεις? Τι έπαθες?» είπα γλυκά για να μην της βάλω και εγώ τις φωνές και δεν ξεμπλέκαμε ούτε αύριο.
«Με κοροϊδεύεις? Έχεις ιδέα τι έχεις αφήσει πίσω? Έχεις ιδέα πόσα έχουμε να κάνουμε σε πόσο λίγο χρόνο? Είπαμε εντάξει να κάνεις το κομμάτι σου αλλά εσύ το ξεφτίλισες!»
«Πρώτον, σταμάτα να φωνάζεις. Δεύτερον, ποια νομίζεις ότι είσαι και μου μιλάς έτσι? Ποιο κομμάτι μου?» Της φώναζα και εγώ. Η βλαμμένη! Με πήρε να με τσαντίσει? Ποιος την είχε βάλει δερβέναγα στην ζωή μου?
«Θα φωνάζω όσο θέλω! Έφυγες στην περίοδο της μεγαλύτερης κρίσης την τύχη μου! Αποφοίτηση, πρωτάθλημα, γυμναστικές επίδειξης, την παρουσίαση, τον διαγωνισμό ταλέντων, την ανανέωση των όρκων των γονιών σου, τον…»
«Σταμάτα!» της φώναξα «Απλά σταμάτα.»
«Και να σταματήσω η λίστα δεν έχει τελειωμό. Πρέπει να γυρίσεις. Σύντομα.» είπε πιο ήρεμα τώρα.
«Θα τα προλάβω όλα.»
«Το ξέρω ότι θα τα προλάβεις. Αλλά ανησυχώ για τις προπονήσεις. Ναι, ξέρω τι είσαι και τι μπορείς να κάνεις αλλά δεν είμαι μόνο εγώ. Και οι άλλο ανησυχούν. Και πόσο μάλλον που είσαι μόνη με το υβρίδιο και δεν κάνεις πρόβες.» Αυτό μου έλειπε! Η κριτική!
«Είμαι μια χαρά και δεν θέλω κανένα σχόλιο για τον Ντέιμιεν.» Αυτός ο άνθρωπος είχε μια τάση όποτε ακούει το όνομα του να εμφανίζεται. Και συνήθως να κάνει την παρουσία του όσο πιο ερωτική γίνεται.
«Είπε κανείς το όνομα μου?» Ψιθύρισε στο αυτί μου ενώ άπλωνε φιλιά στον λαιμό μου. Έκλεισα τα μάτια μου και αφέθηκα στα χείλη του.
«Λίλιθ! Με ακούς?» η φωνή της Κρίστι με επανέφερε.
«Ναι, τι?»
«Γύρνα. Σε παρακαλώ.» Δεν μπορούσα να αρνηθώ ότι είχε δίκιο. Έπρεπε να γυρίσω. Έπρεπε να οργανώσω ένα σωρό πράγματα που από εδώ δεν γινόταν. Ο Ντέιμιεν κατάλαβε την ένταση μου και απομακρύνθηκε.
«Μπες σήμερα το βράδυ Skype. Θα τα κανονίσουμε όλα από εκεί.» είπε τρίβοντας νευρικά το πρόσωπο μου
«Αυτό δεν αρκεί.»
«Ναι, αλλά αυτό είναι που θα έχεις τώρα.» είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.
«Έτσι και αλλιώς θα φύγουμε σε 3 μέρες. Γιατί δεν της το είπες?» με ρώτησε ο Ντέιμιεν ενώ γυρνούσα να τον κοιτάξω.
«Δεν θέλω κανένας να με αναγκάζει να κάνω κάτι. Ούτε να νομίζει ότι έχει την δύναμη να απαιτεί.» Απομακρύνθηκα και κάθισα στην καρέκλα απέναντι του.
«Και μετά λες εμένα ξεροκέφαλο.» Του χαμογέλασα λυπημένα.
«Θα με βοηθήσεις?» τον κοίταξα με ελπίδα. Αναστέναξε και σούφρωσε τα χείλη του.
«Αρκεί να μην χρειαστεί να φορέσω κολάν.» Το έκανα εικόνα και κρατήθηκα να μην γελάσω
«Όχι. Αλλά θα σου πήγαινε.» Κοιταχτήκαμε αμίλητοι και ξεσπάσαμε σε γέλια. Ίσως ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Ένα διάλειμμα από τα προβλήματα μου. «Δεν θέλω να με βοηθήσεις σε αυτά που έχω να κάνω.» Με κοίταξε παραξενεμένος.
«Τότε σε τι?»
«Δείξε μου πως διασκεδάζεις εσύ.» Τον είδα να το σκέφτεται λίγο πριν μου απαντήσει.
«Δεν θα το αντέξεις πριγκίπισσα.» είπε ειρωνικά και με πείσμωσε περισσότερο.
«Προσπάθησε με.» τον προκάλεσα. Σήκωσε τα χέρια του.
«Καλά. Αλλά σε προειδοποίησα!» Προβλεπόντουσαν 3 έξαλλες μέρες.
Nadia
Έτρεχα και έτρεχα και έτρεχα. Έτρεχα ώρες ατελείωτες με τον Ντέιμιεν να παρακολουθεί την κάθε μου κίνηση στον διάδρομο. Τα πόδια μου καίγανε, με παρακαλούσαν να σταματήσω, ο ιδρώτας έτρεχε καυτός κάνοντας τα ρούχα και τα μαλλιά μου να κολλάνε πάνω μου και να με κάνουν να αισθάνομαι βρώμικη αλλά δεν είχα την πολυτέλεια να σταματήσω . Το μυαλό μου είχε ανάγκη αυτό το διάλειμμα. Για να μην αναφέρω το ότι οποιοδήποτε αναγκαίο διάλειμμα έκανε τον Ντέιμιεν να ξεφυσάει ενοχλημένος.
«Είδες όταν δεν γκρινιάζεις?» με πείραξε και του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα. 129 χιλιόμετρα και ακόμα δεν έλεγε να με αφήσει.
«Πρέπει να φτάσω Αυστραλία για να με αφήσεις?» του είπε ξέπνοα εκνευρισμένη. Ήρθε προς το μέρος μου, κοίταξε την οθόνη και έκλεισε το μηχάνημα. Στάθηκα απέναντι του ακίνητη περιμένοντας να ακούσω την κατσάδα ότι είμαι αρκετά αδύναμη που τα παράτησα.
«Θέλω μόνο να σε δυναμώσω. Να αυξήσω την ταχύτητα και την δύναμη που έχεις.» Άνοιξα το στόμα μου να μιλήσω αλλά με σταμάτησε. «Είπες ότι κόπιασες για να αποκτήσεις τα ταλέντα σου αφού η ανθρώπινη φύση σου σε κρατάει πίσω.»
«Άκουγες.» είπα παραξενεμένη. Δεν περίμενα να έχω την προσοχή του όταν μιλάω. Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
«Φυσικά. Καθήκον μου να ακούω». Σκούπισα τον ιδρώτα από το πρόσωπο και τον λαιμό μου και πήγα να φορέσω τα γάντια μου.
«Αν δεν ήταν το τηλεφώνημα δεν θα έκανες τίποτα από αυτά. Σε θορύβησε.» Πήρα θέση μπροστά στον σάκο του μποξ και περίμενα να πάρει και εκείνος την δική του θέση κρατώντας τον.
«Ίσως.» είπε απλά «Και τώρα χτύπα.» Πήρα φόρα και έριξα μια μπουνιά με το αριστερό. Ο Ντέιμιεν γύρισε τα μάτια του.
«Με δουλεύεις? Χτυπάς σαν κορίτσι. Πιο δυνατά, μωρό.» Τον κοίταξα με μίσος. Μωρό? Θα του έδειχνα ποιος ήταν το μωρό εδώ. Να τον χτυπήσω εγώ? Χαμογέλασα σαρδόνια αλλά μόνο για μια στιγμή. Ήθελα να το κάνει αλλά δεν ήθελα να της δώσω τον έλεγχο. Θα το κάνω μέσω εσένα. Θα δουλέψουμε μαζί. Οκ, αυτό ήταν παράξενο. Ποτέ ξανά δεν είχαμε συνεργαστεί, ούτε καν είχε κάνει αυτή την πρόταση. Τόσο πολύ ήθελε να τον χτυπήσει? Πάρε την προσφορά μου, πριγκίπισσα. Δεν θα χάσεις. Δεν ήθελα να το σκεφτώ. Ήθελα απλά για μια και μοναδική φορά να πράξω. Με το τρία λοιπόν. Πήρα θέση ξανά να χτυπήσω. Ένα, ψιθύρισε. Δύο, συνέχισα.
«Τρία.» φωνάξαμε μαζί και ένιωσα άτρωτη καθώς άφησα την γροθιά μου να έρθει σε επαφή με τον σάκο τόσο δυνατά που τον ξεκόλλησα από την θέση του και τον έστειλα μαζί με τον Ντέιμιεν στον απέναντι τοίχο. Γέλασα απαλά. Αυτό ήταν χαλαρωτικό. Συμφώνησα σιωπηλά καθώς έβλεπα τον Ντέιμιεν να προσπαθεί να σηκωθεί μην καταλαβαίνοντας τι τον είχε χτυπήσει.
«Ακόμα χτυπάω σαν κορίτσι?» του είπα ειρωνικά σταυρώνοντας τα χέρια μου στους γοφούς μου. Έσπρωξε τον σάκο από πάνω του και ξεφύσησε ενοχλημένος.
«Παίξε μαζί μου αν έχεις τα κότσια.» γρύλισε ενοχλημένος. Κάποιος ενοχλήθηκε. Χαμογέλασα σηκώνοντας το φρύδι μου ειρωνικά.
«Και σταμάτα να δαγκώνεις το χείλος σου.» Σηκώθηκε και τίναξε την σκόνη και την πούδρα από πάνω του. Τον πλησίασα προκλητικά.
«Γιατί? Σε ερεθίζει?» του είπα ειρωνικά. Με κοίταξε με μίσος και άρπαξε το κεφάλι μου στα χέρια του και έφερε τα χείλη του στα δικά μου με δύναμη. Ρούφηξε το κάτω χείλος μου με δύναμη και με δάγκωσε απαλά πριν με αφήσει ξέπνοη.
«Μην με προκαλείς.» μου ψιθύρισε αργά πάνω στα χείλη μου…
Damien’s POV
Δεν είχα σκοπό να την φιλήσω. Δεν είχα σκοπό να ξαναπέσω στην παγίδα των χειλιών της. Αλλά με προκαλούσε. Με αυτό το προκλητικό ύφος, το άρωμα του αίματος που έρεε στις φλέβες της και αυτό το χείλος που δάγκωνε όταν δεν αισθανόταν άβολα… Με λύγιζε. Και έπρεπε να βάλω όλες μου τις δυνάμεις να απομακρυνθώ από εκείνη. Έπρεπε να μείνω συγκεντρωμένος στην προσπάθεια μου να αυξήσω την δύναμη και την ταχύτητα της ούτως ώστε στην περίπτωση που κάποιος έκανε κίνηση να την βλάψει να μην είχε ελπίδα. Έτσι και αλλιώς βέβαια δεν είχε ελπίδα κανένας απέναντι στις δυνάμεις της αλλά στην περίπτωση που δεν μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει έπρεπε οπωσδήποτε να έχει εξασφαλισμένη μια ασφαλή διαφυγή. Αν είχε κανένας την τύχη να γλιτώσει από την έλξη που θα του ασκούσε. Εγώ δεν είχα ελπίδα καθώς τώρα που βρισκόμουν πάλι κοντά της και οι άμυνες μου έπεφταν. Πλησίασα ξανά και κάρφωσε το βλέμμα της στα μάτια μου. Ακούμπησα απαλά τα χείλη μου στα δικά της και αναστέναξε κλείνοντας τα μάτια. Την άρπαξα ξανά αλλά αυτή τη φορά κόλλησα το σώμα μου στο δικό της και την ξάπλωσα στο στρώμα κάτω. Έσυρα τα χέρια μου στην γυμνή της κοιλιά, στα πόδια της, και άρπαξα το πόδι της και το τύλιξα γύρω από την μέση μου. Της δάγκωσα τον λοβό και με γρατσούνισε στους ώμους.
«Κακό κορίτσι.» ψιθύρισα στο στόμα της και το ξανάκανε. Χριστέ μου, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από εκείνη.
«Το τηλέφωνο.» είπε βγάζοντας με στιγμιαία από το συννεφάκι πόθου που με είχε τυλίξει. Αποκλείεται! Θα την κατέστρεφα την τεχνολογία. Όλο ένα τηλέφωνο μας διέκοπτε. Όμως δεν άκουγα κανένας ήχο παρα μόνο τις βαριές ανάσες μας και τον αέρα έξω.
«Δεν ακούω τίποτε.» της απάντησα ενοχλημένος επιστρέφοντας στο αυτί της.
«Θα μας διακόψει. Αυτό δεν είναι που κάνουμε?» Είχε δίκιο. Αλλά δεν μπορούσαμε να το χαρούμε όσο κρατούσε? Πράγμα που δεν κράτησε ούτε ένα δευτερόλεπτο καθώς άκουσα το σταθερό να βουίζει. Με κοίταξε με το βλέμμα ‘στα έλεγα εγώ’ και της έκανα νόημα να φύγει. Πριν το σηκώσει όμως φώναξα:
«Την επόμενη φορά που θα ξεκινήσουμε κάτι, θέλω να τα απενεργοποιούμε όλες τις άχρηστες συσκευές! Ακόμα και την καφετέρια!» Γύρισε και μου έβγαλε την γλώσσα κοροϊδευτικά πριν μου γυρίσει την πλάτη και απαντήσει. Ω, την είχες πατήσει…
Lilith’s POV
«Λίλιθ! Θα με πεθάνεις μικρή ηλίθια!» άκουσα την Κρίστι να ουρλιάζει με το που το έβαλα στο αυτί μου. Ω, τέλεια! Αυτό μου έλειπε τώρα.
«Κρίστι, γλυκιά μου, γιατί ουρλιάζεις? Τι έπαθες?» είπα γλυκά για να μην της βάλω και εγώ τις φωνές και δεν ξεμπλέκαμε ούτε αύριο.
«Με κοροϊδεύεις? Έχεις ιδέα τι έχεις αφήσει πίσω? Έχεις ιδέα πόσα έχουμε να κάνουμε σε πόσο λίγο χρόνο? Είπαμε εντάξει να κάνεις το κομμάτι σου αλλά εσύ το ξεφτίλισες!»
«Πρώτον, σταμάτα να φωνάζεις. Δεύτερον, ποια νομίζεις ότι είσαι και μου μιλάς έτσι? Ποιο κομμάτι μου?» Της φώναζα και εγώ. Η βλαμμένη! Με πήρε να με τσαντίσει? Ποιος την είχε βάλει δερβέναγα στην ζωή μου?
«Θα φωνάζω όσο θέλω! Έφυγες στην περίοδο της μεγαλύτερης κρίσης την τύχη μου! Αποφοίτηση, πρωτάθλημα, γυμναστικές επίδειξης, την παρουσίαση, τον διαγωνισμό ταλέντων, την ανανέωση των όρκων των γονιών σου, τον…»
«Σταμάτα!» της φώναξα «Απλά σταμάτα.»
«Και να σταματήσω η λίστα δεν έχει τελειωμό. Πρέπει να γυρίσεις. Σύντομα.» είπε πιο ήρεμα τώρα.
«Θα τα προλάβω όλα.»
«Το ξέρω ότι θα τα προλάβεις. Αλλά ανησυχώ για τις προπονήσεις. Ναι, ξέρω τι είσαι και τι μπορείς να κάνεις αλλά δεν είμαι μόνο εγώ. Και οι άλλο ανησυχούν. Και πόσο μάλλον που είσαι μόνη με το υβρίδιο και δεν κάνεις πρόβες.» Αυτό μου έλειπε! Η κριτική!
«Είμαι μια χαρά και δεν θέλω κανένα σχόλιο για τον Ντέιμιεν.» Αυτός ο άνθρωπος είχε μια τάση όποτε ακούει το όνομα του να εμφανίζεται. Και συνήθως να κάνει την παρουσία του όσο πιο ερωτική γίνεται.
«Είπε κανείς το όνομα μου?» Ψιθύρισε στο αυτί μου ενώ άπλωνε φιλιά στον λαιμό μου. Έκλεισα τα μάτια μου και αφέθηκα στα χείλη του.
«Λίλιθ! Με ακούς?» η φωνή της Κρίστι με επανέφερε.
«Ναι, τι?»
«Γύρνα. Σε παρακαλώ.» Δεν μπορούσα να αρνηθώ ότι είχε δίκιο. Έπρεπε να γυρίσω. Έπρεπε να οργανώσω ένα σωρό πράγματα που από εδώ δεν γινόταν. Ο Ντέιμιεν κατάλαβε την ένταση μου και απομακρύνθηκε.
«Μπες σήμερα το βράδυ Skype. Θα τα κανονίσουμε όλα από εκεί.» είπε τρίβοντας νευρικά το πρόσωπο μου
«Αυτό δεν αρκεί.»
«Ναι, αλλά αυτό είναι που θα έχεις τώρα.» είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.
«Έτσι και αλλιώς θα φύγουμε σε 3 μέρες. Γιατί δεν της το είπες?» με ρώτησε ο Ντέιμιεν ενώ γυρνούσα να τον κοιτάξω.
«Δεν θέλω κανένας να με αναγκάζει να κάνω κάτι. Ούτε να νομίζει ότι έχει την δύναμη να απαιτεί.» Απομακρύνθηκα και κάθισα στην καρέκλα απέναντι του.
«Και μετά λες εμένα ξεροκέφαλο.» Του χαμογέλασα λυπημένα.
«Θα με βοηθήσεις?» τον κοίταξα με ελπίδα. Αναστέναξε και σούφρωσε τα χείλη του.
«Αρκεί να μην χρειαστεί να φορέσω κολάν.» Το έκανα εικόνα και κρατήθηκα να μην γελάσω
«Όχι. Αλλά θα σου πήγαινε.» Κοιταχτήκαμε αμίλητοι και ξεσπάσαμε σε γέλια. Ίσως ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Ένα διάλειμμα από τα προβλήματα μου. «Δεν θέλω να με βοηθήσεις σε αυτά που έχω να κάνω.» Με κοίταξε παραξενεμένος.
«Τότε σε τι?»
«Δείξε μου πως διασκεδάζεις εσύ.» Τον είδα να το σκέφτεται λίγο πριν μου απαντήσει.
«Δεν θα το αντέξεις πριγκίπισσα.» είπε ειρωνικά και με πείσμωσε περισσότερο.
«Προσπάθησε με.» τον προκάλεσα. Σήκωσε τα χέρια του.
«Καλά. Αλλά σε προειδοποίησα!» Προβλεπόντουσαν 3 έξαλλες μέρες.
Nadia