Ποίηση Σοφία Κραββαρίτη
Ψευδαίσθηση
Είμαι εδώ. Μέσα σε ματωμένα βράδια μιας νεκρής ψυχής. Υπάρχω στον παγερό χειμώνα μιας άδειας στιγμής. Και πολεμώ τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής. Πόσο άδειος ο χώρος... πόσο κενός ο χρόνος... Πόσο με πονάει τούτος ο τόπος! Πρέπει να φύγω από εδώ. Να ψάξω να βρω το δικό μου φως. Περπατάω πάνω στα συντρίμμια της ζωής μου. Σκιές ακολουθούν, φωνές αλυχτούν, σιωπές καιροφυλαχτούν... Φοβάμαι, τρέχω σαν τρελή. Ξάφνου μια διέξοδος... Και κάπου εκεί στο βάθος, μια αγάπη μακρινή... Τρέχω, τρέχω, μπορώ άραγε να φτάσω εκεί; Αλίμονο, η διέξοδος ήτανε τυφλή... Μα... πως μου φάνηκε ότι ήσουν εσύ εκεί; Με σκυμμένο το κεφάλι γυρίζω πίσω.
Στα ματωμένα βράδια μιας άδειας ψυχής... Πάμε ξανά απ' την αρχή...
Σοφία Κραββαρίτη