Μανούλα να κοιτάς τα αστέρια
Τα μάτια της καρφωμένα
Στη φωτογραφία
Και στον τάφο χαραγμένη
Εκείνη η τρομακτική ημερομηνία
Έστρεψε για λίγο το βλέμμα στο κερί
Που άρχισε να λιώνει
Και άκουσε μια γλυκιά φωνή
«Μανούλα μου δεν είσαι μόνη».
Φώναξε «Αντώνη»
Και δάκρυα έτρεχαν
Από τα δυο της ταλαιπωρημένα μάτια
Ράγισε η καρδία της
Ήταν πια κομμάτια.
Θυμήθηκε ότι κάθε στιγμή
Που θα κοιτά τα ‘αστέρια
Ο γιος της θα βρίσκεται αγκαλιά
Ξανά μες τα δικά της χέρια .
Ένιωσε ένα χέρι να την ακουμπά
Κι εκείνη τη γλυκιά φωνή να λέει δυνατά
«Μανούλα μου να κοιτάς τα άστρα!»
Ήταν ένας άγγελος ντυμένος στ’ άσπρα.
Μα είχε φύγει πια με προορισμό ψηλά
Κάπου ανάμεσα στ’ αστέρια
Και έτσι η ψυχή του πάντα θα βρίσκεται αγκαλιά
Στα δυο της χέρια
Χαρά Χριστοδουλίδου
Που θα κοιτά τα ‘αστέρια
Ο γιος της θα βρίσκεται αγκαλιά
Ξανά μες τα δικά της χέρια .
Ένιωσε ένα χέρι να την ακουμπά
Κι εκείνη τη γλυκιά φωνή να λέει δυνατά
«Μανούλα μου να κοιτάς τα άστρα!»
Ήταν ένας άγγελος ντυμένος στ’ άσπρα.
Μα είχε φύγει πια με προορισμό ψηλά
Κάπου ανάμεσα στ’ αστέρια
Και έτσι η ψυχή του πάντα θα βρίσκεται αγκαλιά
Στα δυο της χέρια
Χαρά Χριστοδουλίδου