Χέρια στα περιθώρια του δρόμου της Σωτηρίας Αγάπης

Λες εγώ ποτέ δεν θα καταλήξω έτσι. Και δείχνεις τους άστεγους, τους φτωχούς, τους αλλοδαπούς με το δάχτυλο. Παραβλέπεις όμως πως τα υπόλοιπα δάχτυλα δείχνουν ΕΣΕΝΑ!

Συνέχισε να κατηφορίζει τον κεντρικό δρόμο με το κεφάλι ψηλά. Έσφιξε πιο δυνατά την καπαρντίνα επάνω της, αγνοώντας ένα χέρι από τα όρια του πεζοδρομίου και του δρόμου που τέθηκε προς το μέρος της για βοήθεια. Ένα χέρι που αναζητούσε σ’ έναν περαστικό την λύτρωση. Θεωρούσε πως μια οδός υπήρχε σε αυτή την ζωή. Είτε θα ήσουν ο θύτης είτε το θύμα. Σαν αυτούς που βλέπει καθημερινά στον δρόμο να μην κάνουν τίποτα για την ζωή τους θα γινόταν;

Όμως, με το να είσαι θύτης κλείνεις τον ανθρωπισμό στο περιθώριο και ανοίγεις την πόρτα στο συμφέρον. Αποφασίζεις να προασπιστείς τους κυνηγούς κεφαλών. Εσύ ο ίδιος αποκτάς αξία χρησιμοποιώντας τους παρακατιανούς που συναντάς στον δρόμο. Όταν σου χαλάνε την αισθητική και σου βρωμάνε φοράς… παρωπίδες. Όταν τους χρειάζεσαι για να ανέβεις, πρώτα τους «σκοτώνεις» και μετά πατάς επάνω στα πτώματά τους ώστε να φανείς. Μα είσαι τώρα στην κορυφή μόνο για να σε δουν, εσύ μέσα σου νιώθεις άδειος. Όλα για το φαίνεσθαι και το είναι να μην τροφοδοτείται με τις αξίες και τα ιδανικά, που χρειάζεται για να ανθίσει και να σκορπίσει τις ευωδιές του στον κόσμο.

Σε έναν κόσμο που έχει παντού σημάδια.. σημάδια από σκορπιούς. Σκορπιούς-Ανθρώπους που σε χρησιμοποιούν, σε κάνουν να νιώθεις έστω για λίγο σημαντικός και μετά σε πετάνε. Δεν πονάει η πτώση όμως, η πράξη σε αποδυναμώνει. Και μένεις να κοιτάς γύρω σου άσκοπα, να θεωρείς πως δεν χρειάζεται πλέον να δημιουργείς για να ζήσεις. Η ζωή σου γίνεται μουντή.. αισθάνεσαι από παντού προδομένος, χτυπημένος, ασήμαντος. Όμως δυσκολία στην δυσκολία, τρικλοποδιά στην τρικλοποδιά βλέπεις μέσα σου να φουντώνει μια ηλιακή καταιγίδα. Μια φωτεινή ανάσα γεμάτη οξυγόνο και θέληση. Σπρώχνει μακριά την απόγνωση και την μαυρίλα από την ζωή σου, και με μικρά αλλά σταθερά βήματα επανατοποθετεί πίσω την όρεξη και την ανάγκη για δράση. Η ζωή σου δίνει ξανά το δικαίωμα να επιλέξεις. Θα συνεχίσεις να ζεις με σκυμμένο το κεφάλι ή θα ορθώσεις το ανάστημα σου;

Καθημερινές επιλογές που κάνουμε μας κατευθύνουν προς έναν δρόμο. Σταματάς λίγο την ημέρα σου για να κοιτάξεις πίσω. Να επαναπροσδιορίσεις τη θέση σου. Να ελέγξεις αν είσαι στον ίδιο δρόμο με χθες, αν επιλέγεις να παραμείνεις στον ίδιο δρόμο με χθες. Πολλοί άνθρωποι, περαστικοί στον δρόμο σου, θα μείνουν για λίγο. Άλλοι θα είναι πιο πίσω από εσένα και άλλοι πιο μπροστά. Εσύ πρέπει να πορεύεσαι με αυτούς που περπατούν δίπλα σου. Όχι να επαναπαύεσαι πάνω τους, αλλά να είσαι δεκτικός σε αυτά που έχουν να σου προσφέρουν. Καλά ή κακά, τα οποία εσύ θα τα πλάσεις ώστε να ταιριάζουν με εσένα. Ο κάθε ένας έχει να μας προσφέρει κάτι. Στα θετικά λέμε μια φορά ευχαριστώ. Στα αρνητικά υψώνουμε τις ασπίδες μας και λέμε δέκα φορές ευχαριστώ γιατί μας δημιούργησαν αντισώματα ώστε να αναγνωρίσουμε και την επόμενη φορά το κακό. Παύεις να είσαι αυτός που δείχνουν με το δάχτυλο. Ένας ένας που θα σηκώνεται θα ταρακουνάει και από λίγο τους «ισχυρούς» εκεί πάνω!

Σωτηρία Αγάπη