Τρίτη και ήδη λείπω δύο μέρες από το σχολείο. Ο βήχας κατέληξε σε πυρετό και όσο πέρναγαν οι μέρες αρρώσταινα όλο και πιο πολύ. Σήμερα είμαι πολύ καλύτερα από τις προηγούμενες. Αλλά δυστυχώς πάντα όταν συμβαίνει ένα καλό θα συμβεί και κάτι άσχημο έτσι αύριο επιστρέφω σε αυτή την κόλαση.
Είναι ακόμα πρωί και όλοι λείπουν από το σπίτι. Η Sara είναι όπως πάντα στην δουλειά. Η Scarl και ο αδερφός μου είναι στο σχολείο και δεν έχω κανέναν να μου κάνει παρέα. Το κινητό μου το έχω βάλει να φορτίσει γιατί το είχα ξεχασμένο τόσες μέρες στο κομοδίνο. Γυρνάω από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν την άδικη κατάρα. Έχω δει όλες τις εκπομπές που μπορεί να δείξει η τηλεόραση, έχω ακούσει πάνω από 10 τραγούδια και έχω φάει το μισό ψυγείο στα σίγουρα.
Όταν ακούγεται ο ήχος ότι το κινητό είναι φορτισμένο, ανεβαίνω τα σκαλιά τρέχοντας και συνεχίζω τον δρόμο μου μέχρι το δωμάτιο. Κάθομαι στο κρεβάτι, αφαιρώ το καλώδιο και το ανοίγω με μεγάλη χαρά.
3 κλήσεις,1 μήνυμα και κάτι ενημερώσεις που δεν με ενδιαφέρουν αυτή τη στιγμή.
Ανοίγω τις εισερχόμενες και περιμένω να φορτώσει. Μην μου το κάνεις αυτό τώρα. Εκεί που νόμιζα ότι θα ήταν από την Scarlett το όνομα του Stefan ξεπροβάλει πάνω στην οθόνη.
«Σκατά, σκατά, σκατά.» Φωνάζω μέσα στο άδειο δωμάτιο λες και απευθύνομαι σε κάποιον. Μου έχει αφήσει επιπλέον ένα μήνυμα.
<< Πάμε βόλτα; >>
Δύο λέξεις που κάνουν την καρδιά μου να χάσει ένα χτύπο. Αμάν αγόρι μου η υγεία μου αυτή την στιγμή είναι σε κρίσιμο στάδιο. Όταν ξεπερνάω το σοκ ξανακοιτάω το κινητό μου για να σιγουρευτώ ότι δεν έχω κάνει κάποιο λάθος. Πρέπει να σκεφτώ κάτι αλλά τι; Στέλνω μήνυμα βοήθειας στην Scarlett γιατί αυτή λέει πάντα την σωστή συμβουλή σε όποιο θέμα θέλεις να λύσεις. Το μήνυμα όμως που μου στέλνει δεν είναι τόσο ικανοποιητικό. Πρώτα απ’ όλα με βρίζει γιατί είναι μέσα στο μάθημα και δεύτερον μου λέει να του στείλω θετική απάντηση. Εγώ; Αφήστε που το παιδί μπορεί να είναι στην σχολή του ή να κοιμάται δεν είναι σωστό να τον ενοχλήσω.
Τελικά αποφασίζω να του στείλω ένα μήνυμα, για να μην νομίζει ότι τον αγνοώ και βλέπουμε.
<< Δεν ξέρω, πότε θες να κανονίσουμε; >> Πατάω αποστολή. Περιμένω λίγα λεπτά μα δεν υπάρχει απάντηση. Μήπως το μετάνιωσε; Λογικό μου φαίνεται. Τι να κάνει με μία 17χρονή ενώ μπορεί να βγει άνετα με όποια θέλει. ;
Σκάσε ηλίθια κατάντησες πολύ μελό. Πετάγεται το υποσυνείδητο μου και συμφωνώ μαζί του. Δεν τον ξέρω σχεδόν καθόλου. Επίσης δεν με ενδιαφέρει τι κάνει στην προσωπική του ζωή. Στην τελική μόνο γνωστοί είμαστε.
Τις σκέψεις μου τις διακόπτει ο ήχος του κινητού μου και όταν βλέπω το όνομα που αναγράφεται στην οθόνη νομίζω πως θα λιποθυμήσω.
«Παρακαλώ;» Λέω δευτερόλεπτα αργότερα όταν καταφέρνω να μιλήσω.
« Olivia, ο Stefan είμαι ελπίζω να με θυμάσαι.» Απαντάει και από τον ήχο της φωνής του καταλαβαίνω πως μόλις ξύπνησε.
«Ναι Stefan σε θυμάμαι.» Του λέω και εγώ με την σειρά μου.
«Ωραία, θέλεις να πάμε μία βόλτα;» Με ρωτάει και ξαφνικά η φωνή του χρωματίζεται από αγωνία.
«Ναι, ναι εγώ είμαι ελεύθερη αύριο το απόγευμα εσύ;» Τώρα η δική μου φωνή είναι γεμάτη άγχος για την απάντηση.
«Ένα λεπτό.» Μου λέει και καταλαβαίνω ότι ψάχνει κάτι.
Περιμένω κάποια δευτερόλεπτα και η ανυπομονησία έχει χαραχτεί στο πρόσωπο μου.
«Είμαι ελεύθερος. Τι λες να συναντηθούμε 7 και μισή έξω από το Blue Fox;» Ρωτάει. «Θα είμαι εκεί.» Απαντάω σε αυτόν και χαμογελάω ελαφρώς στο ακουστικό.
«Τότε τα λέμε εκεί γκρινιάρα.» Γελάει. Τον αποχαιρετώ κι εγώ και το κλείνω γρήγορα. Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως αύριο θα είναι μία δύσκολη ημέρα. Πραγματικά δεν ξέρω τι χαρακτήρας είναι και πώς θα πρέπει να συμπεριφερθώ.
Το επόμενο πρωί το ξυπνητήρι μου χτύπησε πιο νωρίς από ότι έπρεπε έτσι με έκανε να χάσω τον ύπνο μου και το υπέροχο όνειρο μου που περιλάμβανε εμένα και τους φίλους μου τα ζαχαρωτά. Η ατυχία μου όμως δεν σταματάει εκεί, αφού όταν κατέβηκα κάτω για να πάρω το ποδήλατο μου, η πίσω ρόδα ήταν εντελώς ξεφούσκωτη κι έτσι αναγκάστηκα να περπατήσω μέχρι το σχολείο. Το κέρατο μου.
Την στιγμή που έφτασα στο σχολείο η Scarlett με περίμενε στο προαύλιο μόνη της αυτή τη φορά.
«Καλημέρα.» Μου λέει ενώ στέκεται μπροστά μου κουρασμένη.
«Καλημέρα και σε εσένα κουρασμένο παιδί.» Της χαμογελάω.
«Τι έχεις πρώτη ώρα;» Με ρωτάει και την κοιτάω σκεπτικά.
«Νομίζω άλγεβρα και τώρα που το λέμε μάλλον το βιβλίο το έχω ξεχάσει στο ντουλάπι μου.» Της απαντάω.
Την αποχαιρετώ με ένα νεύμα ενώ αυτή απομακρύνεται πηγαίνοντας προς την δική της τάξη. Μπαίνω γρήγορα μέσα στο χώρο του σχολείου και ανοίγω το ντουλαπάκι μου. Εκεί μέσα θα μπορούσαν να ζήσουν μέχρι και τα ποντίκια. Ξεχνάω πάντα σημαντικά χαρτιά ή φαγητό το οποίο το πετάω την επόμενη μέρα. Πραγματικά ξεχνάω πολύ εύκολα.
Τελικά βρίσκω το βιβλίο που χρειαζόμουν μαζί με κάποιες σημειώσεις αλλά κάτι άλλο μου αποσπάει την προσοχή αυτή τη στιγμή.
Ή μάλλον κάποιος.
Κι όταν λέω κάποιος εννοώ τον ηλίθιο Jason που εύχομαι να μην είχε βρεθεί ποτέ στο δρόμο μου.
Χτυπάει το ντουλάπι μου με δύναμη και το κλείνει με το χέρι του. Θεέ μου θα κάνω εμετό, μέχρι και τώρα κάνει επίδειξη. Με κοιτάζει με το πιο ηλίθιο και εκνευριστικό βλέμμα προσπαθώντας να το παίξει άγριος. Τα παιχνίδια του όμως αυτά δεν πιάνουν σε μένα. Δεν τον διώχνω αμέσως και περιμένω να βγάλει καμία λέξη από το στόμα του μήπως καταλάβω τι τρέχει.
«Όταν είσαι με εμένα δεν θα σηκώνεσαι να φεύγεις όποτε θες το έπιασες; Γιατί δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει.» Λέει κι εγώ είμαι έτοιμη να γελάσω. Μα τι υπέροχα λόγια. Τι πλούσιο λεξιλόγιο.
«Πρώτον πρόσεξε πως μου μιλάς και δεύτερον χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου.» Του απαντάω στον ίδιο τόνο και όσοι βρίσκονται στο διάδρομο έχουν γυρίσει και μας κοιτάνε λες και είμαστε κανένα show.
Προσπαθώ να απομακρυνθώ από αυτόν όμως το καταλαβαίνει γρήγορα.
«Olivia σου μιλάω και όταν σου μιλάω να με ακούς.» Μου τονίζει ενώ εγώ πάω να φύγω από την δεξιά πλευρά όμως με προλαβαίνει πιάνοντας μου το χέρι.
«Jason σε προειδοποιώ σου δίνω μια ευκαιρία να με αφήσεις. Μία λάθος κίνηση και δεν θα κάνεις ποτέ παιδιά.» Τον κοιτάω απειλητικά. Δεν αστειεύομαι αν χρειαστεί να τον χτυπήσω θα το κάνω.
«Ποιο είναι το κακό κορίτσι τώρα; Και επιτέλους σταμάτα να με αποφεύγεις.» Μου φωνάζει και εγώ είμαι έτοιμη να τον χτυπήσω.
«Jason κατάλαβε το, δεν μπλέκω μαζί σου. Πήγαινε στην Joe που με κοιτάει λες και της έφαγα το παγωτό. Και επιτέλους άφησε με.» Ουρλιάζω από τα νεύρα μου.
«Δεν μ' αρέσει αυτή Olivia, εσύ μ' αρέσεις.» Μου λέει και μένω στήλη άλατος. Ο Jason με γουστάρει; Θέλω να κάνω εμετό.
«Κρίμα γιατί δεν δίνω δεκάρα.» Ξεστομίζω και όταν τον βλέπω αφηρημένο του ρίχνω μία κλωτσιά στο ευαίσθητο σημείο. Καταφέρνω να του ξεφύγω τελικά ενώ κρατιέμαι να μην γελάσω.
«Στο είπα πως θα το έκανα.» Του φωνάζω ενώ απομακρύνομαι. Τον ακούω να βρίζει και να χτυπάει ένα ντουλάπι ενώ στρίβω δεξιά για να πάω στην τάξη.
Το λεπτό που ακουμπώ την πλάτη μου στην καρέκλα το κουδούνι χτυπάει για μέσα και σιγά σιγά μαζεύονται όλοι μαθητές με τελευταίο τον Jason ο οποίος με κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα δείχνοντας μου πως θέλει να με σκοτώσει. Μία κοκκινομάλλα στέκεται στην τελευταία πτέρυγα και έρχεται και κάθεται στην κενή θέση δίπλα μου. Μου χαμογελάει και εγώ της κάνω ένα απαλό νεύμα. Ο καθηγητής μπαίνει και το μάθημα ξεκινάει χωρίς καμία ιδιαίτερη κατάσταση.
Η ώρα τελειώνει με εμένα να έχω σχεδόν αποκοιμηθεί ενώ η διπλανή μου σημείωνε μέχρι και στις δικές μου φωτοτυπίες. Την ευχαριστώ και την αποχαιρετώ. Έξω από την τάξη βρίσκεται η Scarlett περισσότερο νευριασμένη πάρα ευδιάθετη μπορώ να πω. Την κοιτάω με απορία ενώ αρχίζει και μιλάει.
«Μου είπαν τι έγινε ανάμεσα σε εσένα και τον Jason. Είσαι καλά; Τον πόνεσες τον άνθρωπο.» Μου λέει εκνευρισμένη ενώ μπαίνουμε στην τραπεζαρία.
«Μου είχε σπάσει τα νεύρα. Με ανάγκασε να τον ακούσω χωρίς να το θέλω κοκκινίζοντας το χέρι μου.» Της είπα μουτρωμένη.
«Τι σου έχει φταίξει το παιδί;» Με ρώτησε ενώ καθόμασταν σε ένα τραπεζάκι μακριά από τους άλλους.
« Σε πολλά, κυρίως για την Lexi το κάνω. Θα πληρώσει όλα όσα της έχει κάνει.» Της αναφέρω και με κοιτάει περισσότερο λυπημένη.
Her smile was a lie and in the end, she left a scar. I guess that’s how she wanted to be remembered. She wanted to leave her mark in the world without getting her heart attached to it.
Night.Dreamer
Είναι ακόμα πρωί και όλοι λείπουν από το σπίτι. Η Sara είναι όπως πάντα στην δουλειά. Η Scarl και ο αδερφός μου είναι στο σχολείο και δεν έχω κανέναν να μου κάνει παρέα. Το κινητό μου το έχω βάλει να φορτίσει γιατί το είχα ξεχασμένο τόσες μέρες στο κομοδίνο. Γυρνάω από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν την άδικη κατάρα. Έχω δει όλες τις εκπομπές που μπορεί να δείξει η τηλεόραση, έχω ακούσει πάνω από 10 τραγούδια και έχω φάει το μισό ψυγείο στα σίγουρα.
Όταν ακούγεται ο ήχος ότι το κινητό είναι φορτισμένο, ανεβαίνω τα σκαλιά τρέχοντας και συνεχίζω τον δρόμο μου μέχρι το δωμάτιο. Κάθομαι στο κρεβάτι, αφαιρώ το καλώδιο και το ανοίγω με μεγάλη χαρά.
3 κλήσεις,1 μήνυμα και κάτι ενημερώσεις που δεν με ενδιαφέρουν αυτή τη στιγμή.
Ανοίγω τις εισερχόμενες και περιμένω να φορτώσει. Μην μου το κάνεις αυτό τώρα. Εκεί που νόμιζα ότι θα ήταν από την Scarlett το όνομα του Stefan ξεπροβάλει πάνω στην οθόνη.
«Σκατά, σκατά, σκατά.» Φωνάζω μέσα στο άδειο δωμάτιο λες και απευθύνομαι σε κάποιον. Μου έχει αφήσει επιπλέον ένα μήνυμα.
<< Πάμε βόλτα; >>
Δύο λέξεις που κάνουν την καρδιά μου να χάσει ένα χτύπο. Αμάν αγόρι μου η υγεία μου αυτή την στιγμή είναι σε κρίσιμο στάδιο. Όταν ξεπερνάω το σοκ ξανακοιτάω το κινητό μου για να σιγουρευτώ ότι δεν έχω κάνει κάποιο λάθος. Πρέπει να σκεφτώ κάτι αλλά τι; Στέλνω μήνυμα βοήθειας στην Scarlett γιατί αυτή λέει πάντα την σωστή συμβουλή σε όποιο θέμα θέλεις να λύσεις. Το μήνυμα όμως που μου στέλνει δεν είναι τόσο ικανοποιητικό. Πρώτα απ’ όλα με βρίζει γιατί είναι μέσα στο μάθημα και δεύτερον μου λέει να του στείλω θετική απάντηση. Εγώ; Αφήστε που το παιδί μπορεί να είναι στην σχολή του ή να κοιμάται δεν είναι σωστό να τον ενοχλήσω.
Τελικά αποφασίζω να του στείλω ένα μήνυμα, για να μην νομίζει ότι τον αγνοώ και βλέπουμε.
<< Δεν ξέρω, πότε θες να κανονίσουμε; >> Πατάω αποστολή. Περιμένω λίγα λεπτά μα δεν υπάρχει απάντηση. Μήπως το μετάνιωσε; Λογικό μου φαίνεται. Τι να κάνει με μία 17χρονή ενώ μπορεί να βγει άνετα με όποια θέλει. ;
Σκάσε ηλίθια κατάντησες πολύ μελό. Πετάγεται το υποσυνείδητο μου και συμφωνώ μαζί του. Δεν τον ξέρω σχεδόν καθόλου. Επίσης δεν με ενδιαφέρει τι κάνει στην προσωπική του ζωή. Στην τελική μόνο γνωστοί είμαστε.
Τις σκέψεις μου τις διακόπτει ο ήχος του κινητού μου και όταν βλέπω το όνομα που αναγράφεται στην οθόνη νομίζω πως θα λιποθυμήσω.
«Παρακαλώ;» Λέω δευτερόλεπτα αργότερα όταν καταφέρνω να μιλήσω.
« Olivia, ο Stefan είμαι ελπίζω να με θυμάσαι.» Απαντάει και από τον ήχο της φωνής του καταλαβαίνω πως μόλις ξύπνησε.
«Ναι Stefan σε θυμάμαι.» Του λέω και εγώ με την σειρά μου.
«Ωραία, θέλεις να πάμε μία βόλτα;» Με ρωτάει και ξαφνικά η φωνή του χρωματίζεται από αγωνία.
«Ναι, ναι εγώ είμαι ελεύθερη αύριο το απόγευμα εσύ;» Τώρα η δική μου φωνή είναι γεμάτη άγχος για την απάντηση.
«Ένα λεπτό.» Μου λέει και καταλαβαίνω ότι ψάχνει κάτι.
Περιμένω κάποια δευτερόλεπτα και η ανυπομονησία έχει χαραχτεί στο πρόσωπο μου.
«Είμαι ελεύθερος. Τι λες να συναντηθούμε 7 και μισή έξω από το Blue Fox;» Ρωτάει. «Θα είμαι εκεί.» Απαντάω σε αυτόν και χαμογελάω ελαφρώς στο ακουστικό.
«Τότε τα λέμε εκεί γκρινιάρα.» Γελάει. Τον αποχαιρετώ κι εγώ και το κλείνω γρήγορα. Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως αύριο θα είναι μία δύσκολη ημέρα. Πραγματικά δεν ξέρω τι χαρακτήρας είναι και πώς θα πρέπει να συμπεριφερθώ.
Το επόμενο πρωί το ξυπνητήρι μου χτύπησε πιο νωρίς από ότι έπρεπε έτσι με έκανε να χάσω τον ύπνο μου και το υπέροχο όνειρο μου που περιλάμβανε εμένα και τους φίλους μου τα ζαχαρωτά. Η ατυχία μου όμως δεν σταματάει εκεί, αφού όταν κατέβηκα κάτω για να πάρω το ποδήλατο μου, η πίσω ρόδα ήταν εντελώς ξεφούσκωτη κι έτσι αναγκάστηκα να περπατήσω μέχρι το σχολείο. Το κέρατο μου.
Την στιγμή που έφτασα στο σχολείο η Scarlett με περίμενε στο προαύλιο μόνη της αυτή τη φορά.
«Καλημέρα.» Μου λέει ενώ στέκεται μπροστά μου κουρασμένη.
«Καλημέρα και σε εσένα κουρασμένο παιδί.» Της χαμογελάω.
«Τι έχεις πρώτη ώρα;» Με ρωτάει και την κοιτάω σκεπτικά.
«Νομίζω άλγεβρα και τώρα που το λέμε μάλλον το βιβλίο το έχω ξεχάσει στο ντουλάπι μου.» Της απαντάω.
Την αποχαιρετώ με ένα νεύμα ενώ αυτή απομακρύνεται πηγαίνοντας προς την δική της τάξη. Μπαίνω γρήγορα μέσα στο χώρο του σχολείου και ανοίγω το ντουλαπάκι μου. Εκεί μέσα θα μπορούσαν να ζήσουν μέχρι και τα ποντίκια. Ξεχνάω πάντα σημαντικά χαρτιά ή φαγητό το οποίο το πετάω την επόμενη μέρα. Πραγματικά ξεχνάω πολύ εύκολα.
Τελικά βρίσκω το βιβλίο που χρειαζόμουν μαζί με κάποιες σημειώσεις αλλά κάτι άλλο μου αποσπάει την προσοχή αυτή τη στιγμή.
Ή μάλλον κάποιος.
Κι όταν λέω κάποιος εννοώ τον ηλίθιο Jason που εύχομαι να μην είχε βρεθεί ποτέ στο δρόμο μου.
Χτυπάει το ντουλάπι μου με δύναμη και το κλείνει με το χέρι του. Θεέ μου θα κάνω εμετό, μέχρι και τώρα κάνει επίδειξη. Με κοιτάζει με το πιο ηλίθιο και εκνευριστικό βλέμμα προσπαθώντας να το παίξει άγριος. Τα παιχνίδια του όμως αυτά δεν πιάνουν σε μένα. Δεν τον διώχνω αμέσως και περιμένω να βγάλει καμία λέξη από το στόμα του μήπως καταλάβω τι τρέχει.
«Όταν είσαι με εμένα δεν θα σηκώνεσαι να φεύγεις όποτε θες το έπιασες; Γιατί δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει.» Λέει κι εγώ είμαι έτοιμη να γελάσω. Μα τι υπέροχα λόγια. Τι πλούσιο λεξιλόγιο.
«Πρώτον πρόσεξε πως μου μιλάς και δεύτερον χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου.» Του απαντάω στον ίδιο τόνο και όσοι βρίσκονται στο διάδρομο έχουν γυρίσει και μας κοιτάνε λες και είμαστε κανένα show.
Προσπαθώ να απομακρυνθώ από αυτόν όμως το καταλαβαίνει γρήγορα.
«Olivia σου μιλάω και όταν σου μιλάω να με ακούς.» Μου τονίζει ενώ εγώ πάω να φύγω από την δεξιά πλευρά όμως με προλαβαίνει πιάνοντας μου το χέρι.
«Jason σε προειδοποιώ σου δίνω μια ευκαιρία να με αφήσεις. Μία λάθος κίνηση και δεν θα κάνεις ποτέ παιδιά.» Τον κοιτάω απειλητικά. Δεν αστειεύομαι αν χρειαστεί να τον χτυπήσω θα το κάνω.
«Ποιο είναι το κακό κορίτσι τώρα; Και επιτέλους σταμάτα να με αποφεύγεις.» Μου φωνάζει και εγώ είμαι έτοιμη να τον χτυπήσω.
«Jason κατάλαβε το, δεν μπλέκω μαζί σου. Πήγαινε στην Joe που με κοιτάει λες και της έφαγα το παγωτό. Και επιτέλους άφησε με.» Ουρλιάζω από τα νεύρα μου.
«Δεν μ' αρέσει αυτή Olivia, εσύ μ' αρέσεις.» Μου λέει και μένω στήλη άλατος. Ο Jason με γουστάρει; Θέλω να κάνω εμετό.
«Κρίμα γιατί δεν δίνω δεκάρα.» Ξεστομίζω και όταν τον βλέπω αφηρημένο του ρίχνω μία κλωτσιά στο ευαίσθητο σημείο. Καταφέρνω να του ξεφύγω τελικά ενώ κρατιέμαι να μην γελάσω.
«Στο είπα πως θα το έκανα.» Του φωνάζω ενώ απομακρύνομαι. Τον ακούω να βρίζει και να χτυπάει ένα ντουλάπι ενώ στρίβω δεξιά για να πάω στην τάξη.
Το λεπτό που ακουμπώ την πλάτη μου στην καρέκλα το κουδούνι χτυπάει για μέσα και σιγά σιγά μαζεύονται όλοι μαθητές με τελευταίο τον Jason ο οποίος με κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα δείχνοντας μου πως θέλει να με σκοτώσει. Μία κοκκινομάλλα στέκεται στην τελευταία πτέρυγα και έρχεται και κάθεται στην κενή θέση δίπλα μου. Μου χαμογελάει και εγώ της κάνω ένα απαλό νεύμα. Ο καθηγητής μπαίνει και το μάθημα ξεκινάει χωρίς καμία ιδιαίτερη κατάσταση.
Η ώρα τελειώνει με εμένα να έχω σχεδόν αποκοιμηθεί ενώ η διπλανή μου σημείωνε μέχρι και στις δικές μου φωτοτυπίες. Την ευχαριστώ και την αποχαιρετώ. Έξω από την τάξη βρίσκεται η Scarlett περισσότερο νευριασμένη πάρα ευδιάθετη μπορώ να πω. Την κοιτάω με απορία ενώ αρχίζει και μιλάει.
«Μου είπαν τι έγινε ανάμεσα σε εσένα και τον Jason. Είσαι καλά; Τον πόνεσες τον άνθρωπο.» Μου λέει εκνευρισμένη ενώ μπαίνουμε στην τραπεζαρία.
«Μου είχε σπάσει τα νεύρα. Με ανάγκασε να τον ακούσω χωρίς να το θέλω κοκκινίζοντας το χέρι μου.» Της είπα μουτρωμένη.
«Τι σου έχει φταίξει το παιδί;» Με ρώτησε ενώ καθόμασταν σε ένα τραπεζάκι μακριά από τους άλλους.
« Σε πολλά, κυρίως για την Lexi το κάνω. Θα πληρώσει όλα όσα της έχει κάνει.» Της αναφέρω και με κοιτάει περισσότερο λυπημένη.
Her smile was a lie and in the end, she left a scar. I guess that’s how she wanted to be remembered. She wanted to leave her mark in the world without getting her heart attached to it.
Night.Dreamer