Ναιλα
Ήμουν ξυπόλυτη έτσι παρόλο που έτρεχα δεν έκανα πολύ θόρυβο.
Άκουσα το βογκητού πόθου. Ωωωω όχι.
Άνοιξα τα παραθυρόφυλλα με ορμή. Η Καιλίν πετάχτηκε, τα
μαλλιά της ήταν λυτά, τα μάγουλα της κόκκινα και του κουμπιά του φορέματος της
ανοιχτά. Ένιωσα ένα θερμό αίσθημα να απλώνεται στο στομάχι μου και να το
ανακατεύει. Ζήλεια.
Η Καιλίν χαμήλωσε το κεφάλι της σε ένδειξη σεβασμού και
βγήκε από το δωμάτιο χωρίς να πει κουβέντα. Ο Γουίλλιαμ σηκώθηκε, δεν φόραγε
την μπλούζα και βαριανάσαινε... από θυμό.
«Τι στο καλό νομίζεις ότι κάνεις;» έκανε μερικά βήματα προς
το μέρος μου. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είχαν αλλοιωθεί. «Ποια
νομίζεις ότι είσαι τέλος πάντων; Τι παιχνίδι παίζεις; Τι στο διάολο θες;»
«Εσένα» η φωνή μου βγήκε ένας ψίθυρος, το στόμα μου ήταν
ξερό. Ένιωθα τα πόδια μου βαριά σαν πέτρα. Ο Γουίλλιαμ γέλασε.
«Θες εμένα τώρα που ο αγαπημένος σου βρήκε άλλη αγαπημένη!»
κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Δεν είμαι το κατοικίδιο σου Νάιλα, ακόμα και
αν αυτό πιστεύεις, δεν είμαι»
«Το ξέρω αυτό» μα γιατί δεν μπορούσα να πω παρά πάνω από
τρεις λέξεις.
«Το ξέρεις; Γιατί φέρεσαι λες και τα πάντα ανήκουν σε εσένα.
Λες και δεν σε νοιάζει τι νιώθουν όλοι αρκεί να νιώσεις εσύ καλά.»
«Όχι δεν είναι έτσι Γουίλιαμ, αλήθεια δεν είναι. Εγώ...
έπρεπε να το κάνω.» έπλεξα τα δάχτυλα μεταξύ τους και τα έσφιξα. «Αν πραγματικά
είχα επιλογή, θα επέλεγα εσένα»
«Είχες και δεν επέλεξες εμένα. Το μόνο που έκανες ήταν να
μην με αφήσεις να φύγω»
«Και υπήρχες λόγος που το έκανα»
«Ναι, δεν αντέχεις στην ιδέα να μείνεις μόνη»
«Άκου σε με....»
«Όχι φτάνει!» βρέθηκε δίπλα μου με έπιασε από τα μπράτσα.
Προσπάθησα να μην αφήσω το πανικό να εισχωρήσει στο κορμί μου, έμεινα άκαμπτη.
«Πιστεύω ότι σου αρέσει να προκαλείς πόνο όσο αρέσει και στον Κάιν»
«Δεν είναι αλήθεια»
«Μην λες ψέματα στον εαυτό σου!»
«Έχασα ένα μωρό εξαιτίας του Κάιν» τα χέρια του που με
κρατούσαν έπεσαν στα πλευρά του. Δεν ήθελα να μιλήσω για αυτό, αλλά ήθελα να
τον κάνω να καταλάβει. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος λοιπόν.
«Τι;» δεν γύρισε να με κοιτάξει.
«Ναι αυτός είναι και ο λόγος που ήρθαμε με την Αναλύζα στην
Κίνα.»
«Νάιλα....»
«Όχι άσε με να σου πω την ιστορία μου, θέλω να καταλάβεις
τουλάχιστον. Δεν θέλω να προκαλέσω σε κανέναν πόνο»
Ο Γουίλλιαμ είχε ηρεμήσει, έκατσε στο κρεβάτι που στην ουσία
ήταν ένα στρώμα στο πάτωμα, πήγα αργά και έκατσα απέναντι του.
«Ήμουν τριών μηνών, μόλις που είχε αρχίσει να φουσκώνει η
κοιλιά μου. Δεν φαινόταν καν κάτω από τις πτυχές του φορέματος μου και δεν το
είχα πει ακόμα στον Κάιν. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να το ξέρει, δεν ήθελα
να το μάθει. Το ξέρεις ότι όταν ήμουν έγκυος ο Κάιν ήταν σχεδόν τρυφερός μαζί
μου; Φοβόμουν ότι αν άλλαζε η συμπεριφορά του, θα ξεχνούσα τον πόνο και την
ντροπή που με είχε κάνει να νιώσω και δεν ήθελα να ξεχάσω, δεν του άξιζε να
συγχωρεθεί για τίποτα.» άφησα μια τρεμουλιαστή ανάσα, το χέρι του Γουίλλιαμ
τινάχτηκε ελαφρώς σαν να ήθελε να πιάσει το δικό μου, αλλά τελικά έμεινε
ακίνητος σφίγγοντας το σαγόνι του.
«Πιστεύω τώρα ότι αν του είχα μιλήσει, θα είχα το παιδί μου
ζωντανό. Αν δεν ήμουν τόσο ξεροκέφαλη...»
«Δεν είναι δικό σου λάθος» με διέκοψε απότομα, αλλά όταν
γύρισε να με κοιτάξει το βλέμμα του είχε μαλακώσει. Κούνησα το κεφάλι μου,
χωρίς να το πιστεύω.
«Εκείνην την νύχτα ήμουν πολύ εκνευρισμένη, ίσως να έφταιγαν
οι ορμόνες δεν ξέρω. Όταν ο Καιν επέστρεψε εκνευρισμένος από μια συνάντηση και
αποφάσισε να εκτονωθεί πάνω μου, ανταπέδωσα τα πυρά. Ένιωθα την φωτιά και το
άδικο να με πνίγει και έτσι είπα την αλήθεια.» ανακάθισα και τσίμπησα το δέρμα
κοντά στον καρπό μου για να αποβάλλω τα δάκρυα που πλησίαζαν στην επιφάνεια. Είχα
να μιλήσω για εκείνην την νύχτα τόσα χρόνια.
«Στην αρχή αιφνιδιάστηκε από την έκρηξη μου και απλώς
απέμεινε να ακούει. Ξέσπασε όταν του είπα ότι δεν έδινε δεκάρα για την κόρη
μας. Δεν με είχε χτυπήσει ποτέ τόσο άγρια» ξεδίπλωσα τα πόδια μου έτσι ώστε να
είναι λυγισμένα μπροστά μου και τα αγκάλιασα από τους μηρούς μου. Ακούμπησα το
μέτωπο μου στα γόνατα μου άφησα έναν λυγμό.
«Με χτύπησε στην αρχή στο κεφάλι, για μια στιγμή νομίζω
έχασα τις αισθήσεις μου αλλά ο Καιν δεν το κατάλαβε. Με κλώτσησε πολλές φορές,
παραπάνω από τι θα μπορούσα να μετρήσω. Ήθελα να του φωνάξω να σταματήσει, όμως
δεν είχα ανάσα. Δεν είχα ανάσα...» έσφιξα πιο πολύ τα χέρια μου για να μην
τρέμουν.
«Νάιλα δεν χρειάζεται....»
«Είναι πολύ σκληρό;» ρώτησα, δεν υπήρχε ειρωνεία. Θα
σταμάταγα αν μου το έλεγε, θα κλείδωνα εκείνην την νύχτα πάλι στα κατάβαθα της
ψυχής μου. «Το καταλαβαίνω... δεν χρειάζεται να ξέρεις»
«Συνέχισε»
«Εκείνο το βράδυ οι πόνοι στο στομάχι μου ήταν έντονοι, είδα
το αίμα και ήξερα. Ήξερα τί είχα χάσει» δάγκωσα τα χείλη μου και ρούφηξα την
μύτη μου.
«Πήγα στο μπάνιο» πήρα μια ανάσα και έβγαλα έναν λυγμό. «Το
είδα Γουίλλιαμ, τι είχε μείνει από αυτό, το μωρό μου, το είδα!» ξέσπασα σε
γοερό κλάμα. Ο πόνος ήταν ίδιος, έτσι όπως τον είχα νιώσει και την πρώτη φορά
που τον είχα νιώσει. Χαώδης και ολοκληρωτικός. Ένιωσα χέρια να με τυλίγουν και
ήξερα ότι πάρα ότι είχα κάνει στον Γουίλλιαμ ότι ποτέ δεν θα έχανα την στήριξη
του. Ακόμα και αν έχανα τον ίδιο. Μου πήρε πολύ ώρα να ηρεμήσω, το κορμί μου
σφάδαζε από τους λυγμούς και ένιωθε το κορμί του Γουίλλιαμ να σφίγγεται σε κάθε
έναν από αυτούς.
«Ήθελα να τελειώσω την ζωή μου τότε και το μόνο που με
συγκράτησε ήταν η κόρη μου, δεν θα την άφηνα μόνη της με τον Κάιν. Ποτέ»
σκούπισα με την ανάστροφη του χεριού μου τα μάτια μου. Ο Γουίλλιαμ είχε
σταματήσει να με αγκαλιάζει, αλλά το χέρι του ήταν πάνω στο γόνατο μου.
«Ήταν η πρώτη φορά που είδα τον άντρα μου να σοκάρεται όταν
του είπα, η πρώτη φορά που τον είδα να νοιώθει ενοχή για αυτό που μου έκανε.
Δεν μου στερήσει μονάχα ένα παιδί, μου είχε στερήσει και την ικανότητα να κάνω
παιδιά. Για αυτό και με άφησε να φύγω για την Κίνα.» αναστέναξα.
«Το γεγονός με είχε κάνει άλλον άνθρωπο, δεν έτρωγα, δεν
μίλαγα παρά μόνο στην Αναλύζα. Ήμουν δυστυχισμένη, τόσο ολοκληρωτικά
δυστυχισμένη. Και τότε ήρθε στην ζωή μου ο Λι, δεν ήταν ακριβώς έρωτας. 'Ήταν
μια ήρεμη συμβίωση, αγάπη. Με ελευθέρωσε από τις ενοχές μου, με έκανε να νιώσω
ήρεμη και ενθουσιασμένη και χαρούμενη. Είδα ότι το να είσαι με έναν άντρα ήταν
ευχάριστο. Αν δεν ήταν αυτός, εγώ δεν θα υπήρχα. Θα ήμουν ένα φάντασμα του εαυτού μου. Δεν είχα υπολογίσει ότι θα
γνώριζα εσένα» ο Γουίλ δεν με κοίταγε. Τον τράβηξα από το χέρι. Ήθελα να με
δει, ήθελα να με καταλάβει.
«Δεν περίμενα ότι θα σε ερωτευόμουν» το βλέμμα μου τράβηξε
ένα από τα κεριά που ήταν απλωμένα κατά μήκος του δωματίου. Το πρόσωπο του
Γουίλλιαμ φωτιζόταν, τα μάτια του γυάλιζαν. Ήθελα να φιλήσω αυτά τα μάγουλα,
αυτό το στόμα. «Αν είχα κάνει την επιλογή με βάση τα συναισθήματα μου θα
διάλεγα εσένα» στηρίχθηκα στα γόνατά μου και τον πλησίασα. «Όμως δεν μπορούσα
να το κάνω αυτό, ένιωθα ότι του το χρωστούσα. Ένιωθα... ότι δεν θα ήμουν
καλύτερη από τον Κάιν αν τον πρόδιδα» έσφιξα το μπράτσο για να πάρω το βλέμμα
του από τα κεριά.
«Αλλιώς θα διάλεγα εσένα» άφησα ένα απαλό φιλί στο στόμα, με
άφησε. «Θα διάλεγα χίλιες φορές εσένα» χάιδευα με τους αντίχειρες μου τα μάγουλα
του. Σήκωσε το βλέμμα του, τον ήθελα τόσο πολύ που ένιωθα ότι η καρδιά μου θα
έσπαγε.
«Το ξέρεις ότι δεν θα το ξεχάσω εύκολα» μουρμούρισε, ένιωσα
την ανάσα του κοντά στο στόμα μου.
«Το ξέρω»
«Και θα είμαι για καιρό θυμωμένος μαζί σου»
«Το ξέρω» έμεινα σιωπηλή με την αγωνία να μου σφίγγει το
στομάχι. Ακούμπησε το χέρι μου που είχα στην βάση του λαιμού του. «Λοιπόν,
Νάιλα για εμένα δεν υπήρχε ποτέ επιλογή. Αλλά αν υπήρχε θα διάλεγα εσένα.»
Ανασηκώθηκε στα γόνατα του όπως και εγώ και μου έδωσε ένα απαλό φιλί στον
λαιμό. Το χέρι του κινήθηκε προς το στήθος μου και έλυσε το κορδόνι του
πουκάμισου. Πλησίασε το στόμα μου. «Θα διάλεγα χίλιες φορές εσένα»
Οι κινήσεις του ήταν αργές, αισθησιακές. Το φιλί του ήταν
υγρό, έστελνε κύματα θέρμης σε όλο μου το κορμί. Μου έβγαλε την μπλούζα και
χάιδεψε το στήθος μου μέχρι να σκληρύνουν και οι δυο ρώγες μου. Δεν υπήρχε
καμία βιασύνη, ήμουν μόνο εγώ και εκείνος και κανένα τέλος παρά μόνο η αρχή. Με
έσπρωξε προς το στρώμα αφού έβγαλε την μπλούζα του, άρχισε να διατρέχει ένα υγρό
μονοπάτι από το λαιμό μου μέχρι την κοιλιά μου. Οι ανάσες μας άρχισαν να
βαραίνουν καθώς ο πόθος με κατέκλυσε. Τα χέρια του με ακούμπαγαν παντού και για
πρώτη φορά δεν ένιωσα ούτε ίχνος πανικού. Παρά μόνο επιθυμία, λαχτάρα. Την
ανάγκη να γίνουμε ένα. Την ανάγκη να είμαι μαζί του, μόνο μαζί του.
Αποδεσμεύτηκα τα υπόλοιπα ρούχα, και άνοιξα τα πόδια μου.
Κοιταχτήκαμε στα μάτια.
«Σε παρακαλώ» ψιθύρισα. Ο Γουίλλιαμ έσκυψε και μπήκε μέσα
μου. Έβγαλα ένα βογκητό, τα χέρια του τυλίχτηκαν στην μέση μου και με σήκωσε.
Τύλιξα τα πόδια του γύρω και του και έμπηξα τα νύχια μου στην πλάτη του.
Φτάσαμε μαζί στην κορύφωση.
Γέλασα.
Ήταν δικός
μου... Δικός μου... Δικός μου....