Και στο δρόμο χαζεύεις τους περαστικούς. Μήπως τον δεις τυχαία. Στα πόσες χιλιάδες βλέμματα αναζητάς μονάχα ένα.
Το μεσημέρι βρίσκομαι στον άνετο καναπέ με ερμητικά κλειστά μάτια. Σκέφτομαι όσα συνέβησαν στο σχολείο σήμερα, σκέφτομαι την Lexi, την Scarlett ακόμα και τον Jason.
Φυσικά κάπου εκεί στο κουβάρι με τις σκέψεις μου είναι και ο Stefan. Το αγόρι που κατάφερε να με κάνει να γελάσω.
Βγήκα και πέρασα τόσο καλά και δεν σκέφτηκα καν την ιδέα να γυρίσω στο σπίτι μου και να κλειστώ στο δωμάτιο μου. Κατά ένα παράξενο τρόπο εγώ, η Olivia Savanoh χάρηκα που γνώρισα αυτό το άτομο και πιστεύω ότι έχω αρχίσει να τον συμπαθώ.
Αυτή τη στιγμή το μυαλό μου ταξιδεύει στον Stefan, στο ραντεβού-όχι και τόσο ραντεβού αφού είναι ερωτευμένος με την κολλητή του και στον επανειλημμένο τρόπο να τον βγάλω από το μυαλό μου. Δεν ξέρω πως πρέπει να συμπεριφερθώ, να ντυθώ και πως να μιλήσω. Κι όλα αυτά είναι ένα τεράστιο κουβάρι που μπερδεύει ακόμα πιο πολύ το μυαλό μου.
H Scarlett με ακολουθούσε όλο το πρωί στο σχολείο μιλώντας μου για το πώς θα έπρεπε να φερθώ.
Το μεσημέρι βρίσκομαι στον άνετο καναπέ με ερμητικά κλειστά μάτια. Σκέφτομαι όσα συνέβησαν στο σχολείο σήμερα, σκέφτομαι την Lexi, την Scarlett ακόμα και τον Jason.
Φυσικά κάπου εκεί στο κουβάρι με τις σκέψεις μου είναι και ο Stefan. Το αγόρι που κατάφερε να με κάνει να γελάσω.
Βγήκα και πέρασα τόσο καλά και δεν σκέφτηκα καν την ιδέα να γυρίσω στο σπίτι μου και να κλειστώ στο δωμάτιο μου. Κατά ένα παράξενο τρόπο εγώ, η Olivia Savanoh χάρηκα που γνώρισα αυτό το άτομο και πιστεύω ότι έχω αρχίσει να τον συμπαθώ.
Αυτή τη στιγμή το μυαλό μου ταξιδεύει στον Stefan, στο ραντεβού-όχι και τόσο ραντεβού αφού είναι ερωτευμένος με την κολλητή του και στον επανειλημμένο τρόπο να τον βγάλω από το μυαλό μου. Δεν ξέρω πως πρέπει να συμπεριφερθώ, να ντυθώ και πως να μιλήσω. Κι όλα αυτά είναι ένα τεράστιο κουβάρι που μπερδεύει ακόμα πιο πολύ το μυαλό μου.
H Scarlett με ακολουθούσε όλο το πρωί στο σχολείο μιλώντας μου για το πώς θα έπρεπε να φερθώ.
Βέβαια όλες οι συμβουλές της πήγαν χαμένες γιατί δεν άκουγα τίποτα απ» αυτά που έλεγε.
Εκεί που είμαι χαμένη, ο ηλίθιος αδερφός μου κάνει την εμφάνιση του στο καθιστικό αρκετά αγχωμένος.
«Τι έχει το μικρό μου πόνι;» Του λέω τραγουδιστά για να τον εκνευρίσω και ως απάντηση μου πετάει ένα μαξιλάρι στο κεφάλι.
«Olivia, είσαι πάντα τόσο εκνευριστική;» Ξεφυσάει.
«Για να σκεφτώ, ναι! Τι έγινε σπόρε; Δεν μπορείς να ξεχάσεις την κολλητή μου και ήρθες να ζητήσεις συμβουλές από την έμπειρη;» Γελάω με το πρόσωπο του που έχει κοκκινίσει.
«Σταμάτα να γελάς αλλιώς φεύγω.» Σηκώνεται όρθιος.
«Καλά,καλά σοβαρεύομαι. Τώρα μίλα μου, δεν έχω πολύ χρόνο.» Απαντάω και αυτός γυρνά στην θέση του.
«Μου αρέσει ένα κορίτσι από την τάξη μου.»
«Και που είναι το πρόβλημα;» Τον ρωτάω.
Είμαι εντελώς ακατάλληλη στο να δώσω τέτοιου είδος συμβουλές. Απατούσα το αγόρι μου με τον ίδιο του τον αδερφό.
«Κάθε φορά που μου μιλάει χάνω τα λόγια μου.» Μου λέει τραυλίζοντας. Ο Noah τραυλίζει; Αυτό το μικρό τέρας έχει ερωτευτεί κοπέλα;
«Αρχικά σταμάτα να τραυλίζεις και μετά πέρνα χρόνο μαζί της. Φέρσου σαν άντρας, λίγο δύσκολο το ξέρω αλλά κάντο.» Του λέω γελώντας και απομακρύνομαι από το καθιστικό για να αρπάξω τα κλειδιά μου. Έχω ραντεβού με την ψυχολόγο μου δεν θέλω να αργήσω.
«Olivia, είσαι μεγάλο πειραχτήρι.» Με κοιτάει ενώ συνεχίζω να γελάω.
«Μωρέ το μικρό μου πόνι πληγώθηκε.»
«Νομίζω ήρθε η ώρα να φύγεις.» Ανοίγει την τηλεόραση.
«Ναι έχεις δίκιο, η ατμόσφαιρα έγινε πολύ ερωτική και δεν αντέχω.» Συνεχίζω να τον πειράζω ενώ αυτός σηκώνεται από τον καναπέ.
Τρέχω και αρπάζω την τσάντα μου από το τραπέζι της κουζίνας. Καταφέρνω να του ξεφύγω και βγαίνω από την κεντρική πόρτα. Το σκέφτομαι ξανά και ανοίγω πάλι την πόρτα για να τον αποχαιρετήσω.
«Αντίο έρωτα.» Του λέω γρήγορα γελώντας και ξανακλείνω την πόρτα προτού με πιάσει.
{...}
Είμαι ήδη μέσα στο γραφείο της ψυχολόγου μου, της Adelyn. Η γραμματέας μου είπε να περιμένω κάποια λεπτά γιατί είναι με άλλο ασθενή μέσα. Χαζεύω κάποια περιοδικά και μιλάω με την Sara την μικροκαμωμένη γραμματέα. Μετά από κάποια λεπτά αναμονής ο ασθενής έχει βγει από το γραφείο της Adelyn και κατευθύνεται προς την έξοδο. Όταν σηκώνω το πρόσωπο μου από το περιοδικό διακρίνω μία γνώριμη αντρική φιγούρα..Κι ορκίζομαι ότι αυτή την γυμνασμένη πλάτη και τα ανέμελα καστανά μαλλιά κάτι μου θυμίζουν.
Η φωνή της Sara με φέρνει πίσω στην πραγματικότητα και μαζεύω τα πράγματα μου. Μπαίνω μέσα στο γραφείο και την βλέπω. Αυτή τη φορά βρίσκεται στην αναπαυτική μαύρη πολυθρόνα ενώ τα μαύρα της μαλλιά πέφτουν πάνω το στήθος της. Νομίζω ότι με κάνει να νιώθω γαλήνια, όλη της η στάση ακόμα και οι εκφράσεις που παίρνει με ηρεμούν, με χαλαρώνουν.
«Γεια σου Olivia, σε παρακαλώ κάθισε.» Μου λέει με το χαμόγελο στα χείλη δείχνοντας μου το καθιστικό.
Σπεύδω προς τα εκεί αφήνοντας κάτω την τσάντα μου. Κάνουμε τον τυπικό χαιρετισμό και όλα φαίνονται καλά μέχρι τώρα.
«Λοιπόν, σήμερα μπορώ να πω ότι δείχνεις καλύτερα. Ανανεωμένη πως να το πω. «Μου χαμογελάει. Μην χαίρεσαι τόσο Adelyn απλά κάνεις την ηλίθια δουλειά σου.
«Ναι σήμερα θα συναντήσω κάποιον.» Της εκμυστηρεύομαι.
«Περιέγραψε τον.»
«Ξέρεις είναι όπως τα περισσότερα αγόρια. Ψηλός, με καστανά μαλλιά, λάγνο βλέμμα και εμφανώς γεροδομένος.» Της αποτυπώνω τις σκέψεις μου.
«Είναι από το σχολείο σου;»
«Όχι. Τον γνώρισα σε ένα πάρτι είναι μεγαλύτερος μου.»
«Και τι τον κάνει τόσο ξεχωριστό που δέχτηκες να βγεις μαζί του;» Με ρωτάει με το γνωστό μυστήριο βλέμμα.
«Ο Stefan είναι απλά το αγόρι που σε κάνει να χαμογελάς, ότι κι αν σου συμβαίνει .Ακόμα κι αν είσαι εγώ, το κορίτσι με την χρόνια κατάθλιψη.»
«Όταν ήσουν μαζί του σκέφτηκες καθόλου την αυτοκτονία;» Με ρωτάει ξανά το θέμα που δεν θέλω να συζητάω.
«Όχι, πώς να στο πω δεν είχα χρόνο για να το σκεφτώ. Περνούσα τόσο όμορφα μαζί του που δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο.» Χαμογελάω.
«Πως νιώθεις για το σημερινό ραντεβού σας;» Με ρωτάει ξανά.
« Άγχος» Καταλήγω να πω.
Άγχος; Ή μήπως φόβος;
«Γιατί σου δημιουργεί άγχος;» Λέει αυτή την φορά.
«Δεν ξέρω, είπε ότι θέλει να με γνωρίσει καλύτερα. Μπορεί να θέλει να μάθει για το παρελθόν μου.»
«Κι εσύ δεν θες;» Σκέφτομαι την ερώτηση της. Θέλω;
«Όχι, δεν θέλω να τον μπλέξω σε αυτό το χάλι.» Της απαντάω γρήγορα χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά.
«Αν δεν θες να μιλήσεις για το παρελθόν μην το κάνεις. Δική σου είναι η ζωή εσύ αποφασίζεις τι κάνεις Olivia. Μα σε παρακαλώ μην του πεις ψέματα γιατί τότε δεν θα γνωρίσει εσένα αλλά μία άλλη.» Ακουμπάει τρυφερά το χέρι μου ενώ με συμβουλεύει.
Το μικρό κουδούνι που καθορίζει τον χρόνο χτυπάει κι αυτό σημαίνει ότι έχω τελειώσει από αυτή την υποχρέωση. Η Adelyn με αποχαιρετάει και μου εύχεται καλή τύχη και ενώ είμαι έτοιμη να βγω από το γραφείο της, η λεπτή της φωνή με σταματάει.
«Ξέχασα να σου πω, η μητέρα σου μου είπε ότι έκοψες τα χάπια σου, γιατί;» Με ρωτάει ανήσυχη .Τόσες πολλές ερωτήσεις.
«Δεν μου χρειάζεται η χαλάρωση. Μόνο αυτό μου προσφέρουν αυτά τα χάπια. Αυτό που μου χρειάζεται είναι να σταματήσουν οι κρίσεις πανικού.» Της λέω και φεύγω βιαστικά για να μην συνεχίσει. Αποχαιρετώ με ένα νεύμα την Sara και εξαφανίζομαι γρήγορα από το μικρό μαρτύριο που είμαι αναγκασμένη να περνάω δύο φορές την εβδομάδα.
Είναι ένα μαρτύριο, ένα βασανιστήριο. Όταν βλέπω αυτή την ελπίδα στα μάτια της Adelyn είμαι έτοιμη να της φωνάξω «Δεν μπορώ να σωθώ. Είμαι καμένο χαρτί και έχω καεί εδώ και καιρό.». Αυτή όμως δεν μπορεί να το καταλάβει. Νομίζει ότι θα με σώσει και θα έχει μια επιπλέον νίκη στην δουλεία της. Γιατί γι αυτήν τι άλλο είναι; Η δουλεία της μόνο αυτό .Ενώ για μένα; Για μένα είναι η ζωή μου. Δεν την εμπιστεύομαι σε κανέναν πόσο μάλλον σε μία ψυχολόγο που νομίζει ότι με βοηθάει να ξεπεράσω τον πόνο και το κενό που έχει δημιουργηθεί στη καρδιά μου.
Περπατάω ενώ περνάω από μικρά και μεγάλα μαγαζιά, από πάρκα αναψυχής, από το κέντρο του Phoenix. Η διαδρομή είναι μεγάλη και περπατώ γρήγορα ώστε να φτάσω στον προορισμό μου. Είκοσι λεπτά αργότερα βλέπω μπροστά μου το μαγαζί που κανονίσαμε να συναντηθούμε. Χαμογελάω περισσότερο στον εαυτό μου. Olivia μπορείς να έχεις όνειρα και στόχους.
Σήμερα δεν θα πεθάνεις.
Εκεί που είμαι χαμένη, ο ηλίθιος αδερφός μου κάνει την εμφάνιση του στο καθιστικό αρκετά αγχωμένος.
«Τι έχει το μικρό μου πόνι;» Του λέω τραγουδιστά για να τον εκνευρίσω και ως απάντηση μου πετάει ένα μαξιλάρι στο κεφάλι.
«Olivia, είσαι πάντα τόσο εκνευριστική;» Ξεφυσάει.
«Για να σκεφτώ, ναι! Τι έγινε σπόρε; Δεν μπορείς να ξεχάσεις την κολλητή μου και ήρθες να ζητήσεις συμβουλές από την έμπειρη;» Γελάω με το πρόσωπο του που έχει κοκκινίσει.
«Σταμάτα να γελάς αλλιώς φεύγω.» Σηκώνεται όρθιος.
«Καλά,καλά σοβαρεύομαι. Τώρα μίλα μου, δεν έχω πολύ χρόνο.» Απαντάω και αυτός γυρνά στην θέση του.
«Μου αρέσει ένα κορίτσι από την τάξη μου.»
«Και που είναι το πρόβλημα;» Τον ρωτάω.
Είμαι εντελώς ακατάλληλη στο να δώσω τέτοιου είδος συμβουλές. Απατούσα το αγόρι μου με τον ίδιο του τον αδερφό.
«Κάθε φορά που μου μιλάει χάνω τα λόγια μου.» Μου λέει τραυλίζοντας. Ο Noah τραυλίζει; Αυτό το μικρό τέρας έχει ερωτευτεί κοπέλα;
«Αρχικά σταμάτα να τραυλίζεις και μετά πέρνα χρόνο μαζί της. Φέρσου σαν άντρας, λίγο δύσκολο το ξέρω αλλά κάντο.» Του λέω γελώντας και απομακρύνομαι από το καθιστικό για να αρπάξω τα κλειδιά μου. Έχω ραντεβού με την ψυχολόγο μου δεν θέλω να αργήσω.
«Olivia, είσαι μεγάλο πειραχτήρι.» Με κοιτάει ενώ συνεχίζω να γελάω.
«Μωρέ το μικρό μου πόνι πληγώθηκε.»
«Νομίζω ήρθε η ώρα να φύγεις.» Ανοίγει την τηλεόραση.
«Ναι έχεις δίκιο, η ατμόσφαιρα έγινε πολύ ερωτική και δεν αντέχω.» Συνεχίζω να τον πειράζω ενώ αυτός σηκώνεται από τον καναπέ.
Τρέχω και αρπάζω την τσάντα μου από το τραπέζι της κουζίνας. Καταφέρνω να του ξεφύγω και βγαίνω από την κεντρική πόρτα. Το σκέφτομαι ξανά και ανοίγω πάλι την πόρτα για να τον αποχαιρετήσω.
«Αντίο έρωτα.» Του λέω γρήγορα γελώντας και ξανακλείνω την πόρτα προτού με πιάσει.
{...}
Είμαι ήδη μέσα στο γραφείο της ψυχολόγου μου, της Adelyn. Η γραμματέας μου είπε να περιμένω κάποια λεπτά γιατί είναι με άλλο ασθενή μέσα. Χαζεύω κάποια περιοδικά και μιλάω με την Sara την μικροκαμωμένη γραμματέα. Μετά από κάποια λεπτά αναμονής ο ασθενής έχει βγει από το γραφείο της Adelyn και κατευθύνεται προς την έξοδο. Όταν σηκώνω το πρόσωπο μου από το περιοδικό διακρίνω μία γνώριμη αντρική φιγούρα..Κι ορκίζομαι ότι αυτή την γυμνασμένη πλάτη και τα ανέμελα καστανά μαλλιά κάτι μου θυμίζουν.
Η φωνή της Sara με φέρνει πίσω στην πραγματικότητα και μαζεύω τα πράγματα μου. Μπαίνω μέσα στο γραφείο και την βλέπω. Αυτή τη φορά βρίσκεται στην αναπαυτική μαύρη πολυθρόνα ενώ τα μαύρα της μαλλιά πέφτουν πάνω το στήθος της. Νομίζω ότι με κάνει να νιώθω γαλήνια, όλη της η στάση ακόμα και οι εκφράσεις που παίρνει με ηρεμούν, με χαλαρώνουν.
«Γεια σου Olivia, σε παρακαλώ κάθισε.» Μου λέει με το χαμόγελο στα χείλη δείχνοντας μου το καθιστικό.
Σπεύδω προς τα εκεί αφήνοντας κάτω την τσάντα μου. Κάνουμε τον τυπικό χαιρετισμό και όλα φαίνονται καλά μέχρι τώρα.
«Λοιπόν, σήμερα μπορώ να πω ότι δείχνεις καλύτερα. Ανανεωμένη πως να το πω. «Μου χαμογελάει. Μην χαίρεσαι τόσο Adelyn απλά κάνεις την ηλίθια δουλειά σου.
«Ναι σήμερα θα συναντήσω κάποιον.» Της εκμυστηρεύομαι.
«Περιέγραψε τον.»
«Ξέρεις είναι όπως τα περισσότερα αγόρια. Ψηλός, με καστανά μαλλιά, λάγνο βλέμμα και εμφανώς γεροδομένος.» Της αποτυπώνω τις σκέψεις μου.
«Είναι από το σχολείο σου;»
«Όχι. Τον γνώρισα σε ένα πάρτι είναι μεγαλύτερος μου.»
«Και τι τον κάνει τόσο ξεχωριστό που δέχτηκες να βγεις μαζί του;» Με ρωτάει με το γνωστό μυστήριο βλέμμα.
«Ο Stefan είναι απλά το αγόρι που σε κάνει να χαμογελάς, ότι κι αν σου συμβαίνει .Ακόμα κι αν είσαι εγώ, το κορίτσι με την χρόνια κατάθλιψη.»
«Όταν ήσουν μαζί του σκέφτηκες καθόλου την αυτοκτονία;» Με ρωτάει ξανά το θέμα που δεν θέλω να συζητάω.
«Όχι, πώς να στο πω δεν είχα χρόνο για να το σκεφτώ. Περνούσα τόσο όμορφα μαζί του που δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο.» Χαμογελάω.
«Πως νιώθεις για το σημερινό ραντεβού σας;» Με ρωτάει ξανά.
« Άγχος» Καταλήγω να πω.
Άγχος; Ή μήπως φόβος;
«Γιατί σου δημιουργεί άγχος;» Λέει αυτή την φορά.
«Δεν ξέρω, είπε ότι θέλει να με γνωρίσει καλύτερα. Μπορεί να θέλει να μάθει για το παρελθόν μου.»
«Κι εσύ δεν θες;» Σκέφτομαι την ερώτηση της. Θέλω;
«Όχι, δεν θέλω να τον μπλέξω σε αυτό το χάλι.» Της απαντάω γρήγορα χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά.
«Αν δεν θες να μιλήσεις για το παρελθόν μην το κάνεις. Δική σου είναι η ζωή εσύ αποφασίζεις τι κάνεις Olivia. Μα σε παρακαλώ μην του πεις ψέματα γιατί τότε δεν θα γνωρίσει εσένα αλλά μία άλλη.» Ακουμπάει τρυφερά το χέρι μου ενώ με συμβουλεύει.
Το μικρό κουδούνι που καθορίζει τον χρόνο χτυπάει κι αυτό σημαίνει ότι έχω τελειώσει από αυτή την υποχρέωση. Η Adelyn με αποχαιρετάει και μου εύχεται καλή τύχη και ενώ είμαι έτοιμη να βγω από το γραφείο της, η λεπτή της φωνή με σταματάει.
«Ξέχασα να σου πω, η μητέρα σου μου είπε ότι έκοψες τα χάπια σου, γιατί;» Με ρωτάει ανήσυχη .Τόσες πολλές ερωτήσεις.
«Δεν μου χρειάζεται η χαλάρωση. Μόνο αυτό μου προσφέρουν αυτά τα χάπια. Αυτό που μου χρειάζεται είναι να σταματήσουν οι κρίσεις πανικού.» Της λέω και φεύγω βιαστικά για να μην συνεχίσει. Αποχαιρετώ με ένα νεύμα την Sara και εξαφανίζομαι γρήγορα από το μικρό μαρτύριο που είμαι αναγκασμένη να περνάω δύο φορές την εβδομάδα.
Είναι ένα μαρτύριο, ένα βασανιστήριο. Όταν βλέπω αυτή την ελπίδα στα μάτια της Adelyn είμαι έτοιμη να της φωνάξω «Δεν μπορώ να σωθώ. Είμαι καμένο χαρτί και έχω καεί εδώ και καιρό.». Αυτή όμως δεν μπορεί να το καταλάβει. Νομίζει ότι θα με σώσει και θα έχει μια επιπλέον νίκη στην δουλεία της. Γιατί γι αυτήν τι άλλο είναι; Η δουλεία της μόνο αυτό .Ενώ για μένα; Για μένα είναι η ζωή μου. Δεν την εμπιστεύομαι σε κανέναν πόσο μάλλον σε μία ψυχολόγο που νομίζει ότι με βοηθάει να ξεπεράσω τον πόνο και το κενό που έχει δημιουργηθεί στη καρδιά μου.
Περπατάω ενώ περνάω από μικρά και μεγάλα μαγαζιά, από πάρκα αναψυχής, από το κέντρο του Phoenix. Η διαδρομή είναι μεγάλη και περπατώ γρήγορα ώστε να φτάσω στον προορισμό μου. Είκοσι λεπτά αργότερα βλέπω μπροστά μου το μαγαζί που κανονίσαμε να συναντηθούμε. Χαμογελάω περισσότερο στον εαυτό μου. Olivia μπορείς να έχεις όνειρα και στόχους.
Σήμερα δεν θα πεθάνεις.
Vas A.