Μοιραία Συνάντηση (Κεφάλαιο 15)


Το επόμενο πρωί ξύπνησα κουρασμένη αλλά πιο χαλαρή μέσα στο αυτοκίνητο του Θάνου. Εκείνος έσφιγγε το τιμόνι νευρικά και φαινόταν λιγάκι αγχωμένος. Τεντώνοντας τα χέρια μου άφησα ένα χασμουρητό
«Μετάνιωσες για χθες, έτσι;» τον ρώτησα φοβούμενη για την απάντηση του.
Παίρνοντας τα μάτια του από το δρόμο με κοίταξε σοβαρά προτού μου σκάσει ένα τεράστιο χαμόγελο «Φυσικά και όχι, χαζούλα. Απλά ανησυχώ»
«Για τα μέτωπα που έχουμε ανοίξει ή θα ανοίξουμε;»
«Και για αυτά μα πάνω από όλα για σένα» αποκρίθηκε παρκάροντας το αυτοκίνητο έξω από το ιατρείο του γιατρού.
Βγαίνοντας μου άνοιξε την πόρτα για να βγω και εγώ, φιλώντας με τρυφερά.
«Λες να είναι κάτι κακό; Για αυτό ήθελε να μου κάνει και άλλες εξετάσεις;» το χέρι μου έσφιξε το δικό του νευρικά καθώς μπήκαμε στο γραφείο του. Αν μη τι άλλο ήταν μεγάλο και δεν υπήρχαν πολλοί ασθενείς. Μια γυναίκα μόνο γύρω στα 40, σε προχωρημένη εγκυμοσύνη.
Αφού έκατσα στον καναπέ είδα τον Θάνο να κοιτά την γυναίκα χαμογελώντας. Το πρόσωπο του έλαμπε από χαρά
«Τι σκέφτεσαι;» ψιθύρισα φιλώντας τον στο μάγουλο
«Δεν θα ήταν ωραία να είχαμε ένα δικό μας παιδί;» ξεφούρνισε κοιτώντας με σοβαρά.
Για λίγο η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά.. τον κοιτούσα και σκαφτόμουν αμέτρητα πράγματα. Πρώτα από όλα δεν είχα σκεφτεί πότε πως είναι να έχεις παιδί,  δεν ήμουν καν 18 ακόμα, και αφετέρου ένα παιδί....
Τρίβοντας τα χέρια μου κοίταξα άλλου..
Ο γιατρός βγήκε έξω φωνάζοντας το όνομα μου και μαζί με τον Θάνο κινήσαμε για το δωμάτιο εξέτασης. Ο γιατρός κάθισε πίσω από το γραφείο κοιτώντας και τους δυο μας.
«Πείτε μου, θα γίνει καλά; Έχει κάτι σοβαρό;» άρχισε να ρωτά πανικόβλητος ο Θάνος μα ο άντρας απέναντι του άφησε ένα μικρό γέλιο.
«Φυσικά και όχι. Αντιθέτως έχω καλά νέα» πρόσθεσε εκείνος.
Ο Θάνος με έσφιξε στην αγκαλιά του περιμένοντας με αγωνιά τα λογία του..
«Εύα, είσαι έγκυος, στο δεύτερο μήνα» ανακοίνωσε χειροκροτώντας και ο Θάνος έτρεξε να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει.
Οι δυο τους μιλούσαν εκστασιασμένοι από τα νέα... γιατί όμως εγώ ένιωθα ένα μούδιασμα σε όλο μου το κορμί; Έσυρα το χέρι μου πάνω στο μικρό εξόγκωμα στην κοιλιά μου και ένιωσα τα μάτια μου να θολώνουν.
«Είμαι σίγουρος πως αυτά είναι καλά νέα κορίτσι μου. Σωστά; »ρώτησε ο γιατρός μα όσες φόρες και αν άνοιξα το στόμα μου δεν έβγαινε ήχος.
Ο Θάνος με πλησίασε γονατίζοντας κάτω, φιλώντας τα χέρια μου. «Νόμιζα πως θα ήθελες ένα παιδί» και λύπη εμφανίστηκε στην φωνή του.
«Απλά... είναι... εγώ» με μια κίνηση πετάχτηκα από την καρέκλα ανήσυχη, έντρομη από τα νέα δεδομένα «Δεν είμαι σίγουρη για αυτή την εγκυμοσύνη» ανακοίνωσα στους δυο άντρες φεύγοντας σαν σίφουνας.


Πώς μπορείς να κανείς ένα παιδί, όταν εσύ ο ίδιος είσαι ένα παιδί ακόμα; Πώς μπορείς να δημιουργήσεις οικογένεια, όταν δεν είσαι απόλυτα σίγουρος για τον άνθρωπο που έχεις διπλά σου; Ένα παιδί είναι μεγάλη ευθύνη, δεν το κανείς και έπειτα το αφήνεις να μεγαλώσει μόνο του. Προς θεού είναι ένα μικροσκοπικό πλάσμα, όχι φυτό.
Ήταν η εκατοστή φορά που είχα τρέξει τον τελευταίο χρόνο και πραγματικά είχα κουραστεί. Είχα βαρεθεί να με κυνηγά το παρελθόν, να πρέπει να ξελασπώνω τους υπόλοιπους, να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να αποδώσω δικαιοσύνη.
Ο Μπαρίσνικοφ με κρατούσε στο χέρι όσο και αν ήθελα να το αρνηθώ,  τα χρήματα ήταν αρκετά για τα σημερινά δεδομένα και όμως κάτι μέσα μου φώναζε να μην το κάνω. Το στομάχι μου ανακατευόταν και δεν ήταν λόγω της εγκυμοσύνης μα των συνθηκών που επικρατούσαν.
Γύρισα σπίτι ώρες αργότερα με τον Θάνο να περιμένει πίσω από την πόρτα. Χέρια σταυρωμένα κάτω από το στήθος,  ανάσα ρηχή,  σκοτεινό βλέμμα,  στο χέρι του ένα κομμάτι χαρτί. Τον προσπέρασα τρέχοντας στο δωμάτιο μου βγάζοντας το ζακετάκι που φορούσα,  έτοιμη να κάνω ένα ντους.
Βιαστικά έκλεισα την πόρτα από το μπάνιο, κλειδώνοντας, αφήνοντας τον εαυτό μου να χαλαρώσει κάτω από το καυτό νερό, με τις σκέψεις να κατακλύζουν το μυαλό μου. Ασυναίσθητα κούρνιασα μέσα στην μπανιερά σαν πάλε άλλοτε ηρωίδα της Jane Austin, σφίγγοντας τα χέρια μου σε γροθιές.
2 μηνών έγκυος.. δυο μηνών .. προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω, να αποφασίσω για το αν θέλω στην ηλικία μου ένα παιδί. Πότε δεν αισθάνθηκα τόση πίεση και φόβο από όσο ένιωθα τώρα. Ως τώρα ζούσα μέσα στον κίνδυνο, ενδιαφερόμουν μόνο για τον εαυτό μου, δε φοβόμουν να πεθάνω ή να αντιμετωπίσω τον κάθε αρρωστημένο που θα με πετύχαινε μόνη, μα τώρα.. τώρα υπήρχε αυτό το μωρό.
Ένα κομμάτι δικό μου και του Θάνου, το οποίο δεν έφταιγε για τις επιλογές που είχαμε κάνει οι δυο μας. Γιατί τώρα; Γιατί αυτή τη στιγμή που πρέπει να πολεμήσω με τον Μπαρίσνικοφ, που στα χέρια μου βρίσκεται ένα συμβόλαιο θανάτου; Είμαι χωμένη σε ένα λάκκο και πρέπει να προσποιηθώ πως όλα είναι ωραία. Πρέπει..
«Τελείωσες;» άκουσα τη φωνή του και σύντομα τον βρήκα ξαπλωμένο στο κρεβάτι .
Τα μάτια μου έπεσαν στους κοιλιακούς του και για λίγο πεταλούδες εμφανίστηκαν στο στομάχι μου.
«Έφυγες βιαστικά από το γιατρό και δεν ήξερα που να σε βρω» συνέχισε στον ίδιο χαλαρό ρυθμό .
«Χρειαζόμουν λίγο χρόνο μόνη μου. Όλο αυτό είναι δύσκολο.. η σχέση μας, η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε» επισήμανα προτού χωθώ στην ζεστή αγκαλιά του.
Τα χέρια του έκλεισαν προστατευτικά γύρω μου,  φιλώντας το λοβό του αυτιού μου.
«Ξέρω πως περάσαμε αρκετά δύσκολες καταστάσεις, μα αγαπιόμαστε. Ή όχι;» η καρδιά του χτυπούσε γρήγορα τώρα, με έμενα να αναπνέω βαθιά.
«Φυσικά. Απλά είναι τόσα πολλά τα θέματα που πρέπει να λύσω»
«Όπως;»
«Όπως η δολοφονία της μάνας μου. Ξεχνάς πως ακόμα βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο;»
«Ναι. Όμως θα φροντίσει η αστυνομία για αυτό»
Του έδωσα ένα «ναι καλά» βλέμμα προτού μιλήσω «Έλα τώρα Θάνο, ξέρεις πως καμία αστυνομία δεν μπορεί να πιάσει αυτόν τον άνθρωπο. Εάν το FBI και η CIA δεν το κατάφεραν τότε οι ελπίδες μου είναι ελάχιστες»
«Μην μου πεις πως σκέφτεσαι ακόμα την εκδίκηση. Είναι επικίνδυνο και δε θα σε αφήσω» επισήμανε με αυξημένη φωνή.
Γυρνώντας, τον κοίταξα θυμωμένη. «Ειλικρινά νομίζεις πως θα ζητήσω την άδειά σου; Μιλάμε για την οικογένειά μου» ήδη ένιωθα τις φλέβες στα χέρια μου να πετάγονται.
«Είπα όχι» βιαστικά απομακρύνθηκε από δίπλα μου και στάθηκε όρθιος στον τοίχο» Περιμένεις το παιδί μου. Δεν θα αφήσω να του συμβεί τίποτα επειδή εσύ αποφάσισες να το παίξεις δολοφόνος» οργή εμφανίστηκε στα λόγια του .
«Το παίζω δολοφόνος; Δηλαδή τι; Με κρίνεις για κάτι που εσύ ο ίδιος κάνεις παραπάνω χρόνια από εμένα;» το πρόσωπό μου συσπάστηκε από θυμό και αν δεν ένιωθα ήδη τόσο κουρασμένη σίγουρα θα του είχα χιμήξει.
«Εάν κάποιος πρέπει να τα βάλει με τον βαρόνο θα είμαι εγώ»
«Όχι δα... είναι δική μου μάχη»
«Τι δεν καταλαβαίνεις; Είμαι πιο δυνατός από εσένα και σίγουρα θα τελειώσω πιο γρήγορα τη δουλειά από ό,τι εσύ»
Ω, αυτή η συζήτηση με εκνεύριζε αφόρητα. Πιο δυνατός και κουραφέξαλα. Ας έλεγε ότι με έβλεπε πλέον ως κάποια που κουβαλούσε το παιδί του, ως το αδύναμο φύλλο και όχι αυτές τις βλακείες περί ασφάλειας.
«Είναι δική μου μάχη και άντε γαμήσου Θάνο. Θα κάνω ό,τι θέλω εγώ» επισήμανα γυρίζοντας πλευρό ώστε να μην τον αντικρίζω πλέον.
Μπορούσα να νιώσω τον θύμο του αλλά δεν ενδιαφερόμουν. Γρήγορα ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου. «Δε θέλω να μαλώνουμε συνέχεια. Είναι καιρός να ηρεμήσουμε λίγο και να κοιτάξουμε την ζωή μας» το χέρι του αναπαύτηκε πάνω στην κοιλιά μου.
«Εντάξει, συγνώμη που σε έβρισα. Δεν το εννοούσα» εξομολογήθηκα με απαλή φωνή, πιέζοντας το σώμα μου στο δικό του.
«Υποσχέσου μου πως δεν θα κάνεις καμία βλακεία» ψιθύρισε στο αυτί μου και η καρδιά μου σφίχτηκε «Πες μου ότι δε θα μπλεχτείς με δολοφονίες και.. και ότι δε θα σκοτώσεις το παιδί μας»
Κλείνοντας τα μάτια μου, αναλογίστηκα τι μου ζητούσε. Όλα αυτά ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, ειδικά τώρα που έπρεπε να νικήσω αυτή τη μάχη. Όμως ένα ψέμα είναι πάντα καλύτερο σε καταστάσεις σαν και αυτές.

«Ναι, το υπόσχομαι» αρκέστηκα να πω και γρήγορα αποκοιμήθηκα.


Εύα Αναγνώστου