Μαζί με τη Ρέη, τον Ταϊσίν, τα αδέρφια και το ζεύγος
Χάλιγουελ περνάμε πάλι στον χώρο του σαλονιού. Αφού τα παιδιά αρνούνται να πάνε
να φορέσουν τώρα αμέσως κάτι στεγνό, η Άρια παραδίδει τα όπλα και δεν ξαναναφέρεται
σε αυτό το θέμα. Ο Κα, έχοντας τελειώσει με την ησυχία του το φαγητό του
,έρχεται και αυτός την ίδια στιγμή και μας βρίσκει στο σαλόνι.
«Βρε, καλώς τους! Μια χαρά σας βλέπω... Τελευταία
βουτιά πριν το χειμώνα;» λέει για να σχολιάσει κοροϊδευτικά το γεγονός πως
είναι όλοι τους βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο.
«Μη κοροϊδεύεις φίλε μου» του λέει ο Κρις ενώ
προσπαθεί να βολευτεί με την κοπέλα του στον καναπέ, χωρίς να τον βρέξει πολύ. «Εσύ
την σκαπούλαρες νωρίς νωρίς. Εμείς τρέχαμε πίσω από τη Μαρί και την Πέτρα τόση
ώρα».
«Α, έτσι πες μου! Ιδρώτας είναι αυτό που στάζει από
όλους σας... Τς, Τς, Τς... Πρέπει να είστε σε απαίσια φυσική κατάσταση» συνεχίζει
την κοροϊδία του ο Κα.
«Έχε χάρη, μόνο αυτό σου λέω» τον προειδοποιεί η
Ρίκα μιλώντας σιγανά.
Ο Κα, ακούγωντας την, απλά της κλείνει το μάτι. Το
διασκεδάζει πολύ να τη φέρνει στα όρια της.
«Λοιπόν;» ρωτάω τελικά τα παιδιά. Αρκετά μονοπώλησε
την προσοχή μου ο Κα και τα καμώματά του. Πρέπει να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά
επιτέλους.
«Λοιπόν, τα καταφέραμε. Έχουμε στα χέρια μας την
Πέτρα του Νερού. Και λέγοντας αυτά, η Ρίκα βάζει το χέρι της στην τσέπη και
βγάζει από εκεί μέσα το πολυπόθητο λάφυρο. Μια πέτρα τόσο μικρή αλλά τόσο
πολύτιμη.
Πλησιάζω τη μεγάλη δίδυμη για να δω από κοντά την
Πέτρα του Νερού. Πρώτη φορά βλέπω μια πέτρα των Στοιχείων από κοντά, όπως και
οι υπόλοιποι, λογικά. Και πραγματικά φαντάζει πανέμορφη. Με ένα μοναδικό και
λαμπερό γαλανοπράσινο χρώμα που δεν έχω ξανασυναντήσει ποτέ στη ζωή μου και
σχήμα ολοστρόγγυλο, χωρίς ατέλειες, δεν μπορεί παρά να σε εντυπωσιάσει. Μοιάζει
με καλοδουλεμένο πολύτιμο λίθο.
«Μα πώς... ΠΩΣ;» ρωτάει ο Κα φανερά ξαφνιασμένος από
την επιτυχία των παιδιών. Τα μάτια του έχουν γίνει ολοστρόγγυλα από την
έκπληξη, έχει σηκωθεί από τον καναπέ και έχει πετάξει το κινητό του στην άκρη
–και ήμουν σίγουρη ότι είναι κολλημένο στο χέρι του με κάποιο τρόπο.
«Έτσι όπως δεν θα μπορούσες εσύ» του απαντά η Ρίκα
και είμαι σίγουρη πως η χαρά που παίρνει αυτή τη στιγμή από την έκφραση του
ξαδέρφου της είναι ανεκτίμητη.
«Το παλέψαμε σκληρά και τα καταφέραμε» συμπληρώνει ο
Κρις.
«Απίστευτο!» σχολιάζει και η Ρέη. «Πρώτη φορά βλέπω
μια Πέτρα των Στοιχείων από κοντά. Μπορώ να τη δω;»
«Όχι» πετάγεται ο Κα και μας αφήνει όλους λίγο - έως
πολύ - έκπληκτους.
«Ξέρω ότι αδημονείς να την αγγίξεις – είναι ένα
αίσθημα που σου προκαλούν σχεδόν όλα τα μαγικά αντικείμενα – αλλά η Ρέη το
ζήτησε πρώτη. Θα πρέπει να περιμένεις λίγο Κα» λέει η Κάρι προσπαθώντας να αποτρέψει το
ξέσπασμα άλλης μια ανούσιας διαμάχης.
Ο Κα δεν της απαντά, μονάχα μένει να κοιτάζει την
Πέτρα του Νερού, χωρίς να μπορεί ακόμα να κρύψει την έκπληξη από το πρόσωπό
του. Έπειτα η Ρίκα δίνει την Πέτρα στη Ρέη και η κοκκινομάλλα μάγισσα την
κρατάει ευλαβικά ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να την επεξεργαστεί με τη ματιά της.
«Είναι πραγματικά πανέμορφη» λέει και τα μάτια της έχουν πάρει μια απόκοσμη
λάμψη.
«Εντάξει, φτάνει» της λέει ο Κα, έχοντας συνέλθει από το σοκ.
Πλησιάζει για να πάρει την Πέτρα αλλά η Ρίκα τη φτάνει πρώτη. Την παίρνει
γρήγορα από το χέρι της Ρέη και τη βάζει και πάλι στη τσέπη της. «Τι νομίζεις
ότι κάνεις ηλίθια;»
«Ήρεμα παιδιά, ήρεμα» λέει ο Τάι και μπαίνει ανάμεσά τους έχοντας
παρατηρήσει πόσο τσιτωμένος φαίνεται ξαφνικά ο Κα. Έχει σφίξει και τα δυο του
χέρια σε μπουνιές ενώ οι φλέβες πετάγονται και τρεμοπαίζουν στα γυμνασμένα του
μπράτσα, έτοιμες να εκραγούν.
«Προστατεύω την Πέτρα» του απαντά με ένα βλέμμα όλο
υπονοούμενα η Ρίκα.
«Από μένα;» ρωτά ο Κα, έχοντας πια πάρει το γνώριμο,
κυνικό και ψύχραιμο ύφος του.
«Απ’ όποιον χρειατεί».
«Ρε παιδιά, τι λέτε; Είστε στο ίδιο στρατόπεδο, το
θυμάστε;» μπαίνω κι εγώ στη μέση, απορώντας με την αφορμή για κόντρα τη
δεδομένη στιγμή. Είναι δυνατόν η Ρίκα να έχει μόλις γλιτώσει από του Χάρου τα
δόντια και να ασχολείται τώρα με το πώς θα πλακωθεί με τον ξάδερφό της; Κάποια
πράγματα απλά δεν βγάζουν νόημα.
«Εσύ δεν ξέρεις, γι’ αυτό, μην ανακατεύεσαι» μου λέει επιθετικά η Ρίκα, που μοιάζει πλέον
με κόμπρα έτοιμη να επιτεθεί στο θήραμά της. Και για κακή μου τύχη το θήραμά
της γίνομαι εγώ, έστω και στιγμιαία. Αυτή η αίσθηση δεν μου αρέσει καθόλου.
«Ω, μα φυσικά και ξέρει. Της το είπα. Αλλά δεν είναι
όλοι τόσο στενόμυαλοι και πικρόχολοι όπως εσύ αγαπημέεεενη μου ξαδέρφη» απαντάει ο Κα, τονίζοντας ιδιαιτέρως το
’αγαπημένη’. Ούτε τα λουλούδια στα βάζα δεν το πιστεύουν αυτό.
«Τι πράγμα; Τι είναι αυτό που ξέρω;» λέω με απορία προσπαθώντας να θυμηθώ κάτι που
να έχει σχέση με την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή.
«Αλήθεια; Βρήκες τα μούτρα να της το πεις;» ρωτά με ειρωνικό τόνο η Ρίκα, έχοντας
σταυρώσει τα χέρια στο στήθος της. Η όλη ενέργεια που βγάζει αυτή τη στιγμή
προς τα έξω η στάση της, είναι πολύ αρνητική. Και δεν την τιμά καθόλου κατά τη
γνώμη μου.
«Ρίκα, αρκετά» λέει η Άρια.
«Άφησε την, θεία. Ειλικρινά δεν με πειράζει καθόλου»
λέει ο Κα σαν να δίνει την άδεια του για
να συνεχιστεί αυτή η τραγική παράσταση. «Συνέχισε ξαδέρφη. Πες το. Από το
βλέμμα στα μάτια σου φαίνεται πόσο πολύ καίγεσαι να είσαι εσύ αυτή που θα το
ξεστομίσει. Σε ακούμε όλοι. Πες το, λοιπόν».
«Είπα, αρκετά.
Και οι δυο σας» επιμένει η Άρια και
το ύφος στη φωνή της είναι επιβλητικό και σχεδόν αυταρχικό. Από την ένταση
μεταξύ τους, ακόμα και ο μικρός Μαξ βάζει τα κλάματα.
Τελικά, τι είναι αυτό που ξέρω;
Το μυαλό μου δουλεύει πυρετωδώς, προσπαθώντας να
κρατήσει απ’ έξω το ηχηρό κλάμα του μικρού και τους καθησυχαστικούς ήχους που
βγάζει η μητέρα του, για να συγκεντρωθώ και να μπορέσω να θυμηθώ αυτό που
υποτίθεται ότι ξέρω. Και σε λίγα λεπτά μου ‘ρχεται. Η θύμηση των λόγων του Κα
μερικές μέρες πριν, στο πάρτυ της Μίμη πέφτει σαν κεραμίδα στο μυαλό μου: ‘’ Ήταν ένας πανίσχυρος δαίμονας’’, είχε
πει τότε για τον πατέρα του και η συζήτησή μας, περί της πραγματικής του φύσης,
είχε μείνει στη μέση.
Είναι όμως δυνατόν να υποννοεί η Ρίκα ότι ο Κα είναι
επικίνδυνος για την Πέτρα; Είναι αλήθεια πιθανό να χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία
την φύση του πατέρα του για να τον κοντράρει και να τον μειώνει; Δεν θέλω να το
πιστέψω αυτό για την πιο ικανή μάγισσα που γνωρίζω.
«Ας αφήσουμε στην άκρη για λίγο το θέμα της Πέτρας.
Πείτε μας τι έγινε με τη Μαρί. Την εμ... εξοντώσατε;» ρωτά η Νόρα με εμφανή
αγωνία στη φωνή της και στρεφόμαστε όλοι προς τους νεοαφιχθέντες.
«Ξέρεις Νόρα, δεν είναι και τόσο εύκολο αυτό» απαντά
η Ρίκα και σκουπίζει λίγα νερά από το μέτωπό της, βάζοντας στην άκρη και τις
αφέλειές της. «Για να νικήσουμε μια Σκοτεινή Ιέρεια αυτού του επιπέδου,
χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από ταλέντο στις πολεμικές τέχνες και καλή καρδιά».
«Έλα τώρα Ρίκα, δεν χρειάζεται να την ειρωνεύεσαι.
Μια απορία είχε η κοπέλα», λέει ο Κρις ψιλοεκνευρισμένος με την αγένεια της
αδερφής του. Εντύπωση μου κάνει. Συνήθως ο Κρις είναι πιο χαλαρός και προσπαθεί
να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. Μάλλον τον έχει επηρεάσει και αυτόν η ηλεκτρισμένη
ατμόσφαιρα αλλά και η αναίτια επίθεση προς τον ξάδερφό του.
«Και πώς καταφέρατε να πάρετε την Πέτρα; Δεν
παλέψατε μαζί της; Δεν σας κυνήγησε;» συνεχίζει τις ερωτήσεις η Νόρα, έχοντας πάρει
θάρρος από την υποστήριξη του Κρις. Ταυτόχρονα βέβαια, προσπαθεί να
δικαιολογήσει και την προηγούμενη απορία της για να μη φανεί ‘υπό’. Το ‘χει
λίγο το ψώνιο της σαν μεγάλη αδερφή.
«Είναι πολύ απλό στην πραγματικότητα...» λέει η Ρίκα και πάλι με έναν ελαφρώς
κοροϊδευτικό τόνο.
«Η Μαρί δεν εμφανίστηκε ποτέ» απαντάω εγώ τελικά στην ερώτηση της αδερφής
μου και η αλήθεια σκάει μπροστά μου σαν βόμβα. Αυτό σημαίνει ότι η Μαρί
κυνήγησε κάτι άλλο. Κάτι εξίσου σημαντικό που απαιτούσε όμως τη δική της
ανάμειξη για να είναι σίγουρη για το αποτέλεσμα. Κυνήγησε τη Μάγισσα της Γης.
Άλλη μια αθώα ψυχή αντιμέτωπη με το θάνατο για να επιτύχει το Κακό τα διαβολικά
του σχέδια.
«Με εντυπωσιάζεις, Τιμπερλέικ» σχολιάζει η Ρίκα την παρέμβασή μου και την
ίδια στιγμή το μικρό σταματά να κλαίει. «Τελικά δουλεύει λίγο παραπάνω από ότι
νόμιζα, παρά τους τόνους λακ που έχεις εισπνέσει» μου λέει και με το δείκτη της ακουμπά τον
κρόταφό της χαρίζοντας μου ένα μικρό χαμόγελο ειρωνείας την ίδια στιγμή.
«Ρίκα, νομίζω πως ήρθε η ώρα να πας να ξεκουραστείς.
Έχεις γίνει ιδιαίτερα εριστική» λέει η μαμά Χάλιγουελ και χαρίζει στην κόρη της
ένα απογοητευμένο βλέμμα.
Η Ρίκα ανταποκρίνεται νεύοντας απλά με το κεφάλι της αρνητικά.
«Ρίκα, καλύτερα να ακούσεις τη μητέρα σου»
επεμβαίνει και ο Πήτερ.
«Όχι. Τουλάχιστον όχι, μέχρι να σας πούμε όλη την
ιστορία».
Foni Nats