Ιστορίες από τις Αστρικές Αυτοκρατορίες - Ιστορία 3: Η Τέχνη των Κρυστάλλων (Κεφάλαιο 3)

          «Είσαι τυχερή» της είπε η άγνωστη λίγη ώρα μετά, καθώς απομακρύνονταν από το κουφάρι του αστρόπλοιου που παραλίγο να γίνει ο τάφος τής Μαριάννας. «Είσαι η μόνη που επέζησε».
            «Ναι, πολύ τυχερή» επανέλαβε μηχανικά η Μαριάννα. Μέσα στο μυαλό της πειρατές, κρύσταλλοι, θηρία, ραντεβού είχαν στήσει τρελό χορό. Συγκεντρώθηκε και είδε τον Αστροβάτη. Υποθέτω ότι τώρα έχω μια αποστολή, σκέφθηκε. Αλλά νομίζω προηγείται να επιβιώσω και να βάλω σε μια τάξη την όλη κατάσταση. Και με αποφασιστικότητα καθάρισε τη σκέψη της κι επανήλθε στο παρόν. «Μπορείς να με πας στον προορισμό μου;» ρώτησε την άγνωστη. Η τελευταία πιλοτάριζε το μικρό σκάφος με επιδεξιότητα. Μάλλον ήταν μόνες τους.
            «Και πού πήγαινες;»
            «Σε έναν εμπορικό σταθμό των Δονίων, στο…»
            «Άσε, δεν τα πάω καλά με τους σταθμούς».
            «Μα θα πληρωθείς. Η εταιρεία έχει αμοιβές για τέτοιες περιπτώσεις».
            «Καλά, εσείς οι υπάλληλοι των εταιρειών έχετε εντελώς ρομαντική αντίληψη της ζωής. Δε μου λες, σου μοιάζω να έχω καλές σχέσεις με τις εταιρείες;» είπε σχεδόν γελώντας η άλλη.
            «Είσαι λαθρέμπορος, έτσι δεν είναι;» είπε απογοητευμένη η Μαριάννα.
            «Όχι ακριβώς, αλλά μάλλον δεν είμαι πολύ δημοφιλής σε κάποια μέρη. Πώς είπαμε ότι λέγεσαι;»
            «Μαριάννα. Να υποθέσω κι ότι δεν έχεις ενημερώσει τα περιπολικά για την επίθεση στο σκάφος μας».
            «Εμμέλια. Και όχι, θα το βρουν από το σήμα κινδύνου, δεν υπάρχει λόγος να ανακατευτώ. Άλλωστε οι νεκροί εκεί πέρα δε βιάζονται. Λοιπόν, Μαριάννα, επειδή έχω κάποιες υποθέσεις να φροντίσω, δε γίνεται να σε πάω εκεί που θες. Άλλωστε χρειάζομαι λίγη καλή παρέα και πιστεύω πως δε θα το μετανιώσεις. Αν είσαι καλή και δεν κάνεις φασαρία, θα σε παραδώσω σε καλά χέρια που θα φροντίσουν να φτάσεις ασφαλής εκεί που θες. Σύμφωνες;»
            «Εντάξει» είπε η Μαριάννα, μην έχοντας και πολλά περιθώρια. Μάλλον πρέπει να κάνω κάτι για μην παίρνει αυτή όλες τις πρωτοβουλίες, σκέφθηκε κι αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την Τέχνη. Κάθισε σε μια άκρη και έψαξε να βρει ποιος κρύσταλλος θα ταίριαζε στην Εμμέλια. «The Rogue» αυτός φαινόταν κατάλληλος. Παρόλο που το κεφάλι της πονούσε, προσπάθησε να συγκεντρώσει τη σκέψη της. Ένιωσε το κενό να την τυλίγει. Ένιωθε μια μικρή αγωνία, αλλά αυτή τη φορά ήταν μόνη στο κενό, ούτε περίεργοι τόποι, ούτε θηρία την υποδέχτηκαν. Άρχισε να βλέπει εικόνες και προσπάθησε να επικεντρωθεί μόνο σε ό,τι μπορούσε να ερμηνεύσει άμεσα. Κανονικά η Τέχνη ήθελε ώρα, υπομονή και αναζήτηση, αλλά θα έπρεπε να προσπαθήσει με ό,τι είχε. Με μια βαθιά ανάσα ξαναγύρισε στον πραγματικό κόσμο. Έβαλε σε τάξη στο μυαλό της όσα είδε κι απευθύνθηκε στην Εμμέλια. Ή θα την εντυπωσίαζε ή θα γινόταν ρεζίλι.
            «Λοιπόν, είμαι σίγουρη ότι κουβαλάς ένα μυστικό και δεν ήταν πάντα αυτή η ζωή σου και πιστεύω ότι είσαι μάλλον καλόψυχη κι όχι τόσο σκληρή όσο φαίνεσαι, έτσι δεν είναι;» είπε με στόμφο η Μαριάννα.
            Η Εμμέλια άφησε τα χειριστήρια του σκάφους και γύρισε προς το μέρος της, φανερά ενοχλημένη κι έκπληκτη.
            «Μου φαίνεται ότι σκέφτεσαι περισσότερο απ’ όσο σου κάνει καλό και πρέπει να σε προσέχω. Άκου, δε θέλω να ανοίξεις το στόμα σου ξαφνικά και να μου κάνεις καμιά ζημιά, γι’ αυτό θα σου πω ορισμένα πράγματα, αλλά θα είναι το μυστικό μας. Αλλιώς μάλλον θα το μετανιώσεις, εντάξει;»
Η Μαριάννα έγνεψε καταφατικά.
«Λοιπόν» άρχισε η Εμμέλια. Υπάρχει κάποιο μυστικό στη ζωή μου, αλλά αυτό δε σε αφορά ούτε κανέναν άλλον. Το καλόψυχη δεν το σχολιάζω, αλλά το σκληρή θα το δοκιμάσεις, αν τολμήσεις να χώσεις τη μύτη σου στις δουλειές μου. Δε θες να δοκιμάσεις την οργή μιας αμαζόνας».
«Αμαζόνα; Μα…»
«Ναι, ξέρω, δε μοιάζω και πολύ. Αλλά δεν υπηρετούμε όλες την Αυτοκράτειρα και τις Βασίλισσες. Εγώ έφυγα για να ζήσω καλύτερα. Και οι αδελφές μου τώρα ετοιμάζουν πόλεμο που είμαι σίγουρη ότι θα χάσουν. Λοιπόν, αρκετά σου είπα, μη σου ξεφύγει τίποτα».
«Θα είμαι προσεκτική» υποσχέθηκε η Μαριάννα.
«Ωραία, ξεκουράσου τώρα, έχουμε αρκετή ώρα μέχρι τον προορισμό μας».
Όσο η Εμμέλια ασχολούταν με το σκάφος, η Μαριάννα ξάπλωσε σε μια μικρή καμπίνα. Προσπάθησε να ηρεμήσει, αλλά δεν τα κατάφερνε. Ο νους της έτρεχε συνέχεια στο όραμα και στην αποστολή, που δεν ήταν καν σίγουρη, αν ήταν αληθινή. Σηκώθηκε, πήρε ένα μικρό κουτί με εργαλεία από το σάκο της και βάλθηκε να χαράζει τη μορφή του Αστροβάτη σε έναν κρύσταλλο. Συνειδητοποίησε ότι μοιραία χάραζε έτσι και τη μορφή του Θηρίου, αλλά απόδιωξε αυτή τη σκέψη της. Προτιμούσε να τον σκέφτεται σαν Αστροβάτη.


Μιχάλης Κοτσαρίνης