Η Αναζήτηση (Κεφάλαιο 4)

Ο Σωτήρης είχε ξεκινήσει τα τηλέφωνα. Χωρίστηκαν με τη Ζωή και το μόνο του μέλημα πια, ήταν να φύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ο κλοιός έκλεινε επικίνδυνα γύρω του και έπρεπε να κερδίσει χρόνο. Το όλο αυτό περιστατικό, του είχε δώσει το κατάλληλο άλλοθι και έμενε να κανονίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες. Δεν πρόλαβε όμως να απομακρυνθεί πολύ, στη γωνία τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Ένας θεόρατος τύπος με σημαδεμένο πρόσωπο, του έκλεισε τον δρόμο. Πριν προλάβει να αντιδράσει, τον άρπαξε από την μπλούζα και τον πέταξε στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου που περίμενε στην άκρη του δρόμου με ανοικτή την πόρτα. Μέσα τον περίμενε ένας παλιός του γνώριμος, αυτός τον οποίο ήθελε να αποφύγει. Δίπλα του κάθισε ο πελώριος μπράβος και το αμάξι ξεκίνησε.

Ο συνεπιβάτης του ήταν ένας τύπος με γκρίζα γένια, γύρω στα εξήντα και ντυμένος στα λευκά. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπαστούνι με ασημένια στρόγγυλη και περίτεχνα σκαλισμένη λαβή. Χαμογελούσε χωρίς να τον κοιτάει.
─Ιβάν, είπε κουνώντας το κεφάλι του προσπαθώντας να βολευτεί ανάμεσα τους. Και ότι μου χες λείψει…
Έχεις γίνει πολύ δυσεύρετος τώρα τελευταία, του είπε με μια ελαφριά ξενική χροιά στη φωνή του. Δεν συχνάζεις στα στέκια σου, δεν σηκώνεις το τηλέφωνο…
─Είμαι πολυάσχολος άνθρωπος τελευταία.
Έκανε ένα νεύμα με το κεφάλι και ο μπράβος τον γρονθοκόπησε με δύναμη στα πλευρά. Ο Σωτήρης διπλώθηκε στα δύο.
─Δεν ήταν δύσκολο να σε βρω. Το μόνο που χρειάστηκε, ήταν να ακολουθήσω την φιλεναδίτσα σου, την… πως την είπαμε; Ζωή;
─Πανέξυπνο το σχέδιο σου. Ο Αϊνστάιν από εδώ το σκέφτηκε;
Του έδωσε άλλη μια γροθιά στο πλευρό.
─Δεν έπρεπε να πάρεις την άδεια από το αφεντικό σου γι’ αυτό;
Του έριξε άλλη μια. Τον έπιασε βήχας.
─Μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι όλη μέρα αν θέλεις, του είπε ο λευκοντυμένος μεσήλικας.
Κούνησε το χέρι του και εκείνος έκανε νεύμα στον μπράβο του να σταματήσει.
─Με ξέχασες νομίζω. Εμείς οι δύο έχουμε μια εκκρεμότητα.
─Δεν σε ξέχασα, προσπάθησε να πει με πνιγμένη φωνή. Απλά τώρα τελευταία ήμουν στριμωγμένος.
─Στριμωγμένος;
Έκανε ένα νόημα στον μπράβο του, ο οποίος με μια απότομη κίνηση τον άρπαξε από τα αχαμνά.
─Το ψευδώνυμο του είναι ‘τανάλια’ και μπορεί να δώσει ένα νέο νόημα στη λέξη στρίμωγμα. Δεν συμφωνείς;
─Λίγο πιο δεξιά, του είπε κόκκινος και αγκομαχώντας. Έχω μια φαγούρα εκεί.
Έφαγε μια γερή αγκωνιά στο πρόσωπο που έκανε τη μύτη του να γεμίσει αίματα ενώ ταυτόχρονα τον έσφιξε ακόμα πιο δυνατά.
-Πάντα εκτιμούσα τους ανθρώπους με χιούμορ, είπε σκύβοντας το κεφάλι.
Με μια κίνηση, τράβηξε την ασημένια λαβή από το μπαστούνι και μια αστραφτερή λεπίδα εμφανίστηκε.
─Θα ήθελα να δω πόσο θα γελάς, όταν στα κόψω και σου τα δώσω να τα φας.
Έβαλε τη λεπίδα στον λαιμό και την πίεσε μέχρι που εμφανίστηκε μια μικρή κηλίδα αίματος.
─Ξέρεις τι κάνουμε με τα ομορφόπαιδα σαν του λόγου σου στην πατρίδα μου;
─Αν είναι αυτό που σκέφτομαι, να το αφήναμε καλύτερα. Έχω ήδη μια σοβαρή σχέση.
─Άκουσε με κακομαθημένο κωλόπαιδο, και η φωνή του βγήκε άγρια και απειλητική. Έχεις σαράντα οκτώ ώρες για να μου φέρεις τα είκοσι χιλιάρικα που μου χρωστάς, συνεννοηθήκαμε; Αλλιώς ψάξε τρύπα να κρυφτείς!
Τον πέταξαν από το αμάξι, σε έναν χωματόδρομο έξω από την πόλη, χωρίς να κόψουν ταχύτητα.
 Ηλίας Στεργίου