«Όπως είπε και η προλαλήσασα» λέει η Ρίκα και με
δείχνει, «η Μαρί δεν εμφανίστηκε ποτέ στην αναζήτηση της Πέτρας του Νερού.
Παρόλα αυτά, έστειλε ένα ικανοποιητικό απόσπασμα για τη διεκδίκησή της,
αποτελούμενο από Γουτέρσοις, Μέγαιρες, Λοκς και Ψαρανθρώπους».
«Εντυπωσιακό ποτ πουρί», λέει ο Τάι.
«Ευτυχώς τα καταφέραμε μια χαρά. Η εκπαίδευσή μας
στις μάχες σώμα με σώμα αλλά και η πρόσφατη εμπειρία μας με κάποιους από αυτούς
τους δαίμονες μας βοήθησαν πολύ» συνεχίζει η μελαχρινή δίδυμη.
«Και φυσικά, όπως καταλαβαίνετε όλοι από την
εμφάνισή μας, η μάχη πήρε μέρος κάτω από το νερό. Και μάλιστα σε ένα μέρος
εξαίσιο και μοναδικό, όπως είναι η Γαλάζια Τρύπα, στην Μπελίζ! Ειλικρινά, αν
δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε τόσους δαίμονες, θα απολάμβανα μια υποθαλάσσια
βόλτα! Ήταν μαγευτικά!», λέει η Κάρι και στο βλέμμα της φαίνεται ότι αναπολεί
όμορφες εικόνες που απομνημόνευσε γρήγορα από την επίσκεψή της σε αυτό το θαύμα
της φύσης. Θα μπορούσα και να τη ζηλεύω, αν δεν είχε να παλέψει για τη ζωή της
εκεί κάτω.
«Πάντα εκτός θέματος αδερφούλα... Πάντα», λέει η
Ρίκα ξανασταυρώνοντας τα χέρια της μπροστά στο στήθος και κουνώντας πέρα δώθε
το κεφάλι της. Η Κάρι όμως δεν φαίνεται να της δίνει σημασία.
«Χρησιμοποιήσαμε το ξόρκι φυσαλίδας για να
μπορέσουμε να μείνουμε κάτω από το νερό χωρίς πρόβλημα. Δούλεψε μια χαρά πατέρα»,
λέει ο Κρις φέρνοντάς μας πάλι πίσω στο ζουμί της ιστορίας και σηκώνει τον
αντίχειρά του προς το μέρος του Πήτερ, σαν επιπλέον επιβεβαίωση ότι όλα πήγαν
καλά.
«Ο πατέρας μας πειραματίζεται συνεχώς πάνω σε νέα
ξόρκια και φίλτρα», σπεύδει να μου εξηγήσει η Κάρι αμέσως, αφήνοντας στην άκρη
για λίγο τις υποβρύχιες εικόνες.
«Αυτό... το ήξερα», της απαντώ αρκετά δυνατά για να
με ακούσουν ο Τάι και ο Κα και να θυμηθούν αυτά που μου έκαναν με τη σκόνη
ύπνου του κυρίου Χάλιγουελ. Τους ρίχνω από ένα σύντομο και ‘ενοχοφορτωτικό’
βλέμμα και ξαναγυρνώ προς την Κάρι για να την ευχαριστήσω με ένα χαμόγελο για
τις επεξεγήσεις της.
«Όταν φτάσαμε, ήταν ήδη εκεί δέκα Ψαράνθρωποι και
ψάχνανε μανιωδώς σπιθαμή προς σπιθαμή τον κοραλλιογενές φράγμα. Και λόγω της
φύσης τους φυσικά, ότι και να κάναμε θα είχαν το προβάδισμα στο ψάξιμο»,
συνεχίζει ο Κρίστοφερ και κάνει μια παύση για να δώσει ένα τρυφερό φιλί στο
μέτωπο της κοπέλας του.
«Οπότε αυτό που αποφασίσαμε ήταν να περιμένουμε να
βρουν αυτοί της Πέτρα και να τους εξοντώσουμε μετά. Απλό και εύκολο δεν
ακούγεται;», λέει η Ρίκα υποννοώντας με τον τόνο και το ύφος της, πως τελικά τα
πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα όσο τα υπολόγιζαν.
«Αν ξέρεις πώς να εξοντώσεις έναν Ψαράνθρωπο, ναι»,
σχολιάζει η αδερφή μου με ύφος δασκαλίστικο. Φαντάζομαι θα έφερε στο μυαλό της
τη δική μας μάχη με Ψαρανθρώπους πριν από πέντε χρόνια περίπου. Ήταν για τη
σωτηρία μιας μικρής μάγισσας που είχα γνωρίσει στο σχολείο μου και κάναμε
παρέα. Οι Ψαράνθρωποι είχαν βάλει στόχο τις δυνάμεις της που ήταν σχετικές με
το νερό. Μπορούσε να επικοινωνήσει με όλα τα θαλάσσια πλάσματα και να τα
υποτάξει στη θέληση της. Δύσκολη μάχη αλλά νικήσαμε χάρη στις γνώσεις της
αδερφής μου για το πώς να σκοτώσεις αυτά τα δαιμονόψαρα. Μετά από αυτό το
σκηνικό, σηκωθήκαμε και φύγαμε φυσικά από την πόλη.
«Δυστυχώς, δεν είχαμε υπολογίσει τις ενισχύσεις που
θα υπήρχαν από μεριά τους», συνεχίζει η Ρίκα, αγνοώντας το σχόλιο της Νόρα. «Τη
μια στιγμή παρακολουθούμε διακριτικά και ήσυχα τους Ψαρανθρώπους να κάνουν
κόσκινο όλο το βυθό και την άλλη δεχόμαστε επίθεση από μια μικρή στρατιά Λοκς
και Γουτέρσοις. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν φυσικά οι Μέγαιρες», λέει και στη
θύμηση της μάχης ένα χαμόγελο σχιματίζεται στα χείλη της. «Μα μέγαιρες;»
«Γιατί σου κάνει τόση εντύπωση;», ρωτά η Νόρα, μη
καταλαβαίνοντας το αστείο. Βέβαια, ούτε κι εγώ μπορώ να το καταλάβω, αλλά δεν
θα προσπαθήσω να κατανοήσω την αρχή λειτουργίας του εγκεφάλου της Ρίκα
Χάλιγουελ. Όχι τώρα, τουλάχιστον.
«Οι Μέγαιρες είναι δαίμονες, χμ...της πόλης»,
προσπαθεί να εξηγήσει ο Κρις. «Στοχεύουν όμορφες γυναίκες μικρής ηλικίας για να
κλέψουν τα νιάτα, την ενέργειά και την ομορφιά τους και έπειτα κυνηγούν άντρες,
για να τραφούν από το αίμα τους. Παίρνουν πάντα την πιο σαγηνευτική μορφή για
το θύμα τους, διότι για να τραφούν είναι απαραίτητο να έχουν διεγείρει ερωτικά
το ‘φαγητό’ τους και να είναι όσο το δυνατόν πιο εμπλουτισμένο με τις
κατάλληλες ορμόνες. Γενικά είναι ωραιοπαθείς δαίμονες που κυνηγάνε την
καλοπέραση. Μας κάνει εντύπωση που συμφώνησαν να... βραχούν για τα σχέδια της
Μαρί».
«Προφανώς, τις εξυπηρετεί το σχέδιό της», λέει η
Κάρι.
«Τέλος πάντων, αφού δώσαμε μια μεγάλη υποβρύχια μάχη
με αυτά τα αποβράσματα, κάποια στιγμή παρατηρήσαμε πως οι Ψαράνθρωποι είχαν
στρέψει την προσοχή τους σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο του υφάλου. Και τότε
ξέραμε πως η Πέτρα είχε βρεθεί».
«Φαντάζομαι ακολούθησε άλλη μια μεγάαααλη μάχη»,
σχολιάζει ο Κα και φέρνει το χέρι στο στόμα του κάνοντας πως χασμουριέται. Πολύ
διακριτικός τρόπος για να δείξεις τη βαρεμάρα σου. Η Ρίκα τον κατακεραυνώνει με
τη ματιά της, αλλά δεν μιλά.
«Για να μην τα πολυλογούμε, καταφέραμε να τους
αποσπάσουμε την Πέτρα και βγαίνοντας στην επιφάνεια μας επιτέθηκαν οι Λοκς»,
ανταποκρίνεται η Κάρι γρήγορα στο σχόλιο του ξαδέρφου της, για να προλάβει την
αντίδραση της αδερφής της.
«Και άλλη μια μάχη...» συνεχίζει απτόητος ο Κα
κάνοντας την ίδια χειρονομία βαρεμάρας.
«Κα, αν είναι δυνατόν!», τον διακόπτω πριν τελειώσει
την πρότασή του υιοθετώντας ένα αδιαμφισβήτητο βλέμμα εκνευρισμού. Ο Κα γυρίζει
προς τα εμένα, χωρίς εμφανή αλλαγή στην διάθεσή του. Σηκώνεται από τη θέση του
και αυτό προκαλεί τόση ένταση στον Τάι που πετάγεται και αυτός από τη δική του
θέση σαν ελατήριο, μπαίνοντας σε ετοιμότητα για... για... κι εγώ δεν ξέρω για
ποιο λόγο ακριβώς.
«Ήρεμα, Ρωμαίο, ήρεμα», του λέει ο Κα σηκώνοντας
ψηλά τα χέρια με ανοιχτές τις παλάμες του. Με πλησιάζει, κάθεται δίπλα μου και
γέρνει στο αυτί μου. «Για σένα μόνο» λέει και όταν γυρίζω να τον κοιτάξω κάνει
μια κίνηση με το χέρι του στο στόμα σαν να κλείνει κάποιο αόρατο φερμουάρ.
Θαυμάσια! Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει για να πιστέψει ο Τάι όλα όσα είπε πριν
η αδερφή μου;
«Καταφέραμε να νικήσουμε κάποιους δαίμονες και να
ξεφύγουμε από κάποιους άλλους. Και αφού βρεθήκαμε σε ασφαλή τοποθεσία,
επιστρέψαμε αρτιμελής σπίτι μας», συνεχίζει ο Κρις για να ολοκληρώσει την
εξιστόρηση.
«Άρα οι συμμαχίες της Μαρί επεκτείνονται. Πρέπει να
βάλουμε στη λίστα και τους Λοκς και τους Γουτέρσοις», συμπεραίνει ο Πήτερ και
φαίνεται συννεφιασμένος. «Πραγματικά αναρωτιέμαι αν θα μείνει κανένας δαίμονας
πιστός στον Βασιλιά», μοιράζεται τελικά τις σκέψεις του μαζί μας. Και έχει
δίκιο να προβληματίζεται με αυτές τις πληροφορίες. Η Σκοτεινή Ιέρεια φαίνεται
να κερδίζει συνεχώς έδαφος, μία στην συμμαχίες της και μία στην αναζήτηση των
Πετρών. Με την Πέτρα του Νερού στα χέρια μας είναι η πρώτη φορά που φέρνουμε τα
σχέδιά της ένα βήμα πίσω.
«Τουλάχιστον έχουμε την Πέτρα», σχολιάζει η Άρια.
«Πρέπει να βρούμε τρόπο να τη διαφυλάξουμε», λέει η
Κάρι. «Μόλις η Μαρί μάθει πως τα τσιράκια της απέτυχαν, θα έρθει να τη
διεκδικήσει».
«Καλύτερα να την κρύψουμε στην Σχολή Μαγείας»,
προτείνει αμέσως ο Πήτερ. «Είναι το πιο ασφαλές μέρος που ξέρω».
«Και να βάλουμε σε κίνδυνο τόσα αθώα παιδιά;»,
σχολιάζει ο Κα και κουνάει αρνητικά το κεφάλι του. «Η Μαρί θα βρει τρόπο να
εισχωρήσει στη Σχολή και αυτό δεν θα είναι καλό για κανέναν εκεί μέσα. Καλύτερα
να κρατήσει την Πέτρα η Ρίκα ή ο Τάι».
Τα βλέμματα έκπληξης των δυο παιδιών είναι μοναδικά.
Αλλά ακόμα και αυτό της Άρια, δεν υστερεί καθόλου σε έκφραση. Έκπληξη, σοκ και
δέος είναι οι πιο κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω ολοκληρωμένα το ύφος της
Άρια Χάλιγουελ αυτή τη στιγμή. Εγώ από την άλλη ενώ έχω μείνει κάγκελο,
προσπαθώ να μην το δείξω. Δεν ξέρω πόσο καλά τα καταφέρνω βέβαια. Μόλις άκουσα
τον Κα Τέρνερ να προτείνει τον Τάι και την Ρίκα ως τους πιο κατάλληλους για να
φυλάξουν την Πέτρα. Τον Τάι και τη Ρίκα!
«Κα, άκουσα καλά; Πρότεινες τη Ρίκα και τον Τάι ως
τους πιο ικανούς να προστατέψουν την Πέτρα;», ρωτά το ίδιο έκπληκτη η Κάρι και
με την απορία της δίνει φωνή την απορία όλων μας.
«Ναι, γιατί; Τι σου φαίνεται περίεργο; Πέρα από το
καλαμπούρι και τα αστειάκια μας, αυτό είναι το σωστό να γίνει».
Το σαγόνι μου κοντεύει να γίνει ένα με το πάτωμα.
Δεν με νοιάζει πλέον καθόλου να κρύψω την έκπληξή μου. ‘Καλαμπούρι’; ‘Αστειάκια;’
Ο Κα τα λέει αυτά; Αλήθεια; Μήπως τον
απήγαγαν τίποτα εξωγήινοι και βάλανε κάποιον άλλον στη θέση του;
Η Άρια είναι τόσο σοκαρισμένη που μοιάζει έτοιμη να
βάλει τα κλάμματα από τη συγκίνηση. Μάλιστα, μπορώ να διακρίνω στην άκρη του
ματιού της να λαμπυρίζει ένα μικρό μαργαριταρένιο δάκρυ. Ε, καλά τώρα, νομίζω
ότι είναι υπερβολική και αυτή. Δεν μπορεί να είναι τόσο περίεργη μια ‘καλή’
συμπεριφορά από τον ανιψιό της!
«Κι όμως, ο Κα έχει δίκιο», απαντά σε λίγο ο Πήτερ,
αφού του παίρνει δυο τρία λεπτά να σκεφτεί τα λόγια του ανιψιού του. «Δεν
μπορούμε να θέσουμε σε κίνδυνο τόσες ζωές. Η Πέτρα θα μείνει στον Τάι και στη
Ρίκα».
Τα δυο παιδιά μένουν να κοιτάζονται για λίγο,
απορώντας με την εξέλιξη της συζήτησης. Εγώ γυρνάω προς τον Κα που κάθεται
δίπλα μου και τον πιάνω να χαμογελά ελαφρά έχοντας κατεβάσει κάτω το κεφάλι.
«Τι είναι τόσο αστείο;» του ψιθυρίζω στο αυτί. «Εκτός
από την έκφραση όλων», τον προλαβαίνω, για να μη μου δώσει μια τόσο προφανή
απάντηση.
Το χαμόγελο του παγώνει στιγμιαία και γυρνά
ξαφνιασμένος προς το μέρος μου. Μάλλον δεν περίμενε να προσέξω το χαμόγελό του.
Αφού με αφήνει να χαθώ για λίγο στις γκριζογάλανες θάλασσες των ματιών του –για
να συνέλθει και αυτός από την έκπληξη, επανεμφανίζει ένα χαμόγελο στα χείλη του
ελαφρώς διαφορετικό από αυτό που είχε πριν.
«Είσαι πολύ παρατηρητική, το ξέρεις;», μου λέει απλά
και όμορφα, χωρίς να απαντήσει τελικά στην ερώτησή μου. «Και πολύ όμορφη»,
συνεχίζει και το κοπλιμέντο του με βρίσκει απροετοίμαστη.
«Βρίσκεις πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές, το
ξέρεις;» του απαντάω κι εγώ, έχοντας φυσικά αποκτήσει το γνώριμο ροδαλό χρώμα
της αμηχανίας στα μάγουλά μου. Και είμαι σίγουρη ότι δεν χρειάζεται να του δώσω
περισσότερες εξηγήσεις για το τι εννοώ.
«Αφού τακτοποιήσαμε το θέμα της Πέτρας του Νερού,
πρέπει να ασχοληθούμε λίγο με το μενταγιόν του Αέρα, νομίζω», λέει η αδερφή μου
και μου ακούγεται κάπως ανυπόμονη.
«Όχι, όχι, όχι», πετάγομαι αμέσως εγώ για να ακυρώσω
την πρότασή της. Είμαι σίγουρη ότι ανυπομονεί να βρεθεί το μενταγιόν για να το
σκάσουμε από την πόλη όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όμως, χωρίς να θέλω απλά και
μόνο να σαμποτάρω τα σχέδια της αδερφής μου, προέχει κάτι άλλο, πολύ πιο
σημαντικό. «Πρέπει να βρούμε και να προστατέψουμε τη Μάγισσα της Γης».
«Α, εσύ θέλεις να το φας το κεφάλι σου, σώνει και
καλά», σχολιάζει ο Ταϊσίν, που τον είχα ξεχάσει τελείως μέχρι τώρα. Ο καημένος,
μάλλον νιώθοντας περίεργα με την αντίδραση της Άρια και του Πήτερ όταν
εμφανίστηκε στην κουζίνα τους, έμεινε ήσυχος σε όλη τη συζήτησή μας μέχρι τώρα,
για να περάσει απαρατήρητος και να μην ενοχληθεί κανένας από την παρουσία του.
«Τη γλίτωσες μία φορά από τα νύχια της Μαρί. Γιατί
προκαλείς την τύχη σου;», σχολιάζει και ο Κα, έχοντας χάσει την καλή του
διάθεση.
«Ό,τι και να λέτε, η Μπόνι έχει δίκιο σε αυτό», λέει
ο Τάι και επιτέλους νιώθω τη στήριξη του Καθοδηγητή μου! Η αίσθηση, ότι τα
λόγια μου εκείνο το πρωί στο δωμάτιό μου δε μπήκαν από το ένα αυτί του Τάι για
να βγουν από το άλλο, είναι υπέροχη! «Πρέπει να βρούμε τη Μάγισσα της Γης, πριν
να είναι πολύ αργά. Είναι χρέος και καθήκον μας να την προστατεύσουμε. Αποτύχαμε
παταγωδώς με τη σωτηρία της Γιολάντα Ρίβερς.Δεν θα αφήσουμε άλλη ζωή να χαθεί
στα σκοτεινά σχέδια της Ιέρειας».
Και ναι, αυτός είναι ο Τάι που αξίζει να αγαπώ.
«Όσο δίκιο και να ‘χει η Μπόνι, δεν έχουμε καμία
απολύτως πληροφορία για το πώς θα βρούμε τη Μάγισσα της Γης», μας προσγειώνει η
Ρίκα στη θλιβερή πραγματικότητα.
«Εκτός και αν βρούμε το μενταγιόν του Αέρα», απαντώ
για να υπενθυμίσω σε όλους τα λεγόμενα του Πήτερ νωρίτερα σχετικά με τη μαγεία
του μενταγιόν και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Ταυτόχρονα, ρίχνω τη ματιά μου
στην αδερφή μου και περιμένω την εκρηκτική της αντίδραση. Μια αντίδραση που
όμως δεν ήρθε ποτέ.
«Ας μη χάνουμε άλλο χρόνο», λέει,
αντιθέτως, συγκαταβατικά η Νόρα. «Θα πάρω την Μπόνι και θα πάμε να ψάξουμε στο
σπίτι μας για το μενταγιόν. Οι υπόλοιποι καλύτερα να ξεκουραστείτε και να
ανακτήσετε δυνάμεις για αργότερα. Ήδη έχετε κάνει πολλά μέχρι τώρα».
Μα, τι γίνεται με την επέλαση των εξωγήινων σήμερα;
Foni Nats
Foni Nats