Ιστορίες από τις Αστρικές Αυτοκρατορίες - Ιστορία 3: Η τέχνη των Κρυστάλλων (Κεφάλαιο 8)




«Πλοίαρχε» ακούστηκε η φωνή. «Έχουμε επαφή με σκάφος του Αυτοκρατορικού Στόλου!»

«Αναγνώριση;» ρώτησε ο πλοίαρχος.

«Είναι το Lex Imperialis! Μας ενημέρωσαν ότι θα στείλουν την άκατο του Ναυάρχου».

«Ετοιμάστε άγημα υποδοχής, ενημερώστε τους αξιωματικούς, θα τους συναντήσω εκεί» είπε γρήγορα. Η καινούρια ναυαρχίδα του στόλου, το πρώτο από τα αστρόπλοια της κλάσης Imperialis. Το λιγότερο ο Πρώτος Ναύαρχος, Νικόλαος Whitefield, είχε έρθει για τη συνάντηση. Πολύ πιθανόν να ήταν κι ο Υψηλός Ναύαρχος, ο Αστράρχης Emcay, κεφαλή του Αυτοκρατορικού Στόλου και ένας από τους ανθρώπους που δημιούργησαν την Αυτοκρατορία των Άστρων.
Ανατρίχιασε στη σκέψη ότι θα έπρεπε να του δώσει εξηγήσεις, αν κάτι πήγαινε στραβά. Στράφηκε στους άλλους. «Πρέπει να φύγω, όπως καταλαβαίνετε. Κόμη, θα σας αφήσω να ετοιμαστείτε. Δεσποινίδες, το πλήρωμα θα σας οδηγήσει στα δωμάτιά σας και θα ενημερωθείτε λίγο αργότερα για τα υπόλοιπα». Χαιρέτησε και έφυγε γρήγορα. Πίσω του μπήκαν οι άντρες που τις είχαν φέρει εδώ, αλλά αυτή τη φορά με λιγότερο αυστηρή έκφραση. Ο αξιωματικός τους ζήτησε να τους ακολουθήσουν, ευτυχώς όχι για να τις πάει στα κελιά αυτή τη φορά.

Τα καινούρια τους δωμάτια ήταν μικρά αλλά άνετα. Η Μαριάννα χώθηκε κατευθείαν στο μπάνιο. Ένιωθε βρώμικη μετά από τόση ταλαιπωρία. Τους είχαν αφήσει και καθαρά ρούχα, ευτυχώς. Με το μηχανισμό σαν βραχιόλι που τους είχαν κλειδώσει στο χέρι, μπορούσαν να κινούνται σε κάποιους περιορισμένους χώρους του αστρόπλοιου. Η Εμμέλια την πήρε από το δωμάτιο και ρωτώντας, βρήκαν μια καντίνα. Τότε μόλις συνειδητοποίησε πόσο πεινούσε. Καθώς απολάμβαναν τον ζεστό καφέ τους μετά το φαγητό, παρατήρησε ότι η Εμμέλια φαινόταν προβληματισμένη.

«Τι σε απασχολεί;» τη ρώτησε. Αυτή την κοίταξε και χαμογέλασε.

«Πολλά προφανώς! Εσύ πώς είσαι;»

«Αναλόγως, καλά. Δεν πίστευα ότι θα το έλεγα ποτέ αυτό, αλλά ανυπομονώ να γυρίσω στην καθημερινή μου ρουτίνα!» είπε κεφάτα. Βέβαια, παρέλειψε να πει με πόση αγωνία περίμενε να της επιστραφούν οι κρύσταλλοι μαζί με τα λίγα πράγματα που είχε πάνω της, όταν εγκατέλειψε το σκάφος της. Και σίγουρα είχε μαζέψει εμπειρίες που περίμενε να αξιοποιήσει.

«Δεν είμαι τόσο αισιόδοξη, δυστυχώς» είπε η Εμμέλια.

«Γιατί;» απόρησε η Μαριάννα.

«Αλήθεια πιστεύεις ότι θα μας αφήσουν έτσι απλά; Άσε τι είπε ο πλοίαρχος, απλά μας θέλει ήσυχες όσο έχουν τις συναντήσεις τους. Για πες μου, τι έχεις καταλάβει;»

«Εμ» κόμπιασε η Μαριάννα «δεν ξέρω πολλά από πολιτική, αλλά μάλλον κάποια μυστική συμφωνία ψήνεται μεταξύ Αυτοκρατορικών και Δονίων. Και απλά εμείς βρεθήκαμε κατά λάθος στον δρόμο τους».

«Ακριβώς!» αναφώνησε η Εμμέλια. «Και αν εσύ που δεν ξέρεις από πολιτική έβγαλες αυτό το συμπέρασμα, σκέψου τι θα γίνει, αν μαθευτεί. Λες λοιπόν να μας αφήσουν έτσι απλά να τριγυρνάμε και να λέμε την περιπέτειά μας σε κάθε διαστημικό σταθμό;»

«Μα εγώ δεν έχω σκοπό να πω τίποτα!» διαμαρτυρήθηκε η Μαριάννα.

«Ναι, ε;» την ειρωνεύτηκε η Εμμέλια. «Για να σε δω να πείθεις τις Αυτοκρατορικές Υπηρεσίες Ασφαλείας! Πολύ φοβάμαι πως θα είμαστε “προσκεκλημένες” των Αυτοκρατορικών για πολύ καιρό. Και αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο!»

Η καλή διάθεση της Μαριάννας εξατμίστηκε, καθώς τα λόγια της Εμμέλια βρήκαν το δρόμο τους σιγά σιγά στο μυαλό της.

Γύρισαν σκεπτικές στα δωμάτιά τους.


Μιχάλης Κοτσαρίνης