10 ώρες πριν την συνάντηση
Χτυπάω το πόδι μου υπομονετικά όσο περιμένω την Adelyn να εμφανιστεί επιτέλους στο ιατρείο της. Δεν έχω κοιμηθεί καλά, για να είμαι ειλικρινής σχεδόν καθόλου και από το πρωί που ξύπνησα έχω μία μικρή αδιαθεσία. Η Sara όταν της είπα πως νιώθω τις τελευταίες μέρες ανησύχησε. Έτσι αντί να φερθεί φυσιολογικά όπως οι υπόλοιποι γονείς, με έστειλε στην ψυχίατρο μου πιστεύοντας ότι τα συμπτώματα επανήλθαν. Είμαι εδώ και πάλι, λοιπόν, στον χώρο που μου φέρνει άσχημες αναμνήσεις. Στον χώρο που μία ημέρα μου άλλαξε όλη την ζωή.
"Κυρία μου, η κόρη σας σημείωσε 9/9 συμπτώματα. Πάσχει από κατάθλιψη σε προχωρημένο στάδιο και χρειάζεται άμεσα ιατρική και φαρμακευτική υποστήριξη." Τα λόγια της παίζουν ξανά και ξανά στο κεφάλι μου. Η ηρεμία στο πρόσωπο της, η ταραχή στο δικό μου. Κατάθλιψη σε προχωρημένο στάδιο η Olivia Savanoh. Αν μου το έλεγε κάποιος ότι θα κατέληγα εδώ πριν τρία χρόνια ίσως και να γέλαγα στα μούτρα του. Κι όλα αυτά συνέβησαν επειδή η Lexi με άφησε πίσω της. Πόσο λυπηρή είναι η κατάσταση μου. Η Olivia που στους άλλους φαινόταν τόσο δυνατή στην πραγματικότητα ήταν ένα μικρό, πληγωμένο κορίτσι. Ένα κορίτσι που έπαιζε πολύ καλό θέατρο στους άλλους και ιδιαίτερα στον εαυτό της.
Ξυπνάω από τον ήχο της φωνής της ψυχολόγου μου και όταν σηκώνω τα μάτια μου στην είσοδο την βλέπω εκεί να καλημερίζει την γραμματέα της δίχως να έχει καταλάβει την παρουσία μου στον χώρο.
"Καλημέρα Adelyn, άργησες." Της λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου. Με κοιτάει κάπως περίεργα και ύστερα στρέφει το κεφάλι της ερωτηματικά στην κοπέλα. Απ' ότι φαίνεται δεν έχει ενημερωθεί από την ίδια.
"Η δεσποινίς Savanoh τηλεφώνησε κάπως απρόοπτα και είπε πως χρειάζεται να σας δει." Απαντάει εκείνη και η Adelyn γνέφει στα λόγια της.
"Νόμιζα Olivia, πως αύριο ήταν η επίσκεψη." Βλέπω να ξαφνιάζεται. Λογικό, βέβαια, δεν με έχει συνηθίσει έτσι.
"Το ξέρω μα... έχω κάποια προβλήματα." Εξομολογούμαι χωρίς να πω τίποτε άλλο. Μόνο προβλήματα δεν τα λες, προσθέτω από μέσα μου.
"Για να είσαι εδώ σημαίνει πως είναι κάτι σημαντικό. Πέρνα σε πέντε λεπτά μέσα στο γραφείο μου, χρειάζομαι λίγο χρόνο για να βρω τον φάκελο σου." Γνέφω στα λόγια της κι όταν την βλέπω να εξαφανίζεται στο γραφείο της, το κινητό μου χτυπάει.
Το μήνυμα ανήκει στον Stefan. Τον καλημερίζω και για πολύ λίγο ανταλλάσσουμε μηνύματα για την σημερινή συνάντηση μας. Στο τελευταίο μήνυμα του με ενημερώνει πως θα βγούμε έξω. Εκτός του ότι δεν ξέρω που θα πάμε, συνειδητοποιώ πως δεν έχω άλλα ρούχα μαζί μου εκτός από τις φόρμες που φοράω αυτή την στιγμή και την στολή για το μπάσκετ. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να επιστρέψω πίσω στο σπίτι, να χάσω και την δεύτερη περίοδο στο σχολείο και να μαζέψω κάμποσες ακόμη απουσίες.
Ξεφυσάω μα δεν είναι ώρα να ανησυχώ και γι' αυτό. Αρκετά προβλήματα με περιτριγυρίζουν από την στιγμή που ξύπνησα σήμερα. Μαζεύω τα πράγματα μου και στέκομαι μπροστά από την πόρτα. Χτυπάω δύο φορές ρυθμικά και μόλις παίρνω την έγκριση, ανοίγω . Η Αdelyn όπως πάντα είναι σκυμμένη στο γραφείο της το οποίο είναι γεμάτο χαρτιά και βιβλία. Μόνο όταν κάθομαι στρέφει τα μάτια της σε εμένα και αφήνει το βλέμμα της να περιπλανηθεί πάνω μου, κυρίως στο πρόσωπο μου.
"Olivia, τι συμβαίνει; Γιατί αυτή η ξαφνική συνάντηση;" Ρωτάει ελέγχοντας με.
"Τον τελευταίο καιρό νιώθω περίεργα, πολύ περίεργα. Adelyn το συναίσθημα εκείνο επιστρέφει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Κι εγώ δεν μπορώ να το σταματήσω. Νομίζω πως πλέον, μετά από τόση προσπάθεια δεν έχω την δύναμη να του αντισταθώ. Κατρακυλάω Adelyn και χάνομαι." Της εξηγώ γρήγορα χωρίς περιστροφές.
"Είναι λογικό όλο αυτό που αισθάνεσαι, είσαι ακόμα στην θεραπεία, δεν έχει τελειώσει τίποτα. Σου έχω εξηγήσει πως η κλινική κατάθλιψη δεν έχει καμία σχέση με τις υπόλοιπες. Όλοι περνάμε από μία τέτοια κατάσταση στην διάρκεια της ζωής μας άλλοι σε μικρό στάδιο, άλλοι σε μεγαλύτερο. Αν ήταν κάποιος άλλος στην θέση σου, μπορεί να περνούσε πολύ πιο γρήγορα αυτή τη κατάσταση γιατί δεν θα άφηνε να τον καταβάλλει η θλίψη. Και για μένα το μόνο λάθος σου είναι ότι ακόμα κι αν είσαι δυνατή να το ξεπεράσεις, στην πραγματικότητα δεν το κάνεις επειδή δεν πιστεύεις πως μπορείς και νομίζεις πως όλος αυτός ο πόνος σου αξίζει. Πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι έτσι και πρέπει να βρεις τι πραγματικά σε κρατάει πίσω. Κι αυτό ούτε θα γίνει αποφεύγοντας το πρόβλημα, ούτε ξεχνώντας να πάρεις την αγωγή σου." Με ενημερώνει κι εγώ ίσως για πρώτη φορά την ακούω προσεχτικά.
"Μα δεν μπορώ να τα παίρνω αυτά τα χάπια. Δεν με αφήνουν να ζήσω και δεν μου λύνουν το πρόβλημα μου." Απαντάω. Πόσο μισώ να εξαρτιέμαι από φαρμακευτικές αγωγές για να είμαι χαρούμενη, στην τελική πότε δεν τα καταφέρνω.
"Το πρόβλημα δεν λύνεται έτσι απλά, Olivia, δεν θα το λύσουν ούτε οι εξετάσεις, ούτε οι αγωγές, ούτε εγώ. Θα λυθεί μόλις σταματήσεις να εστιάζεις στα μικρά, στα ασήμαντα. Μόλις καταλάβεις ότι αξίζει να κάνεις μία προσπάθεια για να ζήσεις όπως και η ίδια λες. Η αγωγή αυτή σε βοηθάει πρακτικά, ιδιαίτερα μειώνει την αϋπνία, σταματάει την απώλεια βάρους και άλλα τα οποία έχω αναλύσει ξανά. Δεν τρως, δεν κοιμάσαι, δεν βοηθάς εσύ τον εαυτό σου. Πως μπορώ εγώ να σε βοηθήσω αν δεν θες εσύ η ίδια;"
"Το θέλω πραγματικά. Θέλω να σταματήσω να είμαι εγώ η αδύναμη, η εύθραυστη. Κουράστηκα να είμαι όλα αυτά λόγω εκείνης Adelyn." Της εξηγώ. Πρέπει να το αποδεχτώ επιτέλους και να συνεχίσω, το χρωστάω στον εαυτό μου άλλωστε.
"Εγώ το μόνο που ζητάω από εσένα είναι να παίρνεις την αγωγή, να μην ξεχνάς να τρως και να κοιμάσαι. Στις συνεδρίες να αρχίσεις να μιλάς λίγο περισσότερο και να μην σε παίρνει από κάτω. Σε ξέρω πλέον μικρή. Θα το ξεπεράσεις όλο αυτό στο λέω εγώ. Σου πήρε καιρό μέχρι να το καταλάβεις αλλά θα το κάνεις." Γνέφω στα λόγια της και αφήνω ένα μικρό χαμόγελο να στολίσει το πρόσωπο μου.
"Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που σε βλέπω να χαμογελάς και ανησυχώ." Συνεχίζει χαμογελώντας μου πίσω.
Ύστερα το κουδουνάκι χτυπάει που σημαίνει πως δεν έχουμε άλλο χρόνο στην διάθεση μας. Κατσουφιάζω για λίγο γιατί ήταν μία καλή και ελπιδοφόρα συνάντηση μα δεν λέω κάτι. Σημειώνει στον φάκελο με το γκρι χρώμα που ως τίτλο έχει το όνομα μου και μετά κοιτάει εμένα που έχω ήδη σηκωθεί από την θέση μου.
"Θα ενημερώσω την μητέρα σου για τις εξελίξεις που έχουμε και για το επόμενο ραντεβού. Εντάξει;"
Γνέφω και την αποχαιρετώ. Όμως μόλις φτάνω στην πόρτα ακούω το όνομα μου. Στρέφω το κεφάλι μου και περιμένω να ακούσω τι θα μου πει.
"Δώσε συγχαρητήρια στον νεαρό. Η εμφάνιση του στην ζωή σου, σε άλλαξε προς το καλό απ' ότι φαίνεται." Μου λέει κλείνοντας μου το μάτι.
"Θα του τα δώσω Adelyn να είσαι σίγουρη."
Κλείνω την πόρτα πίσω μου και με γρήγορο βήμα κατευθύνομαι προς την έξοδο του κτιρίου. Η γραμματέας με χαιρετάει και κάνω το ίδιο. Κατεβαίνω τα σκαλιά, το ασανσέρ δεν το συμπάθησα ποτέ, και όταν βρίσκομαι έξω κοιτάω την ώρα. Υπολογίζω τον χρόνο που μου απομένει κι αν είμαι τυχερή ίσως να μην χάσω την δεύτερη περίοδο.
Ανεβαίνω πάνω στο ποδήλατο και ξεκινάω την διαδρομή μου για πίσω στο σπίτι. Κάποιες φορές κοιτάω γύρω μου, άλλες τον ουρανό που δείχνει συννεφιασμένος, μουντός. Ο χειμώνας όλο και πιο πολύ κάνει την εμφάνιση του και το κρύο που έχει με κάνει να το αντιλαμβάνομαι.
6 ώρες πριν την συνάντηση
Η τραπεζαρία του σχολείου, σήμερα, για κάποιο παράξενο λόγο είναι σχεδόν άδεια. Όταν μπαίνω βιαστικά μέσα, σαστίζω γιατί τα τραπέζια δεν είναι γεμάτα μαθητές όπως κάθε μέρα. Μόνο δύο, τρείς παρέες κάθονται ήσυχα απολαμβάνοντας το φαγητό τους. Η ομάδα ποδοσφαίρου λείπει, το καταλαβαίνεις από τα ουρλιαχτά που δεν ακούγονται, όπως και οι μαζορέτες και η ομάδα επιστημών. Λες και όλοι είχαν εξαφανιστεί.
Για λίγο ανακουφίζομαι μα μετά σκέφτομαι πόσο παράξενο είναι. Δεν κάνω τον κόπο να ρωτήσω κάποιο παιδί αφού παρατηρώ πως η Scarlett, κάθεται στο τραπέζι μας μόνη της χαμένη στον βούρκο των σκέψεων της. Πηγαίνω γρήγορα προς το μέρος της δίχως να πάρω κάτι να φάω η να πιώ. Φαίνεται σκεπτική και δεν με έχει καταλάβει προτού την σκουντήσω στο μπράτσο.
"Καλημέρα δεσποινίς χαμένη στον κόσμο μου." Κάνω ένα αποτυχημένο αστείο αφού δεν γελάει και παραμένει ανέκφραστή.
"Επειδή αρχίζω και ανησυχώ, ποια είσαι και τι έκανες στην χαζή κοκκινομάλλα κολλητή μου;" Συνεχίζω και τα μάτια της λάμπουν.
"Είμαι εγώ χαζή;" Η Scarlett ρωτάει εστιάζοντας την προσοχή της σε εμένα επιτέλους.
"Το χαζή σε ένοιαξε εσένα τώρα; Κάτι έχεις εσύ, μπορώ να σε καταλάβω από χιλιόμετρα μακριά."
"Όλη η παρέα έφυγε και με άφησε μόνη μου. Το καταλαβαίνεις; Εγώ τους είπα να περιμένουν πέντε λεπτά μέχρι να εμφανιστείς κι αυτοί εξαφανίστηκαν στον δευτερόλεπτο. Μαζί και ο Simon." Παραπονιέται κι εγώ μπερδεύομαι ακόμα πιο πολύ.
"Τον λυπάμαι για όσα θα ακούσει μετά, αλλά περίμενε που πήγαν; Γιατί όλοι λείπουν σήμερα;" Η απορία στο πρόσωπο της Scarlett είναι εμφανής.
"Olivia που ζεις; Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων." Μου ανακοινώνει και εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω.
"Στο αμφιθέατρο εξελίσσεται η ενημέρωση και έχουν έρθει διάφοροι ειδικοί για να μιλήσουν στους μαθητές. Δηλαδή σε εμάς. Τις αφίσες μόλις έμπαινες το πρωί δεν τις είδες;" Δείχνει ξαφνιασμένη.
"Να σου πω την αλήθεια δεν τις πρόσεξα. Έτρεχα να προλάβω την ώρα της ιστορίας αλλιώς η ξινή θα με σημείωνε στο ποινολόγιο, που να βρω χρόνο να παρατηρήσω τις αφίσες όπως λες."
"Α ναι σωστά, έλειπες από το σχολείο την πρώτη περίοδο. Αλήθεια που ήσουν; Πάλι αποκοιμήθηκες;" Περιμένει την απάντηση μου.
"Όχι δεν αποκοιμήθηκα. Είχα πάει στην Adelyn, έπρεπε να την δώ. Άσε με εμένα όμως, κάτι σε απασχολεί εσένα. Και σίγουρα δεν είναι το ότι τα παιδιά σε άφησαν να περιμένεις μόνη." Προσπαθώ να μάθω τι την κάνει τόσο σκεπτική ξαφνικά, τόσο μελαγχολική.
"Τι άλλο θα μπορούσε να με απασχολεί εκτός από το γνωστό θέμα ονομαζόμενο Lexi; Ξεχνάς πως την Παρασκευή είναι η μάζωξη στο πατρικό της για την μνήμη της; Και δεν θέλω καθόλου να πάω." Μου εκμυστηρεύεται και συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Δεν θέλω ούτε εγώ να παρευρεθώ θα είναι μακρινοί συγγενείς, η γιαγιά της, ο αδερφός της. Νιώθω περίεργα μετά την συνάντηση μου με τον Avery τις προάλλες.
"Ούτε εγώ έχω όρεξη να βρεθώ ανάμεσα τους. Όμως έχω να σου πω κάτι πάνω σε αυτό το θέμα." Προσθέτω και δίχως να περιμένω συνεχίζω.
" Την Κυριακή μαζί με τον Stef, περάσαμε από το εστιατόριο της γιαγιάς της Lexi. Είδα τον Avery, ο οποίος ξαφνιάστηκε πολύ όταν με είδε μα δεν είναι μόνο αυτό."
"Τον είδες; Μα πως και πήγες ; Εσύ μετά τον θάνατο της δεν ήθελες ούτε απέξω να περνάς." Λέει παραξενευμένη όμως σωπαίνει.
"Ναι τον είδα, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Η γιαγιά Joe, βέβαια, δεν ήταν εκεί μου είπε πως κάνει ταξίδια. Το θέμα μας δεν είναι αυτό. Ο Avery μου είπε πως τον παρακολουθούν εδώ και δύο μήνες. Και μάντεψε ποιος. Το αγόρι με το κράνος." Της εξιστορώ τα γεγονότα της Κυριακής και σωπαίνω.
Κοιτάζω ευθεία έξω από το παράθυρο εκεί που είχε σταθμεύσει το αγόρι με την γνωστή μαύρη μηχανή. Εκείνο το συναίσθημα που είχα από την αρχή της ημέρας, επέστρεψε. Από εκείνη την μέρα, όλα δείχνουν πως η υπόθεση της Lexi δεν έχει κλείσει. Το κράνος με το σημείωμα στο εξοχικό μου, τα λόγια του Avery, η μηχανή.
"Στην πραγματικότητα, αυτή η υπόθεση δεν είχε κλείσει ποτέ. Όλα αυτά τα περιστατικά δεν είναι απλά τυχαία. Στο ξανά είπα κάμποσο καιρό πριν, κάποιος ψάχνει. Κι αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ακόμα και δίπλα μας." H Scarlett κοιτάει κι αυτή τώρα το σημείο εκείνο και η ματιά της μένει εκεί.
Ξεφυσάω και σηκώνομαι από την καρέκλα. Η ώρα έχει περάσει και έπρεπε ήδη να βρισκόμαστε στο αμφιθέατρο με τους υπόλοιπους μαθητές.
"Αυτό που εγώ πιστεύω ξέρεις τι είναι; Πως ακόμα κι αν έχει "φύγει" μπορεί και ελέγχει τις ζωές μας. Πάντα αυτό έκανε και άθελα της δεν θα σταματήσει ποτέ." Τελειώνω την πρόταση μου και περπατάω μακριά από την Scarlett, έξω από την τραπεζαρία.
4 ώρες πριν την συνάντηση
Το κουδούνι ήχησε για το τέλος της σχολικής ημέρας κι εγώ όντας ανακουφισμένη μάζεψα γρήγορα τα πράγματα μου. Βγήκα από τους πρώτους από την τάξη, τρέχοντας προς το ντουλαπάκι μου.
Ξεκλειδώνοντας το, πρόσεξα πως δίπλα μου στεκόταν ο Jason ανοίγοντας το δικό του. Τον χαιρέτησα την στιγμή που άφησα τα βιβλία της τελευταία περιόδου.
"Μας μιλάει η Olivia; Κάποιο θαύμα έγινε; " Λέει χαμογελώντας και κάνω το ίδιο.
" Έλα τώρα Jason, δεν είμαι τόσο κακιά." Ανταπαντάω στο αστείο του.
"Εγώ πιστεύω πως δεν είσαι καθόλου. Τα λέμε." Κλείνει το δικό του ντουλαπάκι και φεύγει δίχως να σταματάει να χαμογελάει. Γιατί είναι τόσο παράξενοι όλοι σήμερα;
Αρπάζω την τσάντα μου και βγαίνω από το μεγάλο κτίριο κατευθυνόμενη προς το κλειστό γήπεδο του σχολείου. Χωρίς να χάσω λεπτό κλείνομαι στα αποδυτήρια για να αλλάξω στα ρούχα της ομάδας και μόλις είμαι έτοιμη βγαίνω για να ξεκινήσω το ζέσταμα.
Χαιρετάω κάποιες κοπέλες της ομάδας και αρχίζω να τρέχω μαζί τους. Η αρχηγός δεν έχει εμφανιστεί ακόμα και στην πραγματικότητα δεν με ενοχλεί και πολύ. Αν μπορούσα θα την είχα εξαφανίσει από την ομάδα πολύ καιρό πριν. Όμως δεν περνάει πολύ ώρα και ακούω την φωνή της Ramona.
"Πιο γρήγορα κορίτσια, σήμερα σέρνεστε." Ουρλιάζει για να την ακούσουμε και κάποιες μουρμουράνε θυμωμένες. Ευτυχώς δεν είμαι η μόνη που την αντιπαθώ.
"Μπα, μπα τι βλέπω εδώ. Η Savanoh μας έκανε την τιμή και ήρθε στην προπόνηση;" Ειρωνεύεται και γελάει μόνη της.
"Moore αυτά τα αστεία δεν περνούν σε εμένα. Κλείσε το στόμα σου. Θα είναι καλύτερο για όλες μας." Απαντάω στην ειρωνεία της και συνεχίζω να τρέχω.
Δεν της δίνω περαιτέρω σημασία μέχρι λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας όπου πρέπει να χωριστούμε σε ομάδες και να ορίσουμε αρχηγούς. Κατόπιν ξεκινάει ο αγώνας και για λίγο ξεχνάω όσα με προβληματίζουν.
Η Συνάντηση
Το αμάξι του Stefan καταφτάνει κι εγώ βάζω το κινητό μου πίσω στην τσέπη. Όταν σταματάει μπροστά μου, μπαίνω βιαστικά μέσα αφήνοντας τα πράγματα μου στα πίσω καθίσματα.
Πλησιάζει το σώμα του στο δικό με δυσκολία λόγω των καθισμάτων αφήνοντας στο λαιμό μου ένα φιλί. Ανατριχιάζω την στιγμή που τα χείλη του συγκρούονται με το δέρμα μου μα πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε, επιτίθεται στα χείλη μου. Απολαμβάνω τα χείλη του ακόμα κι αν δεν το περίμενα. Μετά από λίγο απομακρύνεται και βολεύεται πίσω στην θέση του.
"Μου έλειψες." Λέει μονάχα και σαστίζω γιατί είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικός μαζί μου σήμερα.
" Σήμερα όλοι συμπεριφέρονται τόσο παράξενα." Πετάω και ο Stefan παραξενεύεται.
"Ποιοι όλοι; Και τόσο περίεργο είναι να μου έχεις λείψει Oli;" Ρωτάει ενώ εκείνη την στιγμή ξεκινάει το αυτοκίνητο.
"Τίποτα, κάτι δικά μου λέω. Όχι δεν είναι καθόλου παράξενο, κι εμένα μου έλειψες." Απαντάω και τον βλέπω να χαμογελάει.
"Το ξέρω αυτό ήδη, βλέπεις μου το είπαν τα χείλη σου."
Γουρλώνω τα μάτια μου όταν ακούω τα λόγια του μα δεν του απαντώ . Ο Stefan δυναμώνει την μουσική στο ράδιο και ακουμπάει αργότερα το χέρι του στο πόδι μου όπως και την προηγούμενη φορά που βρισκόμασταν εδώ μέσα.
Ακουμπάω το πρόσωπο μου στο τζάμι και σιγομουρμουρίζω τους στίχους του τραγουδιού μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας που δεν μου έχει πει τίποτα γι' αυτόν.
Λίγη ώρα αργότερα σταθμεύει έξω από μια καφετέρια, η οποία απ' ότι κατάλαβα βρίσκεται κοντά στην σχολή του. Με την τσάντα μου στους ώμους βγαίνω από το αμάξι την στιγμή που βγαίνει κι αυτός. Τον κοιτάω ερωτηματικά μα συνεχίζει να μη μου λέει γιατί είμαστε εδώ.
Βάζει το χέρι του μέσα στο δικό μου και περπατάμε μέχρι την είσοδο της καφετέριας. Την στιγμή που μπαίνουμε μέσα, μία ολόκληρη παρέα γυρίζει και κοιτάει προς το μέρος μας.
"Βλέπεις εκεί στο βάθος, μία παρέα;" Με ρωτάει και γνέφω.
"Είναι τα παιδιά και εκείνη είναι η Victoria." Μου ανακοινώνει κι εγώ για άλλη μια φορά γουρλώνω τα μάτια μου.
"Θα με γνωρίσεις στους φίλους σου, δηλαδή;"
"Ναι κάπως έτσι, αν δεν θες μπορούμε να φύγουμε όμως." Λέει γρήγορα.
"Όχι, όχι δεν έχω κανένα θέμα." Περπατάμε προς το μέρος τους μα πριν προλάβει να με συστήσει βλέπω ένα γνωστό πρόσωπο να κάθεται στο τραπέζι.
"Olivia;" Αναφωνεί ερχόμενη προς το μέρος μου.
"Verena, πόσο καιρό έχω να σε δω." Λέω κι εγώ με την σειρά μου.
" Αρκετό είναι η αλήθεια, τι κάνεις εδώ; Είσαι η κοπέλα του Stefan;" Με βομβαρδίζει με τις ερωτήσεις της δίχως να με αφήσει να απαντήσω.
" Είμαστε μόνο φίλοι, Verena, στο είπα και το πρωί. Εσείς από που γνωρίζεστε;" Ο Stefan αρνείται γρήγορα και εγώ κατσουφιάζω με αυτή του την απάντηση. Φίλοι, μόνο φίλοι.
" Ναι η Olivia ερχότανστο γραφείο της θείας μου Adelyn . Πήγαινα εκεί επειδή ήταν ήσυχα και διάβαζα. Συναντιόμασταν εκεί, συνήθως." Η Verena λέει για εμένα.
"Πολύ ενδιαφέρον." Ο Stefan τονίζει και ενώνει την ματιά του με την δική μου.
"Τέλος πάντων, ας σου γνωρίσω τα παιδιά. Η κολλητή μου Victoria, o Luke, ο Dante και όπως ήδη ξέρεις η Verena." Συστήνει την παρέα του κι εγώ χαμογελάω ελπίζοντας να μη ξεχάσω τα ονόματα τους.
"Χάρηκα πολύ." Είναι το μόνο που λέω.
"Τι θα κάνετε όρθιοι θα μείνετε;" Η Victoria αναρωτιέται και εκείνη τη στιγμή ο Stefan αρπάζει μία καρέκλα για εμένα και μία για εκείνον. Καθόμαστε ανάμεσα στους υπόλοιπους οι οποίοι ρίχνουν ερευνητικά το βλέμμα τους πάνω μου κάνοντας με να νιώσω αρκετά άβολα.
"Νομίζω ότι είναι πολύ καλή για εσένα η κοπέλα, γι' αυτό κιόλας σε έχει για φίλο, έτσι δεν είναι Olivia ;" Ο Luke, το αδύνατο όμορφο αγόρι παίρνει τον λόγο και με κάνει να γελάσω.
" Για πες μας Olivia." Συνεχίζει ο Dante, ο σκουρόχρωμος, γοητευτικός της παρέας. O Stefan με κοιτάει έντονα τώρα περιμένοντας την απάντηση μου.
" Αφήστε ήσυχη την κοπέλα, την φέρνετε σε δύσκολη θέση." Η Victoria πετάγεται και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που με γλίτωσε.
Ο Stefan φωνάζει μία ξανθιά μικρόσωμη σερβιτόρα και ύστερα παραγγέλνει ένα φυσικό χυμό για εμένα και έναν καφέ για εκείνον. Πιάνω το πακέτο με τα τσιγάρα μέσα από την τσάντα μου και το αφήνω μπροστά μου, πάνω στο τραπέζι. Τα μάτια της Victoria πέφτουν εκεί, όπως και του Stefan το ίδιο.
"Καπνίζεις;" Η κοπέλα αναρωτιέται και εγώ γνέφω ενώ τοποθετώ ένα τσιγάρο στο στόμα μου.
"Ελπίζω να μην το κάνεις καιρό."
" Έχω περίπου δύο χρόνια." Της απαντάω και αφήνω τον καπνό να περιπλανηθεί.
"Γιατί το άρχισες; " Πόσες φορές έχω ακούσει την ίδια ερώτηση.
" Λίγο μετά απ' ότι πέθανε η κολλητή μου." Απαντάω για πρώτη φορά με ειλικρίνεια.
Η Victoria καρφώνει τα μάτια της πάνω στον Stefan, ενώ οι υπόλοιποι με κοιτάνε με συμπόνια και για πρώτη φορά δεν με ενοχλεί.
"Λυπάμαι πολύ." Λέει η κολλητή του, ο Luke και το γεροδεμένο αγόρι που ήδη έχω ξεχάσει το όνομα του. Η Verena δεν είπε τίποτα, γιατί γνωρίζει όπως και ο Stef.
"Όχι μην λυπάστε, το έκανα για αρκετό καιρό εγώ."
Τα παιδιά δεν ρωτάνε για περισσότερες λεπτομέρειες χωρίς να θέλουν να με κάνουν να νιώσω άβολα κι αυτό το εκτιμώ. Εκτός από την Verena που την ξέρω ήδη, οι υπόλοιποι μου φαίνονται πολύ καλοί.
Ο Luke παίζει τον ρόλο του πειραχτήρι με επιτυχία αφού ο Stefan μερικές φορές ενοχλείται ενώ το άλλο αγόρι είναι πολύ γλυκό λέγοντας συνεχώς αστεία. Η Victoria από την άλλη θα την έλεγα περίπλοκη. Τα μακριά μαλλιά της, καστανά ενώ τα μάτια της ένα απέραντο μαύρο που σε μαγνητίζει. Όσο για την στάση της, εκπνέει αυτοπεποίθηση και χαλαρότητα. Ευγενική, γλυκιά αλλά και περίεργη.
" Olivia, που ταξιδεύεις;" Ο Stefan με σκουντάει και τον κοιτάω ενοχλημένη τρίβοντας το μπράτσο μου.
"Αυτό πόνεσε." Ανέφερα όταν ο Luke γέλασε.
"Ο φίλος μας, Olivia, είναι βίαιος. Κανείς δεν ξέρει για το τι είναι ικανός να κάνει. Έτσι Stef;" Είπε ειρωνικά κι αυτό με μπέρδεψε ιδιαίτερα. Έχει συμβεί κάτι μεταξύ τους; Τα παιδιά δεν είπαν κάτι, ούτε καν ο Stefan, μόνο ξερόβηξε δίχως να δώσει κάποια απάντηση.
"Πηγαίνεις λύκειο, έτσι;" Η Victoria αλλάζει συζήτηση ελαφραίνοντας κάπως το κλίμα.
"Ναι, φέτος τελειώνω."
"Και πως γνωρίστηκες με τον Stef;" O Luke ρωτάει ενδιαφερόμενος για την απάντηση μου. Μου θυμίζει πολύ τον χαρακτήρα της Lexi. Αλαζόνας, τρομερό πειραχτήρι και γεμάτος αυτοπεποίθηση. Είναι σαν να την έχω μπροστά μου με διαφορετική μορφή.
"Σε ένα πάρτι, περνούσα χάλια το ίδιο και εκείνος και κάπως έτσι άρχισαν όλα." Προσπάθησα να αστειευτώ για ακόμη μία φορά αλλά δεν τα κατάφερα.
"Θα ήθελα να ακούσω αυτή την ιστορία." Η Verena είπε και ο Stefan ξεκίνησε την εξιστόρηση της γνωριμίας μας.
Ώρες αργότερα το αμάξι του Stefan σταμάτησε μπροστά από το σπίτι μου, χωρίς να λέμε τίποτα.
"Πέρασες ωραία;" Πήρε πρώτα εκείνος τον λόγο.
"Ναι πέρασα καλά, όλοι ήταν συμπαθητικοί. Ειδικά ο Luke." Τονίζω θέλοντας να τον πειράξω. Χωρίς να προσθέσω τίποτα, μαζεύω τα πράγματα μου και βγαίνω γρήγορα από το αμάξι θέλοντας να τον αποφύγω. Βαδίζω για λίγο μακριά αλλά ύστερα ακούω την δική του πόρτα να ανοίγει.
" Έτσι θα φύγεις;" Γυρνάω και τον κοιτάζω.
"Ναι Stefan, όταν είμαι κοντά σου χάνω τον έλεγχο." Του εξομολογούμαι.
"Κι αυτό σε φοβίζει έτσι δεν είναι;"
"Καληνύχτα Stefan." Είναι το μόνο που λέω και εξαφανίζομαι πριν μου απαντήσει.
He looked at me like I was the stars when all I'd ever felt was the dark nothingness between them.
Vas A.
Χτυπάω το πόδι μου υπομονετικά όσο περιμένω την Adelyn να εμφανιστεί επιτέλους στο ιατρείο της. Δεν έχω κοιμηθεί καλά, για να είμαι ειλικρινής σχεδόν καθόλου και από το πρωί που ξύπνησα έχω μία μικρή αδιαθεσία. Η Sara όταν της είπα πως νιώθω τις τελευταίες μέρες ανησύχησε. Έτσι αντί να φερθεί φυσιολογικά όπως οι υπόλοιποι γονείς, με έστειλε στην ψυχίατρο μου πιστεύοντας ότι τα συμπτώματα επανήλθαν. Είμαι εδώ και πάλι, λοιπόν, στον χώρο που μου φέρνει άσχημες αναμνήσεις. Στον χώρο που μία ημέρα μου άλλαξε όλη την ζωή.
"Κυρία μου, η κόρη σας σημείωσε 9/9 συμπτώματα. Πάσχει από κατάθλιψη σε προχωρημένο στάδιο και χρειάζεται άμεσα ιατρική και φαρμακευτική υποστήριξη." Τα λόγια της παίζουν ξανά και ξανά στο κεφάλι μου. Η ηρεμία στο πρόσωπο της, η ταραχή στο δικό μου. Κατάθλιψη σε προχωρημένο στάδιο η Olivia Savanoh. Αν μου το έλεγε κάποιος ότι θα κατέληγα εδώ πριν τρία χρόνια ίσως και να γέλαγα στα μούτρα του. Κι όλα αυτά συνέβησαν επειδή η Lexi με άφησε πίσω της. Πόσο λυπηρή είναι η κατάσταση μου. Η Olivia που στους άλλους φαινόταν τόσο δυνατή στην πραγματικότητα ήταν ένα μικρό, πληγωμένο κορίτσι. Ένα κορίτσι που έπαιζε πολύ καλό θέατρο στους άλλους και ιδιαίτερα στον εαυτό της.
Ξυπνάω από τον ήχο της φωνής της ψυχολόγου μου και όταν σηκώνω τα μάτια μου στην είσοδο την βλέπω εκεί να καλημερίζει την γραμματέα της δίχως να έχει καταλάβει την παρουσία μου στον χώρο.
"Καλημέρα Adelyn, άργησες." Της λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου. Με κοιτάει κάπως περίεργα και ύστερα στρέφει το κεφάλι της ερωτηματικά στην κοπέλα. Απ' ότι φαίνεται δεν έχει ενημερωθεί από την ίδια.
"Η δεσποινίς Savanoh τηλεφώνησε κάπως απρόοπτα και είπε πως χρειάζεται να σας δει." Απαντάει εκείνη και η Adelyn γνέφει στα λόγια της.
"Νόμιζα Olivia, πως αύριο ήταν η επίσκεψη." Βλέπω να ξαφνιάζεται. Λογικό, βέβαια, δεν με έχει συνηθίσει έτσι.
"Το ξέρω μα... έχω κάποια προβλήματα." Εξομολογούμαι χωρίς να πω τίποτε άλλο. Μόνο προβλήματα δεν τα λες, προσθέτω από μέσα μου.
"Για να είσαι εδώ σημαίνει πως είναι κάτι σημαντικό. Πέρνα σε πέντε λεπτά μέσα στο γραφείο μου, χρειάζομαι λίγο χρόνο για να βρω τον φάκελο σου." Γνέφω στα λόγια της κι όταν την βλέπω να εξαφανίζεται στο γραφείο της, το κινητό μου χτυπάει.
Το μήνυμα ανήκει στον Stefan. Τον καλημερίζω και για πολύ λίγο ανταλλάσσουμε μηνύματα για την σημερινή συνάντηση μας. Στο τελευταίο μήνυμα του με ενημερώνει πως θα βγούμε έξω. Εκτός του ότι δεν ξέρω που θα πάμε, συνειδητοποιώ πως δεν έχω άλλα ρούχα μαζί μου εκτός από τις φόρμες που φοράω αυτή την στιγμή και την στολή για το μπάσκετ. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να επιστρέψω πίσω στο σπίτι, να χάσω και την δεύτερη περίοδο στο σχολείο και να μαζέψω κάμποσες ακόμη απουσίες.
Ξεφυσάω μα δεν είναι ώρα να ανησυχώ και γι' αυτό. Αρκετά προβλήματα με περιτριγυρίζουν από την στιγμή που ξύπνησα σήμερα. Μαζεύω τα πράγματα μου και στέκομαι μπροστά από την πόρτα. Χτυπάω δύο φορές ρυθμικά και μόλις παίρνω την έγκριση, ανοίγω . Η Αdelyn όπως πάντα είναι σκυμμένη στο γραφείο της το οποίο είναι γεμάτο χαρτιά και βιβλία. Μόνο όταν κάθομαι στρέφει τα μάτια της σε εμένα και αφήνει το βλέμμα της να περιπλανηθεί πάνω μου, κυρίως στο πρόσωπο μου.
"Olivia, τι συμβαίνει; Γιατί αυτή η ξαφνική συνάντηση;" Ρωτάει ελέγχοντας με.
"Τον τελευταίο καιρό νιώθω περίεργα, πολύ περίεργα. Adelyn το συναίσθημα εκείνο επιστρέφει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Κι εγώ δεν μπορώ να το σταματήσω. Νομίζω πως πλέον, μετά από τόση προσπάθεια δεν έχω την δύναμη να του αντισταθώ. Κατρακυλάω Adelyn και χάνομαι." Της εξηγώ γρήγορα χωρίς περιστροφές.
"Είναι λογικό όλο αυτό που αισθάνεσαι, είσαι ακόμα στην θεραπεία, δεν έχει τελειώσει τίποτα. Σου έχω εξηγήσει πως η κλινική κατάθλιψη δεν έχει καμία σχέση με τις υπόλοιπες. Όλοι περνάμε από μία τέτοια κατάσταση στην διάρκεια της ζωής μας άλλοι σε μικρό στάδιο, άλλοι σε μεγαλύτερο. Αν ήταν κάποιος άλλος στην θέση σου, μπορεί να περνούσε πολύ πιο γρήγορα αυτή τη κατάσταση γιατί δεν θα άφηνε να τον καταβάλλει η θλίψη. Και για μένα το μόνο λάθος σου είναι ότι ακόμα κι αν είσαι δυνατή να το ξεπεράσεις, στην πραγματικότητα δεν το κάνεις επειδή δεν πιστεύεις πως μπορείς και νομίζεις πως όλος αυτός ο πόνος σου αξίζει. Πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι έτσι και πρέπει να βρεις τι πραγματικά σε κρατάει πίσω. Κι αυτό ούτε θα γίνει αποφεύγοντας το πρόβλημα, ούτε ξεχνώντας να πάρεις την αγωγή σου." Με ενημερώνει κι εγώ ίσως για πρώτη φορά την ακούω προσεχτικά.
"Μα δεν μπορώ να τα παίρνω αυτά τα χάπια. Δεν με αφήνουν να ζήσω και δεν μου λύνουν το πρόβλημα μου." Απαντάω. Πόσο μισώ να εξαρτιέμαι από φαρμακευτικές αγωγές για να είμαι χαρούμενη, στην τελική πότε δεν τα καταφέρνω.
"Το πρόβλημα δεν λύνεται έτσι απλά, Olivia, δεν θα το λύσουν ούτε οι εξετάσεις, ούτε οι αγωγές, ούτε εγώ. Θα λυθεί μόλις σταματήσεις να εστιάζεις στα μικρά, στα ασήμαντα. Μόλις καταλάβεις ότι αξίζει να κάνεις μία προσπάθεια για να ζήσεις όπως και η ίδια λες. Η αγωγή αυτή σε βοηθάει πρακτικά, ιδιαίτερα μειώνει την αϋπνία, σταματάει την απώλεια βάρους και άλλα τα οποία έχω αναλύσει ξανά. Δεν τρως, δεν κοιμάσαι, δεν βοηθάς εσύ τον εαυτό σου. Πως μπορώ εγώ να σε βοηθήσω αν δεν θες εσύ η ίδια;"
"Το θέλω πραγματικά. Θέλω να σταματήσω να είμαι εγώ η αδύναμη, η εύθραυστη. Κουράστηκα να είμαι όλα αυτά λόγω εκείνης Adelyn." Της εξηγώ. Πρέπει να το αποδεχτώ επιτέλους και να συνεχίσω, το χρωστάω στον εαυτό μου άλλωστε.
"Εγώ το μόνο που ζητάω από εσένα είναι να παίρνεις την αγωγή, να μην ξεχνάς να τρως και να κοιμάσαι. Στις συνεδρίες να αρχίσεις να μιλάς λίγο περισσότερο και να μην σε παίρνει από κάτω. Σε ξέρω πλέον μικρή. Θα το ξεπεράσεις όλο αυτό στο λέω εγώ. Σου πήρε καιρό μέχρι να το καταλάβεις αλλά θα το κάνεις." Γνέφω στα λόγια της και αφήνω ένα μικρό χαμόγελο να στολίσει το πρόσωπο μου.
"Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που σε βλέπω να χαμογελάς και ανησυχώ." Συνεχίζει χαμογελώντας μου πίσω.
Ύστερα το κουδουνάκι χτυπάει που σημαίνει πως δεν έχουμε άλλο χρόνο στην διάθεση μας. Κατσουφιάζω για λίγο γιατί ήταν μία καλή και ελπιδοφόρα συνάντηση μα δεν λέω κάτι. Σημειώνει στον φάκελο με το γκρι χρώμα που ως τίτλο έχει το όνομα μου και μετά κοιτάει εμένα που έχω ήδη σηκωθεί από την θέση μου.
"Θα ενημερώσω την μητέρα σου για τις εξελίξεις που έχουμε και για το επόμενο ραντεβού. Εντάξει;"
Γνέφω και την αποχαιρετώ. Όμως μόλις φτάνω στην πόρτα ακούω το όνομα μου. Στρέφω το κεφάλι μου και περιμένω να ακούσω τι θα μου πει.
"Δώσε συγχαρητήρια στον νεαρό. Η εμφάνιση του στην ζωή σου, σε άλλαξε προς το καλό απ' ότι φαίνεται." Μου λέει κλείνοντας μου το μάτι.
"Θα του τα δώσω Adelyn να είσαι σίγουρη."
Κλείνω την πόρτα πίσω μου και με γρήγορο βήμα κατευθύνομαι προς την έξοδο του κτιρίου. Η γραμματέας με χαιρετάει και κάνω το ίδιο. Κατεβαίνω τα σκαλιά, το ασανσέρ δεν το συμπάθησα ποτέ, και όταν βρίσκομαι έξω κοιτάω την ώρα. Υπολογίζω τον χρόνο που μου απομένει κι αν είμαι τυχερή ίσως να μην χάσω την δεύτερη περίοδο.
Ανεβαίνω πάνω στο ποδήλατο και ξεκινάω την διαδρομή μου για πίσω στο σπίτι. Κάποιες φορές κοιτάω γύρω μου, άλλες τον ουρανό που δείχνει συννεφιασμένος, μουντός. Ο χειμώνας όλο και πιο πολύ κάνει την εμφάνιση του και το κρύο που έχει με κάνει να το αντιλαμβάνομαι.
6 ώρες πριν την συνάντηση
Η τραπεζαρία του σχολείου, σήμερα, για κάποιο παράξενο λόγο είναι σχεδόν άδεια. Όταν μπαίνω βιαστικά μέσα, σαστίζω γιατί τα τραπέζια δεν είναι γεμάτα μαθητές όπως κάθε μέρα. Μόνο δύο, τρείς παρέες κάθονται ήσυχα απολαμβάνοντας το φαγητό τους. Η ομάδα ποδοσφαίρου λείπει, το καταλαβαίνεις από τα ουρλιαχτά που δεν ακούγονται, όπως και οι μαζορέτες και η ομάδα επιστημών. Λες και όλοι είχαν εξαφανιστεί.
Για λίγο ανακουφίζομαι μα μετά σκέφτομαι πόσο παράξενο είναι. Δεν κάνω τον κόπο να ρωτήσω κάποιο παιδί αφού παρατηρώ πως η Scarlett, κάθεται στο τραπέζι μας μόνη της χαμένη στον βούρκο των σκέψεων της. Πηγαίνω γρήγορα προς το μέρος της δίχως να πάρω κάτι να φάω η να πιώ. Φαίνεται σκεπτική και δεν με έχει καταλάβει προτού την σκουντήσω στο μπράτσο.
"Καλημέρα δεσποινίς χαμένη στον κόσμο μου." Κάνω ένα αποτυχημένο αστείο αφού δεν γελάει και παραμένει ανέκφραστή.
"Επειδή αρχίζω και ανησυχώ, ποια είσαι και τι έκανες στην χαζή κοκκινομάλλα κολλητή μου;" Συνεχίζω και τα μάτια της λάμπουν.
"Είμαι εγώ χαζή;" Η Scarlett ρωτάει εστιάζοντας την προσοχή της σε εμένα επιτέλους.
"Το χαζή σε ένοιαξε εσένα τώρα; Κάτι έχεις εσύ, μπορώ να σε καταλάβω από χιλιόμετρα μακριά."
"Όλη η παρέα έφυγε και με άφησε μόνη μου. Το καταλαβαίνεις; Εγώ τους είπα να περιμένουν πέντε λεπτά μέχρι να εμφανιστείς κι αυτοί εξαφανίστηκαν στον δευτερόλεπτο. Μαζί και ο Simon." Παραπονιέται κι εγώ μπερδεύομαι ακόμα πιο πολύ.
"Τον λυπάμαι για όσα θα ακούσει μετά, αλλά περίμενε που πήγαν; Γιατί όλοι λείπουν σήμερα;" Η απορία στο πρόσωπο της Scarlett είναι εμφανής.
"Olivia που ζεις; Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων." Μου ανακοινώνει και εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω.
"Στο αμφιθέατρο εξελίσσεται η ενημέρωση και έχουν έρθει διάφοροι ειδικοί για να μιλήσουν στους μαθητές. Δηλαδή σε εμάς. Τις αφίσες μόλις έμπαινες το πρωί δεν τις είδες;" Δείχνει ξαφνιασμένη.
"Να σου πω την αλήθεια δεν τις πρόσεξα. Έτρεχα να προλάβω την ώρα της ιστορίας αλλιώς η ξινή θα με σημείωνε στο ποινολόγιο, που να βρω χρόνο να παρατηρήσω τις αφίσες όπως λες."
"Α ναι σωστά, έλειπες από το σχολείο την πρώτη περίοδο. Αλήθεια που ήσουν; Πάλι αποκοιμήθηκες;" Περιμένει την απάντηση μου.
"Όχι δεν αποκοιμήθηκα. Είχα πάει στην Adelyn, έπρεπε να την δώ. Άσε με εμένα όμως, κάτι σε απασχολεί εσένα. Και σίγουρα δεν είναι το ότι τα παιδιά σε άφησαν να περιμένεις μόνη." Προσπαθώ να μάθω τι την κάνει τόσο σκεπτική ξαφνικά, τόσο μελαγχολική.
"Τι άλλο θα μπορούσε να με απασχολεί εκτός από το γνωστό θέμα ονομαζόμενο Lexi; Ξεχνάς πως την Παρασκευή είναι η μάζωξη στο πατρικό της για την μνήμη της; Και δεν θέλω καθόλου να πάω." Μου εκμυστηρεύεται και συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Δεν θέλω ούτε εγώ να παρευρεθώ θα είναι μακρινοί συγγενείς, η γιαγιά της, ο αδερφός της. Νιώθω περίεργα μετά την συνάντηση μου με τον Avery τις προάλλες.
"Ούτε εγώ έχω όρεξη να βρεθώ ανάμεσα τους. Όμως έχω να σου πω κάτι πάνω σε αυτό το θέμα." Προσθέτω και δίχως να περιμένω συνεχίζω.
" Την Κυριακή μαζί με τον Stef, περάσαμε από το εστιατόριο της γιαγιάς της Lexi. Είδα τον Avery, ο οποίος ξαφνιάστηκε πολύ όταν με είδε μα δεν είναι μόνο αυτό."
"Τον είδες; Μα πως και πήγες ; Εσύ μετά τον θάνατο της δεν ήθελες ούτε απέξω να περνάς." Λέει παραξενευμένη όμως σωπαίνει.
"Ναι τον είδα, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Η γιαγιά Joe, βέβαια, δεν ήταν εκεί μου είπε πως κάνει ταξίδια. Το θέμα μας δεν είναι αυτό. Ο Avery μου είπε πως τον παρακολουθούν εδώ και δύο μήνες. Και μάντεψε ποιος. Το αγόρι με το κράνος." Της εξιστορώ τα γεγονότα της Κυριακής και σωπαίνω.
Κοιτάζω ευθεία έξω από το παράθυρο εκεί που είχε σταθμεύσει το αγόρι με την γνωστή μαύρη μηχανή. Εκείνο το συναίσθημα που είχα από την αρχή της ημέρας, επέστρεψε. Από εκείνη την μέρα, όλα δείχνουν πως η υπόθεση της Lexi δεν έχει κλείσει. Το κράνος με το σημείωμα στο εξοχικό μου, τα λόγια του Avery, η μηχανή.
"Στην πραγματικότητα, αυτή η υπόθεση δεν είχε κλείσει ποτέ. Όλα αυτά τα περιστατικά δεν είναι απλά τυχαία. Στο ξανά είπα κάμποσο καιρό πριν, κάποιος ψάχνει. Κι αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ακόμα και δίπλα μας." H Scarlett κοιτάει κι αυτή τώρα το σημείο εκείνο και η ματιά της μένει εκεί.
Ξεφυσάω και σηκώνομαι από την καρέκλα. Η ώρα έχει περάσει και έπρεπε ήδη να βρισκόμαστε στο αμφιθέατρο με τους υπόλοιπους μαθητές.
"Αυτό που εγώ πιστεύω ξέρεις τι είναι; Πως ακόμα κι αν έχει "φύγει" μπορεί και ελέγχει τις ζωές μας. Πάντα αυτό έκανε και άθελα της δεν θα σταματήσει ποτέ." Τελειώνω την πρόταση μου και περπατάω μακριά από την Scarlett, έξω από την τραπεζαρία.
4 ώρες πριν την συνάντηση
Το κουδούνι ήχησε για το τέλος της σχολικής ημέρας κι εγώ όντας ανακουφισμένη μάζεψα γρήγορα τα πράγματα μου. Βγήκα από τους πρώτους από την τάξη, τρέχοντας προς το ντουλαπάκι μου.
Ξεκλειδώνοντας το, πρόσεξα πως δίπλα μου στεκόταν ο Jason ανοίγοντας το δικό του. Τον χαιρέτησα την στιγμή που άφησα τα βιβλία της τελευταία περιόδου.
"Μας μιλάει η Olivia; Κάποιο θαύμα έγινε; " Λέει χαμογελώντας και κάνω το ίδιο.
" Έλα τώρα Jason, δεν είμαι τόσο κακιά." Ανταπαντάω στο αστείο του.
"Εγώ πιστεύω πως δεν είσαι καθόλου. Τα λέμε." Κλείνει το δικό του ντουλαπάκι και φεύγει δίχως να σταματάει να χαμογελάει. Γιατί είναι τόσο παράξενοι όλοι σήμερα;
Αρπάζω την τσάντα μου και βγαίνω από το μεγάλο κτίριο κατευθυνόμενη προς το κλειστό γήπεδο του σχολείου. Χωρίς να χάσω λεπτό κλείνομαι στα αποδυτήρια για να αλλάξω στα ρούχα της ομάδας και μόλις είμαι έτοιμη βγαίνω για να ξεκινήσω το ζέσταμα.
Χαιρετάω κάποιες κοπέλες της ομάδας και αρχίζω να τρέχω μαζί τους. Η αρχηγός δεν έχει εμφανιστεί ακόμα και στην πραγματικότητα δεν με ενοχλεί και πολύ. Αν μπορούσα θα την είχα εξαφανίσει από την ομάδα πολύ καιρό πριν. Όμως δεν περνάει πολύ ώρα και ακούω την φωνή της Ramona.
"Πιο γρήγορα κορίτσια, σήμερα σέρνεστε." Ουρλιάζει για να την ακούσουμε και κάποιες μουρμουράνε θυμωμένες. Ευτυχώς δεν είμαι η μόνη που την αντιπαθώ.
"Μπα, μπα τι βλέπω εδώ. Η Savanoh μας έκανε την τιμή και ήρθε στην προπόνηση;" Ειρωνεύεται και γελάει μόνη της.
"Moore αυτά τα αστεία δεν περνούν σε εμένα. Κλείσε το στόμα σου. Θα είναι καλύτερο για όλες μας." Απαντάω στην ειρωνεία της και συνεχίζω να τρέχω.
Δεν της δίνω περαιτέρω σημασία μέχρι λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας όπου πρέπει να χωριστούμε σε ομάδες και να ορίσουμε αρχηγούς. Κατόπιν ξεκινάει ο αγώνας και για λίγο ξεχνάω όσα με προβληματίζουν.
Η Συνάντηση
Το αμάξι του Stefan καταφτάνει κι εγώ βάζω το κινητό μου πίσω στην τσέπη. Όταν σταματάει μπροστά μου, μπαίνω βιαστικά μέσα αφήνοντας τα πράγματα μου στα πίσω καθίσματα.
Πλησιάζει το σώμα του στο δικό με δυσκολία λόγω των καθισμάτων αφήνοντας στο λαιμό μου ένα φιλί. Ανατριχιάζω την στιγμή που τα χείλη του συγκρούονται με το δέρμα μου μα πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε, επιτίθεται στα χείλη μου. Απολαμβάνω τα χείλη του ακόμα κι αν δεν το περίμενα. Μετά από λίγο απομακρύνεται και βολεύεται πίσω στην θέση του.
"Μου έλειψες." Λέει μονάχα και σαστίζω γιατί είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικός μαζί μου σήμερα.
" Σήμερα όλοι συμπεριφέρονται τόσο παράξενα." Πετάω και ο Stefan παραξενεύεται.
"Ποιοι όλοι; Και τόσο περίεργο είναι να μου έχεις λείψει Oli;" Ρωτάει ενώ εκείνη την στιγμή ξεκινάει το αυτοκίνητο.
"Τίποτα, κάτι δικά μου λέω. Όχι δεν είναι καθόλου παράξενο, κι εμένα μου έλειψες." Απαντάω και τον βλέπω να χαμογελάει.
"Το ξέρω αυτό ήδη, βλέπεις μου το είπαν τα χείλη σου."
Γουρλώνω τα μάτια μου όταν ακούω τα λόγια του μα δεν του απαντώ . Ο Stefan δυναμώνει την μουσική στο ράδιο και ακουμπάει αργότερα το χέρι του στο πόδι μου όπως και την προηγούμενη φορά που βρισκόμασταν εδώ μέσα.
Ακουμπάω το πρόσωπο μου στο τζάμι και σιγομουρμουρίζω τους στίχους του τραγουδιού μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας που δεν μου έχει πει τίποτα γι' αυτόν.
Λίγη ώρα αργότερα σταθμεύει έξω από μια καφετέρια, η οποία απ' ότι κατάλαβα βρίσκεται κοντά στην σχολή του. Με την τσάντα μου στους ώμους βγαίνω από το αμάξι την στιγμή που βγαίνει κι αυτός. Τον κοιτάω ερωτηματικά μα συνεχίζει να μη μου λέει γιατί είμαστε εδώ.
Βάζει το χέρι του μέσα στο δικό μου και περπατάμε μέχρι την είσοδο της καφετέριας. Την στιγμή που μπαίνουμε μέσα, μία ολόκληρη παρέα γυρίζει και κοιτάει προς το μέρος μας.
"Βλέπεις εκεί στο βάθος, μία παρέα;" Με ρωτάει και γνέφω.
"Είναι τα παιδιά και εκείνη είναι η Victoria." Μου ανακοινώνει κι εγώ για άλλη μια φορά γουρλώνω τα μάτια μου.
"Θα με γνωρίσεις στους φίλους σου, δηλαδή;"
"Ναι κάπως έτσι, αν δεν θες μπορούμε να φύγουμε όμως." Λέει γρήγορα.
"Όχι, όχι δεν έχω κανένα θέμα." Περπατάμε προς το μέρος τους μα πριν προλάβει να με συστήσει βλέπω ένα γνωστό πρόσωπο να κάθεται στο τραπέζι.
"Olivia;" Αναφωνεί ερχόμενη προς το μέρος μου.
"Verena, πόσο καιρό έχω να σε δω." Λέω κι εγώ με την σειρά μου.
" Αρκετό είναι η αλήθεια, τι κάνεις εδώ; Είσαι η κοπέλα του Stefan;" Με βομβαρδίζει με τις ερωτήσεις της δίχως να με αφήσει να απαντήσω.
" Είμαστε μόνο φίλοι, Verena, στο είπα και το πρωί. Εσείς από που γνωρίζεστε;" Ο Stefan αρνείται γρήγορα και εγώ κατσουφιάζω με αυτή του την απάντηση. Φίλοι, μόνο φίλοι.
" Ναι η Olivia ερχότανστο γραφείο της θείας μου Adelyn . Πήγαινα εκεί επειδή ήταν ήσυχα και διάβαζα. Συναντιόμασταν εκεί, συνήθως." Η Verena λέει για εμένα.
"Πολύ ενδιαφέρον." Ο Stefan τονίζει και ενώνει την ματιά του με την δική μου.
"Τέλος πάντων, ας σου γνωρίσω τα παιδιά. Η κολλητή μου Victoria, o Luke, ο Dante και όπως ήδη ξέρεις η Verena." Συστήνει την παρέα του κι εγώ χαμογελάω ελπίζοντας να μη ξεχάσω τα ονόματα τους.
"Χάρηκα πολύ." Είναι το μόνο που λέω.
"Τι θα κάνετε όρθιοι θα μείνετε;" Η Victoria αναρωτιέται και εκείνη τη στιγμή ο Stefan αρπάζει μία καρέκλα για εμένα και μία για εκείνον. Καθόμαστε ανάμεσα στους υπόλοιπους οι οποίοι ρίχνουν ερευνητικά το βλέμμα τους πάνω μου κάνοντας με να νιώσω αρκετά άβολα.
"Νομίζω ότι είναι πολύ καλή για εσένα η κοπέλα, γι' αυτό κιόλας σε έχει για φίλο, έτσι δεν είναι Olivia ;" Ο Luke, το αδύνατο όμορφο αγόρι παίρνει τον λόγο και με κάνει να γελάσω.
" Για πες μας Olivia." Συνεχίζει ο Dante, ο σκουρόχρωμος, γοητευτικός της παρέας. O Stefan με κοιτάει έντονα τώρα περιμένοντας την απάντηση μου.
" Αφήστε ήσυχη την κοπέλα, την φέρνετε σε δύσκολη θέση." Η Victoria πετάγεται και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που με γλίτωσε.
Ο Stefan φωνάζει μία ξανθιά μικρόσωμη σερβιτόρα και ύστερα παραγγέλνει ένα φυσικό χυμό για εμένα και έναν καφέ για εκείνον. Πιάνω το πακέτο με τα τσιγάρα μέσα από την τσάντα μου και το αφήνω μπροστά μου, πάνω στο τραπέζι. Τα μάτια της Victoria πέφτουν εκεί, όπως και του Stefan το ίδιο.
"Καπνίζεις;" Η κοπέλα αναρωτιέται και εγώ γνέφω ενώ τοποθετώ ένα τσιγάρο στο στόμα μου.
"Ελπίζω να μην το κάνεις καιρό."
" Έχω περίπου δύο χρόνια." Της απαντάω και αφήνω τον καπνό να περιπλανηθεί.
"Γιατί το άρχισες; " Πόσες φορές έχω ακούσει την ίδια ερώτηση.
" Λίγο μετά απ' ότι πέθανε η κολλητή μου." Απαντάω για πρώτη φορά με ειλικρίνεια.
Η Victoria καρφώνει τα μάτια της πάνω στον Stefan, ενώ οι υπόλοιποι με κοιτάνε με συμπόνια και για πρώτη φορά δεν με ενοχλεί.
"Λυπάμαι πολύ." Λέει η κολλητή του, ο Luke και το γεροδεμένο αγόρι που ήδη έχω ξεχάσει το όνομα του. Η Verena δεν είπε τίποτα, γιατί γνωρίζει όπως και ο Stef.
"Όχι μην λυπάστε, το έκανα για αρκετό καιρό εγώ."
Τα παιδιά δεν ρωτάνε για περισσότερες λεπτομέρειες χωρίς να θέλουν να με κάνουν να νιώσω άβολα κι αυτό το εκτιμώ. Εκτός από την Verena που την ξέρω ήδη, οι υπόλοιποι μου φαίνονται πολύ καλοί.
Ο Luke παίζει τον ρόλο του πειραχτήρι με επιτυχία αφού ο Stefan μερικές φορές ενοχλείται ενώ το άλλο αγόρι είναι πολύ γλυκό λέγοντας συνεχώς αστεία. Η Victoria από την άλλη θα την έλεγα περίπλοκη. Τα μακριά μαλλιά της, καστανά ενώ τα μάτια της ένα απέραντο μαύρο που σε μαγνητίζει. Όσο για την στάση της, εκπνέει αυτοπεποίθηση και χαλαρότητα. Ευγενική, γλυκιά αλλά και περίεργη.
" Olivia, που ταξιδεύεις;" Ο Stefan με σκουντάει και τον κοιτάω ενοχλημένη τρίβοντας το μπράτσο μου.
"Αυτό πόνεσε." Ανέφερα όταν ο Luke γέλασε.
"Ο φίλος μας, Olivia, είναι βίαιος. Κανείς δεν ξέρει για το τι είναι ικανός να κάνει. Έτσι Stef;" Είπε ειρωνικά κι αυτό με μπέρδεψε ιδιαίτερα. Έχει συμβεί κάτι μεταξύ τους; Τα παιδιά δεν είπαν κάτι, ούτε καν ο Stefan, μόνο ξερόβηξε δίχως να δώσει κάποια απάντηση.
"Πηγαίνεις λύκειο, έτσι;" Η Victoria αλλάζει συζήτηση ελαφραίνοντας κάπως το κλίμα.
"Ναι, φέτος τελειώνω."
"Και πως γνωρίστηκες με τον Stef;" O Luke ρωτάει ενδιαφερόμενος για την απάντηση μου. Μου θυμίζει πολύ τον χαρακτήρα της Lexi. Αλαζόνας, τρομερό πειραχτήρι και γεμάτος αυτοπεποίθηση. Είναι σαν να την έχω μπροστά μου με διαφορετική μορφή.
"Σε ένα πάρτι, περνούσα χάλια το ίδιο και εκείνος και κάπως έτσι άρχισαν όλα." Προσπάθησα να αστειευτώ για ακόμη μία φορά αλλά δεν τα κατάφερα.
"Θα ήθελα να ακούσω αυτή την ιστορία." Η Verena είπε και ο Stefan ξεκίνησε την εξιστόρηση της γνωριμίας μας.
Ώρες αργότερα το αμάξι του Stefan σταμάτησε μπροστά από το σπίτι μου, χωρίς να λέμε τίποτα.
"Πέρασες ωραία;" Πήρε πρώτα εκείνος τον λόγο.
"Ναι πέρασα καλά, όλοι ήταν συμπαθητικοί. Ειδικά ο Luke." Τονίζω θέλοντας να τον πειράξω. Χωρίς να προσθέσω τίποτα, μαζεύω τα πράγματα μου και βγαίνω γρήγορα από το αμάξι θέλοντας να τον αποφύγω. Βαδίζω για λίγο μακριά αλλά ύστερα ακούω την δική του πόρτα να ανοίγει.
" Έτσι θα φύγεις;" Γυρνάω και τον κοιτάζω.
"Ναι Stefan, όταν είμαι κοντά σου χάνω τον έλεγχο." Του εξομολογούμαι.
"Κι αυτό σε φοβίζει έτσι δεν είναι;"
"Καληνύχτα Stefan." Είναι το μόνο που λέω και εξαφανίζομαι πριν μου απαντήσει.
He looked at me like I was the stars when all I'd ever felt was the dark nothingness between them.
Vas A.