ΡΕΙΒΕΝ
Θυμόμουν
αμυδρά τα όσα συνέβησαν αργότερα, μετά από το δείπνο της Μοργκάνα. Με πήγε στον
αδερφό μου, όπως της ζήτησα, αλλά ευχόμουν να μην το είχε κάνει. Να μη μου
δείξει το διαμελισμένο του κορμί.
Το
δωμάτιό του ήταν πολύ μικρότερο από το δικό μου, χωρίς παράθυρα και η μόνη του
διακόσμηση ήταν το άβολο αχυρένιο στρώμα, το κοντό κομοδίνο δίπλα του με την πήλινη
κανάτα και τα δύο ποτήρια και μια καρέκλα ακουμπισμένη στον τοίχο.
Η
καρδιά μου σφίχτηκε μόλις αντίκρισα το άψυχο κορμί του, όμως την παρηγόρησα με
την σκέψη, ότι θα μπορούσαν να τον είχαν πετάξει σε κανένα μπουντρούμι
αφήνοντάς τον εκεί μέσα, να σαπίσει ή να τον φάνε τα ποντίκια. Τουλάχιστον εδώ
ήταν καθαρά και ένας υπηρέτης τον φρόντιζε.
Έξω
από την πόρτα του ήταν τοποθετημένοι δυο πάνοπλοι φρουροί, ενώ στον διάδρομο
κυκλοφορούσαν αρκετοί στρατιώτες. Μου φάνηκε περίεργο, που φρουρούσαν κάποιον
που δεν είχε καν πόδια για να τρέξει. Τι να του συνέβη; Όταν μας επιτέθηκαν
στην Κράλοτ έγινε αυτό; Ο Ντάριον άλλαξε τη στάση του απέναντί μου και
προσπάθησε να με σκοτώσει. Αυτός που με έσωσε του το έκανε; Η Μοργκάνα είπε ότι
του το έκαναν οι Φύλακες, όμως ποιος απ’ όλους και γιατί; Ναι, ο Ντάριον ήταν
Αβυσσαίος και τελευταία η συμπεριφορά του δεν ήταν η καλύτερη απέναντί μου,
αλλά… ότι και αν αποφάσισε, να κάνει μαζί μου, ήταν ο αδερφός μου. Ποτέ δε θα
μπορούσα να τον δω να πεθαίνει ή πόσο μάλλον να θέλω τον θάνατό του. Ήλπιζα όλα
αυτά, να ήταν ψέματα της Μοργκάνα. Θα με βόλευε πολύ περισσότερο αυτή η
αλήθεια.
Ανοίγω
τα μάτια μου δειλά και περιεργάζομαι το μισοσκόταδο γύρω μου. Οι κουρτίνες
είναι τραβηγμένες στο πλάι, όμως ο ουρανός είναι πάντα βαμμένος με το γνωστό σκούρο
κόκκινο χρώμα. Έχω παντελώς χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ποια μέρα είναι; Ποια
ώρα; Όσα συμβαίνουν, ίσως διαρκούν μερικά λεπτά, μπορεί και ώρες, μέρες, μήνες!
Από
την άλλη νιώθω τόσο απελπισμένη και αβοήθητη. Σκέφτομαι τα λόγια της Μοργκάνα,
όλες εκείνες τις αποκαλύψεις που δυσκολεύομαι να πιστέψω καταβεβλημένη από
απογοήτευση, καθώς όλα μέσα μου ανατρέπονται δυσάρεστα. Ποιος έχει δίκιο και
ποιος άδικο; Η λαίδη Σαφίρα είχε παρουσιάσει μια σκοτεινή πλευρά της Μοργκάνα,
αλλά τώρα που τη γνώρισα από κοντά… Παραμένει βέβαια ψυχρή και σκοτεινή,
αποπνέει δύναμη και φόβο -όμως όλοι αυτό δεν κάνουν; Κι εγώ δεν ανήκω σε
αυτούς, ώστε να μπορώ, να βρω την άκρη του νήματος, την αλήθεια. Ίσως η λαίδη
Σαφίρα να ήταν πραγματικά κακιά, αλλά και πάλι... αυτό το συμπέρασμα έχει πολλά
κενά.
Ηλιάνα Κλεφτάκη