Πόσο απολαυστικά είναι αυτά τα καλοκαιρινά μεσημέρια! Να ξαπλώνω όπως σήμερα, χωρίς τον βραχνά του σχολείου και ν’ απολαμβάνω στο ραδιόφωνο την αγαπημένη μου μουσική! Ο μπαμπάς και η μαμά είναι σε κάποια υποχρέωση. Ευτυχώς, εγώ έχω ακόμα πολύ χρόνο για κάτι τέτοια. Άλλωστε είμαι ακόμα μόνο 92 ετ...ών; Μα τι λέω; 18 ετών είμαι! Πώς μου ήρθε αυτό; Βαράει η ζέστη σήμερα...
«...μια μέρα θα καταλάβεις, τι ήμουν εγώ ...» Ωραία τραγούδια! Τι κρίμα που δε θα υπάρξει ξανά άλλη τέτοια χρυσή δεκαετία τραγουδιών ως το 2040... Τι; Έγινα και προφήτης τώρα; Μα είναι μόλις 1968! Πώς μου έρχονται τέτοια τρελά νούμερα σήμερα; Για μια στιγμή, μου φάνηκε πως πέρασαν από μπροστά μου 70 χρόνια! Σαν να τα ‘χα ζήσει! Μα τέτοια νοσταλγία! Ίσως φταίνε τα τραγούδια...
…Αμάν αυτή η μύγα! Με νευρίασε! Και δεν έχω κοντά μου τη σκοτώστρα! Πονάνε οι ρευματισμοί μου και δεν μπορώ να σηκωθώ... Ρευματισμοί; Τι σκέφτομαι πάλι; Μπα! Μάλλον θα πρέπει να ρίξω λίγο νερό στο κεφάλι μου. Θα βάλω λίγο πιο σιγά το ραδιόφωνο. Ίσως φταίει αυτό. Σκέψου να είχε ανακαλυφθεί και η «εικονική πραγματικότητα» τι ζαλούρα θα πάθαινα... Για στάσου! Πώς γνωρίζω την «εικονική πραγματικότητα»; Αφού δεν ανακαλύφθηκε ακόμα! Κανείς δε μου μίλησε γι’ αυτήν! Κι όμως, γνωρίζω τι είναι. Σαν να ζω σε παραίσθηση! Λες κι αυτό το μεσημέρι το έχω ζήσει δύο φορές! Όλα γύρω μου, κάτι μου θυμίζουν... Βρίσκομαι σε συναισθηματική φόρτιση! Κάτι έχω πάθει σήμερα!
...Έτσι! δροσερό που είναι το νεράκι! Πρέπει να φταίει η ζέστη! Θα βγάλω και το φανελάκι. Ο ήλιος που μπαίνει από το παράθυρο είναι ακόμα ακίνδυνος. Το όζον θα καταστραφεί σε μερικές δεκαετίες και... Το όζον; Τέλος πάντων! Πιστεύω τώρα που έβρεξα το κεφάλι, οι παραισθήσεις να σταματήσουν.
«...Μη φεύγεις μακριά, λα λα...» 70 χρόνια είχα να θυμηθώ αυτό το τραγούδι...
Βοήθεια! Τρελαίνομαι! Δεν είναι δυνατόν! Λες και χωρίζεται ώρες - ώρες η προσωπικότητά μου στα δύο! Από τη μία εγώ και από την άλλη... Εγώ! Πάλι εγώ! Δεν είμαι άλλος! Μόνο «λίγο» γερασμένος...
«...μια μέρα θα καταλάβεις, τι ήμουν εγώ ...» Ωραία τραγούδια! Τι κρίμα που δε θα υπάρξει ξανά άλλη τέτοια χρυσή δεκαετία τραγουδιών ως το 2040... Τι; Έγινα και προφήτης τώρα; Μα είναι μόλις 1968! Πώς μου έρχονται τέτοια τρελά νούμερα σήμερα; Για μια στιγμή, μου φάνηκε πως πέρασαν από μπροστά μου 70 χρόνια! Σαν να τα ‘χα ζήσει! Μα τέτοια νοσταλγία! Ίσως φταίνε τα τραγούδια...
…Αμάν αυτή η μύγα! Με νευρίασε! Και δεν έχω κοντά μου τη σκοτώστρα! Πονάνε οι ρευματισμοί μου και δεν μπορώ να σηκωθώ... Ρευματισμοί; Τι σκέφτομαι πάλι; Μπα! Μάλλον θα πρέπει να ρίξω λίγο νερό στο κεφάλι μου. Θα βάλω λίγο πιο σιγά το ραδιόφωνο. Ίσως φταίει αυτό. Σκέψου να είχε ανακαλυφθεί και η «εικονική πραγματικότητα» τι ζαλούρα θα πάθαινα... Για στάσου! Πώς γνωρίζω την «εικονική πραγματικότητα»; Αφού δεν ανακαλύφθηκε ακόμα! Κανείς δε μου μίλησε γι’ αυτήν! Κι όμως, γνωρίζω τι είναι. Σαν να ζω σε παραίσθηση! Λες κι αυτό το μεσημέρι το έχω ζήσει δύο φορές! Όλα γύρω μου, κάτι μου θυμίζουν... Βρίσκομαι σε συναισθηματική φόρτιση! Κάτι έχω πάθει σήμερα!
...Έτσι! δροσερό που είναι το νεράκι! Πρέπει να φταίει η ζέστη! Θα βγάλω και το φανελάκι. Ο ήλιος που μπαίνει από το παράθυρο είναι ακόμα ακίνδυνος. Το όζον θα καταστραφεί σε μερικές δεκαετίες και... Το όζον; Τέλος πάντων! Πιστεύω τώρα που έβρεξα το κεφάλι, οι παραισθήσεις να σταματήσουν.
«...Μη φεύγεις μακριά, λα λα...» 70 χρόνια είχα να θυμηθώ αυτό το τραγούδι...
Βοήθεια! Τρελαίνομαι! Δεν είναι δυνατόν! Λες και χωρίζεται ώρες - ώρες η προσωπικότητά μου στα δύο! Από τη μία εγώ και από την άλλη... Εγώ! Πάλι εγώ! Δεν είμαι άλλος! Μόνο «λίγο» γερασμένος...
...2042!
Μα γιατί μου κόλλησε αυτή η ημερομηνία; Λες και ζω ταυτόχρονα εδώ, ...κι εδώ! Κάτι με τραβάει να αφεθώ για λίγο ...στο μέλλον! Μα φοβάμαι! Ίσως αυτό να σημαίνει ολοκληρωτική παράδοση στην τρέλα! Όχι! Δε θα αφεθώ! Θα μείνω σταθερός, όπως τότε, στη δεκαετία του 70, όταν πολεμούσαμε τους Τούρκους στην Κύπρο... Μα δεν ήρθε ακόμα αυτή η δεκαετία! Τι μνήμες είναι αυτές που με συνταράζουν; Ας κλείσω τελείως το ραδιόφωνο! Μη μου στερείς αυτή την απόλαυση! Άσε να θυμηθώ το ‘68!
Σαν κάποιος να με πρόσταξε έντονα! Το χέρι μου δεν τολμάει να κλείσει το τραγούδι. Ποιος είναι αυτός που επεμβαίνει στη σκέψη μου; Μα η απόλαυση είναι μόνο δική μου! Και όλες αυτές οι παράξενες μνήμες, είναι μόνο δικές μου! Είμαι ο Ανδρέας! Ναι, δεν είναι άλλος! Δικές μου είναι όλες οι σκέψεις! Εγώ είμαι που κάθομαι τώρα στην καρέκλα με βρεγμένο το κεφάλι! Πάλι εγώ είμαι που ακούω αυτά τα τραγούδια! Ας συμμαζέψω λίγο τη μνήμη μου, μήπως και συνέλθω!
Λοιπόν: Είμαι ο Ανδρέας Ευθυμίου. Γεννήθηκα στις 22 Δεκεμβρίου του 1950... (Ως εδώ καλά πάω). Μένω στο Παρίσι... Τι; Στο Φάληρο μένω! Ο παραλογισμός συνεχίζεται! Ναι, βέβαια, έμενα στο Φάληρο, ώσπου έπιασα δουλειά στο Τεχνολογικό Ίδρυμα τής Ένωσης, το 2003...
Λοιπόν, κατάλαβα! Μου μπήκε μια έμμονη ιδέα, πως ζω 70 χρόνια στο μέλλον, και πως έχω γεράσει. Τι τρέλα κι αυτή! Άραγε, το παθαίνουν κι άλλοι αυτό;
Μα όχι! Για πρώτη φορά λειτουργεί αυτή η συσκευή! Δεν έχει πάει ως τώρα άλλος στο παρελθόν του...
Τι σκέφτομαι! Είμαι λέει ένας επιστήμονας από το μέλλον και έχω μία συσκευή που επικοινωνώ με το παρελθόν! Άκου επιστήμονας! Εγώ δεν καταλαβαίνω ούτε τα μαθήματα του γυμνασίου! Αλλά μετά από τη σημερινή εμπειρία, αυτό θ’ αλλάξει! Θα...
Λοιπόν, αυτή η υπόθεση αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον! Λέω να τολμήσω να παραδοθώ σ’ αυτήν την τρέλα, αλλά για λίγο! Σιγά - σιγά, προσεκτικά! Θα παρασύρομαι στην παραίσθηση και θα επιστρέφω πάλι στην πραγματικότητα. Θα μένω εκεί όλο και περισσότερο, δοκιμάζοντας τις δυνάμεις τής λογικής μου. Να θυμάμαι όμως κάθε τόσο, πως είναι 2042! Όχι! 1968! Α! Ναι! Ας πω 2042. Είναι 2042! Ω! Βλέπω από το παράθυρο τού δωματίου μου, τον παλιό πύργο του Άιφελ! Ίσως να είναι η τελευταία φορά που τον βλέπω τόσο καθαρά!
Στοπ! Ως εδώ! Γιατί η τελευταία φορά; Ένιωσα έναν κίνδυνο. Φοβήθηκα πολύ! Γιατί άραγε; Ο θάνατος είναι πάντα φοβερός! Φαίνεται πεθαίνω σ’ αυτή την τρελή παραίσθηση. Κι όμως! Ήδη αγγίζω κάτι από την αιωνιότητα!
Τι παράξενη ευφορία είναι αυτή που με κατέλαβε! Σαν να έλυσα το μεγαλύτερο πρόβλημα τής ζωής! Της ίδιας τής ζωής μου! Να ζούσε τώρα η γυναίκα μου... Στοπ! Για να δούμε! Είμαι ερωτευμένος με την Ελπίδα! Στην παραίσθησή μου, ποια είναι η γυναίκα μου; Η Ελπίδα! Χα χα! Σχεδόν την είχα ξεχάσει! Την είδα πριν από 30 χρόνια στην Αθήνα! Ήταν μια πανάσχημη τετράπαχη εξηντάρα! Ενώ η Μαρία μου… Εδώ είμαστε!...ήταν μια καλοστεκούμενη γριούλα ως τον θάνατό της, τότε με την επιδημία του 2035...
Φτάνει! Αυτή τη φορά, έμεινα περισσότερο στην παραίσθηση! Είναι 1968! Ωραία! Το θυμάμαι! Ίσως τελικά να μην είναι τόσο επικίνδυνο όσο νόμιζα! Αρχίζω να το ελέγχω, όπως ελέγχω τον Κυβερνοκόσμο στο κομπιούτερ μου! Δεν έχω κομπιούτερ, κι όμως, πριν μια στιγμή, θα ορκιζόμουν πως το παίζω στα δάχτυλα! Λέω να κάνω ένα «πλέι μπακ» στην υποτιθέμενη ζωή μου.
...............Τίποτα! Δεν ελέγχω τον παραλογισμό μου! Εφ’ όσον δεν έχει γίνει εκπομπή από τη συσκευή, φυσικό είναι να μην υπάρχουν τα δεδομένα... Α! Δεδομένα είναι όλα αυτά; Και ποιος ελέγχει τι θα ανακαλώ στη μνήμη μου; Φυσικά εγώ! Ποιος «εγώ» όμως; Του 1968 ή του 2042; Σίγουρα όχι του 1968!
Είναι εκπληκτικό! Έχω πιάσει συζήτηση με τον παραλογισμό μου και ενώ παραλογίζομαι, χρησιμοποιώ λογικούς συνειρμούς! Κι αν δεν παραλογίζομαι;
Δεν είναι δυνατόν να παραλογίζομαι! Πώς ήξερα πριν για εκείνη την -πώς την είπα;- «εικονική πραγματικότητα»; Δεν μπορεί μια τέτοια σκέψη να είναι σκέψη παράφρονα! Εκτός κι αν δεν μπορώ πια να ξεχωρίσω τη λογική από τον παραλογισμό! Ούτε κι αυτό μπορώ να το αποκλείσω! Θυμάμαι, όταν ο γιος μου ήταν μικρός, δεν ξεχώριζε τη λογική από το παράλογο και ... Να ‘μαι και πατέρας τώρα! Κι όμως, θυμάμαι τον γιο μου τον Θανάση! Δεν είναι δυνατόν να είναι ανύπαρκτος! Τον έχω δει, έχω παίξει μαζί του, τον έχω δείρει, τον έχω αγαπήσει! Όπως και όλα μου τα εγγόνια! Και παππούς Ανδρέα; Καλά πάμε! Σαν να βλέπω από τώρα το Δαφνί! Ναι! Θυμάμαι τότε το ‘68, που νόμισα ότι τρελάθηκα! Πολλοί με είπανε τρελό από τότε! Κι όμως! Η συσκευή λειτούργησε! Η θεωρία μου ήταν σωστή...
Ένας τρελός εφευρέτης; Αυτό είμαι στην παραίσθησή μου; Ή ένας μεγάλος επιστήμονας του μέλλοντος; Δεν μπορώ να καταλάβω, πώς θα ήταν δυνατόν να γίνει αυτό! Να επικοινωνώ με τον εαυτό μου στο μέλλον! Αυτό είναι παράλογο! Άρα είναι σίγουρα παραίσθηση! Κι όμως! Ό,τι δεν καταλαβαίνω, δεν είναι κατ’ ανάγκην παράλογο! Δεν καταλάβαινα τη θεωρία τού Αϊνστάιν, αλλά αυτή λειτουργούσε! Και η ανακάλυψή μου, στηρίζεται και σ’ αυτήν την θεωρία εν μέρει. Οι υπερφωτεινές ταχύτητες! Εκεί ήταν το μυστικό! Εκπέμπω ταχυονικά κύματα στη σκέψη μου τού παρελθόντος και δέχομαι ραδιοκύματα στην τωρινή. Γνωρίζω το στίγμα, γνωρίζω τον τύπο των εγκεφαλικών πεδίων μου, μόνο η συσκευή έλειπε! Τώρα, μπορώ να ξαναζήσω τη ζωή μου...
Μμμμ! Φαίνεται αρκετά λογικό! Αν και δεν έχω ξανακούσει για όλα αυτά, τώρα που τα σκεπτόμουν, μου φάνηκαν σαν προβλήματα λυμένα! Να! Το βρήκα! Τώρα θα διαπιστώσω, αν τρελάθηκα ή όχι! Θ’ ανοίξω την εγκυκλοπαίδεια! Εκεί θα δω, αν αυτά που σκέφτηκα είναι πράγματι αυτά που είπε ο Αϊνστάιν! Αν όχι, τότε είμαι τρελός!
...Εδώ είμαστε! «Θεωρία της Σχετικότητας»... Ταχύτητα τού φωτός... Ταξίδι στον χρόνο... Παράδοξο των διδύμων... Ναι! Είναι αυτά που σκεπτόμουν πριν! Δεν είμαι τρελός! Αν και το να πηδάω από τη χαρά μου μόνος μου στο δωμάτιο, μάλλον σημάδι παραλογισμού είναι!)
Αν όμως ήμουν παράλογος, δε θα λειτουργούσε η συσκευή! Γι’ αυτό έπρεπε να είμαι τουλάχιστον στο τέλος της εφηβείας για να το τολμήσω! Η παιδική μου ηλικία, είναι για πάντα χαμένη στον παραλογισμό!
Ααχ! Ας ξαπλώσω πάλι! Αυτό το στρώμα δεν είναι τόσο αναπαυτικό! Τα στρώματα του 21ου αιώνα είναι καλύτερα! Τελείωσε και το πρόγραμμα του πειρατικού σταθμού! Δεν υπάρχουν ακόμα και οι Ολογραμματικές Οθόνες! Πόσο βαρετή φαίνεται τώρα η δεκαετία μου! Πρέπει να περιμένω 50 χρόνια για να δω τις αγαπημένες μου ολογραμματικές εκπομπές! Στοπ! Γιατί; Αυτή η σκέψη δεν ήταν του 1968! Αλλιώς δε θα γνώριζα τις ολογραμματικές εκπομπές! Αν όμως ήταν σκέψη τού 2042, τι με εμποδίζει να τις δω στο μέλλον; Παράλογο!
Ο θάνατος! Αυτός με εμποδίζει! Ναι, αυτό είναι! Είπαμε πως είμαι ένας ετοιμοθάνατος επιστήμονας, συνδεδεμένος σε μια συσκευή. Οι ενδείξεις δείχνουν, πως ο οργανισμός μου δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί! Τα βιολογικά και μηχανικά μου εμφυτεύματα δεν μπορούν πλέον να με κρατήσουν. Ίσως σε μία ώρα δε θα υπάρχω! Στοπ! Μα τότε, πώς θα δω τη ζωή μου ολόκληρη; Πόσα να θυμηθώ σε μία ώρα;
Η απάντηση βρίσκεται στο όνειρο! Ναι, εκεί βρίσκεται! Πόσο κρατάει ένα όνειρο; Λίγα μόνο δευτερόλεπτα! Κι αν κρατήσει τόσο πολύ! Κι όμως, μπορείς να ζήσεις χρόνια ολόκληρα μέσα σ’ ένα όνειρο! Έτσι θα ζω κι εγώ! Σ’ ένα όνειρο! Ωωωω! Κι ως πότε;
Οι δεκαετίες περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου! Ζω θλίψεις και χαρές τού παρελθόντος! Μία ολόκληρη ζωή, την ξαναζώ στιγμή - στιγμή! Μία ζωή υπέροχη, μία ζωή γεμάτη! 70 χρόνια συμπυκνωμένα σε λίγα δευτερόλεπτα! Θα ξαναζήσω μέρα την ημέρα, χρόνο τον χρόνο, ώσπου και πάλι να 'ρθει ο θάνατος! Και τότε, θα ξαναζήσω την επιστροφή μου στο ‘68! Θα ξαναζήσω τη ζωή μου, μέρα την ημέρα, χρόνο τον χρόνο, ώσπου και πάλι να 'ρθει ο θάνατος! Και τότε, θα ξαναζήσω την επιστροφή μου στο ‘68! Θα ξαναζήσω τη ζωή μου, μέρα την ημέρα, χρόνο τον χρόνο... Ένα αιώνιο όνειρο, συμπυκνωμένο σε μια στιγμή!
Χρόνης Πάροικος