Ο Άρης ο νεώτερος, έμεινε στην 1η εκδοχή για λίγες ακόμα εβδομάδες.
Δεν ήθελε να φύγει, αν δεν έβλεπε πρώτα τους φίλους του όπως τους γνώριζε:
Νέους και δυνατούς. Σε αυτό το διάστημα, η Ρίτα έφυγε από το γηροκομείο, και
εγκαταστάθηκε στο σπίτι τού Άρη. Μέρα με την ημέρα, ένοιωθε την υγεία της να
αποκαθίσταται, και να δυναμώνει. Έβλεπε τους ευεργέτες της, μα και τον εαυτό
της, όλο και νεώτερους. Η ζωή της είχε πια ένα καινούργιο νόημα.
Όλοι τους
πλούτιζαν καθημερινά τις γνώσεις τους με τη βοήθεια τής «Φωτογραφικής Μνήμης»,
ενώ ο Άρης τής άλλης εκδοχής, βρήκε την ευκαιρία να μαζέψει από τα δίκτυα
πληροφοριών, όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε, γι’ αυτή την εκδοχή.
Παράλληλα, λάβαιναν με τηλεμεταφορά, πλήθος συσκευών, που τους έστελναν τα
ρομπότ από τη βάση τού Γανυμήδη, και ζήτησαν από τον υπολογιστή, να γίνει σε
παρελθόντα χρόνο μια βάση στον Πλούτωνα, και μία στον Α΄ τού Κενταύρου. Το
σπουδαιότερο όμως, μελέτησαν όλοι μαζί, ένα σύστημα επικοινωνίας μεταξύ τών διαφόρων
εκδοχών, διαμέσου τού κοινού τους παρελθόντος. Με μία εναλλαγή ραδιοκυμάτων και
ταχυονίων, θα μπορούσαν να επικοινωνούν χωρίς να δημιουργούν νέους κλάδους τού
χρόνου. Καθόρισαν επίσης μία σειρά, για να μπορούν να ταξιδεύουν στο χρόνο και
στις εκδοχές, χρησιμοποιώντας τις συσκευές που είχαν ήδη στο παρελθόν. Έτσι,
δεν κινδύνευαν να «πέσουν» η μία εκδοχή πάνω στην άλλη, αν διάλεγαν το ίδιο
χωροχρονικό σημείο για να ταξιδέψουν. Ήταν ένα είδος Νόμων Διαχρονικής
Κυκλοφορίας, και επικοινωνίας.
«Πρέπει να ξέρετε, πως υπάρχει
ένα πρόβλημα στην 2η εκδοχή!» είπε ο Άρης
τής 5ης εκδοχής στους φίλους του. «...Η
2η εκδοχή, επικοινώνησε με κάποια άγνωστη εκδοχή, αλλά η 3η δεν έμαθε ποτέ τι
συνέβη, αν και θα έπρεπε να το γνωρίζει. Αυτό σημαίνει, πως η 2η εκδοχή είναι
αστήριχτη. Πρέπει λοιπόν να πάω και εκεί, γιατί υποψιάζομαι πως αυτή η εκδοχή
που ήρθε σε επαφή μαζί τους, είναι η δική μου, στο μέλλον μου. Πρέπει ακόμα,
κάποιος να μπλοκάρει το μήνυμα τής 3ης εκδοχής, ώστε να δικαιολογηθεί η ύπαρξη
τής 2ης, η οποία δεν πήρε κανένα μήνυμα. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα
έπρεπε να υπάρχει. Σκέπτομαι λοιπόν, να πάω να απορροφήσω τη ροή ταχυονίων τού
σήματος τής 3ης εκδοχής για τις 7 Απριλίου τού 2006, ώστε να μη το λάβει ποτέ
το παρελθόν τους, και η ιστορία να ακολουθήσει το δρόμο τής 2ης εκδοχής. Μετά,
θα τους σώσω!»
«Όχι! Εσύ
έκανες χρονοτάξιδο! Τώρα είναι η σειρά μας!» διαμαρτυρήθηκε ο Άρης τής 1ης εκδοχής. «...Τη 2η εκδοχή θα την αναλάβουμε εμείς. Εσύ
πήγαινε στην 4η όπως προγραμμάτισες από την αρχή. Αν δεν έχουν αντίρρηση ο
Ανδρέας και η Ρίτα, θα ήθελα να πάω εκεί εγώ, τώρα που είμαι πάλι νέος και δυνατός.
Θέλω να δω κι εγώ άλλους κόσμους! Άλλωστε, τους το χρωστάω να τους σώσω, μια
και εγώ έμπλεξα τη 2η εκδοχή σε αυτή την ιστορία!»
«Εμείς δεν
έχουμε αντίρρηση! Εμείς, θέλουμε να πάμε πρώτα στην 3η εκδοχή, για να
γνωρίσουμε το παιδί μας, και συμφωνήσαμε να πάμε μαζί. Πήγαινε εσύ» είπε η Ρίτα.
«Και γιατί
να μην πάμε μαζί στην 2η εκδοχή;» πρότεινε ο Άρης τής 5ης εκδοχής στον Άρη τής 1ης. «...Άλλωστε, χρειάζεσαι βοήθεια, γιατί δεν
έχεις εξοικειωθεί ακόμα με όλα αυτά, και μπορεί να έχεις προβλήματα. Η γνώση
σου είναι μόνο θεωρητική».
«Γιατί όχι;
Θα εκπλαγούν στη 2η εκδοχή μόλις μας δουν» είπε γελώντας εκείνος.
«Πότε θα
φύγουμε;» ρώτησε ο
Άρης τής 5ης εκδοχής.
«Εγώ είμαι
έτοιμος! Από εσένα εξαρτάται!» απάντησε ο
νεότερος εαυτός του.
«Τότε, πάω
να ετοιμάσω τα πράγματά μου!» είπε
εκείνος, και έτρεξε γρήγορα στην πόρτα.
«Καθόλου δε
βιάζεται!» είπε
ειρωνικά ο Ανδρέας. «...Εμείς πότε
θα φύγουμε;» ρώτησε τη Ρίτα, που
έλαμπε από χαρά και ομορφιά.
«Όσο πιο γρήγορα γίνεται! Το συντομότερο μετά απ’ αυτούς. Καιρός
να βγάλω τα σπασμένα τού γηροκομείου!» απάντησε εκείνη.
«Τότε, ας
κάνουμε το εξής: Μόλις φύγουν οι άλλοι δύο, θα περιμένουμε για ένα λεπτό την
επιστροφή τού δικού μας Άρη, και αφού μάθουμε τα νέα, θα φύγουμε εμείς, ώστε να
τα πούμε και στην 3η εκδοχή, που θεωρεί τη 2η χαμένη» είπε ο Ανδρέας.
«Τότε μην
κάθεσαι! Αυτοί δεν θ’ αργήσουν να φύγουν. Ετοιμάσου!» είπε, και χάθηκε κι εκείνη πίσω από την πόρτα.
«Δεν καταλαβαίνω
γιατί βιάζεστε όλοι!» είπε ο
Ανδρέας περπατώντας προς την πόρτα. «…Αφού
τώρα πια όλος ο χρόνος είναι στη διάθεσή μας!»
Σε μία ώρα,
όλοι ήταν έτοιμοι. Ο υπολογιστής, είχε φροντίσει να υπάρχουν δύο ακόμα
εφοδιασμένα διαστημόπλοια στον χρονικό κόμβο τού 1994, για τις δύο αποστολές.
«Πω - πω!
ξεχάσαμε να στείλουμε στο παρελθόν τις εφημερίδες με το δυστύχημα τού Ανδρέα!» είπε πριν φύγουν ο Άρης τής 5ης εκδοχής.
«Φύγε! Μη
σε απασχολεί! Θα τις στείλουμε εμείς μόλις γυρίσουμε!» τον καθησύχασε ο Ανδρέας. Τα δύο σχεδόν πανομοιότυπα αντίγραφα τού
Άρη, στάθηκαν μέσα στο πλέγμα τής συσκευής, χαιρέτησαν, και εξαφανίστηκαν
λουσμένοι στο φως.
Λίγες
δεκαετίες ενωρίτερα, εμφανίστηκαν μέσα στο ίδιο διαστημόπλοιο τού 1994. Η ίδια
έντονη μυρωδιά κολόνιας, χτύπησε τα ρουθούνια τους.
«Τι μυρωδιά
είναι αυτή;» ρώτησε ο
Άρης τής 1ης εκδοχής.
«Δεν ξέρω!
Πρέπει να είναι παρενέργεια τού ταξιδιού. Τη μύρισα και όταν ερχόμουν».
«Γυναικεία
είναι! Η Ρίτα θα πέρασε από εδώ στην προηγούμενη ώρα, πηγαίνοντας για την 3η
εκδοχή. Ίσως να φορούσε αυτό το άρωμα!» είπε ο Άρης τής 1ης εκδοχής, με αστυνομικό ύφος.
«Όχι!
Πέρασα από κοντά της τώρα που φεύγαμε, και φορούσε άλλο! Κάτι άλλο συμβαίνει.
Εν πάση περιπτώσει, εφ’ όσον κάθε φορά που περνάμε από εδώ περνάμε σε πιο
παρελθοντικό χρόνο, κάποια στιγμή θα μάθουμε» έδωσε τη λύση ο άλλος Άρης, και στράφηκε στο ρομποτάκι. Η οθόνη
του έγραφε: 12 : 32΄ . 14 -12-
1994. Είχαν φθάσει στο
διαστημόπλοιο μία ώρα πριν την προηγούμενη άφιξη τού Άρη εκεί.
Έπλευσαν
από τη θυρίδα, και πέρασαν στο δεύτερο διαστημόπλοιο που ήταν εκεί έξω. Δεν
υπήρχε τρίτο, και έτσι συμπέραναν ότι οι δύο φίλοι τους είχαν ήδη φθάσει πριν
από αυτούς, και είχαν ήδη πάρει το άλλο διαστημόπλοιο για την 3η εκδοχή.
«Παράξενο πράγμα τα χρονοτάξιδα!»
είπε ο Άρης τής 1ης εκδοχής.
«...Ο Ανδρέας και η Ρίτα, ενώ δεν
είχαν φύγει ακόμα από την 1η εκδοχή όταν φύγαμε, τώρα βλέπουμε ότι έφθασαν πριν
από εμάς, που σημαίνει ότι γι’ αυτούς εμείς πήγαμε ήδη και γυρίσαμε! Ζαλούρα
είναι!»
«Και ποιος
ξέρει τι άλλο θα δούμε!» είπε ο
άλλος Άρης γελώντας, και έκλεισε τη θυρίδα τού διαστημοπλοίου. Ρύθμισε τις
συντεταγμένες, και τα δύο διαστημόπλοια αποκολλήθηκαν. Η επιτάχυνση άρχισε, και
οι δύο χρονοναύτες μπόρεσαν να καθίσουν λόγω τής τεχνητής βαρύτητας από την
επιτάχυνση. Αμέσως έδωσε εντολή στα ρομπότ τής βάσης τού Χάροντα, να ετοιμάσουν
το επόμενο διαστημόπλοιο για το ταξίδι τού Άρη προς την 4η εκδοχή. Θα έπρεπε να
τον περιμένει δύο ώρες ενωρίτερα, πριν από τις 10:00΄ την ίδια ημέρα. Από εκεί
και πέρα, δεν θα χρειάζονταν διαστημόπλοια, επειδή όλες οι εκδοχές θα
εφοδιάζονταν με τις απαραίτητες συσκευές, και τα ταξίδια θα τα έκαναν μόνο σε
σωματιδιακή μορφή, χωρίς περίπλοκες διατάξεις. Τώρα όμως, θα έπρεπε να
ταξιδέψουν επί τρεις ημέρες, με σχετικιστικές ταχύτητες.
Στο
κατάλληλο σημείο, συνέλαβαν τη δέσμη ταχυονίων τής 3ης εκδοχής, και τα
απορρόφησαν, στηρίζοντας έτσι την ύπαρξη τής 2ης εκδοχής. Τώρα, είχαν ήδη
περάσει στην εκδοχή που ήθελαν. Ο Άρης τής 5ης εκδοχής, είχε ήδη έτοιμο το
σχέδιο διάσωσης, και έδωσε εντολή στον υπολογιστή να το εφαρμόσει. Έτσι,
ενωρίς, από το 1998, ένα διαστημόπλοιο προσγειώθηκε στην ακατοίκητη ακόμα,
μελλοντική για τη 2η εκδοχή διαστημική βάση τής Στερεάς Ελλάδος.
Τα σχέδια
τής μελλοντικής βάσης ήταν γνωστά. Έτσι, μία ομάδα ρομπότ βγήκαν, και άρχισαν
να σκάβουν σε επιλεγμένες περιοχές. Όταν τα ρομπότ χάθηκαν κάτω από τη γη, οι
τρύπες καλύφθηκαν από ένα ακόμα ρομπότ, το οποίο τελικά μπήκε στο διαστημόπλοιο
και απογειώθηκε. 11χρόνια αργότερα, οι υπόγειες αυτές στοές, θα ήταν χρήσιμες.
Στο τέλος
τών τριών ημερών τού ταξιδιού, οι δύο χρονοναύτες έφθασαν στην επιθυμητή
ημερομηνία. Ήταν 12 Μαρτίου τού 2009. Ήταν ακόμα ημέρα, αλλά γνώριζαν ότι
εκείνο το βράδυ θα γινόταν η επίθεση.
Έθεσαν το
διαστημόπλοιο σε τροχιά, εμβολιάστηκαν για τους ιούς αυτής της εκδοχής, και
στάθηκαν μπροστά στη συσκευή τηλεμεταφοράς. Ήξεραν πως κάτω από τη γη, τους
περίμενε ένας μεγάλος άνετος, εξοπλισμένος χώρος, που είχαν ετοιμάσει γι’ αυτή
την ημέρα τα ρομπότ.
Βρέθηκαν 20
μέτρα κάτω από τη γη, σ’ ένα χώρο που τον τροφοδοτούσε με ενέργεια ένας
αντιδραστήρας σύντηξης, και ένα σύστημα συντήρησης τής ζωής, διατηρούσε τη
σωστή αναλογία οξυγόνου και αζώτου. Γύρω, οθόνες έδειχναν την κατάσταση μέσα
και γύρω από τη βάση, με λήψη από τον δορυφόρο, που ήταν ο μόνος που μπορούσε
να δει μέσα από τα παράσιτα που προκαλούσε η συσκευή τής βάσης. Οι δύο εκδοχές
τού Άρη, κάθησαν και περίμεναν, τρώγοντας από τα μπισκότα που τους είχε δώσει η
Ρίτα.
Πάνω στην
επιφάνεια, ο Άρης η Ρίτα και ο Ανδρέας τής 2ης εκδοχής, ήταν απασχολημένοι στο
να κατευθύνουν τις εργασίες τών ρομπότ, και να σχεδιάζουν τις επόμενες κινήσεις
τους.
Είχε ήδη σουρουπώσει, όταν αποφάσισαν να σταματήσουν τη δουλειά.
Τα ρομπότ, θα εργάζονταν για λίγες ώρες ακόμα, ώσπου να τελειώσουν τα
προγράμματά τους, και μετά, για το υπόλοιπο τής νύχτας, θα ασχολούνταν με το
έργο τής αναπαραγωγής τους.
Ήταν ένα
κρύο συννεφιασμένο βράδυ, και οι τρεις επιστήμονες μαζεύτηκαν γύρω από το
τζάκι. Ο χρόνος είχε αφήσει τα σημάδια του στα πρόσωπά τους. Τα μαλλιά τού Άρη
ήταν ελάχιστα, ενώ τού Ανδρέα και τής Ρίτας, ήταν γκρίζα.
Στο μεταξύ
κάτω από τη γη, οι δύο ταξιδιώτες τού χρόνου, είχαν φάει τα μπισκότα, και
περίμεναν ακόμα με το βλέμμα καρφωμένο στις οθόνες.
«Κοντεύει η
ώρα τής επίθεσης, και ακόμα δεν ανιχνεύσαμε τίποτα! Έχουμε μόνο 15 λεπτά στη
διάθεσή μας! Νομίζω πως πρέπει να επέμβουμε! Θα έρθουν οι τρομοκράτες, και δεν
θα έχουμε σκάψει ακόμα!» Είπε ο Άρης
τής 1ης εκδοχής, με την αργή φωνή του.
«Ας
αφήσουμε την ανίχνευση! Το ρομπότ θέλει 10 λεπτά για να σκάψει ως πάνω. Θα
προλάβουμε ίσα - ίσα αν αρχίσει τώρα» είπε ο άλλος Άρης. «...Σκαπτικό
ρομπότ Νο 1. Εντολή: Σκάψε ως το σημείο 1, σύμφωνα με το πρόγραμμα 1».
Το ρομπότ
κινήθηκε προς την πόρτα, και βγήκε. Ο Άρης τής 1ης εκδοχής, έκλεισε πίσω του
την πόρτα, και αμέσως ακούστηκε ο θόρυβος τού μετάλλου πάνω στην πέτρα.
Πάνω, ο
Άρης διάβαζε ένα βιβλίο, και ο Ανδρέας συζητούσε με τη Ρίτα στον καναπέ.
Ξαφνικά, η Ρίτα ανασηκώθηκε.
«Τι είναι
αυτό; Το ακούτε;» είπε.
«Ναι, κάτι
σαν γρατζούνισμα!» είπε ο
Ανδρέας.
Ο Άρης
αφουγκράστηκε για λίγο, και κατέβασε το βιβλίο.
«Δεν είναι
από έξω! Από το δωμάτιο ακούγεται! Σαν κάτι να σέρνεται κάτω από τη γη!» είπε.
Σηκώθηκαν
και οι τρεις, και προσπάθησαν να εντοπίσουν την πηγή τού θορύβου.
«Από το
υπόγειο ακούγεται! Πάω να δω τι είναι!» είπε ο Άρης, και ο Ανδρέας τον ακολούθησε, ενώ η Ρίτα προσπαθούσε
να μείνει κολλημένη πάνω του.
Κατέβηκαν
στο υπόγειο, και αφουγκράστηκαν. Εδώ, ο θόρυβος ακουγόταν πλέον καθαρότερα, όλο
και πιο δυνατός.
«Λες και
κάποιος σκάβει κάτω από τη γη!» είπε ο Ανδρέας, και αμέσως κοιτάχτηκαν με νόημα.
«Ίσως
δεχόμαστε επίθεση! Γρήγορα Ανδρέα ετοίμασε το μήνυμα ταχυονίων! Ίσως χρειαστεί
να το στείλουμε. Ρίτα! Φέρε γρήγορα όσα ρομπότ μπορείς! Βάλε τους το
αμυντικό πρόγραμμα! Εγώ πάω να ελέγξω τι γίνεται έξω!» πήρε την πρωτοβουλία ο Άρης.
Δεν
πρόλαβαν να μπουν στο ασανσέρ, και το πάτωμα τινάχτηκε με πάταγο. Πρώτα ένα
κομμάτι μέταλλο, και μετά ένα ρομπότ φάνηκε στο άνοιγμα. Οι τρεις επιστήμονες,
χώθηκαν όπως - όπως στο ασανσέρ, και πάτησαν έντρομοι το κουμπί. Με το άνοιγμα
τής πόρτας, ξεχύθηκαν ο καθένας στη δουλειά του, εγκαταλείποντας εκείνο το
τμήμα τού κτιρίου.
Μόλις ο
Άρης άνοιξε την οθόνη λήψης τού δορυφόρου, μία φωνή ακούστηκε από τα μεγάφωνα
τής οθόνης, ανάμεσα σε παράσιτα.
«Συγνώμη που σας τρομάξαμε! Μη φοβόσαστε! Το ρομπότ που
βγαίνει από το υπόγειο είναι ακίνδυνο! Ήρθε για να σας σώσει από την εισβολή
που θα γίνει σε λίγη ώρα απ’ έξω!»
Το ίδιο
μήνυμα, επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά στα μεγάφωνα, ενώ ο Ανδρέας ετοίμαζε
ανήσυχος τον πομπό για το μήνυμα.
20 μέτρα
κάτω από τη γη, είχε μείνει μόνο ο Άρης τής 5ης εκδοχής, και περίμενε ακόμα
μπροστά στις οθόνες. Είχε μπλοκάρει και τον δορυφόρο που έστελνε σήμα στη βάση,
εκπέμποντας ένα σύντομο καθησυχαστικό μήνυμα στις συχνότητες τού δορυφόρου.
Έτσι, πίστευε πως οι φίλοι του δεν θα τρόμαζαν από το σκαπτικό ρομπότ.
Ο Άρης τής
1ης εκδοχής, ακολούθησε το ρομπότ, μόλις κάθισε λίγο η σκόνη. Αναρριχήθηκε στο
ανηφορικό άνοιγμα, τραβώντας το σχοινί που κρεμόταν από το ρομπότ. Καθώς έφτανε
στην επιφάνεια, ένα κομμάτι χώμα έπεσε από την οροφή τού τούνελ σηκώνοντας,
σκόνη, και ο Άρης βγήκε έξω βήχοντας.
Στο μεταξύ
στην επιφάνεια, επικρατούσε πανικός.
«Δεν έχουμε
σήμα από τον δορυφόρο μας! Μην το διακινδυνέψουμε, μπορεί να μπλοφάρουν. Μόλις σου πω, στείλε
το μήνυμα, και φύγε!» είπε ο
Άρης, και πλησίασε προς τον διάδρομο. Απ’ έξω, ακουγόταν ο θόρυβος τών ρομπότ
που έφερνε η Ρίτα, και από τα διπλανά δωμάτια κάποιος να βήχει. Ο Ανδρέας
μιλούσε στο μικρόφωνο τού πομπού, και ο υπολογιστής κωδικοποιούσε τη φωνή του
σε ένα σύντομο ταχυονικό μήνυμα:
«Σήμερα, 12 Μαρτίου 2009, και ώρα 19:32, δεχόμαστε
τρομοκρατική επίθεση. Σε λίγα δευτερόλεπτα μπαίνουν μέσα! Στέλνουμε αυτό το
μήνυμα στο παρελθόν μας, ώστε εσείς να αποφύγετε αυτή την επίθεση. Πρέπει να
είναι άνθρωποι τής Ένωσης! Αν χρειαστεί, θα ανατινάξουμε τη βάση, ώστε να μην
πέσουν οι ανακαλύψεις μας στα χέρια τους. Σας ευχόμαστε καλύτερη τύχη από τη
δική μας...»
Η Ρίτα μπήκε μαζί με δύο αραχνοειδή ρομπότ, και στάθηκε από πίσω
τους. Τα ρομπότ προχώρησαν προς την είσοδο, και στάθηκαν. Μόλις η πόρτα άνοιξε,
ο Άρης φώναξε χάνοντας την ψυχραιμία του:
«Ανδρέα,
στείλε το μήνυμα!»
Σε
δευτερόλεπτα, ο πομπός ταχυονίων, έστειλε κωδικοποιημένα στο παρελθόν, όλα
τα πακέτα που υπήρχαν έτοιμα, μαζί με το τελευταίο αυτό μήνυμα τού Ανδρέα.
Τη στιγμή
εκείνη, εμφανίστηκε ο Άρης τής 1ης εκδοχής, σκονισμένος, στο άνοιγμα τής
πόρτας. Τότε, ένα μεταλλικό πλοκάμι τον πέταξε μακριά, χτυπώντας τον στον
απέναντι τοίχο. Τα δύο αραχνοειδή ρομπότ τής βάσης, κινήθηκαν ξανά εναντίον του.
«Εντολή! Σταθείτε!»
φώναξε ο Άρης τής 1ης
εκδοχής μ’ έναν έντονο πόνο στο στήθος και στην πλάτη, και τα ρομπότ υπάκουσαν,
αναγνωρίζοντας τη φωνή του. Ήταν προγραμματισμένα να υπακούουν μόνο σε τρεις
φωνές: Στου Άρη, τής Ρίτας, και τού Ανδρέα.
Η Ρίτα που
μόλις είχε προλάβει να δει τον Άρη πριν τον χτυπήσει το ρομπότ, ακόμα δεν είχε
συνειδητοποιήσει ποιον έβλεπε. Είχε συνηθίσει τον μεσήλικα παχουλό Άρη τής
εκδοχής της, με τα λίγα μαλλιά και τις ρυτίδες.
«Έτσι
υποδέχεστε τους φίλους σας;» φώναξε στη
Ρίτα ο Άρης τής 1ης εκδοχής κρατώντας την ωμοπλάτη του. Η Ρίτα, έκπληκτη έσκυψε
από την πόρτα, και τον κοίταξε καλύτερα.
«Άρη, εκεί
μέσα είναι ένας νεαρός που σου μοιάζει, και μιλάει με τη φωνή σου!» φώναξε στον Άρη τής εκδοχής της. «...Τον υπακούουν και τα ρομπότ!»
Ο Άρης,
έτρεξε στην πόρτα, για να δει αυτόν που έβλεπε η Ρίτα.
«Έτσι θα με
αφήσετε; Βοηθήστε με να σηκωθώ, γιατί πονάω! Γρήγορα, γιατί όπου να ‘ναι θα
δεχθείτε επίθεση από ανθρώπους τής Ένωσης!» φώναξε ο χτυπημένος Άρης από το πάτωμα.
«Ποιός
είσαι;» ρώτησε ο
Άρης τής 2ης εκδοχής πλησιάζοντάς τον με προφυλάξεις.
«Δεν με
αναγνωρίζεις; Είμαι ο Άρης τής 1ης εκδοχής! Βρήκαμε τρόπο για χρονοτάξιδα, και
ήρθαμε να σας σώσουμε από τους τρομοκράτες! Ελάτε γρήγορα! Στο υπόγειο υπάρχει
ένα τούνελ, που θα μας οδηγήσει έξω από εδώ, μόλις αρχίσει η επίθεση!» απάντησε εκείνος.
«Πώς είσαι
τόσο νέος; Στις φωτογραφίες ήσουν γέρος! Από ποιά χρονιά έρχεσαι;» ρώτησε καχύποπτα ο Άρης τής 2ης εκδοχής.
«Από το
2036! Έκανα όμως γενετική ανάπλαση! Στην πραγματικότητα είμαι 80άρης! Μην
αργείτε όμως! Κινδυνεύουμε εδώ! Μη φοβάσαι, αλήθεια λέω!»
«Αλλιώς, πώς θα ήξερα για τα ταχυόνια; Ωχ!» βόγκηξε, καθώς ο Άρης τής 2ης εκδοχής προσπάθησε να τον
μετακινήσει.
«Έλα Ανδρέα
να βοηθήσεις, γιατί φοβάμαι πως έσπασε την ωμοπλάτη του!» φώναξε η Ρίτα στον Ανδρέα, που μόλις είχε μπει μέσα, και έτρεξαν
όλοι κοντά του. Τον σήκωσαν όλοι μαζί προσεκτικά, και τον ξάπλωσαν πάνω σε ένα
πλατύ ξύλο, που χρησίμευε ως προέκταση τραπεζιού. Ύστερα, τον έβαλαν στο
ασανσέρ, και κατέβηκαν στο υπόγειο. Μπροστά ο Άρης τής 2ης εκδοχής και πίσω ο
Ανδρέας και η Ρίτα, γλίστρησαν προς το βάθος τής τρύπας, σέρνοντας μαζί τους
τον χτυπημένο Άρη. Τέλος, βρέθηκαν στον προθάλαμο, και άνοιξαν την πόρτα. Μια
έκπληξη τους περίμενε, καθώς είδαν άλλον έναν Άρη, πανομοιότυπο με τον
απρόσκλητο επισκέπτη τους, να κάθεται μπροστά σ’ έναν υπολογιστή με τετραπλή
οθόνη.
«Γεια σας!
Έκπληξη!» είπε ο Άρης
μόλις τους είδε, αλλά το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη του, βλέποντας τον χτυπημένο
του σύντροφο. «...Τι έπαθες; Σε
χτύπησαν οι τρομοκράτες; Πότε μπήκαν; Εγώ δεν έχω εντοπίσει τίποτα!» τον βομβάρδισε με ερωτήσεις. Ερωτήσεις όμως είχαν
και οι άλλοι, που βρέθηκαν ξαφνικά με δύο ακόμα Άρηδες κάτω από το υπόγειό τους.
Καθώς
αντάλασσαν εξηγήσεις, το σκαπτικό ρομπότ που έμεινε πάνω, έκανε βόλτες,
στέλνοντας εικόνες στην οθόνη τού υπογείου υπολογιστή, για την κατάσταση τής
βάσης. Οι τρομοκράτες όμως αργούσαν...Τέλος, όταν οι εξηγήσεις ολοκληρώθηκαν,
έστρεψαν όλοι την προσοχή τους στο θέμα τών τρομοκρατών.
«Έχει ήδη
περάσει μισή ώρα από τη στιγμή που θα έπρεπε να εκδηλωθεί η επίθεση, και όλα
είναι ήσυχα στη βάση και γύρω απ’ αυτήν. Γιατί άραγε; Λες να μπήκαμε σε άλλη
εκδοχή;» αναρωτήθηκε
ο Άρης τής 5ης εκδοχής.
«Δεν είναι
δυνατόν!» είπε ο Άρης
τής 1ης εκδοχής, ξαπλωμένος ακόμα στο ξύλο τού τραπεζιού. «...Ακολουθήσαμε τα σήματα ως εδώ, και... για
στάσου! Ανδρέα! Τι έλεγε το σήμα που έστειλες, και τι ώρα το έστειλες ακριβώς;»
Μόλις του
είπε ο Ανδρέας, ο Άρης τής 1ης εκδοχής, συμπέρανε:
«...Άρα, το
σήμα στάλθηκε στην ακριβή ώρα, και έλεγε αυτά ακριβώς που γνωρίζουμε πως
στάλθηκαν στην 3η εκδοχή. Συνεπώς, η ώρα αυτή, δεν είναι η ώρα τής επίθεσης,
αλλά τής δικής μας επέμβασης, που οι φίλοι μας εξέλαβαν για τρομοκρατική
επίθεση! Εδώ, έχουμε δύο πιθανότητες: Η πρώτη είναι, πως η τρομοκρατική επίθεση
θα γίνει σε ώρα που δεν γνωρίζουμε. Η δεύτερη όμως...»
«Πως δεν
υπήρξε ποτέ επίθεση! Πως κάναμε όλη αυτή τη φασαρία, για το τίποτα!» συμπέρανε και ο Άρης τής 5ης εκδοχής.
«Δηλαδή,
θέλετε να πείτε, πως κάνατε όλο αυτό το ταξίδι, πως κατασκευάσατε αυτή την
αίθουσα 20 μέτρα κάτω από τη βάση, πως μπήκατε στο υπόγειο και τα κάνατε γυαλιά
καρφιά, πως μας κοψοχολιάσατε και γίναμε αιτία να σπάσει ο Άρης τον ώμο του,
χωρίς λόγο;»
«Φοβάμαι πως ναι!» είπε ο Άρης τής 5ης εκδοχής. «...Θα
πρέπει όμως να το διαπιστώσουμε!»
Έδωσε
αμέσως εντολή στον δορυφόρο που είχαν σε τροχιά, να εξιχνιάσει την κατάσταση
τής βάσης για τις επόμενες δύο ημέρες, και να τους στείλει τα στοιχεία με
ταχυονική εκπομπή. Πράγματι, σε ένα λεπτό, η βάση φάνηκε στην οθόνη. Όλα έξω
ήταν ήσυχα. Ο Άρης τής 5ης εκδοχής, έβαλε την εικόνα να τρέξει. Έτσι, μέσα σε
πέντε μόνο λεπτά, είδαν την κατάσταση τής βάσης τών δύο επομένων ημερών, ήσυχη,
και ειρηνική.
«Αυτό
είναι! Όλη αυτή η ιστορία, οφείλεται σε μια σειρά παρεξηγήσεων τού Άρη και τών
τεσσάρων εκδοχών!» είπε η
Ρίτα, με ένα αμήχανο χαμόγελο.
«Μα γιατί,
αφού είχατε τη δυνατότητα να δείτε τι συνέβαινε στη βάση στο μέλλον, δεν το
κάνατε, και μπήκατε στα τυφλά;» ρώτησε ο Ανδρέας.
«Επειδή, το
μήνυμα δεν μας άφηνε καμιά αμφιβολία, πως η επίθεση θα γινόταν τη στιγμή
εκείνη. Πού να φανταστούμε, πως ο Άρης θα έδινε εντολή να σταλεί το μήνυμα με
τη δική μας επέμβαση; Εμείς είχαμε σαν δεδομένο την καταστροφή τής βάσης, και
θα σας παίρναμε με τηλεμεταφορά στη διαστημική βάση που ετοιμάσαμε για εσάς
στον Τύχωνα!» εξήγησε ο
Άρης τής 5ης εκδοχής.
«Τι; Την
έχετε έτοιμη; Μα τότε, χαλάλι η τρομάρα που πήραμε!» είπε η Ρίτα.
«Μήπως
πρέπει να στείλουμε συμπληρωματικό μήνυμα στην 3η εκδοχή που να λύνει την
παρεξήγηση;» πρότεινε ο
Ανδρέας.
«Όχι!
Επειδή τότε θα δημιουργούσαμε τουλάχιστον μία ακόμα εκδοχή, χωρίς αιτία» είπε ο Άρης τής 1ης εκδοχής. «...Άσε
τους να πιστεύουν ότι η επίθεση έγινε, επειδή αυτό θα πυροδοτήσει μια σειρά
γεγονότων, που όχι μόνο στηρίζουν τις τρεις τελευταίες εκδοχές, αλλά οδηγούν σε
επιτάχυνση τής τεχνολογικής μας προόδου. Το μόνο μήνυμα που χρειάζεται, είναι
να τους πούμε ότι η εκδοχή σας «ήρθε σε επαφή με άλλη εκδοχή, και η στήριξη τής
2ης εκδοχής, κανονίστηκε». Έτσι, όταν θα έρθει η ώρα, αυτή η φράση θα δώσει
στον Άρη τής 5ης εκδοχής την ιδέα να έρθει να σας σώσει, και τα πράγματα θα
γίνουν με τη σειρά που ξέρουμε».
«Εμείς όμως
δεν ξέρουμε τι έγινε!» είπε ο Άρης
τής 2ης εκδοχής. «...Δεν πάμε πάνω
να μας τα εξηγήσετε αναλυτικά;» και
άρχισαν να ανεβαίνουν πάλι, τραβώντας με προσοχή το ξύλο με τον τραυματία.
Μετά από
αυτά τα γεγονότα, οι δύο χρονοναύτες, έμειναν στην εκδοχή αυτή για μία
εβδομάδα. Ύστερα, αφού το τραύμα τού Άρη άρχισε να δένει με τη βοήθεια
Οστεοσυνδετικών ουσιών, και αφού τους είχαν μεταδώσει όσες πληροφορίες είχαν,
αναχώρησαν, ο ένας για την εκδοχή του, και ο άλλος για την 4η εκδοχή. Τώρα
πλέον, και η 2η εκδοχή είχε μια πόρτα, όχι μόνο για τον δικό της χωροχρόνο,
αλλά και για τις άλλες εκδοχές.
Χρόνης Πάροικος