Διηγήματα Φαντασίας από τα όρια της ύπαρξης και της ζωής (Διήγημα 13ο) - "Ο συλλέκτης"

Παρατηρούσα την καμπυλότητα της Γης να μειώνεται, αφού αφήσαμε το φορτηγό σκάφος σε τροχιά, και οι επιβάτες του Δυτικού ημισφαιρίου αρχίσαμε την κάθοδο προς την Ασία με το διαστημοπλάνο. Σε λίγα λεπτά θα προσγειωνόμασταν στο διεθνές κοσμοδρόμιο του Μπαγκλαντές.

Δύο μόνο ώρες από τον χρόνο μου για την άφιξή μου στην άλλη άκρη της γης, αλλά ένα πανάκριβο εισιτήριο, που όμως άξιζε με το παραπάνω για το νέο μου απόκτημα.

Το σκάφος προσεδαφίσθηκε κάθετα με ακρίβεια στην εξέδρα αποβίβασης και πήραμε τις τσάντες μας για να βγούμε στην αίθουσα ελέγχου. Στα μεγάφωνα ακούγονταν οδηγίες σε διάφορες γλώσσες.

Καθώς πλησίαζα στον υπάλληλο αφίξεων, αναρρόφησα, κατάπια με προσοχή όλο το σάλιο από το στόμα μου και ενεργοποίησα τους παλιούς μου σιελογόνους αδένες για να εκκρίνω το παλιό μου σάλιο. Ένας χιμαιρικός οργανισμός σαν τον δικό μου, ξέρει πολλά κόλπα για να ξεφεύγει από τους ελέγχους DNA. Ο υπάλληλος έβγαλε μία μπατονέτα με βαμβάκι και την έσυρε στο εσωτερικό του στόματός μου. Κατόπιν την ακούμπησε στη συσκευή ελέγχου και η ταυτοποίησή μου έγινε άμεσα.

Κατευθύνθηκα προς την τουαλέτα και εκεί ντύθηκα με τα τοπικά ρούχα που είχα στη βαλίτσα μου, για να μην τραβάω πολύ την προσοχή. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και αύξησα τα επίπεδα μελανίνης μου, ώστε να μην είμαι πιο λευκός από τον τοπικό πληθυσμό. Ένας ξένος πάντα τραβάει την προσοχή και στη δουλειά μου αυτό ήταν επικίνδυνο. Χαμογέλασα ικανοποιημένος με το νέο μου μελαμψό νεανικό πρόσωπο και βγήκα.

Στην έξοδο μού δόθηκε η βαλίτσα μου και στην αίθουσα υποδοχής οσμίσθηκα ψητό χοιρινό. Ακολούθησα την οσμή με την οξύτατη όσφρησή μου και βρέθηκα μπροστά σε έναν όμορφο μελαμψό νεαρό άνδρα, που κρατούσε την τσάντα με το χοιρινό. Σε μια χώρα του Ισλάμ η μυρωδιά του χοιρινού ήταν χαρακτηριστικό σημάδι αναγνώρισης του αποδέκτη μου μέσα σε τόσες εκατοντάδες ανθρώπων.

Καθώς τον πλησίασα, έβγαλα ένα απλό σφύριγμα σε υπερηχητική συχνότητα και ανταπέδωσε. Μόνο εμείς οι δύο ακούγαμε σε αυτές τις συχνότητες εκεί μέσα. Αλλά και άλλος σαν κι εμάς, αν μας άκουγε, δε θα μπορούσε να γνωρίζει ότι ο ήχος αυτός δεν ήταν τυχαίος.

Άπλωσε το χέρι του για χειραψία δήθεν αυθόρμητα και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου με ένα πονηρό χαμόγελο. Πονηριές στην γριά αλεπού δεν περνάνε! Αυτό το παλιό κόλπο των συλλεκτών με τη χειραψία, ήταν κλασσικό, για να «κλέψει» ο ένας όσο μεταλλαγμένο DNA μπορεί, από τον άλλο, με την τραχιά παλάμη του. Αυτός είχε πολλά να πάρει από εμένα, εγώ τίποτα, από έναν συλλέκτη μετρίου μεγέθους σαν κι αυτόν. Χαμογέλασε κι αυτός πονηρά και ένοχα και βγήκαμε αμίλητοι από την αίθουσα υποδοχής. Εκεί μέσα υπήρχαν οξύτατα μικρόφωνα για να εντοπίζουν κάθε συζήτηση και ήταν επικίνδυνο να πούμε οτιδήποτε.

Το Μπαγκλαντές εδώ και δεκαετίες ήταν μισοβυθισμένο λόγω της κλιματικής αλλαγής, γι' αυτό δε μου φάνηκε καθόλου παράξενη η έντονη πολυκοσμία στη νησίδα πόλη του κοσμοδρομίου. Είχα πάνω από 100 χρόνια να επισκεφθώ το Μπαγκλαντές, όταν ακόμα ήμουν ένας απλός γενετιστής και στο μεταξύ είχε αλλάξει πολύ, αλλά το είχα δει πολλές φορές στους χάρτες του Διαδικτύου στην παρούσα του κατάσταση που θύμιζε την παλιά Βενετία.

Δε γνώριζα τη γλώσσα του, ούτε εκείνος τη δική μου. Ενεργοποιήσαμε λοιπόν τον αυτόματο μεταφραστή στα ρολόγια μας και χαιρετηθήκαμε, καθώς τα ακουστικά στο εσωτερικό του κρανίου μας, μετέφραζαν τις λέξεις του ενός, στη γλώσσα του άλλου, σε άψογη προφορά και νόημα.

«Χαίρομαι που γνωρίζω κάποιον σαν κι εσένα. Μου έφερες την προκαταβολή;» με ρώτησε μπαίνοντας αμέσως στο θέμα.

«Κι εγώ χαίρομαι να γνωρίζω από κοντά νέους συλλέκτες με το δικό σου κέφι. Ναι. Πάρε αυτό το κουτάκι. Μέσα θα βρεις τις ακολουθίες για την ανάπτυξη εσωτερικών βραγχίων, για να έχεις μακρές καταδύσεις στο νερό. Και όταν γυρίσω, θα πάρεις και τις οδηγίες για τα πολυεστιακά μάτια, ώστε να βλέπεις κάτω από το νερό ευκρινώς. Ποιες είναι οι δικές σου πληροφορίες;» είπα.

Πάτησε ένα κουμπί και εμφανίσθηκε μία αιθέρια φωτεινή οθόνη πάνω από το ρολόι του. Πληκτρολόγησε κάτι εκεί στον αέρα και το δικό μου ρολόι έλαβε τα δεδομένα. Φόρεσα τα γυαλιά ηλίου μου και στο γυαλί προβλήθηκαν οι πληροφορίες. Θα έπρεπε να πετάξω σε κάποιο μακρινό χωριό της επαρχίας για να βρω τον στόχο μου.

Τον ευχαρίστησα και έφυγα βιαστικός. Το πανάκριβο μετ' επιστροφής εισιτήριο και η φύση της δουλειάς μου, δε μου έδιναν περιθώρια καθυστέρησης. Έπρεπε να προλάβω την πτήση του γυρισμού, ώστε την επομένη κιόλας ημέρα να βρίσκομαι στο εργαστήριο.

Μίσθωσα ένα ιπτάμενο ταξί και απογειώθηκα άμεσα. Το GPS του ρολογιού μου έδωσε το ακριβές στίγμα στο ταξί και ο αυτόματος πιλότος με ενημέρωσε ότι η μεταβίβαση των δεδομένων προορισμού έγινε με επιτυχία. Το ταξί μπήκε σε έναν αεροδιάδρομο σε σειρά με πολλά άλλα ιπτάμενα οχήματα και πέταξε με υψηλή αλλά σταθερή ταχύτητα. Ήταν αστείο, αλλά αυτό το ταξίδι από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη, θα κρατούσε περισσότερο από το δίωρο τροχιακό ταξίδι μου, από την Ευρώπη στην Ασία!

Πέταξα πάνω από τη νησιωτική πλέον χώρα του Μπαγκλαντές και παρατηρούσα με θαυμασμό τις ασφυκτικές από πληθυσμό νησιωτικές του πόλεις, γεμάτες με τεράστια και πολυκατοικημένα κτίρια, που ασφυκτιούσαν να στεγάσουν τον τεράστιο πληθυσμό του. Στα τέλη του 21ου αιώνα, μόλις που είχε αρχίσει πλέον να σταθεροποιείται. Όμως, τεράστιος πληθυσμός, περισσότερες μεταλλάξεις!

Κάποια στιγμή το ταξί με πληροφόρησε ότι φθάσαμε στον προορισμό μας και μού ζήτησε στη γλώσσα μου, να ελέγξω τη ζώνη ασφαλείας μου, καθώς κατέβαινε σε ένα νησάκι με πολλά και παλιά κτήρια. Πλήρωσα το κόμιστρο με την κάρτα μου και κατέβηκα στο έδαφος. Ο στόχος μου βρισκόταν σε απόσταση δύο χιλιομέτρων. Εκεί θα πήγαινα οδικώς.

Το τοπικό επίγειο ταξί, με πήγε ακριβώς στο κτήριο που μου είχε υποδείξει ο πληροφοριοδότης μου. Εκεί, στον πέμπτο όροφο ήταν το διαμέρισμά του. Έπρεπε να τον εντοπίσω γρήγορα και να βρω τρόπο να του πάρω γενετικό υλικό χωρίς να με καταλάβει, γιατί οι αδήλωτες γενετικές τροποποιήσεις ήταν παράνομες σε όλες τις χώρες, κι εγώ δεν ήθελα κανένας να γνωρίζει «τι είχα γίνει» εδώ και τόσες δεκαετίες. Άνθρωποι σαν κι εμένα γίνονταν στόχος, όταν διέρρεαν οι ικανότητές τους και οι γνώσεις τους. Συλλέκτες σαν εμένα μένανε πάντα στη σκιά, κρατώντας «χαμηλό προφίλ», πάντα παράνομοι.

Οι τροποποιημένοι νευρώνες μου στη φωτογραφική μου μνήμη, τον αναγνώρισαν αμέσως μόλις τον είδαν να βγαίνει για να πάει στη δουλειά του. Κρατούσε μία σοκολάτα και έτρωγε βγαίνοντας. Τον ακολούθησα από απόσταση και τον είδα να πετάει το χαρτί σε έναν κάδο απορριμμάτων. Φθάνοντας στον κάδο εντόπισα το χαρτί και το πήρα με μια ταχύτατη κίνηση, αόρατη στο μάτι, με το τροποποιημένο χέρι μου. Πιθανότατα στο αλουμινόχαρτο της σοκολάτας να υπήρχαν κατάλοιπα σάλιου.

Έβγαλα το αλουμινόχαρτο της σοκολάτας και το μύρισα. Έπρεπε όντως να υπήρχε σάλιο στο χαρτί, όπως με πληροφορούσε η μύτη μου, με μια οσφρητική ικανότητα πολλαπλάσια ακόμα και από του σκύλου, «κλεμμένη από τον Δράκο του Κομόντο. Εστίασα τα μάτια μου σε τετραχρωμία πουλιού,και είδα ότι το αλουμινόχαρτο χρωματίσθηκε από το σάλιο του. Άρα, η αποστολή μου τελείωσε.

Χαρούμενος επέστρεψα στον σταθμό των ταξί και στο δρόμο αγόρασα ένα σουβλάκι με ψητές κάμπιες, ένα εξαιρετικό έδεσμα της περιοχής, το οποίο μπορούσα να εκτιμήσω πολύ καλύτερα από τον οποιονδήποτε εδώ γύρω, με την οξύτατη γεύση μου.

Καθώς πετούσα πάνω από τη χώρα στον δρόμο του γυρισμού, ανυπομονούσα να γυρίσω στο εργαστήριο. Σύντομα θα μπορούσα να προσθέσω μία ακόμα ικανότητα στη συλλογή μου. Το σάλιο του «στόχου» μου είχε αναλυθεί στη συσκευή μου και το γονιδίωμά του είχε ήδη καταγραφεί στη βάση δεδομένων μου. Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν! Κάτι άχρηστο γι' αυτόν, αλλά πολύ χρήσιμο για μένα. Ο αναστολέας πρωτεϊνών που κωδικοποιούσε η δική του μετάλλαξη, έκανε λειτουργικά κάποια γονίδια Κροταλία για τον άνθρωπο. Σε λίγες μέρες, θα μπορούσα να «δω» και στο υπέρυθρο!


Χρόνης Πάροικος