Η Μάγισσα του Αέρα (Κεφάλαιο 32) Μέρος 3ο - Μαρτύριο η ίαση τελικά

Φτάνω στο πάρκινγκ περπατώντας βιαστηκά και αφού έχω χαιρετήσει τον κύριο Μπινκγ, τον πενηντάχρονο επιστάτη των αθλητικών χώρων του σχολείου. Πάντα κεφάτος και χαμογελαστός μου τραγούδησε μέχρι και το ρεφρέν του ‘seniorita’ την ώρα που τον χαιρετούσα, για να με κάνει να χαμογελάσω. Πάντα μας φτιάχνει τη διάθεση όταν με την ομάδα τελειώνουμε αργά την προπόνηση και είμαστε πτώματα με τα κορίτσια. Είναι ένας πραγματικά πολύ γλυκός άνθρωπος και είμαι σίγουρη πως και οι τρεις του κόρες θα είναι τρισευτυχισμένες με έναν τέτοιο πατέρα να προσέχει τα νώτα τους.
Πατέρας... Μακάρι να ήταν εδώ και ο δικός μου μπαμπάς.
Μπαίνοντας στο αυτοκινητάκι μου, ανοίγω κατευθείαν τη μουσική δυνατά και εύχομαι να έχει κάποιο τραγούδι που να με βοηθήσει να ξεχαστώ. Οι στίχοι από το I want something just like this σίγουρα δεν ήταν αυτό που χρειαζόμουν.
Κλείνω το ραδιόφωνο και καταρρέω πάνω στο τιμόνι, χτυπώντας δυο τρεις φορές το κεφάλι μου πάνω του. Άου! Ελπίζω να μη χρειαστεί να το θεραπεύσουμε κι αυτό!

Βάζω μπρος και ούτε που καταλαβαίνω για πότε φτάνω στο σπίτι μου.
Παρκάρω αδέξια στο συνηθισμένο σημείο, και φτάνω τρέχοντας μέχρι την πόρτα. Μπαίνω γρήγορα μέσα κλείνοντας με θόρυβο την πόρτα πίσω μου, ανοίγω τα φώτα και ελπίζω να ‘ναι σπίτι ο Ταϊσίν γιατί ειλικρινά δεν θέλω να μείνω μόνη με τις σκέψεις μου αυτή τη στιγμή. Και η Νόρα αποκλείεται να έχει γυρίσει σπίτι από τώρα, ειδικά με τις δουλειές του Ντι Κάρλο σε εξέλιξη.
«Γύρισαααα» φωνάζω σαν την τρελή μέσα σε ένα άδειο σπίτι.
Καμία απόκριση.
Γαμώτο.
 Βαδίζω βαριεστημένα προς την κουζίνα και βάζω ένα ποτήρι νερό να πιω.
Δύσκολη μέρα η σημερινή. Μάλλον ο απόηχος μιας σχεδόν τέλειας βραδιάς είναι κατά κανόνα δυσάρεστος.
Σχεδόν τέλειας; Γιατί σχεδόν; Γιατί δεν ήταν μαζί μου ο Τάι ίσως;
Όχι, όχι , όχι! Κόφτο υποσυνείδητο!
Ο Κα μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει, μ’ αρέσει, μ’ αρέσει και μάλιστα πολύ. Με αναστατώνει, με ιντριγκάρει, με κάνει να νιώθω υπέροχη και επιπλέον μου δίνει την εντύπωση ότι είμαι τα πάντα γι αυτόν. Σε όλα αυτά έχει να προστεθεί και κάτι άλλο που έχουμε κοινό: έχουμε χάσει και οι δυο τους μπαμπάδες μας πολύ νωρίς. Ένα κοινό σημείο πόνου που κανένας δεν μπορεί να καταλάβει καλύτερα από εμάς τους δύο. Επίσης ο Κα δείχνει να μην ενδιαφέρεται και πολύ για αυτά που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει. Λέει ότι κάνει πάντα αυτό που θέλει και μπορώ να πω ότι φαίνεται.
Ενώ ο Τάι βάζει πάντα και πάνω απ’ όλα το καθήκον του.
Α, και το να είμαι ερωτευμένη με τον Τάι είναι απαγορευμένο. Είναι ο Καθοδηγητής μου και μόνο αυτό. Ενώ με τον Κα τα πράγματα είναι τόσο πιο εύκολα! Μάγος αυτός, μάγισσα και εγώ, τι πιο απλό και όμορφο;
Ναι, μέχρι να λυθεί ο ξόρκι δέσμευσης και ο Κα αυτομάτως μπαίνει στα απαγορευμένα. Και επικίνδυνα.
Η τελευταία γουλιά από το νερό μου, κόντεψε να με πνίξει, και ένας δυνατό βήχας άρχισε να με τραντάζει ολόκληρη. Φτύνω το νερό στο νεροχύτη και προσπαθώ να συνέλθω όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Τι με έπιασε τώρα; Γιατί να σκεφτώ κάτι τέτοιο για τον Κα; Νομίζω πως η Ρίκα με επηρεάζει περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα τελικά.
Αφήνω τα φώτα ανοιχτά σε σαλόνι και κουζίνα και ανεβαίνω στο υπνοδωμάτιο μου με γρήγορα βήματα. Πετάω τσάντα, παπούτσια και ζακέτα στην άκρη και πέφτω  με όλο μου το βάρος πάνω στο αφράτο κρεβατάκι μου. Μου χει λείψει τόσο πολύ!
Κάνω να τυλιχτώ με μια λεπτή κουβερτούλα που μάλλον η Νόρα άφησε στο κάτω μέρος του κρεβατιού μου και πιάνω μαζί και κάτι άλλο πέρα από το ύφασμα της κουβέρτας. Κάτι απαλό και με λίγη υγρασία ίσως. Το σηκώνω ψηλά για να το δω καλύτερα. Και είναι ένα μαύρο τριαντάφυλλο!
Μα ποιος...
Σηκώνομαι σε καθιστή θέση και βρίσκω ακριβώς στα πόδια μου και μία μαύρη κάρτα. Προφανώς από τον αποστολέα;
Κάτι τόσο σπάνιο και ξεχωριστό πρέπει να χαρίζεται μόνο σε πλάσματα που το αξίζουν. Μπορεί το μαύρο ρόδο να θεωρείται από πολλούς σύμβολο θανάτου και αποχωρισμού ή ίσως ακόμα και το ‘άπιαστο’, το αδύνατο, αλλά για μένα συμβολίζει την αναγέννηση και το συναρπαστικό άγνωστο μιας νέας περιπέτειας. Της δικής μας περιπέτειας.- Κα
Γουάου. Ο Κα το έγραψε αυτό; Ο Κα Τέρνερ; Για μένα;
Παίρνω το ιδιαίτερο αυτό λουλούδι στα χέρια μου για να το μυρίσω και να το δω καλύτερα. Το χρώμα του δεν είναι ακριβώς μαύρο. Περισσότερο θα το χαρακτήριζα σαν πολύ βαθύ και σκοτεινό κόκκινο. Όταν παίρνω την πρώτη εισπνοή με το ρόδο κάτω από τα ρουθούνια μου δεν μυρίζω τίποτα. Άρα είναι αλήθεια. Τα μαύρα ρόδα στερούνται αρώματος. Το είχα διαβάσει παλαιότερα σε ένα βιβλίο ανθοκομίας που έπεσε τυχαία στα χέρια μου αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να το διαπιστώσω η ίδια. Είναι κρίμα όμως. Ένα τόσο σπάνιο και ιδιαίτερο άνθος να μην έχει τη δική του ξεχωριστή μυρωδιά.
Σηκώνομαι χαρούμενη και χαμογελαστή από το κρεβάτι με το ρόδο και την κάρτα στα χέρια μου. Με ένα αυτοκολλητάκι καρδούλα που βρίσκω πάνω στο γραφείο μου – έχω διάφορα αυτοκολλητάκια σε ένα κουτάκι για πολλές χρήσεις αλλά διάλεξα την καρδούλα για προφανείς λόγους τώρα- κολλάω την καρτα πάνω στον καθρεύτη της τουαλέτας μου και έπειτα ψάχνω το κινητό μέσα από την τσάντα μου. Ανοίγω το εικονιδιάκι των μηνυμάτων και πατάω ‘σύνθεση νέου μηνύματος’.
‘Μου άρεσε πολύ και το τριαντάφυλλο και η κάρτα. Ήταν το δώρο που μου έφτιαξε τη μέρα. Είχα πολύ δύσκολη προπόνηση με την Ρίκα σήμερα. Αλλά θα στα πω όταν βρεθούμε. Πότε θα σε δω λοιπόν για να σε ευχαριστήσω από κοντά;’
Πατάω αποστολή και ελπίζω να μη φαίνομαι πρόστυχη ή απελπισμένη με την τελευταία μου πρόταση.
Ξαναξαπλώνω στο κρεβάτι μου με το ρόδο αγκαλιά και εύχομαι να μου απαντήσει γρήγορα ο Κα γιατί πραγματικά είμαι πολύ κουρασμένη και νυστάζω. Για να με απασχολήσω λίγο παραπάνω ξανασηκώνομαι για να αλλάξω ρούχα. Επιλέγω ένα άνετο κόκκινο φούτερ με το νούμερο ‘ένα’ ραμμένο με μαύρες πούλιες στο μπροστινό μέρος και ένα μαύρο κολλητό κολλάν με μια μαύρη ρίγα δερματίνης στα πλαινά. Λίγο κιτς η εμφανισή μου αλλά ειλικρινά είναι το τελευταίο που με νοιάζει τώρα.

Ξανακοιτάω ανυπόμονη το κινητό μου. Κανένα μήνυμα.



Foni Nats