Αφότου πέθαναν οι γονείς μου και το ορφανοτροφείο ανέλαβε τη φροντίδα μου, ένα μόνο πράγμα είχε σημασία για μένα. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν το πώς θα με επιλέξει μια καινούρια οικογένεια και θα μου δώσει την ευκαιρία για μια φυσιολογική ζωή. Φυσικά ποτέ δε φανταζόμουν μια οικογένεια σαν τους Γιογκασάκι. Δε θα έλεγα ότι υπήρξαν οι καλύτεροι κηδεμόνες, αλλά… με έκαναν κάτι άλλο. Κάτι καλύτερο. Υποθέτω.
Όμως… οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα να παρεμβαίνουν στις ζωές των άλλων. Ακόμα και σε άτομα όπως η Μία. Όταν υπάρχει συνείδηση, όταν υπάρχουν συναισθήματα, η οποιαδήποτε ανάμιξη θεωρείται εγκληματική. Οι εταιρείες όπως αυτή που δημιούργησε τη Μία, εκείνη των Γιογκασάκι και πάρα πολλές άλλες που κατασκευάζουν άτομα σαν τη Μία και εμένα. Μας χρησιμοποιούν για οτιδήποτε παράνομο μπορούν να σκαρφιστούν και αυτό είναι απαράδεκτα εξωφρενικό. Είμαστε άνθρωποι που να πάρει!
Η Μία αφήνει το σακίδιό της και αυτό σκάει με δύναμη στο πάτωμα βγάζοντάς με βίαια από τις σκέψεις μου. Με τρομάζει, αλλά καταβάλω κάθε προσπάθεια, ώστε να παραμείνω ήρεμος. Σηκώνομαι από τον καναπέ και πιέζω ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Γιατί πανικοβάλλομαι τόσο που φεύγει;
«Δεν ήταν ανάγκη να έρθεις» απαντάει παγωμένα. «Δε με νοιάζει κιόλας. Για την ακρίβεια…»
«Θα έρθω μαζί σου» λέω αυθόρμητα και δε μετανιώνω καθόλου που αυτές οι λέξεις ξεγλιστρούν χωρίς σκέψη από την άκρη της γλώσσας μου. «Θα σε βοηθήσω να βρεις γρηγορότερα αυτό που ψάχνεις».
«Δε χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Θα τους κυνηγήσω μόνη μου». Παίρνει τα πράγματά της, αλλά μπαίνω μπροστά της και τη σταματάω, πριν με προσπεράσει. «Μην μπαίνεις στον δρόμο μου».
Απομακρύνομαι ελάχιστα και βγάζω το πουκάμισό μου. Η Μία γουρλώνει τα μάτια της σοκαρισμένη και αποστρέφει το πρόσωπό της σε δύσκολη θέση. Ουλές διατρέχουν την περισσότερη επιφάνεια του σώματός μου, μια οδυνηρή ανάμνηση για το που με έκοψαν και έραψαν οι Γιογκασάκι. Πιάνω το διστακτικό χέρι της και το ακουμπάω στην καρδιά μου.
«Ίσως να έχω… τους λόγους μου που θέλω να τους βρω και εγώ» χαμογελάω πικρά. «Όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μια μηχανή μέσα τους. Άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Εμείς σε ποια από τις δυο κατηγορίες ανήκουμε;»
ΤΕΛΟΣ
Ηλιάνα Κλεφτάκη
Όμως… οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα να παρεμβαίνουν στις ζωές των άλλων. Ακόμα και σε άτομα όπως η Μία. Όταν υπάρχει συνείδηση, όταν υπάρχουν συναισθήματα, η οποιαδήποτε ανάμιξη θεωρείται εγκληματική. Οι εταιρείες όπως αυτή που δημιούργησε τη Μία, εκείνη των Γιογκασάκι και πάρα πολλές άλλες που κατασκευάζουν άτομα σαν τη Μία και εμένα. Μας χρησιμοποιούν για οτιδήποτε παράνομο μπορούν να σκαρφιστούν και αυτό είναι απαράδεκτα εξωφρενικό. Είμαστε άνθρωποι που να πάρει!
Η Μία αφήνει το σακίδιό της και αυτό σκάει με δύναμη στο πάτωμα βγάζοντάς με βίαια από τις σκέψεις μου. Με τρομάζει, αλλά καταβάλω κάθε προσπάθεια, ώστε να παραμείνω ήρεμος. Σηκώνομαι από τον καναπέ και πιέζω ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Γιατί πανικοβάλλομαι τόσο που φεύγει;
«Δεν ήταν ανάγκη να έρθεις» απαντάει παγωμένα. «Δε με νοιάζει κιόλας. Για την ακρίβεια…»
«Θα έρθω μαζί σου» λέω αυθόρμητα και δε μετανιώνω καθόλου που αυτές οι λέξεις ξεγλιστρούν χωρίς σκέψη από την άκρη της γλώσσας μου. «Θα σε βοηθήσω να βρεις γρηγορότερα αυτό που ψάχνεις».
«Δε χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Θα τους κυνηγήσω μόνη μου». Παίρνει τα πράγματά της, αλλά μπαίνω μπροστά της και τη σταματάω, πριν με προσπεράσει. «Μην μπαίνεις στον δρόμο μου».
Απομακρύνομαι ελάχιστα και βγάζω το πουκάμισό μου. Η Μία γουρλώνει τα μάτια της σοκαρισμένη και αποστρέφει το πρόσωπό της σε δύσκολη θέση. Ουλές διατρέχουν την περισσότερη επιφάνεια του σώματός μου, μια οδυνηρή ανάμνηση για το που με έκοψαν και έραψαν οι Γιογκασάκι. Πιάνω το διστακτικό χέρι της και το ακουμπάω στην καρδιά μου.
«Ίσως να έχω… τους λόγους μου που θέλω να τους βρω και εγώ» χαμογελάω πικρά. «Όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μια μηχανή μέσα τους. Άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Εμείς σε ποια από τις δυο κατηγορίες ανήκουμε;»
ΤΕΛΟΣ
Ηλιάνα Κλεφτάκη