Το μαύρο ρόδο (Κεφάλαιο 37)


"Κρις, Μαξ", έκανε ο Άγγελος στα Φαντάσματα, "η Χλόη θα χρησιμοποιήσει την κανονική δύναμη του Σμαραγδένιου Δράκου"

Ο Μαξ πήρε μία βαθιά ανάσα και προετοιμάστηκε ψυχολογικά. Δεν ήθελε με τίποτα να επαναληφθεί το σκηνικό που είχε γίνει δύο χρόνια πριν σε εκείνη την αποθήκη στο λιμάνι. Η κοπέλα είχε αλλάξει και μπορούσε να το νιώσει αυτό.

"Έχε πίστη στη Χλόη, Μαξ", τον καθησύχασε ο Κρίστοφερ, "όλα θα πάνε καλά, θα το δεις"

"Μακάρι, Κρις, μακάρι"

Ο νεαρός με τα γαλανά μάτια προσπάθησε να κρατηθεί αισιόδοξος για χάρη όλων. Το κράτημά του έσφιξε στο σπαθί του και το βλέμμα του κλείδωσε στη Χλόη και την Κριστίν που πάλευαν κάτω στο δρόμο.

***

Η Χλόη απέκρουσε την επίθεση της Κριστίν με σχετική ευκολία και ανταπέδωσε με κλωτσιά, την οποία απέφυγε η αντίπαλός της. Αφαιρέθηκε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και τότε η μαυρομάλλα βρήκε ευκαιρία και η μύτη του ξίφους της χάραξε μία γραμμή στο ζυγωματικό της Χλόης. Το αίμα δημιούργησε κόκκινες κλωστές στο λευκό δέρμα του προσώπου της, φτάνοντας μέχρι το πιγούνι και λερώνοντας τη λευκή της μπλούζα.

"Θα το μετανιώσεις που παίζεις μαζί μου νεαρή!", δήλωσε με σθένος η Κριστίν και η κοκκινομάλλα και πέρασε από πίσω της με κυβίσθηση.

"Εγώ πάλι νομίζω πως μετά τα αποψινά γεγονότα, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος", αντιγύρισε και ανασήκωσε απλά τους ώμους της. Αν την τσάντιζε την μαυρομάλλα, θα έπεφτε πιο εύκολα στην παγίδα.

Η Κριστίν γέλασε με ένα γέλιο που θύμιζε βρυχηθμό. "Αυτό είναι μία ουτοπική σκέψη! Ο κόσμος θα παραμείνει ο ίδιος με ή χωρίς εμένα!"

"Τουλάχιστον θα έχει γίνει μία αρχή!"

Το Μαύρο Ρόδο δεν απάντησε και προτίμησε να επιτεθεί, αλλά κάτι την κράτησε μαρμαρωμένη στο έδαφος. "Τι στο καλό έκανες;", είπε μέσα από τα σφιγμένα της δόντια. Επιπλέον, οι δυνάμεις της δε λειτουργούσαν.

"Ω, απλά έπαιξα ένα πολύ συχνό χαρτί. Σου απενεργοποίησα τις δυνάμεις", απάντησε με ανάλαφρο τόνο η Χλόη. Με μία κίνηση του χεριού της, η σμαραγδένια αύρα περικύκλωσε την Κριστίν, η οποία προσπαθούσε να διαφύγει, αλλά μάταια. Κρυστάλλινα τείχη την περικύκλωσαν, τοποθετώντας την στο κέντρο ενός κύκλου.

"Χμ... Ακόμα δεν παρασύρθηκες από τα συναισθήματά σου; Όπως τότε στο λιμάνι;"

Η κοκκινομάλλα ξεροκατάπιε. Όχι, δε θα την άφηνε να την επηρεάσει μία ψυχή που το μόνο που ήξερε ήταν να σπέρνει το φόβο και τον τρόμο. "Δε θα σου δώσω τη χαρά να απαντήσω, αντιθέτως, θα σου κάνω μία ερώτηση: εσύ δε βαρέθηκες να ταλαιπωρείς τον αθώο κόσμο;"

Ανέβηκε πάνω στο τείχος και κάθισε στις φτέρνες της, στηρίζοντας το πιγούνι με την παλάμη της.

"Δε θα σε ικανοποιήσει η απάντηση"

"Δε με ενδιαφέρει", απάντησε η Χλόη. "Μπορώ να σε γλιτώσω από αυτό, να στείλω την ψυχή σου εκεί που ανήκει πραγματικά, τι λες;"

"Δε θα σε ικανοποιήσει η απάντηση", επανέλαβε η Κριστίν.

"Ωραία, λοιπόν, εδώ τελειώνει το έργο", είπε η κοπέλα και σηκώθηκε όρθια.

Η Κριστίν προσπάθησε για ακόμα μία φορά να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της, αλλά δεν έγινε τίποτα. Ο Σμαραγδένιος Δράκος ήταν πιο δυνατός από αυτήν. Αντίθετα, η κοκκινομάλλα τυλίχτηκε με μία σμαραγδένια αύρα και ένα κύμα ενέργειας σάρωσε το τετράγωνο.
Το εκκωφαντικό ουρλιαχτό του Μαύρου Ρόδου αντήχησε στους δρόμους, διαταράσσοντας την ησυχία τους. Μία λάμψη την περικύκλωσε και άρχισε να στροβιλίζεται γύρω της, ώσπου δε φαινόταν τίποτα από την κοπέλα πια και ο τόπος γέμισε με καπνό. Όταν αυτός καταλάγιασε, η Κριστίν είχε εξαφανιστεί και στη θέση της είχε παραμείνει μόνο το περίτεχνο ξίφος.
Η Χλόη με έναν πήδο βρέθηκε από το κρυστάλλινο τείχος στο κέντρο το κύκλου, πλάι στο Μαύρο Ρόδο. Το πήρε ευλαβικά στα χέρια της και το τοποθέτησε στη θήκη του. Μουρμούρισε μερικές λέξεις και γύρω του άρχισε να σχηματίζεται μία ασημένια αλυσίδα, η οποία σε κάθε κρίκο είχε και από έναν κινέζικο χαρακτήρα, ενώ στον τελευταίο είχε τον ρούνο της Χρυσής Κλειδαριάς. Πάνω στη θήκη του χάραξε το ρούνο Μέριλ, σαν μία τελική πινελιά, για να μην μπορέσει το Μαύρο Ρόδο να σπείρει ξανά κανένα αρνητικό συναίσθημα. Έστρεψε το βλέμμα της προς τον έναστρο ουρανό και πήρε μία βαθιά ανάσα, κλείνοντας ταυτόχρονα τα μάτια της. Η ψυχή της Κριστίν, είχε σταλεί εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ και αιώνες, η δύναμη του ξίφους είχε σφραγιστεί. Όλα είχαν τελειώσει.
Εξαφάνισε τα κρυστάλλινα τείχη, αλλά η ίδια δε μετακινήθηκε από σημείο στο οποίο στεκόταν. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα ανακούφισης και χαράς και τα σκούπισε με την παλάμη της πριν ελευθερωθούν.

"Δράκε, τελείωσε!"

"Ναι, πλέον το Μαύρο Ρόδο δε θα δημιουργήσει άλλους μπελάδες", απάντησε το γιγαντόσωμο ερπετό.

Το πράσινο βλέμμα της κοπέλας εστίασε σε μία μαύρη φιγούρα που μετά βίας φαινόταν μέσα στο σκοτάδι της νύχτας και η οποία ερχόταν προς το μέρος της. Ήταν ένα από τα Φαντάσματα, αλλά δεν ήξερε ποιο. Όταν έφτασε ακριβώς μπροστά της, πρόσεξε τα πράσινα μάτια του, τα οποία την κοιτούσαν εξεταστικά.

"Χλόη, τα κατάφερες!", σχολίασε και η κοπέλα έγνεψε καταφατικά. Του έτεινε το ξίφος προς το μέρος του.

"Θα είναι πιο ασφαλές στα χέρια σας"

Εκείνος το πήρε και τοποθέτησε το ελεύθερο χέρι του προσεκτικά στον ώμο της. "Ευχαριστούμε"

Η Χλόη έγνεψε ξανά συγκαταβατικά.

"Χλόη!", άκουσε να τη φωνάζει κάποιος και γύρισε προς το μέρος της φωνής. Αντίκρισε τον Άγγελο παρέα με το δεύτερο Φάντασμα.

Πριν προλάβει να πει κύμινο, ο νεαρός με τα καστανά μάτια είχε πέσει πάνω της, κλείνοντάς την σε μία αρκουδίσια αγκαλιά. "Ήμουν σίγουρος πως όλα θα πήγαιναν καλά!", της ψιθύρισε.

"Άγγελε, δεν μπορώ να αναπνεύσω", ψέλλισε η κοκκινομάλλα και αποτραβήχτηκε από το κράτημα του Άγγελου, ο οποίος την κοιτούσε με ένα αθώο βλέμμα που άλλαξε μόλις είδε την πληγή στο ζυγωματικό της.

"Τι έπαθες εδώ;", ρώτησε και έκλεισε το πιγούνι της μαλακά με τον δείκτη και τον αντίχειρά του.

"Μια γρατζουνιά είναι μόνο"

Ο Άγγελος ανασήκωσε το ένα του φρύδι στο άκουσμα της απάντησής της. "Όπως και οι υπόλοιπες πληγές, να φανταστώ;"

"Τώρα υπερβάλλεις", σχολίασε η Χλόη.

"Εγώ ή εσύ, που σε λίγο θα μου πεις πως είσαι υγιέστατη;"

"Μα, μια χαρά είμαι!", διαμαρτυρήθηκε εκείνη. "Απλές γρατζουνιές είναι!"

Ο Άγγελος την πίεσε ελαφρά στον ώμο, με αποτέλεσμα η κοκκινομάλλα να τιναχτεί σαν ελατήριο από τον πόνο. "Απλές γρατζουνιές, ε;", την κορόιδεψε. "Τότε γιατί μορφάζεις από τον πόνο;"

"Και μερικές μελανιές"

"Αχα, τα έχεις δει τα γόνατά σου; Ή τους αγκώνες σου;"

"Καλά! Εντάξει! Νίκησες!", παραδέχτηκε η Χλόη ηττημένη. "Δεν είναι απλές μελανιές και γρατζουνιές!"

"Χαίρομαι που το παραδέχτηκες. Τώρα, πάμε στο σπίτι;", πρότεινε και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη.Λίγο πιο πέρα, τα Φαντάσματα τους παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον και τα μάτια τους γούρλωσαν από έκπληξη όταν είδαν το φιλί. Ο Μαξ καθάρισε το λαιμό του για να τους τραβήξει την προσοχή και όταν την απέκτησε έκανε την ερώτηση που έκαιγε τόσο τον ίδιο όσο και τον Κρίστοφερ. "Είστε...ξέρετε...ζευγάρι;"

Η Χλόη ένιωσε τα μάγουλά της να φλέγονται και ενστικτωδώς στράφηκε προς τον Άγγελο, ο οποίος είχε κοκκινίσει και αυτός. "Εμ...δε μου έχει ζητήσει ακόμα να γίνω κοπέλα του, επίσημα, δηλαδή"

"Από πότε;", ρώτησε ο Κρίστοφερ με μάτια που έλαμπαν από χαρά και υπερηφάνεια.

"Δευτέρα απόγευμα", απάντησε ο Άγγελος.

"Και δε μας είπαν τίποτα...", έκανε απογοητευμένος στον Μαξ.

"Απολύτως τίποτα", συμφώνησε εκείνος, κουνώντας το κεφάλι του.

"Θα σας το έλεγα!", διαμαρτυρήθηκε ο Άγγελος. "Αλήθεια θα σας το έλεγα!"

"Πότε; Μετά από έναν χρόνο;", ρωτησε ο νεαρός με τα γαλανά μάτια.

"Δε- δεν ξέρω"

Ο Κρίστοφερ πλησίασε τη Χλόη και την τράβηξε μακριά από τους άλλους δύο που μάλωναν. "Πάμε να φύγουμε από εδώ, γιατί αυτοί είναι ικανοί να το πάνε έτσι μέχρι αύριο βράδυ"

Η κοπέλα χαμογέλασε. "Ναι, πάμε. Αν θέλουν να έρθουν, τον δρόμο τον ξέρουν"

***

Μπήκαν στο διαμέρισμα του Άγγελου και άναψαν τα φώτα για να βλέπουν. Η Χλόη κάθισε στον καναπέ, ενώ ο Κρίστοφερ άφησε το ξίφος πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Πήγε μέχρι το μπάνιο και γύρισε, κρατώντας το κουτί πρώτων βοηθειών. Πριν προλάβει να κάνει καμία κίνηση, ο Άγγελος με τον Μαξ είχαν κάνει και αυτοί την εμφάνισή τους στο χώρο.

"Γιατί δε μας είπατε πως φεύγετε;", γκρίνιαξε ο Άγγελος.

"Επειδή ξέρουμε πως όταν εσείς οι δύο αρχίζετε κάτι τέτοιο, δε σας σταματάει τίποτα μετά", απάντησε ο Κρίστοφερ.

"Φίλος να σου τύχει"

"Μη μου κλέβεις ατάκες, Άγγελε", σχολίασε ο Μαξ και κατευθύνθηκε προς την κοπέλα. "Εγώ δεν πρόλαβα να πω κάτι πριν, οπότε σ'το λέω τώρα: χαίρομαι που τα κατάφερες και που ξεπέρασες τους φόβους σου για τη δεύτερή σου δύναμη"

"Χάρη σε σας τα κατάφερα όλα αυτά, οπότε, σας ευχαριστώ πολύ, για όλα", απάντησε η Χλόη και χαμογέλασε.

"Εμ, μπορώ να ρωτήσω κάτι;", έκανε ο Κρίστοφερ και κάθισε δίπλα της.

"Τι;"

"Μπορώ να σε αγκαλιάσω;", ρώτησε διστακτικά και πριν προλάβει να τελειώσει την πρότασή του, η Χλόη είχε ήδη περάσει τα μπράτσα της γύρω του. Ο νεαρός ανταπέδωσε δειλά την αγκαλιά.

"Εντάξει, τώρα θέλω κι εγώ", δήλωσε ο Μαξ και τους αγκάλιασε.

"Μην την πέφτετε στην κοπέλα μου!", σχολίασε ο Άγγελος και έπεσε κι αυτός πάνω τους.

"Είναι μία αθώα ομαδική αγκαλιά, Αναγνώστου", απάντησε ο Μαξ. "Μην ξεχνάς πως έχουμε κοπέλες"

***

"Αχ, επιτέλους μας άδειασαν τη γωνιά!", δήλωσε ο Άγγελος αστειευόμενος.

Τα Φαντάσματα είχαν φύγει, αφήνοντάς τον μόνο με τη Χλόη.

Έπρεπε να πουν τα καλά νέα και στους υπόλοιπους εκδικητές και τον επιθεωρητή Γκρέις.

"Μα τι καλός φίλος που είσαι!", τον ειρωνεύτηκε εκείνη.

"Είμαι, τρομάρα μου!", απάντησε και κάθισε δίπλα της, παίρνοντας το κουτί των πρώτων βοηθειών από τα χέρια της.

"Τι κάνεις;"

"Σε περιποιούμαι, πριγκίπισσα"

"Μα, μπορώ και μόνη μου!", δήλωσε η Χλόη και πήγε να του πάρει πίσω το λευκό κουτί, αλλά ο Άγγελος το σήκωσε πάνω από το κεφάλι του για να μην το φτάνει.

"Θα με αφήσεις να περιποιηθώ την κοπέλα μου;"

Στο άκουσμα της φράσης, η κοκκινομάλλα πάγωσε. "Ορίστε;"

"Λέω, θέλω να περιποιηθώ την κοπέλα μου", επανέλαβε εκείνος αργά και καθαρά.

"Την κοπέλα σου;", έκανε σαστισμένη.

"Ναι, Χλόη, την κοπέλα μου. Και σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, σε σένα αναφέρομαι"

"Α-αλήθεια;", τραύλισε και τα βλέμματά τους κλείδωσαν.

Ο Άγγελος έγνεψε καταφατικά. "Εμ, ποιον άλλον, βρε πριγκίπισσα;"

Τα πράσινα μάτια της Χλόης έλαμψαν και έπεσε πάνω του και τον αγκάλιασε, ξαφνιάζοντάς τον. Ο νεαρός άφησε το κουτί των πρώτων βοηθειών και πέρασε το ένα του χέρι γύρω από τη μέση της και με το άλλο της χάιδευε το πίσω μέρος του κεφαλιού της.

"Δηλαδή, είναι επίσημο, πλέον;"

"Ναι, Χλόη, είναι επίσημο"

Η κοπέλα αποτραβήχτηκε ελαφρά και του έδωσε ένα φιλί στα χείλη, στο οποίο ανταποκρίθηκε.

"Λοιπόν, θα με αφήσεις να σε βοηθήσω με τα τραύματά σου;"

"Καλά...", υποχώρησε η κοπέλα και ο νεαρός της χαμογέλασε γλυκά. Τοποθέτησε τις παλάμες του εκατέρωθεν του προσώπου της και της άφησε ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο.

***

Τετάρτη 28 Ιουνίου, 12:45
Ημέρα όγδοη.


Η Χλόη άνοιξε τα μάτια της, μετά από ένα δεκάλεπτο χουζούρεμα για να βρεθεί να κοιτάζει το γυμνό στέρνο του Άγγελου. Ασυναίσθητα κοκκίνισε με τις πονηρές σκέψεις που έκανε και έστρεψε τη ματιά της στο πρόσωπό του. Χαμογέλασε, καθώς συνειδητοποίησε πως ήταν πολύ γλυκός όταν κοιμόταν, με μία γαλήνια έκφραση να στολίζει τα όμορφα χαρακτηριστικά του. Προσέχοντας να μην τον ξυπνήσει, βγήκε από την αγκαλιά που τη φιλοξένησε το προηγούμενο βράδυ και τεντώθηκε ελαφρώς για να ξεπιαστεί και όσο της επέτρεπαν τα τραύματά της.
Ο Άγγελος αναδεύτηκε στον ύπνο του, αλλά δεν ξύπνησε. Ξυπόλητη, κατευθύνθηκε προς την κουζίνα για να ετοιμάσει πρωινό, ή καλύτερα μεσημεριανό λόγω της ώρας και για τους δύο. Αποφάσισε να φτιάξει τηγανίτες και γαλλικό τοστ. Όσο έφτιαχνε το μείγμα για της τηγανίτες, το μυαλό της περιπλανήθηκε.
Είχε περάσει μία εβδομάδα πάνω-κάτω από τότε που ο Άγγελος την κυνηγούσε για πέντε ώρες στους δρόμους της πόλης για έναν φόνο που δεν είχε διαπράξει. Και τώρα ήταν κοπέλα του! Πόσο πιο αλλόκοτη τροπή είχε πάρει η υπόθεση! Είχε ανακλύψει πως αυτός ήταν το Λευκό Ρόδο και πως ήταν διπλός πράκτορας και φίλος με τους εκδικητές της πόλης. Αναστέναξε και τοποθέτησε μία μικρή ποσότητα από βούτυρο στο τηγάνι.
Η ίδια, είχε έρθει πιο κοντά στην Ισμήνη την τελευταία βδομάδα. Ή καλύτερα, στην ανάμνηση της καλύτερής της φίλης. Επιπλέον, είχε ανακαλέσει πράγματα τα οποία είχε σφραγίσει η ίδια στο Κουτί της Πανδώρας. Εικόνες από εκείνο το βράδυ που είχε χάσει τον έλεγχο των συναισθημάτων της και του Σμαραγδένιου Δράκου ήρθαν ξανά στο νου της. Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η κρυψώνα του Μαύρου Ρόδου.Γύρισε την τηγανίτα για να ψηθεί και από την άλλη πλευρά με μία απότομη κίνηση του τηγανιού, την οποία θα ζήλευε και ο καλύτερος μάγειρας.

Μα, να είναι μπροστά στα μάτια της και να μην το έχει πάρει χαμπάρι; Τουλάχιστον, τώρα το μαγικό ξίφος δεν αποτελούσε καμία απειλή και η ψυχή της Κριστίν είχε αναπαυτεί. Και η Χλόη είχε ξεπεράσει τους φόβους της για τη δύναμη του Σμαραγδένιου Δράκου. Φαινομενικά είχαν όλα τελειώσει. Τουλάχιστον με το ξίφος. Και άρχιζε κάτι καινούριο. Κάτι το οποίο η κοπέλα ήλπιζε να είναι καλύτερο.Από τις σκέψεις της την έβγαλε ο ήχος του σταθερού τηλεφώνου. Χαμήλωσε λίγο το μάτι της κουζίνας και έτρεξε ως το σαλόνι για να το σηκώσει.

"Παρακαλώ;"
Ξανθίππη Γιωτοπούλου