Έπρεπε άμεσα να δω τη Στέφανι και να διαπιστώσω αν το παγιδευμένο αμάξι που κάηκε ήταν δικό της. Έτσι, της τηλεφώνησα και ζήτησα να της μιλήσω από κοντά.
Την επόμενη μέρα, κιόλας, οδήγησα ως το σπίτι της στο Βάσαλ, καθώς ήταν δύσκολο για εκείνη να μετακινείται μετά το ατύχημα που είχε. Φτάνοντας έξω απο το σπίτι τράβηξαν το βλέμμα μου τρία δέντρα που είχε στον κοινόχρηστο κήπο της γκρι πολυκατοικίας. Μου έκανε εντύπωση που είχαν κόκκινα φύλλα. Πολλά είχαν πέσει στο πεζοδρόμιο και έδιναν την εντύπωση πως ήταν ένα χαλί από πέταλα τριαντάφυλλου ή σαν να είχαν στάξει κόκκινες σταγόνες απο το καβαλέτο κάποιου ζωγράφου.
Η Στέφανι με υποδέχθηκε και καθίσαμε σε ένα μικρό στρογγυλό τραπέζι που υπήρχε στην γωνιά του σαλονιού. Πίσω της υπήρχε ένας πίνακας λευκός με μια μαύρη καρικατούρα· μου φάνηκε κάπως αστείος, αλλά είχα σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθώ εκείνη την στιγμή. «Κυρία Στέφανι Σουίζ, συγγνώμη για την ενόχληση. Συνέβη κάτι εχθές και έπρεπε να σας μιλήσω». «Τι συνέβη; Μάθατε ποιος σκότωσε την αδερφή μου;» είπε και βούρκωσαν τα μάτια της. «Λυπάμαι, δεν γνωρίζουμε ακόμα ποιος είναι ο θύτης, όμως βρέθηκε ένα αμάξι παγιδευμένο με εκρηκτικά, το οποίο καιγόταν στο Κλάπχαμ, ίδια μάρκα και χρώμα με το δικό σας. Φοβηθήκαμε λοιπόν μήπως σας ανήκει, διότι σε αυτήν την περίπτωση ίσως κινδυνεύετε από...». «Δεν είναι δικό μου» με διέκοψε. «Το δικό μου θα το παραδώσουν μεθαύριο από το συνεργείο. Θα μου το φέρει ένας εργαζόμενος εδώ, γιατί δεν μπορώ να οδηγήσω μέχρι να αναρρώσω απο το ατύχημα». «Αν δεν υπάρχει πρόβλημα, θα μπορούσα να περάσω από εκεί να το δω. Σας πιστεύω, απλώς είναι το τυπικό της υπόθεσης, καταλαβαίνετε» είπα διστακτικά. «Φυσικά, κανένα πρόβλημα. Είναι στο Μπούρτον Περφόρμανς Σέντερ, στην οδό Γκαντς Χίλλ».
Την ευχαρίστησα και έφυγα αμέσως. Έπρεπε να οδηγήσω σαράντα λεπτά δρόμο ως την περιοχή Νιούμπουρι Παρκ, για να βρω το συνεργείο. Εκεί βρήκα τον ιδιοκτήτη του συνεργείου και μίλησα δείχνοντας το σήμα μου. «Γεια σας, κύριε, θα ήθελα να μου δείξετε το αμάξι που ανήκει στην κυρία Στέφανι Σουίζ. Είναι ένα Πεζό Σαβ 208». «Ελάτε μαζί μου» είπε και με οδήγησε σε ένα ανοιχτό γκαράζ με τα αυτοκίνητα. Μου έδειξε το μπλε αμάξι και ένα χαρτί που πιστοποιούσε ότι την μέρα που δήλωσε η Στέφανι ότι είχε το ατύχημα το έφερε εκεί ο γερανός της ασφαλιστικής της εταιρίας. «Θα το πάει μεθαύριο στην κυρία Σουίζ ο υπάλληλός μου» δήλωσε. Κοίταξα τις πόρτες, παρατήρησα το εσωτερικό και άνοιξα το ντουλαπάκι. Υπήρχε η ασφάλεια της Στέφανι και κάποια χαρτιά απο παραγγελίες που έλεγαν το όνομά της. Αφού τα κοίταξα όλα σχολαστικά, τον ευχαρίστησα, μπήκα μέσα στο ασημί μου αμάξι και επέστρεψα σπίτι.
Δέσποινα Τ.
Την επόμενη μέρα, κιόλας, οδήγησα ως το σπίτι της στο Βάσαλ, καθώς ήταν δύσκολο για εκείνη να μετακινείται μετά το ατύχημα που είχε. Φτάνοντας έξω απο το σπίτι τράβηξαν το βλέμμα μου τρία δέντρα που είχε στον κοινόχρηστο κήπο της γκρι πολυκατοικίας. Μου έκανε εντύπωση που είχαν κόκκινα φύλλα. Πολλά είχαν πέσει στο πεζοδρόμιο και έδιναν την εντύπωση πως ήταν ένα χαλί από πέταλα τριαντάφυλλου ή σαν να είχαν στάξει κόκκινες σταγόνες απο το καβαλέτο κάποιου ζωγράφου.
Η Στέφανι με υποδέχθηκε και καθίσαμε σε ένα μικρό στρογγυλό τραπέζι που υπήρχε στην γωνιά του σαλονιού. Πίσω της υπήρχε ένας πίνακας λευκός με μια μαύρη καρικατούρα· μου φάνηκε κάπως αστείος, αλλά είχα σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθώ εκείνη την στιγμή. «Κυρία Στέφανι Σουίζ, συγγνώμη για την ενόχληση. Συνέβη κάτι εχθές και έπρεπε να σας μιλήσω». «Τι συνέβη; Μάθατε ποιος σκότωσε την αδερφή μου;» είπε και βούρκωσαν τα μάτια της. «Λυπάμαι, δεν γνωρίζουμε ακόμα ποιος είναι ο θύτης, όμως βρέθηκε ένα αμάξι παγιδευμένο με εκρηκτικά, το οποίο καιγόταν στο Κλάπχαμ, ίδια μάρκα και χρώμα με το δικό σας. Φοβηθήκαμε λοιπόν μήπως σας ανήκει, διότι σε αυτήν την περίπτωση ίσως κινδυνεύετε από...». «Δεν είναι δικό μου» με διέκοψε. «Το δικό μου θα το παραδώσουν μεθαύριο από το συνεργείο. Θα μου το φέρει ένας εργαζόμενος εδώ, γιατί δεν μπορώ να οδηγήσω μέχρι να αναρρώσω απο το ατύχημα». «Αν δεν υπάρχει πρόβλημα, θα μπορούσα να περάσω από εκεί να το δω. Σας πιστεύω, απλώς είναι το τυπικό της υπόθεσης, καταλαβαίνετε» είπα διστακτικά. «Φυσικά, κανένα πρόβλημα. Είναι στο Μπούρτον Περφόρμανς Σέντερ, στην οδό Γκαντς Χίλλ».
Την ευχαρίστησα και έφυγα αμέσως. Έπρεπε να οδηγήσω σαράντα λεπτά δρόμο ως την περιοχή Νιούμπουρι Παρκ, για να βρω το συνεργείο. Εκεί βρήκα τον ιδιοκτήτη του συνεργείου και μίλησα δείχνοντας το σήμα μου. «Γεια σας, κύριε, θα ήθελα να μου δείξετε το αμάξι που ανήκει στην κυρία Στέφανι Σουίζ. Είναι ένα Πεζό Σαβ 208». «Ελάτε μαζί μου» είπε και με οδήγησε σε ένα ανοιχτό γκαράζ με τα αυτοκίνητα. Μου έδειξε το μπλε αμάξι και ένα χαρτί που πιστοποιούσε ότι την μέρα που δήλωσε η Στέφανι ότι είχε το ατύχημα το έφερε εκεί ο γερανός της ασφαλιστικής της εταιρίας. «Θα το πάει μεθαύριο στην κυρία Σουίζ ο υπάλληλός μου» δήλωσε. Κοίταξα τις πόρτες, παρατήρησα το εσωτερικό και άνοιξα το ντουλαπάκι. Υπήρχε η ασφάλεια της Στέφανι και κάποια χαρτιά απο παραγγελίες που έλεγαν το όνομά της. Αφού τα κοίταξα όλα σχολαστικά, τον ευχαρίστησα, μπήκα μέσα στο ασημί μου αμάξι και επέστρεψα σπίτι.
Δέσποινα Τ.