Μέσα στην κουζίνα υπήρχε επάνω στον πάγκο μια τριώροφη τούρτα με ένα τριαντάφυλλο φτιαγμένο από ζαχαρόπαστα -φαινόταν μόλις να είχε φτιαχτεί- και δίπλα στον πάγκο ένα μηχάνημα που βγάζει κρύο αέρα. Περπάτησα προσεχτικά, καθώς παρατήρησα κάτι σπασμένα γυαλιά. Υπήρχε, επίσης, ένα μπουκάλι κρασί στο τέλος του πάγκου και άπλυτα κουζινικά σκεύη στον νεροχύτη. Πλησιάζοντας στην εσωτερική πλευρά του πάγκου, είδα κάτι πρωτόγνωρο.
Ο ζαχαροπλάστης, ο κύριος Τζορτζ Ρόμπινσον, βρισκόταν εντελώς παγωμένος στο πάτωμα, σε τέτοιο βαθμό που, αν τον μετακινούσαν, θα μπορούσε να σπάσει σε κομμάτια. Δεν είχα αντικρίσει κάτι παρόμοιο ως τώρα. Η δολοφονία από πρόθεση ήταν σίγουρη αυτή τη φορά.
«Ο ιατροδικαστής δεν μπορεί να βγάλει πόρισμα ακόμη. Θα πρέπει να περιμένουμε» ανέφερε ο συνάδελφος.
«O πάγος είναι η αιτία θανάτου» είπε με σιγουριά ο Τόμας.
«Δε γνωρίζουμε τίποτα με βεβαιότητα, ίσως να τον είχε χτυπήσει ο δράστης πριν τον παγώσει εντελώς. Εξάλλου, πρέπει να δούμε και την ώρα θανάτου. Yπολογίζουμε πως συνέβη το βράδυ, αλλά πρέπει να περιορίσουμε τις ώρες» διόρθωσε ο συνάδελφός μας. Εγώ συμφώνησα μαζί του και πήρα τον Τόμας στην άκρη.
«Ας ψάξουμε το μέρος. Να πάρουμε μερικές καταθέσεις ώσπου να βγει πόρισμα από τον ιατροδικαστή. Θα γλυτώσουμε πιστεύω λίγο χρόνο».
«Σωστά, ας μιλήσουμε πρώτα στον ιδιοκτήτη του εστιατορίου και μετά στους συνάδελφούς του. Αργότερα ελέγχουμε όλο το μαγαζί» απάντησε και αμέσως πήγαμε στο ταμείο.
Εκεί μας περίμενε ήδη ένας γκριζομάλλης κύριος, γύρω στα πενήντα.
«Καλημέρα σας, αστυνόμοι, Μπρους Πορσέν» συστήθηκε. Άρχισα να του κάνω ερωτήσεις.
«Είστε ο ιδιοκτήτης;»
«Μάλιστα, εδώ και είκοσι χρόνια έχω αυτό το ζαχαροπλαστείο» είπε με καμάρι.
«Ποιες ώρες βρισκόσασταν χτες στο εστιατόριο;»
«Ήρθα, όπως κάθε μέρα, γύρω στις εννιά το πρωί για προετοιμασία και έφυγα στις δώδεκα το βράδυ».
«Είναι άδειο το μαγαζί όταν φεύγετε;» ρώτησα καθώς σημείωνα στο μπλοκάκι μου.
«Συνήθως όχι, γιατί υπάρχουν παραγγελίες που εκρεμούν, οπότε μένει ως τις τρεις ο Τζορτζ με τον βοηθό του, Κεν Σόχερτι, για να προλάβουν τις παραγγελείες της επόμενης μέρας».
«Θέλουμε να μας δώσετε τα στοιχεία όλων των εργαζομένων και να μας πείτε αν μιλήσατε με τον υπάλληλό σας χτες». Ο κύριος Πορσέν ξαφνικά κόμπιασε.
«Τον είδα λίγο. Έχουμε μεγάλες παραγγελίες, καθώς έχουν αρχίσει οι γάμοι και έχουν πολλές τούρτες να προετοιμάσουν, γι’ αυτό δεν τους ενοχλώ. Πού και πού περνάω και επιτηρώ, αλλά κυρίως είμαι στο ταμείο. Στις δώδεκα εγώ και ο Κεν τού είπαμε καληνύχτα και φύγαμε από το μαγαζί. Δεν γνωρίζω τι συνέβη».
«Μετά που πήγατε;» ρώτησε ο Τόμας καχύποπτα.
«Σπίτι μου. Μένω πέντε λεπτά από εδώ, στο Πίμλικο».
«Μπορεί κάποιος να επιβεβαιώσει ότι βρισκόσασταν εκεί όλο το βράδυ;».
«Η γυναίκα μου και η κόρη μου μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Θα σας δώσω όσα στοιχεία χρειάζεστε» είπε και μας έγραψε σε ένα λευκό χαρτί το τηλέφωνο και τη διεύθυνσή του.
Δέκα λεπτά αργότερα ο Τόμας και οι συνάδελφοί μου πήραν καταθέσεις από τις πωλήτριες του καταστήματος και την καθαρίστρια που είχε κάνει την κλήση στην αστυνομία.
«Κανένας δεν γνωρίζει τι συνέβη. Όλοι φαίνεται να έχουν κάποιο άλλοθι, οπότε δεν βρίσκονταν στο τόπο του εγκλήματος μετά τις εννέα το βράδυ που έκλεισε το μαγαζί μπροστά. Μένει μόνο να το επιβεβαιώσουμε» με ενημέρωσε ο Τόμας.
«Οι πωλήτριες είδαν τον κύριο Ρόμπινσον να φτιάχνει την τούρτα που βρέθηκε στον πάγκο, πριν κλείσουν το κατάστημα, ενώ η καθαρίστρια τον βρήκε νεκρό στις επτά το πρωί που ήρθε για δουλειά» συμπλήρωσε ο συνάδελφος μου.
«Επομένως από τις δώδεκα, που ισχυρίζεται ο κύριος Πορσέν ότι τον χαιρέτησε, ως τις επτά το πρωί που τον βρήκε η καθαρίστρια παγωμένο στο πάτωμα ήταν μόνος του στην κουζίνα;».
«Πιθανόν να ξαναήρθε αυτός ο βοηθός του. Πρέπει να του μιλήσουμε για να μάθουμε τι συνέβη χτες. Ίσως ο κύριος Ρόμπινσον να είχε και άλλη παρέα μαζί του, πέραν από τον συνεγάτη του» ανέφερε ο Τόμας και με κοίταξε με νόημα.
«Μόνο λοιπόν ο κύριος Σόχερτι μπορεί να ρίξει φως στην υπόθεση. Θα τον καλέσω αμέσως τώρα» δήλωσα αποφασιστικά και τηλεφώνησα στον αριθμό που μου είχε δώσει ο ιδιοκτήτης.
Ο ζαχαροπλάστης, ο κύριος Τζορτζ Ρόμπινσον, βρισκόταν εντελώς παγωμένος στο πάτωμα, σε τέτοιο βαθμό που, αν τον μετακινούσαν, θα μπορούσε να σπάσει σε κομμάτια. Δεν είχα αντικρίσει κάτι παρόμοιο ως τώρα. Η δολοφονία από πρόθεση ήταν σίγουρη αυτή τη φορά.
«Ο ιατροδικαστής δεν μπορεί να βγάλει πόρισμα ακόμη. Θα πρέπει να περιμένουμε» ανέφερε ο συνάδελφος.
«O πάγος είναι η αιτία θανάτου» είπε με σιγουριά ο Τόμας.
«Δε γνωρίζουμε τίποτα με βεβαιότητα, ίσως να τον είχε χτυπήσει ο δράστης πριν τον παγώσει εντελώς. Εξάλλου, πρέπει να δούμε και την ώρα θανάτου. Yπολογίζουμε πως συνέβη το βράδυ, αλλά πρέπει να περιορίσουμε τις ώρες» διόρθωσε ο συνάδελφός μας. Εγώ συμφώνησα μαζί του και πήρα τον Τόμας στην άκρη.
«Ας ψάξουμε το μέρος. Να πάρουμε μερικές καταθέσεις ώσπου να βγει πόρισμα από τον ιατροδικαστή. Θα γλυτώσουμε πιστεύω λίγο χρόνο».
«Σωστά, ας μιλήσουμε πρώτα στον ιδιοκτήτη του εστιατορίου και μετά στους συνάδελφούς του. Αργότερα ελέγχουμε όλο το μαγαζί» απάντησε και αμέσως πήγαμε στο ταμείο.
Εκεί μας περίμενε ήδη ένας γκριζομάλλης κύριος, γύρω στα πενήντα.
«Καλημέρα σας, αστυνόμοι, Μπρους Πορσέν» συστήθηκε. Άρχισα να του κάνω ερωτήσεις.
«Είστε ο ιδιοκτήτης;»
«Μάλιστα, εδώ και είκοσι χρόνια έχω αυτό το ζαχαροπλαστείο» είπε με καμάρι.
«Ποιες ώρες βρισκόσασταν χτες στο εστιατόριο;»
«Ήρθα, όπως κάθε μέρα, γύρω στις εννιά το πρωί για προετοιμασία και έφυγα στις δώδεκα το βράδυ».
«Είναι άδειο το μαγαζί όταν φεύγετε;» ρώτησα καθώς σημείωνα στο μπλοκάκι μου.
«Συνήθως όχι, γιατί υπάρχουν παραγγελίες που εκρεμούν, οπότε μένει ως τις τρεις ο Τζορτζ με τον βοηθό του, Κεν Σόχερτι, για να προλάβουν τις παραγγελείες της επόμενης μέρας».
«Θέλουμε να μας δώσετε τα στοιχεία όλων των εργαζομένων και να μας πείτε αν μιλήσατε με τον υπάλληλό σας χτες». Ο κύριος Πορσέν ξαφνικά κόμπιασε.
«Τον είδα λίγο. Έχουμε μεγάλες παραγγελίες, καθώς έχουν αρχίσει οι γάμοι και έχουν πολλές τούρτες να προετοιμάσουν, γι’ αυτό δεν τους ενοχλώ. Πού και πού περνάω και επιτηρώ, αλλά κυρίως είμαι στο ταμείο. Στις δώδεκα εγώ και ο Κεν τού είπαμε καληνύχτα και φύγαμε από το μαγαζί. Δεν γνωρίζω τι συνέβη».
«Μετά που πήγατε;» ρώτησε ο Τόμας καχύποπτα.
«Σπίτι μου. Μένω πέντε λεπτά από εδώ, στο Πίμλικο».
«Μπορεί κάποιος να επιβεβαιώσει ότι βρισκόσασταν εκεί όλο το βράδυ;».
«Η γυναίκα μου και η κόρη μου μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Θα σας δώσω όσα στοιχεία χρειάζεστε» είπε και μας έγραψε σε ένα λευκό χαρτί το τηλέφωνο και τη διεύθυνσή του.
Δέκα λεπτά αργότερα ο Τόμας και οι συνάδελφοί μου πήραν καταθέσεις από τις πωλήτριες του καταστήματος και την καθαρίστρια που είχε κάνει την κλήση στην αστυνομία.
«Κανένας δεν γνωρίζει τι συνέβη. Όλοι φαίνεται να έχουν κάποιο άλλοθι, οπότε δεν βρίσκονταν στο τόπο του εγκλήματος μετά τις εννέα το βράδυ που έκλεισε το μαγαζί μπροστά. Μένει μόνο να το επιβεβαιώσουμε» με ενημέρωσε ο Τόμας.
«Οι πωλήτριες είδαν τον κύριο Ρόμπινσον να φτιάχνει την τούρτα που βρέθηκε στον πάγκο, πριν κλείσουν το κατάστημα, ενώ η καθαρίστρια τον βρήκε νεκρό στις επτά το πρωί που ήρθε για δουλειά» συμπλήρωσε ο συνάδελφος μου.
«Επομένως από τις δώδεκα, που ισχυρίζεται ο κύριος Πορσέν ότι τον χαιρέτησε, ως τις επτά το πρωί που τον βρήκε η καθαρίστρια παγωμένο στο πάτωμα ήταν μόνος του στην κουζίνα;».
«Πιθανόν να ξαναήρθε αυτός ο βοηθός του. Πρέπει να του μιλήσουμε για να μάθουμε τι συνέβη χτες. Ίσως ο κύριος Ρόμπινσον να είχε και άλλη παρέα μαζί του, πέραν από τον συνεγάτη του» ανέφερε ο Τόμας και με κοίταξε με νόημα.
«Μόνο λοιπόν ο κύριος Σόχερτι μπορεί να ρίξει φως στην υπόθεση. Θα τον καλέσω αμέσως τώρα» δήλωσα αποφασιστικά και τηλεφώνησα στον αριθμό που μου είχε δώσει ο ιδιοκτήτης.