Μοβ: Το Χρώμα της Λύπης
Συνήθως, όταν πιάνω ένα βιβλίο για πρώτη φορά στα χέρια μου, περνάω μερικά λεπτά κοιτώντας τον τίτλο, βρίσκω λογοπαίγνια, χάνομαι στα σοκάκια των συνειρμών και των κρυμμένων, λεπτών αποχρώσεων της γλώσσας. Το συγκεκριμένο βιβλίο με προϊδέασε από την αρχή˙ ήξερα ακριβώς τι να περιμένω. Ήξερα πως το μωβ στο οποίο αναφερόταν ο Μηνάς Τσαμπάνης και ο Μανώλης Κομπάνης δεν ήταν το ανοιχτό, ρομαντικό και νοσταλγικό λιλά, αλλά το σκούρο μωβ, της λύπης και της σύγχυσης. Βέβαια, δεν ήξερα πως στο συγκεκριμένο βιβλίο, το χρώμα μωβ είχε διπλή σημασία, το χρώμα και το… τέρας.
Ας τα πιάσω
όμως από την αρχή.
Ο κεντρικός
χαρακτήρας είναι η Μέριλιν Φογκς, μια τυπική έφηβη, που βιώνει… τυπικές θα
έλεγα καταστάσεις. Οι γονείς της είναι διαζευγμένοι και η ίδια ζει με την
καταπιεστική, συντηρητική μητέρα της, η οποία θέτει αυστηρά όρια, αναλώνεται
στους βαθμούς της Μέριλιν, ενώ συχνά τσιγκουνεύεται την αγάπη και την
τρυφερότητα. Η Κόνστανς δεν είναι παρά μια μεσήλικη νοικοκυρά, γεμάτη πικρία
που ο άντρας της επέλεξε μια ξένη αγκαλιά. Η Μέριλιν είναι αντιδραστική, γεμάτη
σκαμπανεβάσματα και αντιφάσεις, ριψοκίνδυνη, όπως κάθε έφηβη, μέχρι που
κάνει ένα φρικτό, μοιραίο λάθος, του
οποίου οι συνέπειες είναι πολύ πιο σοβαρές από ότι θα περίμενε κανείς.
Η Μέριλιν αρχίζει να πειραματίζεται με τον Σκοτεινό Ιστό, ένα απαγορευμένο μέρος του Διαδικτύου, γεμάτο περίεργο περιεχόμενο, επικίνδυνους χρήστες και ταλαντούχους χάκερ. Εκεί, γνωρίζει τον Μωβ. Ο Μωβ της δείχνει μια συμπάθεια, της κινεί το ενδιαφέρον. Είναι ένας καρπός που δεν πρέπει να φάει, αλλά όταν το καταλαβαίνει, είναι πια αργά. Η Μέριλιν γίνεται το μπουμπουκάκι του Μωβ, του οποίου οι προθέσεις μόνο αγνές δεν είναι.
Ο εφιάλτης ξεκινά.
«Πάλι με έστησες, μικρό, κακομαθημένο μπουμπουκάκι! Δεν έχεις καλή συμπεριφορά, αλλά επειδή σου έχω αδυναμία κι επειδή οι φωτογραφίες σου συνεχίζουν να με ερεθίζουν, ακόμα και τώρα θα σου δώσω μία τελευταία ευκαιρία. Θα σε περιμένω! Έλα».
Παράλληλα με τη Μέριλιν, γνωρίζουμε τον Μάλκομ, έναν μεσήλικα άντρα, παγιδευμένο σε ένα γάμο που δε θέλει. Η γυναίκα του, η Ροζαλίντα, του προκαλεί αποστροφή. Ο Μάλκομ γνωρίζει την Ντάνιελ, μια γυναίκα με τα μισά περίπου του χρόνια, και μια φλόγα ανάβει μέσα του. Ο Μάλκομ παραδίδεται στα συναισθήματά του. Αργά ή γρήγορα θα παραστρατήσει. Τα λάθη όμως πληρώνονται. Η Ροζαλίντα θα έχει τον τελευταίο λόγο.
Μετά από αυτή τη μικρή εισαγωγή, ας περάσουμε στο ζουμί.
Η ιστορία του Μάλκομ, μολονότι έχει μια σύνδεση, την οποία θα κρατήσω μυστική, με την ιστορία της Μέριλιν, θεωρώ πως λειτουργεί περισσότερο ως διάλειμμα από την κεντρική ιστορία, παρά ως παράλληλή της ή ίση. Κάθε φορά που η αγωνία κορυφωνόταν στην ιστορία της Μέριλιν και μια νέα αποκάλυψη ήταν κοντά, κάπου εκεί ερχόταν ο Μάλκομ, με το παράνομο ειδύλλιό του να με ξεκουράσει, να με ηρεμήσει, να με γεμίσει κουράγιο, πριν συνεχίσω να διαβάζω το θρίλερ της οικογένειας -και όχι μόνο- Φόγκς.
Όσο για την ιστορία του, ο Μάλκομ ερωτεύτηκε μια κοπέλα που δεν ήταν η σύζυγός του. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε και ο τελευταίος και παρότι δεν επιδοκιμάζω τις πράξεις του, πιστεύω πως η τιμωρία του ήταν τραγική. Το τέλος του με γέμισε έντονη μωβ θλίψη με μια περίεργη επίγευση αδικίας.
Η ιστορία της Μέριλιν είναι πολύ πιο συναρπαστική. Κάτι που ξεκίνησε ως αθώα, εφηβική χαζομάρα εξελίχθηκε σε εφιάλτη. Πήρε τερατώδεις διαστάσεις και άρχισε να επηρεάζει όχι μόνο τη Μέριλιν, αλλά και τη φίλη της την Κέιτ και τις δύο οικογένειες. Ο Μωβ είναι επικίνδυνος, ψυχοπαθής, τρομακτικά ταλαντούχος με τους υπολογιστές, εκβιαστής, σκοτεινός, μυστηριώδης… Είναι ένα τέρας που εξουσιάζει και κατευθύνει τις ζωές πολλών ανθρώπων. Δε διστάζει πουθενά. Θα κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει τη διαστροφή του. Η Μέριλιν είναι μόνο ένα παιδί, δεν μπορεί να σωθεί. Πρέπει να ωριμάσει, να αλλάξει, να διαχειριστεί τα τραύματά της, να παλέψει με νύχια και με δόντια και να δείξει γενναιότητα, ενώ μέσα της υπάρχει μόνο τρόμος. Ο Μωβ και οι τερατώδεις πράξεις του θα την ακολουθούν για μια ζωή.
Το βιβλίο του Μηνά και του Μανώλη είναι ένα σύγχρονο, σκοτεινό μυθιστόρημα, γεμάτο αγωνία, εφιαλτικές αποκαλύψεις, αποτρόπαιες πράξεις και διαστροφικές επιθυμίες. Κρατάει το άγχος στο ζενίθ, με μικρά μόνο διαλείμματα. Το τέλος έρχεται απροειδοποίητα να ανατρέψει τα πάντα. Κανείς δε θα το περιμένει. Κανείς δεν είναι έτοιμος να το διαχειριστεί…
Καλή ανάγνωση σε όλους!
Έλενα Παπαδοπούλου