Ο Οίκος των Δράκων (Κεφάλαιο 20)

Κίρα

Είχαν στρώσει κουβέρτες και μαξιλάρια στο μπαλκόνι και είχαν ξαπλώσει κάτω από τον νυχτερινό ουρανό. Ο Ντέβαν είχε τραβήξει την Κίρα κοντά του, τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τη μέση της και τη φουσκωμένη καμπύλη της κοιλιάς της σαν να προσπαθούσε να αγκαλιάσει το μωρό, και της μάθαινε για τους αστερισμούς της Ναβίντια.

«Και αυτός εκεί είναι ο αστερισμός του Φιδιού» της έλεγε δείχνοντάς της ένα σύμπλεγμα από αστέρια. Η Κίρα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τη φαντασία της, για να ενώσει τις αστραφτερές τελίτσες και να σχηματίσει τις εικόνες που έβλεπε ο Ντέβαν, αν και μερικές φορές δεν τα κατάφερνε με μεγάλη επιτυχία.

«Δεν μπορώ να το δω».

«Κοίτα λίγο πιο προσεχτικά. Μοιάζει με ένα κουλουριασμένο φίδι που σηκώνει το κεφάλι του».

Κοίταξε πιο προσεχτικά και πράγματι της φάνηκε πως τα αστέρια σχημάτιζαν την εικόνα ενός κουλουριασμένου φιδιού που σήκωνε απειλητικά το κεφάλι του σαν να ετοιμαζόταν να επιτεθεί σε κάτι που το πλησίαζε. Μπορεί βέβαια και να κοιτούσε σε λάθος κομμάτι του ουρανού, αλλά δεν του το είπε και τον άφησε να συνεχίσει.

«Το φίδι συμβολίζει την αλλαγή. Όπως τα φίδια πετάνε το παλιό τους δέρμα και βγάζουν καινούργιο, έτσι και στη ζωή κάποια πράγματα πρέπει να φύγουν για να έρθει κάτι καινούργιο στη θέση τους».

«Αυτό ήταν αηδία» είπε η Κίρα μισογελώντας και απέστρεψε το βλέμμα της από τον ουρανό για να κοιτάξει το πρόσωπό του. «Πού τα έμαθες όλα αυτά;»

«Ο πατέρας του Νάριαν μας έμαθε. Ο άρχοντας-πατέρας μου δεν ήθελε να έχουμε πολλές σχέσεις με τον θείο Τρίσταν, επειδή ήταν ένας απλός μάγος και στα μάτια του ανάξιος για να ανήκει στον Οίκο των Ντρόγκομιρ, όμως εγώ και η Ορόρα περιμέναμε να κοιμηθούν όλοι και ανεβαίναμε κρυφά στον ψηλότερο πύργο του κάστρου, όπου ο θείος μελετούσε τα άστρα, για να μας μιλήσει γι' αυτά».

«Ξέρεις και να διαβάζεις το μέλλον;»

«Κάτι λίγα». Τα χρυσά μάτια του εστίασαν ξανά στο στερέωμα του νυχτερινού ουρανού. «Για να δούμε... Ο αστερισμός του Δράκου που συμβολίζει τη μαγεία είναι πιο κοντά στον αστερισμού του Φιδιού από τις προηγούμενες χρονιές. Άρα υποθέτω πως θα έχουμε κάποια αλλαγή σε σχέση με την μαγεία;» Η πρότασή του τελείωσε σαν ερώτηση κάνοντας την Κίρα να αμφισβητεί τις μαντικές του ικανότητες.

«Να υποθέσω πως ο αγαπημένος σου αστερισμός είναι ο αστερισμός του Δράκου;» είπε ελαφρά. Της άρεσε που οι δυο τους ήταν έτσι. Ο Ντέβαν εδώ και αρκετές εβδομάδες δεν είχε πάει καθόλου στο κάστρο των Ντρόγκομιρ, μένοντας διαρκώς στο πλευρό της, παρόλο που όποιος κι αν ήταν αυτός που της είχε επιτεθεί δεν είχε επιχειρήσει ξανά κάτι παρόμοιο. Οι εντάσεις ανάμεσά τους είχαν μειωθεί, αν και υπήρχαν ακόμα διαφωνίες για διάφορα θέματα, αλλά γενικά τα πράγματα ήταν ήσυχα. Η Κίρα ένιωθε μια μικρή σουβλιά τύψεων, επειδή ο Ντέβαν έμενε μακριά από το σπίτι του για χάρη της, αλλά όχι αρκετά για να του πει πως δε χρειαζόταν να το κάνει. Τον ήθελε κοντά της, και εξάλλου, η μητέρα του και η αδελφή του έμεναν εκεί, οπότε η μισή του οικογένεια ήταν ήδη εδώ.

«Στην πραγματικότητα, ο αγαπημένος μου αστερισμός είναι αυτός του Λύκου ή του Προστάτη, όπως τον λένε οι περισσότεροι».

Η Κίρα τον κοίταξε με απορία. «Πώς κι έτσι;»

«Μου αρέσει η ιστορία του».

«Έχει ιστορία;» ρώτησε η Κίρα που ξαφνικά ήθελε πάρα πολύ να την ακούσει.

Ο Ντέβαν την κοίταξε και ένευσε καταφατικά. Την τράβηξε πιο κοντά του κολλώντας την πάνω του, έτσι ώστε η θερμότητα του σώματός του να περνάει στο δικό της.

«Είναι η αγαπημένη μου ιστορία. Η μητέρα μου την έλεγε σε εμένα και την Ορόρα όταν ήμασταν μικρά. Μιλάει για βασιλιάδες που τα μυστικά τους κόντεψαν να καταστρέψουν τις χώρες τους, για πνεύματα με τη μορφή ζώων που προστάτευαν τους ανθρώπους που η μοίρα τους είχε επιλέξει για μεγάλα πράγματα, και για μια γενναία πριγκίπισσα που κατάφερε να σταματήσει έναν πόλεμο».

«Πες μου κι άλλα» του ζήτησε. Ήθελε να ακούσει μια ιστορία που οι γυναίκες έκαναν ηρωικά πράγματα, αντί απλώς να περιμένουν από τους άντρες να σώσουν την κατάσταση, έτσι για αλλαγή.

Ο Ντέβαν ετοιμάστηκε να ανοίξει το στόμα του για να συνεχίσει, αλλά εκείνη τη στιγμή ακούστηκε η φωνή της Ορόρας που έμπαινε στο δωμάτιο φωνάζοντας σε κάποιο άλλο άτομο να περιμένει. Μια γυναικεία φωνή που δεν ανήκε στην Ντεσμέρα της απάντησε κάτι που η Κίρα δεν κατάλαβε. Κοίταξε ερωτηματικά τον Ντέβαν.

«Προσπάθησα, αλήθεια προσπάθησα» της είπε βιαστικά το αγόρι.

Η Κίρα τραβήχτηκε από την αγκαλιά του και σηκώθηκε για να δει τι συνέβαινε. Μπήκε βιαστικά στο δωμάτιο και βρήκε την Ορόρα δίπλα σε μια μικροκαμωμένη κοπέλα με σγουρά κόκκινα μαλλιά που αναγνώρισε σαν τη μικρότερη ξαδέλφη των Ντρόγκομιρ. Η κοπέλα φορούσε ένα σκούρο μπλε φόρεμα που άφηνε τους ώμους της γυμνούς, τόσο προκλητικά στενό πάνω στο σώμα της που η Κίρα ένιωσε να σοκάρεται. Τι ήθελε εκεί;

«Μπορώ να μάθω τι συμβαίνει εδώ;» απαίτησε να μάθει.

Ο Ντέβαν μπήκε μέσα στο δωμάτιο και στάθηκε πίσω της, με το βλέμμα του καρφωμένο στην ξαδέλφη του.

«Τι κάνεις εδώ, Κάλικ;» Η κοκκινομάλλα κοίταξε τον ξάδελφό της.

«Ξέρω τι συμφωνήσαμε, αλλά δεν μπορώ να τριγυρνάω άλλο τα βράδια». Η Ορόρα την κοίταξε σηκώνοντας ειρωνικά το ένα της φρύδι.

«Τι έγινε εκείνο το αγόρι από το Κάρχολντ;»

«Βαρέθηκα» αποκρίθηκε απλά η μικροκαμωμένη κοπέλα.

«Κι εκείνος ο χωρικός από τις πεδιάδες;»

«Το ίδιο»

Η Κίρα εκνευριζόταν όλο και περισσότερο.

«Κάποιος να μου εξηγήσει τι συμβαίνει τώρα!» Η Κάλιν κοίταξε μια την Ορόρα και μια τον Ντέβαν.

«Δεν της το έχετε πει ακόμα;»

«Να μου πουν τι;» Στράφηκε προς τον Ντέβαν που κοιτούσε το πάτωμα λες και τα σχέδια στο χαλί έκρυβαν μέσα τους κάποιο τρόπο για να τον γλιτώσουν από αυτή την άβολη κατάσταση.

«Μετά την επίθεση, ο άρχοντας-πατέρας μου αποφάσισε πως θα έχεις πάντα κάποιον μαζί σου για να σε προστατεύει». Την κοίταξε παρακλητικά. «Είναι κάτι προσωρινό».

«Μα κανείς δεν προσπάθησε να μου επιτεθεί ξανά εδώ και ένα φεγγάρι!» διαμαρτυρήθηκε. «Δε χρειάζομαι προστασία! Εξάλλου, έχω εσένα και την Ορόρα εδώ».

Περισσότερο την ενοχλούσε το γεγονός πως είχαν πάρει μια απόφαση για εκείνη χωρίς καν να ζητήσουν τη γνώμη της. Δεν είχαν κανένα να επεμβαίνουν στη ζωή της.

Η Κάλικ την πλησίασε, σαν να μην αντιλαμβανόταν την ενόχλησή της και τον θυμό που την έκανε να θέλει να δαγκώσει κάποιον.

«Μην ανησυχείς, θα με συμπαθήσεις. Και αυτό θα με συμπαθήσει» είπε τρίβοντας την κοιλιά της. Και τώρα η Κίρα ήξερε ποιον ήθελε να δαγκώσει. «Όλοι με συμπαθούν». Χωρίς να περιμένει κάποια απάντηση απομακρύνθηκε από κοντά τους και άρχισε να τριγυρίζει στο δωμάτιο.

Η Κίρα στράφηκε προς τον Ντέβαν.

«Δε χρειάζομαι προστασία» επανέλαβε.

«Το ξέρω, αλλά σου υπόσχομαι πως θα είναι μόνο για λίγο. Ούτε που θα το καταλάβεις πως είναι εδώ, θα είναι πολύ διακριτική».

Έριξε μια ματιά στο κορίτσι που είχε γονατίσει μπροστά σε ένα από τα μπαούλα της, και παρά τις επιπλήξεις της Ορόρα, έβγαζε έξω τα ρούχα της κοιτώντας τα με αποδοκιμασία. Μάλλον είχαν πολύ ύφασμα για τα γούστα της.

«Με κοροϊδεύεις;» είπε στον Ντέβαν.

«Καλά, μπορεί να μην είναι και τόσο διακριτική αλλά είναι καλή».

«Είναι αδελφή του Κλάους».

«Και όταν ήμασταν στην Αρχαία Πόλη επέλεξε να βοηθήσει εμάς αντί για τα αδέλφια της» της θύμισε.

Η Κίρα αναστέναξε επειδή ήξερε πως ο Ντέβαν είχε δίκιο σε αυτό. Και αγαπούσε πολύ τις ξαδέλφες του, οπότε δεν μπορεί να ήταν τόσο κακές. Δεν της άρεσε που άλλοι είχαν αποφασίσει για εκείνη, αλλά δεν ήθελε να χαλάσει την ηρεμία που ένιωθαν πριν από λίγο με έναν ακόμα καβγά και φωνές. Άλλωστε, σκοπός τους ήταν να προστατεύσουν το μωρό της και ο Ντέβαν είχε ήδη θυσιάσει πολλά για χάρη της, οπότε κατάπιε τον εγωισμό και τη δυσαρέσκειαά της και είπε:

«Φαντάζομαι πως αν είναι για λίγο...» τόνισε τις λέξεις «... μπορώ να πω να της ετοιμάσουν ένα δωμάτιο». Κοίταξε τα μάτια του που πλημμύρισαν με ανακούφιση και χαμήλωσε τη φωνή της. «Όμως πες της να κρατήσει κοντά τα χέρια της αλλιώς, θα τη στραγγαλίσω στον ύπνο της».

Αυτή ήταν η μεγαλύτερη υποχώρηση που μπορούσε να κάνει.

 Φαίη