Συνέντευξη με τον Χρήστο Καραντωνίου

«Οι περισσότερες ιστορίες αρχίζουν πριν από καιρό, σε έναν άλλον τόπο και χρόνο. Τις ζουν άλλοι άνθρωποι που ποτέ δεν θα γνωρίσουμε. Είναι να απορεί κανείς γιατί οι άνθρωποι νοιάζονται για τις ιστορίες. Ίσως από λαχτάρα, ίσως από περιέργεια, ίσως να μη νοιάζονται πραγματικά, ποιος ξέρει, κι αν κάποιος ξέρει σιγά μην απαντήσει».
Είναι άραγε αυτή η ιστορία ένα αθώο παραμύθι ακατάλληλο για μεγάλους ή μήπως ένα τρομακτικό θρίλερ φτιαγμένο ειδικά για παιδιά; Όπως λέει ο συγγραφέας: Η αλήθεια, τις περισσότερες φορές, βρίσκεται κάπου στη μέση, αλλά όχι πάντα, μερικές φορές συχνάζει και σε άλλα μέρη…

Το δαιμόνιο χτυπούσε με τα αδύναμα άκρα του τα τοιχώματα της γυάλας. «Δεν είσαι εντάξει μαζί μου μικρή!» της φώναζε. «Θα μου το πληρώσεις αυτό!»
«Δεν παίζεις με τους κανόνες!» του φώναξε η μάγισσα από το καζάνι της.
«Σε καταριέμαι να μη μπορέσεις ποτέ ξανά να δουλέψεις, ακούς; Σε καταριέμαι να βρεθείς σε μια κατάσταση που δεν θα σου αφήνει χρόνο να δουλέψεις!» φώναζε τις κούφιες κατάρες του το δαιμόνιο, αλλά δεν τις εννοούσε ή τουλάχιστον έτσι πίστευε. Αυτό φυσικά δεν είχε καμία σημασία, γιατί οι κατάρες του θα έπιαναν μετά από λίγο καιρό.
Γενικά, αυτό είναι ένα πρόβλημα με τις κατάρες, έχουν την τάση να πιάνουν, ενώ οι ευχές, που μοιάζουν τόσο πολύ με τις κατάρες που θα μπορούσαν να είναι συγγενείς, σπανίως πιάνουν.



Ο Χρήστος Καραντωνίου γεννήθηκε το 1988 και αυτό είναι το δεύτερο προσωπικό του βιβλίο, ενώ διάφορες ιστορίες του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογές. Συμμετείχε στο ιστορικό πλέον πρώτο συλλογικό Εργαστήρι Συγγραφής των εκδόσεων παράξενες μέρες και ήταν ένας από τους συγγραφείς που υπέγραψαν το μυθιστόρημα «Ταξίδι στο τέλος του κόσμου», που ευτυχώς δεν απέκτησε προφητικό χαρακτήρα. Για αδιευκρίνιστους λόγους συμμετέχει και φέτος στο 7ο Εργαστήρι των εκδόσεων!
Τρέφει έντονη συμπάθεια προς τις γάτες, τις μπύρες και τα χαζά αστεία, και ιδιαίτερη αντιπάθεια προς τα βιογραφικά.


1. Πες μας δυο λόγια για το βιβλίο σου.

Έχει να κάνει με δυο αδέρφια (αγόρι και κορίτσι) που μετά την δολοφονία των γονιών τους αναγκάζονται να επιβιώσουν μόνα τους, αλλά ποτέ δεν ξεφεύγουν εντελώς από τον κίνδυνο. Κάποια στιγμή χωρίζουν επειδή το αγόρι φοβάται πως κρατάει την αδερφή του πίσω, αλλά συνεχίζουν να έχουν επαφές και να επιβιώνουν όσο καλύτερα μπορούν, μέχρι που οι δολοφόνοι των γονιών τους ανακαλύπτουν το αγόρι και με τα πολλά βρίσκεται υπό την προστασία μιας μάγισσας εκεί κοντά.
Δεν είμαι καλός στις συνόψεις, συγγνώμη!
Προσπάθησα να είναι αστείο, να έχει δράση, να έχει ανατροπές, ωραίους χαρακτήρες, αυτά! Δεν ξέρω κατά πόσο το κατάφερα, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, άρα θα πω δυο λόγια για το βιβλίο μου: τα σπάει!

2. Ποια είναι η κυριότερη πηγή έμπνευσής σου και τι σε έκανε να ξεκινήσεις τη συγκεκριμένη ιστορία;

Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο, το έκανα με το σκεπτικό ότι θα πω μια ιστορία με χιούμορ και δράση, χωρίς να προσπαθήσω να εξηγήσω πώς δουλεύει η μαγεία, έτσι κι εξάλλου δεν το θεωρώ σημαντικό, φαντασία είναι, όχι επιστημονικό βιβλίο. Ήθελα να το γράψω σαν να ήταν κόμικ με υπερήρωες, όχι τόσο βασισμένο στη λογική, όσο στα συναισθήματα που προκαλεί. Στην πορεία όμως προέκυψαν χαρακτήρες που παίζουν με τα στερεότυπα των φύλων και τους κατασκευασμένους ρόλους τους και πόσο μούφα είναι όλα αυτά. Τελικά όλα έμειναν μέσα.
Σχετικά με το κομμάτι της γραφής ήταν τα βιβλία του Terry Pratchett. Ζηλεύω το χιούμορ, το στυλ, τις ιδέες του, τα πάντα του! Δεν ξέρω άμα αντέγραψα το στυλ του, αλλά σίγουρα προσπάθησα να κλέψω το πνεύμα του!


3. Αν μπορούσες, τι συμβουλή θα έδινες στον εαυτό σου όταν ξεκίνησες να γράφεις;

Σταμάτα να φαντασιώνεσαι ότι είσαι ο Στίβεν Κινγκ και γράφε περισσότερο. Και διάβαζε περισσότερο. Και σταμάτα να είσαι εξυπνάκιας! Και φτιάξε το δωμάτιό σου, αχούρι είναι εδώ μέσα!

Ακόμα τα ίδια μου λέω, αλλά δεν με ακούω, το τσογλάνι!



4. Τι λογοτεχνικό είδος σού αρέσει να διαβάζεις και ποιο προτιμάς όταν γράφεις;

Έχω μια παραπάνω αδυναμία στην επιστημονική φαντασία, τον τρόμο και τον μαγικό ρεαλισμό, αλλά αποφεύγω να κρίνω βιβλία ανάλογα με το είδος τους, άμα κάτι είναι καλό, είναι καλό πέρα από το είδος του.
Δεν έχω προτίμηση σε είδος γραφής, αυτό καθορίζεται από την ιστορία που θα μου έρθει, αλλά σε γενικές γραμμές αποφεύγω τον ρεαλισμό, έτσι κι εξάλλου όλα ψέματα είναι, ποιος ο λόγος να περιορίζω τις ιδέες μου;


5. Επίλεξε ένα: τι είναι πιο σημαντικό σε μια ιστορία; Ο πρωταγωνιστής, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες ή ο ανταγωνιστής;

Αυτό πιστεύω ότι πηγαίνει ανάλογα με την κάθε ιστορία.


6. Σε ποια ηλικία ξεκίνησες να γράφεις;

Στα 22, σήμερα είμαι 33 και πώς πετάει ο χρόνος και θα πεθάνουμε!


7. Επίλεξε ένα: τι είναι πιο κρίσιμο για την επίτευξη ενός καλού βιβλίου; Η ικανότητα γραφής, η φαντασία ή η σκληρή δουλειά;

Το πιο σημαντικό είναι σίγουρα η σκληρή δουλειά ή έστω η δουλειά! Η ικανότητα και η φαντασία από μόνες τους δεν είναι τίποτα.


8. Γιατί γράφεις;

Γιατί έτσι!
Πλάκα κάνω, απλά φοβάμαι ότι δεν είναι αρκετά ικανοποιητική απάντηση το ‘’επειδή μου αρέσει’’. Τέλος πάντων, ακόμα κι αν δεν είναι ικανοποιητικό, είναι ειλικρινές.



9. Πρότεινε ένα βιβλίο που θεωρείς ότι πρέπει να διαβάσει κάθε συγγραφέας και ένα κάθε αναγνώστης.

Το ‘’Σφαγείο νούμερο 5’’ του Kurt Vonnegut είναι απίστευτο, τόσο σε σύλληψη, όσο και σε εκτέλεση.
Όλος ο κόσμος θα έπρεπε να διαβάζει Terry Pratchett. Είναι ήδη δημοφιλής, αλλά και πάλι όχι αρκετά δημοφιλής. Άρα θα πρότεινα το ‘’Small Gods’’ ή το ‘’The Truth’’ για δοκιμή.


10. Τι πρέπει να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον;

Ειλικρινά δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσει και άλλο βιβλίο μου, αλλά αυτό θα γίνει με τον καιρό.



11. Πώς μπορούν να επικοινωνήσουν οι αναγνώστες μαζί σου;

Υπάρχει μια σελίδα για το ‘’Προσοχή στη Μάγισσα’’ στο Facebook. Γενικά από εκεί επικοινωνώ. Συγγνώμη που είμαι δεινόσαυρος, δεν το έχω με τα social...


Αν το βιβλίο σάς κίνησε το ενδιαφέρον, μπορείτε να μπείτε στην κλήρωση του Moonlight Tales σε Facebook και Instagram, για να το κερδίσετε.