σου έχει αφήσει πληγές...
Η αγκαλιά σου απορροφά τη θλίψη,
το χαμόγελό σου κατευνάζει τον χειμώνα
για αυτό είσαι
περιζήτητο
στους άχαρους θαμώνες...
Μα το γέλιο σου μιας ακουστεί
πικραμύγδαλο
που σκάει με πάταγο στο πεζοδρόμιο και ο καρπός του φαίνεται πως
ήδη
έχει
χαλάσει...
Έχει μείνει κούφιος
παραμελημένος
απ' την ανέπαφη φθορά της ατιμέλιας του εαυτού...
~
Το φως της απερίγραπτο στο διάβα των αιθέρων
θρέφει των ανεμοδαρμένων γκρεμών τα άγρια μονοπάτια
έσκυψε
και σ' άγγιξε
δάχτυλο παγωμένο προσφέρει τη ζωή σε άνθος
μαραμένο...
Το πικραμύγδαλο εμάζεψε και έστειλε στα φουρτουνιασμένα κύματα
ηρέμησαν... Τ' αγκάλιασαν
και με πικρό το δάκρυ
το βύθισαν τιμώντας το
στης μοναξιάς τα βάθη...
...πόσ' άραγε να άντεξε το αίμα σου να πλύνει
πριν την όρασή σου θολώσει η Σελήνη;
Άτροπος