Ποίηση Ευγενία Αναστασοπούλου - Ξεκίνησα

Ξεκίνησα ένα πρωινό, στο κάλεσμα του αγέρα
κι αντάμωσα τα σύννεφα, στον ουρανό ψηλά.
Έσκυψα κι αφουγκράστηκα με προσοχή τη μέρα,
που ελεύθερη, ανάλαφρη, ανάσαινε απαλά.

Ξεκίνησα ένα πρωινό, στο κάλεσμα της φύσης˙
περπάτησα μες στους αγρούς, στην εξοχή, στα δάση.
Άνθη και δέντρα έμειναν στον νου μου αναμνήσεις
κι ένιωσα πως χαρούμενα μου τραγουδούσε η πλάση.

Ξεκίνησα ένα πρωινό, στης θάλασσας το κύμα.
Φύκια, κοχύλια κι όστρακα, βουνά από κοράλλι,
όλα παντού σκορπίζονταν˙ κι εγώ, σε κάθε βήμα,
έβλεπα να ξανοίγεται μπροστά μου τ’ ακρογιάλι.

Ξεκίνησα ένα δειλινό, στην πόλη, σε μιαν άκρη.
Διάβηκα το ατέλειωτο του Χρόνου μονοπάτι:
όπου κι αν έψαξα -παντού- συνάντησα αίμα, δάκρυ,
σ’ όλου του κόσμου τις φυλές, σ’ όλης της γης τα κράτη.
Ευγενία Αναστασοπούλου