Άλλοι συγκρούονται, ενώνονται και συσσωματώνονται.
Αυτοί δεν χωρίζουν ποτέ, μονάχα συμπυκνώνονται.
Μια δύναμη τους έλκει κοντά.
Χάνουν όσα ήταν πριν την σύγκρουση,
Σαν νέο σώμα με διαφορετική όψη.
Άλλοι συναντιόνται και περιστρέφονται σε αρμονικές τροχιές.
Ιδανικά, για πάντα. Στα αλήθεια, για λίγες στιγμές.
Στο τέλος χωρίζουν,
ελκυόμενοι από άλλους πλανήτες,
Ή παρασυρόμενοι από κομήτες.
Άλλοι είναι μαύρες τρύπες. Σκοτάδια παράφορης έλξης.
Μοιάζουν άτοποι και άκαιροι, σαν τη ζάλη της μέθης.
Τραβούν κοντά τους σώματα,
Τα κρατούν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι,
Τα τραβούν, τα σβήνουν, για ένα χάδι.
Τα τραβούν, τα σβήνουν, για ένα χάδι.
Άλλοι ήλιοι, Φωτίζουν το σκοτεινό τους σύμπαν εκτυφλωτικά.
Μα καίνε τη ψυχή τους, δίχως να βγάλουν τσιμουδιά. Όποιος πλησιάσει,
Πρώτα ζει, έπειτα λιώνει, εξαϋλώνεται.
Σαν κέρινα φτερά Ικάρου, τιμωρείται.
Άλλοι περιστρέφονται καμαρωτά σαν δορυφόροι, γύρω από κάποιον
Έτσι περιγράφεται ίσως, το πιο μοναχικό και ξεχασμένο ον.
Σβουρίζουν αέναα,
Θαυμάζοντας την ομορφιά ενός πελώριου έρωτα.
Και κάποια μέρα βλέπουν, πως μικροσκοπικοί ένιωσαν
Κομήτες, πλανήτες οι άνθρωποι
Και εκρήξεις, επιλογές, τυχαιότητα, νόμοι η ζωή…
Μα καίνε τη ψυχή τους, δίχως να βγάλουν τσιμουδιά. Όποιος πλησιάσει,
Πρώτα ζει, έπειτα λιώνει, εξαϋλώνεται.
Σαν κέρινα φτερά Ικάρου, τιμωρείται.
Άλλοι περιστρέφονται καμαρωτά σαν δορυφόροι, γύρω από κάποιον
Έτσι περιγράφεται ίσως, το πιο μοναχικό και ξεχασμένο ον.
Σβουρίζουν αέναα,
Θαυμάζοντας την ομορφιά ενός πελώριου έρωτα.
Και κάποια μέρα βλέπουν, πως μικροσκοπικοί ένιωσαν
Κομήτες, πλανήτες οι άνθρωποι
Και εκρήξεις, επιλογές, τυχαιότητα, νόμοι η ζωή…