Από δάκρυα αδειανή,
από αισθήματα στεγνή.
Τα βήματά μου κουρασμένα,
οδηγούν τη σαπισμένη σάρκα
Σε λιμάνι δίχως ανέμους,
Σε δάσος δίχως δένδρα,
Στην ίδια ερημιά, που αντικρίζω στα εντόσθιά μου...
Στην πικρή γεύση,
που καμιά ζάχαρη δε σβήνει.
Πιόνι άψυχο, μα ζωντανό, γεμάτο φθόνο,
για τον ανθρώπινο τον πόνο...
Φ. Καλλιβρετάκης