Στη δυστοπία
Ένα πικρό χαμόγελο
Παραμένει άβολο,
Αλλόκοτο,
Επικίνδυνα ισχυρό
Η όξινη βροχή διαπερνά
Ραγισμένα απομεινάρια ομορφιάς,
Στα υγρά νοσταλγικά του μάτια,
Υπό τη μουσική συμφωνία
πιάνου εκκλησίας
Σωρός από ανεκπλήρωτα όνειρα
Γδέρνει τα πελιδνά μάγουλά του
Προσπαθώντας να ισορροπήσει
Την οικειότητα στο απόκοσμο
Με την πεμπτουσία που τον κρατά ζωντανό
Στην απερήμωση της βλάστησης
Θυσιάζει κάθε ρανίδα ανθρωπιάς,
προς ένα γένος λιπόψυχο,
Αιχμαλωτίζοντας τον,
σαν ένα ζώο πριν την κατασπάραξη
Κι ακόμη πολεμά,
κάτω από την πάχνη που τον τυλίγει
Να αποκρυσταλλώσει
την ευαισθησία της ψυχρής πνοής
Myra