Εξόριστοι (Κεφάλαιο 32)

Φάνης

Η Αρετή φάνηκε στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας, στεκόταν με το ζόρι όρθια. Είχε άθλια όψη, μάτια πρησμένα και μαλλιά ανακατεμένα. Στάθηκε για μια στιγμή κοιτώντας τον Φάνη που ήταν στην κουζίνα και ετοίμαζε καφέ. Σήκωσε την κούπα του προς το μέρος της.

-Θέλεις;

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Έδειχνε ξαφνιασμένη.

-Αν κρίνω από την όψη σου, της είπε, νωρίς ξύπνησες.

-Τι θες εδώ; τον έκοψε απότομα.

Ήπιε από τον καφέ του.

-Εσύ μου τηλεφώνησες εχθές να έρθω, δε θυμάσαι;
Έκλεισε τα μάτια και έκανε μια χειρονομία σηκώνοντας το χέρι ψηλά. Ο Φάνης στρογγυλοκάθισε στην πολυθρόνα, κάτι που δεν άρεσε στη μάνα του.

-Δε θα έπρεπε να είσαι στο σχολείο τέτοια ώρα;

-Δεδομένου ότι και εσύ θα έπρεπε να είσαι στη δουλειά τώρα, πες ότι θα πάρουμε και οι δύο απουσία σήμερα.

Έκανε έναν μορφασμό και έπιασε το κεφάλι της. Προφανώς είχε έναν καλό πονοκέφαλο μετά το μεθύσι της προηγούμενης νύχτας.

-Πρέπει να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, του είπε.

Βγήκε από το μπάνιο μετά από μισή ώρα περίπου, εμφανώς σε καλύτερη κατάσταση. Φορούσε ένα εκρού στενό παντελόνι που τόνιζε τα καλλίγραμμα πόδια της και μια άνετη, λευκή κοντομάνικη μπλούζα. Παρά την ηλικία της, διατηρούνταν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση.

-Χρειάζομαι ένα τσιγάρο, είπε και άρχισε να ψάχνει την τσάντα της.

-Έχεις πάλι ραντεβού;

-Φάνη, δε σου επιτρέπω! έκανε γυρνώντας προς το μέρος του. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με κρίνεις εσύ!

-Όταν αυτά που κάνεις έχουν άμεσο αντίκτυπο σε εμένα, έχω κάθε δικαίωμα!

Η Αρετή γέμισε ένα ποτήρι κονιάκ και άναψε το τσιγάρο της.

-Εσύ δεν ήσουν έτσι, της είπε πιο ήρεμα.

Εκείνη χαμογέλασε ειρωνικά.

-Η ανάγκη με άλλαξε.

-Ποια ανάγκη;

-Το να νιώθεις επιθυμητή, Φάνη! Να βρεις δυο χέρια να χωθείς μέσα και να ξεφεύγεις! Να κλείνεις τα μάτια και να χάνεσαι, μόνο αυτό έχει σημασία. Να νιώσω ξανά γυναίκα!

-Και όλα αυτά πού τα ψάχνεις; Αυτός που ήρθε εχτές εδώ ήταν συνομήλικός μου, για όνομα του Θεού!

Η Αρετή κούνησε το χέρι της καθώς έπινε το ποτό της, δείχνοντας έτσι πως αδιαφορούσε.

-Και η αγάπη; της είπε.

-Αλίμονο, μικρέ αφελή ρομαντικέ! Αν θέλεις αγάπη, αγόρι μου, πάρε σκύλο καλύτερα, οι άνθρωποι δαγκώνουν.

-Δεν το πιστεύω αυτό που ακούω! είπε καθώς σηκώθηκε αγριεμένος από την πολυθρόνα. Έχεις και μια οικογένεια, το ξέχασες αυτό μήπως;

-Η οικογένεια είναι μια λέξη που έπαψε να έχει νόημα εδώ και χρόνια. Ο πατέρας σου είναι μόνο κατ’ ευφημισμόν άνθρωπος.

-Ό,τι και αν είναι, δεν παύει να είναι άντρας σου. Εσείς δεν προσπαθήσατε καν!

Η ματιά της άστραψε.

-Πώς τολμάς! Δεν έχεις την παραμικρή ιδέα τι πέρασα δίπλα του. Είναι πολύ εύκολο να δικάζεις ξέρεις!

Του γύρισε την πλάτη και κοίταξε έξω από το παράθυρο τον πολυσύχναστο δρόμο. Ήπιε μια μεγάλη γουλιά από το κονιάκ της.

-Τα πράγματα χειροτέρεψαν μετά τον τραυματισμό του, είπε σιγά.

-Τι εννοείς; την ρώτησε ο Φάνης.

-Ο πατέρας σου μπορεί να ήταν ένας ήρωας, ένας παρασημοφορημένος αστυνομικός, μα η αλήθεια είναι πολύ πιο σκοτεινή.

Έμεινε για λίγο σιωπηλή.

-Σε εκείνη την καταδίωξη, ξέρεις, οδηγούσε ο πατέρας σου. Κυνηγούσε έναν αλβανό κακοποιό μέσα στην πόλη και…

Σταμάτησε απότομα την αφήγηση. Έκλεισε τα μάτια και κατέβασε το κεφάλι της.

-Ένα νεαρό κορίτσι προσπαθούσε να περάσει εκείνη την ώρα την ερημική διάβαση. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, δεν κατάλαβε καλά καλά τι συνέβη. Δεν σταμάτησε, προείχε η σύλληψη του κακοποιού. Το κακόμοιρο κορίτσι το σκότωσε αυτός, όχι ο ληστής. Φυσικά το θέμα κουκουλώθηκε άμεσα, δε θα μπορούσε να αμαυρωθεί η εικόνα του τμήματος.

Ο Φάνης έμεινε να κοιτά γεμάτος φρίκη τη μητέρα του, χωρίς να μπορεί να πιστέψει στα αυτιά του.

-Και εσύ πού τα ξέρεις όλα αυτά;

-Ένα βράδυ που είχε πιεί, ίσως από κάποιο υποτυπώδες αίσθημα ενοχής, ένιωσε την ανάγκη να το εξομολογηθεί. Βέβαια την άλλη μέρα, δε θυμόταν τίποτα από ό,τι είχε πει. Φαντάζομαι ότι είμαι τυχερή για αυτό, γιατί ίσως να μη ζούσα κιόλας σήμερα.

-Θέλεις να πεις ότι οι τύψεις τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση; Δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτός ο άνθρωπος μπορεί να νιώσει ενοχές για το οτιδήποτε!

Η Αρετή έσβησε νευρικά το τσιγάρο στο τασάκι.

-Όχι, είπε. Δεν είναι θύμα της συνείδησής του. Ο πατέρας σου πιστεύει πως μπορεί να ξεφεύγει για πάντα. Θύμα του πληγωμένου του ανδρισμού είναι.

Γέλασε ειρωνικά μόλις το ξεστόμισε αυτό.

-Η σφαίρα εκείνη τον σακάτεψε, τον κατέστρεψε σαν άντρα. Κατάλαβες τώρα;

Ηλίας Στεργίου