Ποίηση Ευγενία Αναστασοπούλου - Το ποίημα του στρατιώτη

Νύχτες στριφογυρίζουν μέσα στο άπειρο.
Και κάτω, στον ανθρώπινο πυθμένα
της κόλασης που λέμε χαρακώματα,
πλάι σε νεκρούς και κοιμισμένα σώματα
-προσέχοντας πολύ μην τους ξυπνήσω-
μελάνι και χαρτί για να θρηνήσω.
Ποιος μας οδήγησε σ' αυτή την κόλαση;
Μες στη βαθιά σιωπή βουβά κραυγάζω.

Ο φόβος, η οργή, η φιλαργυρία;
Η ανευθυνότητα, η αδιαφορία
προκάλεσαν τόσα πολλά δεινά;
Πες μου αν μπορείς τον λόγο εσύ.
Γιατί κανένα νόημα δε βγάζω,
όσο κι αν σκέφτομαι, από πουθενά.

Θα ξανασηκωθεί η ανθρωπότητα;
Ο κοιμισμένος γίγαντας, στο τέλμα
που φτιάχνουν διεφθαρμένες συνειδήσεις.
Άραγε βοηθούν οι ερωτήσεις;

Μ' αν αναρωτηθούν όλοι ταυτόχρονα
-ενδόμυχα μαζί και δυνατά-
μπορούμε να πετύχουμε το θαύμα
κι όλα να γίνουν όμορφα ξανά.

Ευγενία Αναστασοπούλου