Oι πιο Σκοτεινές Μέρες (Σώσε με)

Ξάφνου πέφτω.
Κι ένα περίεργο συναίσθημα με καταλαμβάνει.
Μα δεν μπορώ να θυμηθώ.
Νιώθω πολλά και τίποτα ταυτόχρονα.
Θέλω μόνο να αφεθώ
στη γλυκιά αγκαλιά του αγγέλου
που με προϋπαντεί
στον περίεργο αλλά καθ' όλα γνώριμο κόσμο.
Οι φτερούγες του,
μαύρες και επιβλητικές
με προστατεύουν και με αγκαλιάζουν.

Μα νιώθω να με πνίγουν
Δεν αναπνέω.
Προσπαθώ να πιαστώ από κάπου,
μια χείρα βοηθείας αναζητώ.
“Σε παρακαλώ, σώσε με” του λέω.

Πνίγομαι.

Κάτι με τραβά κάτω
ή μήπως πάνω;
Και εκεί καταλαβαίνω
πως η πικρή αποδοχή είναι αναπόφευκτη.
Όπως και ο Θάνατος που με υποδέχθηκε.

Jalan