Έχετε παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι έχουν την κακή συνήθεια να θέτουν τα πιο αλλόκοτα ερωτήματα;
Τι συμβαίνει μετά τον θάνατο; Γιατί υπάρχει αδικία στον κόσμο μας; Τι υπήρχε πριν δημιουργηθεί το σύμπαν και ο χρόνος; Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να μην δημιουργήθηκε ποτέ, αλλά απλώς να υπήρχε από πάντα; Αν ταξίδευες στο παρελθόν έχοντας την ευκαιρία να σκοτώσεις, την ώρα που κοιμάται στην κούνια του, κάποιον από τους πολλούς μαζικούς σφαγείς του κόσμου μας... Είναι καλή πράξη ή κακή πράξη;
Ωραία όλα αυτά, αλλά όταν είσαι πεινασμένος το μόνο που θέλεις είναι να χορτάσεις την πείνα σου. Πώς είναι δυνατόν να το κάνεις κοιτώντας απλώς τις φωτογραφίες σε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο φαγητού;
Θέτοντας, λοιπόν, τέτοια ερωτήματα, πεινάμε μεν σαν λύκοι κοιτώντας τις λαχταριστές φωτογραφίες στο φυλλάδιο, αλλά στο τέλος μένουμε νηστικοί.
Θα τα μάθουμε;
Ούτε γι' αυτό είμαι σίγουρος. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι σε αυτές τις τρεις (σχετικά σκοτεινές) ιστορίες, όλα τα πρόσωπα πείνασαν και δίψασαν για κάτι. Άλλοι έμειναν νηστικοί, ενώ άλλοι γεύτηκαν ελάχιστα, ζητώντας αναπόφευκτα κι άλλο.
Όμως περισσότερες λεπτομέρειες θα βρείτε στις σελίδες των δύο τόμων.
Αυτή τη βδομάδα διαβάσαμε και σας παρουσιάζουμε τις 3 Ιστορίες του Γρηγόρη Καλαϊτζή. Πριν ξεκινήσω να μιλάω για την ίδια την ιστορία, θεωρώ πως πρέπει να σας εξηγήσω λίγο το πολύπλοκο οικοδόμημα που έχει χτίσει ο συγγραφέας, που εξηγεί άλλωστε και την επιλογή τίτλου. Οι τόμοι που κρατάτε χωρίζονται σε 3 μέρη, καθένα από τα οποία επικεντρώνεται σε ένα διαφορετικό θέμα: τον θάνατο, την επαναμάγευση του κόσμου και το κακό.
Η πρώτη ιστορία, ο Μαύρος Ιππότης, είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο επικεντρώνεται στο θέμα του θανάτου. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ο λόγος μοιάζει πολύ με εκείνον παλαιότερων Ελλήνων συγγραφέων. Και θα εξηγήσω τι εννοώ. Ο λόγος ήταν πλούσιος, με ιδιαίτερη έμφαση στις περιγραφές και την ψυχογράφηση των χαρακτήρων λόγω των εστιάσεων του αφηγητή. Κάθε χαρακτήρας είναι πολυδιάστατος, με τις δικές του πεποιθήσεις, προβλήματα, ελαττώματα και χαρακτηριστικά. Η ανθρώπινη φύση, ο θάνατος και η αυτοκτονία είναι τα κεντρικά θέματα που πραγματεύεται το βιβλίο. Δε λείπουν φυσικά τα σημεία που οι χαρακτήρες φιλοσοφούν για τη ζωή ή το τέλος αυτής, τα οποία ήταν ίσως πιο σημαντικά για την ιστορία από ότι η ίδια η δράση. Συνολικά, θα έλεγα πως είναι ένα βαρύ ανάγνωσμα, που θα κρατήσει στον αναγνώστη συντροφιά για μέρες και θα τον προβληματίσει για διάφορα θέματα.
Η δεύτερη ιστορία (
Far
Darrig) είναι μια νουβέλα που πραγματεύεται θέματα γύρω από την επαναμάγευση του
κόσμου. Ο κεντρικός αφηγητής αυτή τη φορά σε πρώτο πρόσωπο αφηγείται μια
βροχερή βραδιά σε κάποιον φίλο του μια σειρά περίεργων ονείρων, που άνοιξαν μια
δίοδο για επικοινωνία με… παράξενα όντα.
Η τρίτη ιστορία (Ο Άγγελος) ασχολείται εκτενώς με την τέχνη του τρόμου. Σημασία δεν έχει τόσο η πλοκή, όπως άλλωστε γράφει και ο ίδιος ο συγγραφέας, αλλά η φιλοσοφία, ο πνευματικός πλούτος και η ίδια η τέχνη, η οποία εξερευνάται με πίνακες, γλυπτά και γκραβούρες.
Συνολικά θα έλεγα πως πρόκειται για βιβλία που φλερτάρουν έντονα με τη φιλοσοφία και απαιτούν από τον αναγνώστη την αμέριστη προσοχή του, ενώ σκοπό έχουν να τον προβληματίσουν και να τον βάλουν να αναρωτηθεί και να σκεφτεί.
Έλενα Παπαδοπούλου