Η Κίρα παρακολούθησε παγωμένη την πριγκίπισσα Ναζλί να φιλάει τον Ντέβαν.
«Τι στις Εφτά Κολάσεις!» αναφώνησε.
Η πριγκίπισσα άφησε τον Ντέβαν και κάλυψε το στόμα της με την παλάμη της. «Συγγνώμη» είπε ανάλαφρα σα να προσπαθούσε να μη γελάσει. «Η δύναμη της συνήθειας».
«Τι;» σάστισε κοιτάζοντας μια τη μελαχρινή κοπέλα και μια τον Ντέβαν. Το φιλί ήταν ένα απλό άγγιγμα των χειλιών που κράτησε μονάχα μερικές στιγμές –τίποτα ιδιαίτερο, αλήθεια– αλλά ήταν αρκετό για να κάνει την Κίρα να χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της.
Η Ναζλί κοίταξε τον Ντέβαν με απορία. «Δεν της έχεις πει τίποτα;»
«Να μου πει τι;»
Το κεφάλι της γύριζε. Προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις της σε μια σειρά με την ελπίδα ότι θα έβγαζε κάποιο νόημα: είχαν πάει στο παλάτι, είχαν γνωρίσει τη Ναζλί, και η Ναζλί είχε πέσει πάνω στον Ντέβαν.
Τι στις Εφτά Κολάσεις!
Κοίταξε τον Ντέβαν που είχε πάρει μια έκφραση σα να είχε καταπιεί κάτι πικρό.
«Ντέβαν;» του είπε ζητώντας μια εξήγηση. Η εικόνα επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά μπροστά στα μάτια της, η αίσθηση που της δημιουργούσε ήταν ενοχλητική και επώδυνη σαν μικρά κοψίματα από χαρτί.
«Πριν εσύ κι εγώ –και τονίζω το πριν» ξεκίνησε να λέει αργά, διαλέγοντας προσεχτικά την κάθε λέξη, μορφάζοντας λες και τα λόγια σκάλωναν στον λαιμό του. Έκανε μια παύση και προσπάθησε να το πάρει από την αρχή. «Θυμάσαι που σου είχα πει πως η οικογένειά μου γνώριζε τους Ράκζαρ και πως είχαμε φιλικές σχέσεις;»
«Αλλά εσείς οι δύο δεν ήσασταν μόνο φίλοι, έτσι δεν είναι;» συνειδητοποίησε. Η θερμοκρασία του δωματίου είχε πέσει απότομα σαν να βρίσκονταν στην καρδιά του χειμώνα και ένα ρίγος τη διαπέρασε. Ο Ντέβαν και η Ναζλί; Έσφιξε τα χέρια της σε γροθιές για να τα κάνει να σταματήσουν να τρέμουν.
«Στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα» είπε η Ναζλί σπρώχνοντας τις μαύρες μπούκλες που έπεφταν πάνω στους ώμους της πίσω σα να μιλούσε για κάτι αμελητέο, λες και την είχε σπρώξει κατά λάθος στον δρόμο και όχι ότι πριν από λίγο φιλούσε τον άντρα της. «Κράτησε μονάχα δεκαπέντε μέρες και αν τον έβλεπες σου έδινε την εντύπωση πως ήθελε να φύγει τρέχοντας για να γυρίσει στη Ναβίντια». Τον χτύπησε απαλά στο μπράτσο. «Αν δεν ήξερα πως ήσουν τρελά ερωτευμένος με κάποια πίσω στη χώρα σου θα είχα προσβληθεί».
Βλέποντας τη σφιγμένη στάση της Κίρα η παιχνιδιάρικη διάθεση έσβησε από το πρόσωπό της. «Σε έκανα να αισθανθείς άβολα» της είπε, με μια θλιμμένη χροιά να χρωματίζει τη φωνή της. «Σου ζητώ ειλικρινά συγγνώμη. Σου δίνω τον λόγο μου πως δεν είχα κακό σκοπό, ούτε έχεις κάτι να φοβάσαι από εμένα. Ο Ντέβαν είναι απλά ένας πολύ καλός φίλος». Αναστέναξε. «Είμαι απαίσια οικοδέσποινα».
Το μυαλό της Κίρα είχε κολλήσει, οπότε αρκέστηκε σε ένα μικρό νεύμα. Τι θα μπορούσε να πει; Δεν ήταν ότι η πριγκίπισσα είχε γαντζωθεί πάνω στον Ντέβαν ή τον διεκδικούσε. Αυτό ήξερε πώς να το αντιμετωπίσει. Τώρα όμως;
«Να περάσουμε στο τραπέζι;» πρότεινε η πριγκίπισσα.
Ο Ντέβαν ακούμπησε το χέρι του στην πλάτη της Κίρα και η κοπέλα τους ακολούθησε στο τραπέζι επειδή δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Ήθελε να νιώσει θυμωμένη αλλά η ένοχη έκφραση της Ναζλί δε βοηθούσε. Από τη μία ήθελε να την αρπάξει από τις τέλειες μαύρες μπούκλες της και από την άλλη να την παρηγορήσει.
Γιατί ο Ντέβαν δεν της είχε μιλήσει ποτέ για αυτό;
Τα γκρίζα μάτια της κοίταξαν εξεταστικά την πανέμορφη μελαχρινή κοπέλα. Μπορούσε να καταλάβει γιατί οποιοσδήποτε άντρας θα ήταν συνεπαρμένος μαζί της, αλλά η σκέψη πως ο Ντέβαν ήταν μαζί της... Έδιωξε τις σκέψεις και σήκωσε ψηλά νοερά τείχη γύρω από το μυαλό της για να το προστατεύσει. Ένας μικρός πόνος άρχισε να χτίζεται στους κροτάφους της από την ένταση που υπήρχε μέσα στο κεφάλι της.
Ο Ντέβαν τράβηξε μια καρέκλα και η Κίρα κάθισε. Το τραπέζι ήταν στρωμένο με τραπεζομάντηλα σε κόκκινο χρώμα και κεντημένους από χρυσοκλωστή ήλιους πάνω του. Στην επιφάνεια του τραπεζιού υπήρχαν αρκετά φαγητά για να χορτάσει ένας μικρός λόχος: ασημένιες πιατέλες με κυνήγι και άγρια μανιτάρια, πίτες και τυριά, μεγάλα μπολ γεμάτα με λαμπερά μήλα και καρύδια, καράφες με καρυκευμένο κόκκινο κρασί και μηλίτη.
«Ήλπιζα πως θα φέρνατε μαζί και τον γιο σας» είπε η Ναζλί καθώς έπαιρνε τη θέση της στην κεφαλή του τραπεζιού, με την εύθυμη διάθεσή της να έχει επιστρέψει σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. «Ήθελα πολύ να τον δω. Σε ποιον μοιάζει;»
«Και στους δυο» απάντησε ο Ντέβαν, αφού το στομάχι της Κίρα ήταν τόσο σφιγμένο που αισθανόταν πως αν άνοιγε το στόμα της θα έκανε εμετό. «Ήταν λίγο ανήσυχος σήμερα και δε θέλαμε να τον ταλαιπωρήσουμε οπότε τον αφήσαμε στο σπίτι».
«Κρίμα». Έπιασε μια καράφα με κρασί και γέμισε το κύπελλο που υπήρχε μπροστά της. «Χάρηκα πολύ όταν έμαθα πως ήσασταν στην πρωτεύουσα» τους είπε και κούνησε το κύπελλο, ανακατεύοντας το κρασί. «Αν και θα έπρεπε να είχες έρθει αμέσως να με βρεις, παλιοτόμαρο». Έκανε μια παύση για να πιει μια γουλιά. «Πού μένετε;»
«Σε ένα σπίτι μέσα στην πόλη» απάντησε ο Ντέβαν.
«Μπορείτε να έρθετε να μείνετε στο παλάτι» τους πρότεινε. «Θα χαιρόμουν πολύ να σας φιλοξενήσουμε για το υπόλοιπο της διαμονής σας στο Νιέζντιελ. Σίγουρα θα είναι πιο άνετα, ειδικά τώρα που έχετε και το μωρό».
Ο Ντέβαν έριξε μια ματιά στην Κίρα που είχε ασπρίσει και στράφηκε ξανά προς τη μελαχρινή πριγκίπισσα. «Πώς είναι η υγεία του άρχοντα πατέρα σου;» προσπάθησε να αλλάξει την κουβέντα και να αποφύγει την προσφορά της. Ήξερε πως εκείνη τη στιγμή αυτή ήταν πολύ κακή ιδέα.
Η Ναζλί άφησε το κύπελλο με τον κρασί και ξεφύσηξε. «Όχι και τόσο καλά» παραδέχθηκε. «Πλέον δυσκολεύεται πολύ να μετακινηθεί και αυτό αρχίζει να δημιουργεί προβλήματα. Δεν μπορεί να παρευρεθεί σε συμβούλια και δίκες. Ακόμα και οι απλές ακροάσεις τον καταπονούν και τον κουράζουν, οπότε Τα περισσότερα θέματα περνάνε από τα δικά μου χέρια και του Συμβουλίου». Έκανε μια μικρή γκριμάτσα. «Αλλά αυτοί δημιουργούν περισσότερα προβλήματα και από την αναθεματισμένη την ποδάγρα! Όσο σκέφτομαι πως θα τους αφήσω μόνους για να πάω στην Νταχάρα με πιάνει πονοκέφαλος, αλήθεια σου λέω».
«Είσαι καλεσμένη στη γιορτή που διοργανώνει ο Άρχοντας Κάσρελ;»
«Η επίσημη πρόσκληση είναι για τον πατέρα μου αλλά αφού δεν μπορεί να μετακινηθεί και η μητέρα μου δε φεύγει από το πλευρό του είμαι αναγκασμένη να πάω εγώ». Έπιασε ξανά το κύπελλο και έγειρε πίσω στην καρέκλα της. «Ελπίζω η μικρή πριγκίπισσα να είναι πιο ήσυχη απ' ό,τι ήταν ο αδελφός της στη δική του γιορτή. Αυτό το βρομόπαιδο μας είχε τρελάνει όλους και ακούω πως όσο μεγαλώνει γίνεται χειρότερος. Δε βαριέσαι. Πόσο καιρό σκοπεύετε να μείνετε στο Νιέζντιελ;»
«Όχι πολύ» αποκρίθηκε ο Ντέβαν. «Θέλουμε να είμαστε πίσω για τα πρώτα γενέθλια του Ραίγκαρ. Ξέρεις τι θα μας κάνει η Ορόρα αν τα χάσει».
«Μπορώ να φανταστώ» γέλασε η Ναζλί.
Δεν ήταν ότι συμμετείχε στη συζήτηση για να ξορκίσει το άβολο κλίμα που είχε δημιουργηθεί νωρίτερα. Υπήρχε οικειότητα στον τρόπο που μιλούσαν, μια άνεση στην επιλογή των λέξεων που χρησιμοποιούσαν και η στάση του σώματος τους ήταν χαλαρή. Η Κίρα ένιωθε σαν παρείσακτη, ένα ξένο σώμα που δεν ανήκε στη σκηνή.
«Αν περιμένετε λίγο μπορούμε να ταξιδέψουμε μαζί τους» είπε η Ναζλί. «Δε θα είναι τόσο γρήγορο όσο το πέταγμα αλλά σου εγγυώμαι ότι θα είναι πολύ πιο άνετο και ασφαλές. Τα καλά του να ταξιδεύεις με βασιλική συνοδεία». Ο Ντέβαν κοίταξε λοξά την Κίρα ψάχνοντας έναν τρόπο να αρνηθεί ευγενικά στην πριγκίπισσα. «Σκεφτείτε το. Θα πρέπει να περάσω από τη Ναβίντια ούτως ή άλλως, γιατί να μην απολαύσουμε ο ένας τη συντροφιά του άλλου στη διαδρομή; Νομίζω πως θα πάρω τον δρόμο μέσα από την Πλουμέρια. Θα πάρει πιο πολλές μέρες, αλλά θα είναι πιο ασφαλές σε σχέση με το Κάλενκεν. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται οι στρατηγοί μου».
Η Κίρα ήξερε πως ο Ντέβαν αντιλαμβανόταν τη δυσφορία της, ωστόσο δεν έδειξε κάποιο σημάδι πως σκόπευε να σηκωθεί από το τραπέζι. Ήθελε να μείνει με τη Ναζλί και απολάμβανε την παρέα της, αυτό ήταν προφανές. Θα μπορούσε να φύγει μόνη της, αλλά ούτε αυτό της φαινόταν σωστό.
Οπότε έμεινε στη θέση της, ακούγοντάς τους να μιλάνε περνώντας από θέμα σε θέμα και η ίδια μένοντας σιωπηλή σε όλο το υπόλοιπο δείπνο.
Φαίη