έχουν κατακλύσει τον ουρανό,
τα κοράκια θρηνούν για εµάς
ενόσω ζούµε.
Τα κοράκια ξέρουν γιατί κλαίµε,
γιατί περπατάµε σκυφτοί,
γιατί το σούρουπο δεν είναι απλώς ένα χρώµα,
γιατί κοιτάµε το φεγγάρι αµίλητοι.
Πετούν από πάνω µας,
ένας στρόβιλος µαύρων φτερών,
κι αν το κρύο και το σκοτάδι ζυγώνουν,
τα κοράκια ξέρουν, πάντοτε ξέρουν.
Βαγγέλης Ιωσηφίδης