Κίρα
Αυτή τη φορά δεν εμφανίστηκε κάποιος απεσταλμένος από το παλάτι στην πόρτα τους αλλά η ίδια η πριγκίπισσα Ναζλί.
Η Μελάρα καθόταν στον καναπέ, τρέμοντας ακόμα, σε αντίθεση με την Κίρα και τον Ντέβαν που ήταν όρθιοι και βημάτιζαν νευρικά πάνω - κάτω λόγω της υπερέντασης. Η Κίρα κρατούσε ακόμα τον Ραίγκαρ, που κόντευε να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά της, και το χέρι του Ντέβαν κρεμόταν συνέχεια πάνω από τη λαβή του σπαθιού του, μια κίνηση που η Κίρα δεν ήξερε αν έκανε συνειδητά ή όχι, έτοιμος να το τραβήξει ανά πάσα στιγμή. Ένας διαρκώς αυξανόμενος πόνος είχε απλωθεί στους κροτάφους της, καθώς προσπαθούσε να επεξεργαστεί αυτό που είχε συμβεί. Παραδόξως, το ότι είχαν προσπαθήσει να τους σκοτώσουν δεν της έκανε και τόσο μεγάλη εντύπωση, ο Οίκος των Ντρόγκομιρ είχε πολλούς εχθρούς, αλλά ποιος θα έφτανε μέχρι το Νιέζντιελ; Αυτό που την προβλημάτιζε ήταν ότι ο γιος της είχε χρησιμοποιήσει μαγεία. Ήταν το μόνο άτομο μέσα στο σπίτι που θα μπορούσε να το κάνει, αλλά πως γινόταν; Δεν είχε ακούσει ποτέ για μάγους που εκδήλωναν τις δυνάμεις τους σε τόσο νεαρή ηλικία. Τι σήμαινε αυτό για το μωρό της;
Η Ναζλί μπήκε σχεδόν τρέχοντας μέσα στο σπίτι, αφήνοντας πίσω τους φρουρούς που τη συνόδευαν. Δυο μόνο από αυτούς μπήκαν μέσα στο σπίτι και στάθηκαν στα αριστερά και τα δεξιά της σπασμένης πόρτας, ανέκφραστοι και ακίνητοι σαν αγάλματα, με τα σπαθιά τους έτοιμα για να υπερασπιστούν την πριγκίπισσά τους, αν χρειαζόταν. Όλοι ήταν ντυμένοι με κίτρινα και πορτοκαλί υφάσματα που κάλυπταν ακόμα και τα κεφάλια τους, για να τους προστατεύσουν από τις καυτές ακτίνες του ήλιου, φαρδιές ζώνες στο καστανοκόκκινο χρώμα της κανέλας ήταν τυλιγμένες γύρω από τη μέση τους, και προς στιγμήν η Κίρα αναρωτήθηκε αν αυτά ήταν τα χρώματα του Οίκου των Ράκζαρ, αλλά τότε το βλέμμα της έπεσε πάνω στα σπαθιά που κρεμόντουσαν στο πλάι τους στερεωμένα στις ζώνες τους και χωρίς θηκάρι, μακριές κυρτές λεπίδες.
«Μόλις το έμαθα» είπε η Ναζλί και αγκάλιασε τον παλιό της φίλο. Ο Ντέβαν ανταπέδωσε την αγκαλιά και η Κίρα σχεδόν αγνόησε τον τρόπο που τα χέρια του ακούμπησαν πάνω στη γυμνή πλάτη της πριγκίπισσας που το κίτρινο μετάξι του φορέματός της άφηνε ακάλυπτη. Οι μικρές τριχούλες στα χέρια της σηκώθηκαν όρθιες και τα γκρίζα μάτια της καρφώθηκαν στους φρουρούς, που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να τους αποκόψουν από τη μοναδική έξοδο του σπιτιού.
«Είστε όλοι καλά;»
«Πως το έμαθες;» τη ρώτησε ο Ντέβαν και έκανε ένα βήμα πίσω, για να μπορεί να την κοιτάξει καθώς μιλούσαν. «Δεν έχουν περάσει ούτε δυο ώρες…»
«Έχω ανθρώπους παντού. Είναι η δουλειά μου να ξέρω τι γίνεται στην πόλη μου»
Ο Ντέβαν κάλυψε το στόμα του με το χέρι του και έβηξε, κι αυτό έκανε την Κίρα να τραβήξει το βλέμμα της από τα σπαθιά των φρουρών και να τον κοιτάξει.
«Είσαι καλά;»
«Μάλλον κρύωσα στις λίμνες»
«Κρύωσες;» είπε η Ναζλί σηκώνοντας το εβένινο φρύδι της. «Θα πρέπει να είσαι ο πρώτος άνθρωπος σε όλη την καταγεγραμμένη ιστορία που κατάφερε να κρυώσει στο Νιέζντιελ» πρόσθεσε ειρωνικά, κι έπειτα γύρισε προς το μέρος της Κίρας και το έντονο, σκούρο βλέμμα της εστίασε πάνω στον Ραίγκαρ.
«Αυτός είναι ο γιος σας;»
«Ναι» της απάντησε η Κίρα, νιώθοντας άβολα με την προσοχή που έδειχνε η Ναζλί στο παιδί της. Μπορεί να μην αμφέβαλλε πια για τα αισθήματα του Ντέβαν, αλλά τώρα είχε ένα νέο λόγο για να είναι καχύποπτη απέναντι στην πριγκίπισσα του Νιέζντιελ. Γιατί οι φρουροί της κρατούσαν όπλα όμοια με των αντρών που τους επιτέθηκαν;
Η Ναζλί πλησίασε και άπλωσε το χέρι της για να χαϊδέψει τα μαύρα μαλλάκια του μωρού. «Είναι τέλειος. Και ίδιος ο πατέρας του» δήλωσε, κι ένα μικρό περήφανο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του Ντέβαν. «Μπορώ να τον κρατήσω;»
«Όχι» αρνήθηκε γρήγορα η Κίρα, σχεδόν αντανακλαστικά, κι έκανε λίγο πίσω, όμως κοιτώντας τον Ντέβαν διάβασε στο πρόσωπό του τη σιωπηλή παράκληση να μην πληγώσει τα αισθήματα της φίλης του.
«Είναι έτοιμος να κοιμηθεί. Αν σ’ τον δώσω, θα κλάψει» προσπάθησε να δικαιολογηθεί.
«Αν είναι έτσι...» υποχώρησε η Ναζλί με κατανόηση, αλλά και με μια ελαφριά απογοήτευση να χρωματίζει τη φωνή της. Το βλέμμα της τότε μετακινήθηκε από το αγοράκι στον γυμνό λαιμό της Κίρας.
«Δε φορούσες ένα κολιέ όταν είχατε έρθει στο παλάτι; Ένα με μια μπλε πέτρα;»
Το κολιέ, θυμήθηκε η Κίρα και έκανε έναν μικρό μορφασμό. Το είχε βγάλει όταν είχαν γυρίσει στο σπίτι και μετά το είχε ξεχάσει τελείως. Ένιωθε άσχημα, αφού είχε πει στον Ντέβαν ότι θα φορούσε πάντα το δώρο του. Λογικά ήταν ακόμα πάνω στη συρταριέρα.
«Είναι ζαφείρι…»
«Ήταν πολύ όμορφο. Τόνιζε τα μάτια σου. Να το φοράς πιο συχνά» την κολάκεψε και κοίταξε τον Ντέβαν. «Έπρεπε να είχατε δεχθεί την πρότασή μου να σας φιλοξενήσω στο παλάτι» είπε, απευθυνόμενη και στους δυο. «Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Άντε, μαζέψτε τα πράγματά σας και οι φρουροί μου θα τα μεταφέρουν στο παλάτι. Κι εσείς, καλή κυρία,» - στράφηκε στη Μελάρα – «μέχρι να βρεθούν εκείνοι οι άντρες και να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη, δεν είναι ασφαλές να μένετε εδώ»
«Σε ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σου» τη σταμάτησε μαλακά ο Ντέβαν. «Είσαι πραγματική φίλη, αλλά δεν σκοπεύουμε να μείνουμε εδώ για πολύ, οπότε δεν χρειάζεται να μπεις σε τέτοιο κόπο»
«Φεύγετε;» συνοφρυώθηκε η πριγκίπισσα.
«Μακάρι να μπορούσαμε να μείνουμε… Αλλά πρέπει να επιστρέψουμε στην πατρίδα» τόνισε ξανά ο νεαρός, και της εξήγησε ότι, εκτός από την επίθεση την οποία είχαν πληροφορηθεί, είχαν διαβάσει και το γράμμα της Ορόρας. Είχαν λείψει μόνο μερικούς μήνες και ο Αίρυς κόντευε να ρίξει τη χώρα σε πόλεμο. Η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή για να την αγνοήσουν, οπότε θα άφηναν τη Μελάρα σε έναν από τους γιους της, για να είναι σίγουροι πως θα ήταν ασφαλής, και θα ξεκινούσαν αμέσως για τη Ναβίντια.
«Δε μπορείτε να φύγετε έτσι» διαμαρτυρήθηκε η Ναζλί. «Αν αυτοί που οργάνωσαν την επίθεση, όποιοι κι αν είναι, σας παρακολουθούν, θα είναι πιο εύκολο να σας στήσουν ενέδρα στον δρόμο. Θα είστε ευάλωτοι αν ταξιδέψετε μόνοι. Ελάτε στο παλάτι και σε λίγες βδομάδες θα φύγουμε όλοι μαζί. Με φρουρούς, ιππείς, και σωστή συνοδεία. Θέλετε να εκθέσετε το παιδί σας σε τέτοιον κίνδυνο;»
«Το έχουμε ήδη αποφασίσει» της απάντησε ο Ντέβαν, με τον τόνο της φωνής του να είναι πιο ψυχρός από αυτόν που συνήθιζε να χρησιμοποιεί όταν μιλούσε μαζί της. Ούτε στην Κίρα άρεσε που αυτή η γυναίκα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τον γιο τους για να τους εκβιάσει ψυχολογικά.
«Μα...» πήγε να πει η Ναζλί, ωστόσο σταμάτησε αμέσως και αναστέναξε:
«Έχω να ομολογήσω κάτι. Σας είπα ψέματα…» πρόσθεσε, και το καχύποπτο προαίσθημα της Κίρας επέστρεψε ακόμα μεγαλύτερο απ’ ο τι πριν.
«Τι ψέματα;»
«Μπορούμε να καθίσουμε;»
Έκανε νόημα στους φρουρούς της να μείνουν στη θέση τους και πέρασαν στη μικρή απλοϊκή κουζίνα, μέσα στην οποία η κομψή, αρχοντική πριγκίπισσα φάνταζε εκτός τόπου Δεν θα μπορούσε να είναι πιο εμφανές ότι δεν ταίριαζε εκεί.
«Ο λόγος που σας προσκάλεσα να μείνετε στο παλάτι δεν ήταν μόνο για να έχω την ευχαρίστηση της συντροφιάς σας» ξεκίνησε να λέει η Ναζλί, αφότου κάθισαν στο τραπέζι. «Φυσικά, θα με έκανε πολύ χαρούμενη. Αλλά η αλήθεια είναι πως χρειάζομαι βοήθεια με το Συμβούλιο»
«Νόμιζα πως είπες ότι δε σου δημιουργούσαν προβλήματα» της είπε ο Ντέβαν.
«Τι να έλεγα, ότι οι κοντινότεροι συνεργάτες του Στέμματος δεν εμπιστεύονται την πριγκίπισσα; Τι εντύπωση θα δώσει αυτό στον λαό μου;»
«Ο λαός σου σε λατρεύει…»
«Το ξέρω» ξεφύσηξε θλιμμένα η Ναζλί. «Κι εγώ προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για τους ανθρώπους μου. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Βλέπετε, θέλω να δώσω μια μεγαλύτερη οικονομική ενίσχυση στα ιδρύματα και τα πτωχοκομεία της χώρας»
«Αυτό είναι πολύ ευγενές εκ μέρους σου» παρενέβη η Κίρα, τρίβοντας απαλά την πλάτη του μωρού που είχε αποκοιμηθεί. «Αλλά γιατί είναι πρόβλημα;»
«Επειδή τα χρήματα που θα δοθούν εκεί θα πρέπει να κοπούν από αλλού, συγκεκριμένα από το ποσό που δίνουμε κάθε χρόνο για τη συντήρηση των όπλων του στρατού, τις σκηνές, τον εξοπλισμό των αλόγων και τα σχετικά. Μη φανταστείτε, δεν θα είναι καμία τραγική μείωση, ιδιαίτερα για ένα έθνος σε ειρήνη. Από εκείνη τη στιγμή το Συμβούλιο έχει αφοσιωθεί στο να μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Υποστηρίζουν, όχι ανοιχτά βεβαίως, πως είμαι μια ανεύθυνη που δεν ξέρω πως να διοικήσω το κράτος και πως θα μας αποδυναμώσω, θέτοντας σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια. Ανοησίες! Λες και, αν οι πανοπλίες δεν είναι ολοκαίνουργιες και αστραφτερές κατ’ ευθείαν από τον σιδερά, το Νιέζντιελ θα καταρρεύσει. Απλά τους ενοχλεί να δέχονται διαταγές από μια γυναίκα…»
«Και τι βοήθεια ζητάς από εμάς;» τη ρώτησε ο Ντέβαν.
«Κάτι πολύ απλό. Να υπογράψουμε μια εμπορική συνθήκη ανάμεσα στο Νιέζντιελ και τη Ναβίντια, που θα εγγυάται χαμηλότερο φόρο στα λιμάνια και ασφάλεια στα καραβάνια των εμπόρων που ταξιδεύουν από τη μια χώρα στην άλλη. Θα φέρει κέρδος και στις δυο χώρες και εγώ θα αποδείξω στο Συμβούλιο ότι μπορώ να πάρω αποφάσεις που επωφελούν το βασίλειο. Επίσης, θα δώσει κύρος και στους δυο μας, επειδή θα δείξει τη συμμαχία ανάμεσα στον Οίκο μου και τον δικό σου»
«Η σκέψη σου είναι σωστή, αλλά μόνο ο Άρχοντας του Οίκου μπορεί να υπογράψει μια τέτοια συνθήκη»
«Ως διάδοχος του Οίκου και μελλοντικός Άρχοντας, η υπογραφή σου είναι έγκυρη»
«Ναι, αλλά...» έκανε εκείνος, και τα λόγια του πνίγηκαν μέσα σε μια μικρή κρίση βήχα.
«Συγγνώμη» άρχισε να λέει ξανά μόλις συνήλθε. «Πήγα να πω πως δε μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο χωρίς την έγκριση του άρχοντα πατέρα μου, αλλά ακόμα κι αν αποφάσιζα να τον παραβλέψω η συνθήκη δεν θα ήταν έτοιμη μέχρι να φύγουμε από το Νιέζντιελ. Αύριο το πρωί θα ξεκινήσουμε»
«Τότε μείνετε. Τι διαφορά έχουν λίγες ακόμα εβδομάδες;»
«Αυτή δεν είναι μια απόφαση που μπορώ να πάρω μόνος μου» της απάντησε και κοίταξε την Κίρα. «Δώσε μας λίγο χρόνο για να το συζητήσουμε»
Η Ναζλί τους έδωσε την άδεια, και το ζευγάρι ανέβηκε στο δωμάτιό του για να μπορούν να μιλήσουν πιο ήσυχα. Η Κίρα άφησε τον Ραίγκαρ πάνω στο κρεβάτι, προσεχτικά για να μην τον ξυπνήσει, και γύρισε για να κοιτάξει τον Ντέβαν.
«Ποια είναι η γνώμη σου για όλα αυτά;» τη ρώτησε ο αγαπημένος της.
«Ειλικρινά δεν ξέρω. Από τη μια μου φαίνεται σωστό να βοηθήσεις τη Ναζλί» αποκρίθηκε, παρόλο που δεν την συμπαθούσε, γιατί ήξερε ότι ο Ντέβαν θα έμενε, αν μπορούσε, για να συμπαρασταθεί στη φίλη του. «Από την άλλη, αν μέσα σε αυτές τις λίγες εβδομάδες ο πατέρας σου κάνει κάτι απερίσκεπτο; Εμείς θα είμαστε αυτοί που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες και ξέρουμε από πρώτο χέρι πως οι εχθροί των Ντρόγκομιρ βάζουν πάντα ως στόχο τον Ραίγκαρ. Ο γιος μας μπορεί να έχει δυνάμεις, Ντέβαν, αλλά είναι πολύ μικρός για να υπερασπιστεί τον εαυτό του…»
«Ούτε εγώ θέλω να μεγαλώσει το παιδί μας σε μια εμπόλεμη ζώνη» είπε ο Ντέβαν χαϊδεύοντας το μπράτσο της, και κοίταξε το μωρό που κοιμόταν ήσυχα στο κέντρο του κρεβατιού.
«Η Ναζλί μπορεί να αντέξει το Συμβούλιο για μερικούς μήνες ακόμα» πήρε ξανά τον λόγο η Κίρα. «Όταν η κατάσταση στο σπίτι ηρεμήσει, τότε μπορείς να γυρίσεις εδώ και να υπογράψετε εκείνη τη συνθήκη. Αλλά τώρα ο Οίκος σου σε χρειάζεται για να συνετίσεις τον Αίρυς. Η Ορόρα είναι ικανή, αλλά ακόμα και αυτή δυσκολεύεται να τον χειριστεί»
«Έχεις δίκιο. Άλλωστε, δεν πιστεύω ότι το Νιέζντιελ είναι ασφαλές για εμάς. Και σίγουρα δε θα γίνει περισσότερο ασφαλές, αν μπλεχτούμε σε ένα παιχνίδι εξουσίας…»
Με την απόφαση να έχει παρθεί, η Κίρα και ο Ντέβαν κατεβήκαν ξανά στην κουζίνα για να την ανακοινώσουν στη Ναζλί. Εκείνη τους άκουσε, και παρά το ότι προσπάθησε να του αποκρύψει, η έκφρασή της πρόδιδε τη δυσαρέσκειά της.
«Αν αυτό θεωρείτε πως είναι το σωστό, τότε αυτό να κάνετε… Καταλαβαίνω πως το χρέος απέναντι στην οικογένεια έρχεται πρώτο»
«Σου υπόσχομαι πως θα έρθω για να υπογράψουμε αυτή τη συνθήκη όσο το δυνατόν πιο γρήγορα» μίλησε ο Ντέβαν και η Ναζλί ακούμπησε το χέρι της στο ώμο του, με ένα βεβιασμένο χαμόγελο.
«Το ξέρω πως θα το κάνεις. Να προσέχετε. Είθε το ταξίδι σας να είναι γρήγορο και χωρίς προβλήματα»
Ο Ντέβαν πήγε να της πει κάτι, αλλά άλλη μια κρίση βήχα τον σταμάτησε, πιο έντονη από την προηγούμενη, και η Κίρα ακούμπησε ανήσυχα το χέρι της στην πλάτη του. ''Είσαι καλά;'' τον ρώτησε, εκείνος κάλυψε το στόμα του με το χέρι του κα,ι όταν το απομάκρυνε, η Κίρα είδε έντρομη ότι υπήρχαν κόκκινες πιτσιλιές πάνω στην παλάμη του. Η Ναζλί τότε γύρισε και κοίταξε τους φρουρούς που στεκόντουσαν δίπλα στην πόρτα.
«Τι κάθεστε και κοιτάτε; Πηγαίνετε να φέρετε έναν θεραπευτή!» τους φώναξε, κι αυτοί έφυγαν αμέσως για να εκτελέσουν την προσταγή της, ενώ ο Ντέβαν προσπαθούσε να πάρει ανάσα, μάταια όμως, γιατί ο βήχας γινόταν όλο και πιο έντονος, μέχρι που περισσότερο σκούρο αίμα, σχεδόν μαύρο, βγήκε από τους πνεύμονές του, κι η Κίρα με τη Ναζλί μόλις που πρόλαβαν να τον πιάσουν, πριν σωριαστεί στο πάτωμα...
Αυτή τη φορά δεν εμφανίστηκε κάποιος απεσταλμένος από το παλάτι στην πόρτα τους αλλά η ίδια η πριγκίπισσα Ναζλί.
Η Μελάρα καθόταν στον καναπέ, τρέμοντας ακόμα, σε αντίθεση με την Κίρα και τον Ντέβαν που ήταν όρθιοι και βημάτιζαν νευρικά πάνω - κάτω λόγω της υπερέντασης. Η Κίρα κρατούσε ακόμα τον Ραίγκαρ, που κόντευε να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά της, και το χέρι του Ντέβαν κρεμόταν συνέχεια πάνω από τη λαβή του σπαθιού του, μια κίνηση που η Κίρα δεν ήξερε αν έκανε συνειδητά ή όχι, έτοιμος να το τραβήξει ανά πάσα στιγμή. Ένας διαρκώς αυξανόμενος πόνος είχε απλωθεί στους κροτάφους της, καθώς προσπαθούσε να επεξεργαστεί αυτό που είχε συμβεί. Παραδόξως, το ότι είχαν προσπαθήσει να τους σκοτώσουν δεν της έκανε και τόσο μεγάλη εντύπωση, ο Οίκος των Ντρόγκομιρ είχε πολλούς εχθρούς, αλλά ποιος θα έφτανε μέχρι το Νιέζντιελ; Αυτό που την προβλημάτιζε ήταν ότι ο γιος της είχε χρησιμοποιήσει μαγεία. Ήταν το μόνο άτομο μέσα στο σπίτι που θα μπορούσε να το κάνει, αλλά πως γινόταν; Δεν είχε ακούσει ποτέ για μάγους που εκδήλωναν τις δυνάμεις τους σε τόσο νεαρή ηλικία. Τι σήμαινε αυτό για το μωρό της;
Η Ναζλί μπήκε σχεδόν τρέχοντας μέσα στο σπίτι, αφήνοντας πίσω τους φρουρούς που τη συνόδευαν. Δυο μόνο από αυτούς μπήκαν μέσα στο σπίτι και στάθηκαν στα αριστερά και τα δεξιά της σπασμένης πόρτας, ανέκφραστοι και ακίνητοι σαν αγάλματα, με τα σπαθιά τους έτοιμα για να υπερασπιστούν την πριγκίπισσά τους, αν χρειαζόταν. Όλοι ήταν ντυμένοι με κίτρινα και πορτοκαλί υφάσματα που κάλυπταν ακόμα και τα κεφάλια τους, για να τους προστατεύσουν από τις καυτές ακτίνες του ήλιου, φαρδιές ζώνες στο καστανοκόκκινο χρώμα της κανέλας ήταν τυλιγμένες γύρω από τη μέση τους, και προς στιγμήν η Κίρα αναρωτήθηκε αν αυτά ήταν τα χρώματα του Οίκου των Ράκζαρ, αλλά τότε το βλέμμα της έπεσε πάνω στα σπαθιά που κρεμόντουσαν στο πλάι τους στερεωμένα στις ζώνες τους και χωρίς θηκάρι, μακριές κυρτές λεπίδες.
«Μόλις το έμαθα» είπε η Ναζλί και αγκάλιασε τον παλιό της φίλο. Ο Ντέβαν ανταπέδωσε την αγκαλιά και η Κίρα σχεδόν αγνόησε τον τρόπο που τα χέρια του ακούμπησαν πάνω στη γυμνή πλάτη της πριγκίπισσας που το κίτρινο μετάξι του φορέματός της άφηνε ακάλυπτη. Οι μικρές τριχούλες στα χέρια της σηκώθηκαν όρθιες και τα γκρίζα μάτια της καρφώθηκαν στους φρουρούς, που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να τους αποκόψουν από τη μοναδική έξοδο του σπιτιού.
«Είστε όλοι καλά;»
«Πως το έμαθες;» τη ρώτησε ο Ντέβαν και έκανε ένα βήμα πίσω, για να μπορεί να την κοιτάξει καθώς μιλούσαν. «Δεν έχουν περάσει ούτε δυο ώρες…»
«Έχω ανθρώπους παντού. Είναι η δουλειά μου να ξέρω τι γίνεται στην πόλη μου»
Ο Ντέβαν κάλυψε το στόμα του με το χέρι του και έβηξε, κι αυτό έκανε την Κίρα να τραβήξει το βλέμμα της από τα σπαθιά των φρουρών και να τον κοιτάξει.
«Είσαι καλά;»
«Μάλλον κρύωσα στις λίμνες»
«Κρύωσες;» είπε η Ναζλί σηκώνοντας το εβένινο φρύδι της. «Θα πρέπει να είσαι ο πρώτος άνθρωπος σε όλη την καταγεγραμμένη ιστορία που κατάφερε να κρυώσει στο Νιέζντιελ» πρόσθεσε ειρωνικά, κι έπειτα γύρισε προς το μέρος της Κίρας και το έντονο, σκούρο βλέμμα της εστίασε πάνω στον Ραίγκαρ.
«Αυτός είναι ο γιος σας;»
«Ναι» της απάντησε η Κίρα, νιώθοντας άβολα με την προσοχή που έδειχνε η Ναζλί στο παιδί της. Μπορεί να μην αμφέβαλλε πια για τα αισθήματα του Ντέβαν, αλλά τώρα είχε ένα νέο λόγο για να είναι καχύποπτη απέναντι στην πριγκίπισσα του Νιέζντιελ. Γιατί οι φρουροί της κρατούσαν όπλα όμοια με των αντρών που τους επιτέθηκαν;
Η Ναζλί πλησίασε και άπλωσε το χέρι της για να χαϊδέψει τα μαύρα μαλλάκια του μωρού. «Είναι τέλειος. Και ίδιος ο πατέρας του» δήλωσε, κι ένα μικρό περήφανο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του Ντέβαν. «Μπορώ να τον κρατήσω;»
«Όχι» αρνήθηκε γρήγορα η Κίρα, σχεδόν αντανακλαστικά, κι έκανε λίγο πίσω, όμως κοιτώντας τον Ντέβαν διάβασε στο πρόσωπό του τη σιωπηλή παράκληση να μην πληγώσει τα αισθήματα της φίλης του.
«Είναι έτοιμος να κοιμηθεί. Αν σ’ τον δώσω, θα κλάψει» προσπάθησε να δικαιολογηθεί.
«Αν είναι έτσι...» υποχώρησε η Ναζλί με κατανόηση, αλλά και με μια ελαφριά απογοήτευση να χρωματίζει τη φωνή της. Το βλέμμα της τότε μετακινήθηκε από το αγοράκι στον γυμνό λαιμό της Κίρας.
«Δε φορούσες ένα κολιέ όταν είχατε έρθει στο παλάτι; Ένα με μια μπλε πέτρα;»
Το κολιέ, θυμήθηκε η Κίρα και έκανε έναν μικρό μορφασμό. Το είχε βγάλει όταν είχαν γυρίσει στο σπίτι και μετά το είχε ξεχάσει τελείως. Ένιωθε άσχημα, αφού είχε πει στον Ντέβαν ότι θα φορούσε πάντα το δώρο του. Λογικά ήταν ακόμα πάνω στη συρταριέρα.
«Είναι ζαφείρι…»
«Ήταν πολύ όμορφο. Τόνιζε τα μάτια σου. Να το φοράς πιο συχνά» την κολάκεψε και κοίταξε τον Ντέβαν. «Έπρεπε να είχατε δεχθεί την πρότασή μου να σας φιλοξενήσω στο παλάτι» είπε, απευθυνόμενη και στους δυο. «Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Άντε, μαζέψτε τα πράγματά σας και οι φρουροί μου θα τα μεταφέρουν στο παλάτι. Κι εσείς, καλή κυρία,» - στράφηκε στη Μελάρα – «μέχρι να βρεθούν εκείνοι οι άντρες και να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη, δεν είναι ασφαλές να μένετε εδώ»
«Σε ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σου» τη σταμάτησε μαλακά ο Ντέβαν. «Είσαι πραγματική φίλη, αλλά δεν σκοπεύουμε να μείνουμε εδώ για πολύ, οπότε δεν χρειάζεται να μπεις σε τέτοιο κόπο»
«Φεύγετε;» συνοφρυώθηκε η πριγκίπισσα.
«Μακάρι να μπορούσαμε να μείνουμε… Αλλά πρέπει να επιστρέψουμε στην πατρίδα» τόνισε ξανά ο νεαρός, και της εξήγησε ότι, εκτός από την επίθεση την οποία είχαν πληροφορηθεί, είχαν διαβάσει και το γράμμα της Ορόρας. Είχαν λείψει μόνο μερικούς μήνες και ο Αίρυς κόντευε να ρίξει τη χώρα σε πόλεμο. Η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή για να την αγνοήσουν, οπότε θα άφηναν τη Μελάρα σε έναν από τους γιους της, για να είναι σίγουροι πως θα ήταν ασφαλής, και θα ξεκινούσαν αμέσως για τη Ναβίντια.
«Δε μπορείτε να φύγετε έτσι» διαμαρτυρήθηκε η Ναζλί. «Αν αυτοί που οργάνωσαν την επίθεση, όποιοι κι αν είναι, σας παρακολουθούν, θα είναι πιο εύκολο να σας στήσουν ενέδρα στον δρόμο. Θα είστε ευάλωτοι αν ταξιδέψετε μόνοι. Ελάτε στο παλάτι και σε λίγες βδομάδες θα φύγουμε όλοι μαζί. Με φρουρούς, ιππείς, και σωστή συνοδεία. Θέλετε να εκθέσετε το παιδί σας σε τέτοιον κίνδυνο;»
«Το έχουμε ήδη αποφασίσει» της απάντησε ο Ντέβαν, με τον τόνο της φωνής του να είναι πιο ψυχρός από αυτόν που συνήθιζε να χρησιμοποιεί όταν μιλούσε μαζί της. Ούτε στην Κίρα άρεσε που αυτή η γυναίκα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τον γιο τους για να τους εκβιάσει ψυχολογικά.
«Μα...» πήγε να πει η Ναζλί, ωστόσο σταμάτησε αμέσως και αναστέναξε:
«Έχω να ομολογήσω κάτι. Σας είπα ψέματα…» πρόσθεσε, και το καχύποπτο προαίσθημα της Κίρας επέστρεψε ακόμα μεγαλύτερο απ’ ο τι πριν.
«Τι ψέματα;»
«Μπορούμε να καθίσουμε;»
Έκανε νόημα στους φρουρούς της να μείνουν στη θέση τους και πέρασαν στη μικρή απλοϊκή κουζίνα, μέσα στην οποία η κομψή, αρχοντική πριγκίπισσα φάνταζε εκτός τόπου Δεν θα μπορούσε να είναι πιο εμφανές ότι δεν ταίριαζε εκεί.
«Ο λόγος που σας προσκάλεσα να μείνετε στο παλάτι δεν ήταν μόνο για να έχω την ευχαρίστηση της συντροφιάς σας» ξεκίνησε να λέει η Ναζλί, αφότου κάθισαν στο τραπέζι. «Φυσικά, θα με έκανε πολύ χαρούμενη. Αλλά η αλήθεια είναι πως χρειάζομαι βοήθεια με το Συμβούλιο»
«Νόμιζα πως είπες ότι δε σου δημιουργούσαν προβλήματα» της είπε ο Ντέβαν.
«Τι να έλεγα, ότι οι κοντινότεροι συνεργάτες του Στέμματος δεν εμπιστεύονται την πριγκίπισσα; Τι εντύπωση θα δώσει αυτό στον λαό μου;»
«Ο λαός σου σε λατρεύει…»
«Το ξέρω» ξεφύσηξε θλιμμένα η Ναζλί. «Κι εγώ προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για τους ανθρώπους μου. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Βλέπετε, θέλω να δώσω μια μεγαλύτερη οικονομική ενίσχυση στα ιδρύματα και τα πτωχοκομεία της χώρας»
«Αυτό είναι πολύ ευγενές εκ μέρους σου» παρενέβη η Κίρα, τρίβοντας απαλά την πλάτη του μωρού που είχε αποκοιμηθεί. «Αλλά γιατί είναι πρόβλημα;»
«Επειδή τα χρήματα που θα δοθούν εκεί θα πρέπει να κοπούν από αλλού, συγκεκριμένα από το ποσό που δίνουμε κάθε χρόνο για τη συντήρηση των όπλων του στρατού, τις σκηνές, τον εξοπλισμό των αλόγων και τα σχετικά. Μη φανταστείτε, δεν θα είναι καμία τραγική μείωση, ιδιαίτερα για ένα έθνος σε ειρήνη. Από εκείνη τη στιγμή το Συμβούλιο έχει αφοσιωθεί στο να μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Υποστηρίζουν, όχι ανοιχτά βεβαίως, πως είμαι μια ανεύθυνη που δεν ξέρω πως να διοικήσω το κράτος και πως θα μας αποδυναμώσω, θέτοντας σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια. Ανοησίες! Λες και, αν οι πανοπλίες δεν είναι ολοκαίνουργιες και αστραφτερές κατ’ ευθείαν από τον σιδερά, το Νιέζντιελ θα καταρρεύσει. Απλά τους ενοχλεί να δέχονται διαταγές από μια γυναίκα…»
«Και τι βοήθεια ζητάς από εμάς;» τη ρώτησε ο Ντέβαν.
«Κάτι πολύ απλό. Να υπογράψουμε μια εμπορική συνθήκη ανάμεσα στο Νιέζντιελ και τη Ναβίντια, που θα εγγυάται χαμηλότερο φόρο στα λιμάνια και ασφάλεια στα καραβάνια των εμπόρων που ταξιδεύουν από τη μια χώρα στην άλλη. Θα φέρει κέρδος και στις δυο χώρες και εγώ θα αποδείξω στο Συμβούλιο ότι μπορώ να πάρω αποφάσεις που επωφελούν το βασίλειο. Επίσης, θα δώσει κύρος και στους δυο μας, επειδή θα δείξει τη συμμαχία ανάμεσα στον Οίκο μου και τον δικό σου»
«Η σκέψη σου είναι σωστή, αλλά μόνο ο Άρχοντας του Οίκου μπορεί να υπογράψει μια τέτοια συνθήκη»
«Ως διάδοχος του Οίκου και μελλοντικός Άρχοντας, η υπογραφή σου είναι έγκυρη»
«Ναι, αλλά...» έκανε εκείνος, και τα λόγια του πνίγηκαν μέσα σε μια μικρή κρίση βήχα.
«Συγγνώμη» άρχισε να λέει ξανά μόλις συνήλθε. «Πήγα να πω πως δε μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο χωρίς την έγκριση του άρχοντα πατέρα μου, αλλά ακόμα κι αν αποφάσιζα να τον παραβλέψω η συνθήκη δεν θα ήταν έτοιμη μέχρι να φύγουμε από το Νιέζντιελ. Αύριο το πρωί θα ξεκινήσουμε»
«Τότε μείνετε. Τι διαφορά έχουν λίγες ακόμα εβδομάδες;»
«Αυτή δεν είναι μια απόφαση που μπορώ να πάρω μόνος μου» της απάντησε και κοίταξε την Κίρα. «Δώσε μας λίγο χρόνο για να το συζητήσουμε»
Η Ναζλί τους έδωσε την άδεια, και το ζευγάρι ανέβηκε στο δωμάτιό του για να μπορούν να μιλήσουν πιο ήσυχα. Η Κίρα άφησε τον Ραίγκαρ πάνω στο κρεβάτι, προσεχτικά για να μην τον ξυπνήσει, και γύρισε για να κοιτάξει τον Ντέβαν.
«Ποια είναι η γνώμη σου για όλα αυτά;» τη ρώτησε ο αγαπημένος της.
«Ειλικρινά δεν ξέρω. Από τη μια μου φαίνεται σωστό να βοηθήσεις τη Ναζλί» αποκρίθηκε, παρόλο που δεν την συμπαθούσε, γιατί ήξερε ότι ο Ντέβαν θα έμενε, αν μπορούσε, για να συμπαρασταθεί στη φίλη του. «Από την άλλη, αν μέσα σε αυτές τις λίγες εβδομάδες ο πατέρας σου κάνει κάτι απερίσκεπτο; Εμείς θα είμαστε αυτοί που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες και ξέρουμε από πρώτο χέρι πως οι εχθροί των Ντρόγκομιρ βάζουν πάντα ως στόχο τον Ραίγκαρ. Ο γιος μας μπορεί να έχει δυνάμεις, Ντέβαν, αλλά είναι πολύ μικρός για να υπερασπιστεί τον εαυτό του…»
«Ούτε εγώ θέλω να μεγαλώσει το παιδί μας σε μια εμπόλεμη ζώνη» είπε ο Ντέβαν χαϊδεύοντας το μπράτσο της, και κοίταξε το μωρό που κοιμόταν ήσυχα στο κέντρο του κρεβατιού.
«Η Ναζλί μπορεί να αντέξει το Συμβούλιο για μερικούς μήνες ακόμα» πήρε ξανά τον λόγο η Κίρα. «Όταν η κατάσταση στο σπίτι ηρεμήσει, τότε μπορείς να γυρίσεις εδώ και να υπογράψετε εκείνη τη συνθήκη. Αλλά τώρα ο Οίκος σου σε χρειάζεται για να συνετίσεις τον Αίρυς. Η Ορόρα είναι ικανή, αλλά ακόμα και αυτή δυσκολεύεται να τον χειριστεί»
«Έχεις δίκιο. Άλλωστε, δεν πιστεύω ότι το Νιέζντιελ είναι ασφαλές για εμάς. Και σίγουρα δε θα γίνει περισσότερο ασφαλές, αν μπλεχτούμε σε ένα παιχνίδι εξουσίας…»
Με την απόφαση να έχει παρθεί, η Κίρα και ο Ντέβαν κατεβήκαν ξανά στην κουζίνα για να την ανακοινώσουν στη Ναζλί. Εκείνη τους άκουσε, και παρά το ότι προσπάθησε να του αποκρύψει, η έκφρασή της πρόδιδε τη δυσαρέσκειά της.
«Αν αυτό θεωρείτε πως είναι το σωστό, τότε αυτό να κάνετε… Καταλαβαίνω πως το χρέος απέναντι στην οικογένεια έρχεται πρώτο»
«Σου υπόσχομαι πως θα έρθω για να υπογράψουμε αυτή τη συνθήκη όσο το δυνατόν πιο γρήγορα» μίλησε ο Ντέβαν και η Ναζλί ακούμπησε το χέρι της στο ώμο του, με ένα βεβιασμένο χαμόγελο.
«Το ξέρω πως θα το κάνεις. Να προσέχετε. Είθε το ταξίδι σας να είναι γρήγορο και χωρίς προβλήματα»
Ο Ντέβαν πήγε να της πει κάτι, αλλά άλλη μια κρίση βήχα τον σταμάτησε, πιο έντονη από την προηγούμενη, και η Κίρα ακούμπησε ανήσυχα το χέρι της στην πλάτη του. ''Είσαι καλά;'' τον ρώτησε, εκείνος κάλυψε το στόμα του με το χέρι του κα,ι όταν το απομάκρυνε, η Κίρα είδε έντρομη ότι υπήρχαν κόκκινες πιτσιλιές πάνω στην παλάμη του. Η Ναζλί τότε γύρισε και κοίταξε τους φρουρούς που στεκόντουσαν δίπλα στην πόρτα.
«Τι κάθεστε και κοιτάτε; Πηγαίνετε να φέρετε έναν θεραπευτή!» τους φώναξε, κι αυτοί έφυγαν αμέσως για να εκτελέσουν την προσταγή της, ενώ ο Ντέβαν προσπαθούσε να πάρει ανάσα, μάταια όμως, γιατί ο βήχας γινόταν όλο και πιο έντονος, μέχρι που περισσότερο σκούρο αίμα, σχεδόν μαύρο, βγήκε από τους πνεύμονές του, κι η Κίρα με τη Ναζλί μόλις που πρόλαβαν να τον πιάσουν, πριν σωριαστεί στο πάτωμα...
Φαίη